Læknablaðið - 01.07.1954, Blaðsíða 15

LÆKNABLAÐIÐ
100
þessi atriði koma svo sjaldan
til meðferðar fyrir dómstólun-
um, að við dómarar t.d. verðum
þess ekki nema að litlu leyli
varir, hvernig þessar réttar-
reglur reynast í framkvæmd. -
A norræna lögfræðingaþinginu
1951, sem ég minntist á í upp-
hafi, var aðallega rætt um efms-
rök þau, sem eru að haki þagn-
arskyldu lækna og málflutn-
ingsmanna, og hvernig ákvæð-
um um þagnarskyldu pessara
aðilja fyrir dómi yrði bezt skip-
að i löggjöfinni. Meiri liluti
þeirra, sem tóku þátt í umræð-
unum, voru sammála um, að
svo veigamiklir hagsmunir séu
að balti kröfunni um þagnar-
skyldu lækna, að sú skylda ætli
áfram að vera réttarskylda og
einnig sem aðalregla í'yrir dónu.
Almennt væri ekki hægt að
segja, að þeir réttarfarshags-
munir, sem ég hefi drepíð á,
væru svo miklu þýðingarmein,
að leyndarhagsmunirnir æilu
að þoka fyrir þeim. Þar sem
telja verði, að dómarar séu
vegna starfs síns æfðari og
vanari allskonar hagsmunamali
í dómsmálum, töldust og veiga-
meiri rök fyrir því, að dómar-
inn ákveði, eins og nú er ali-
staðar á Norðurlöndum, hvort
læknir eigi að skýra frá einka-
málefnum eða ekki, en læknir-
inn hafi ekki sjálfur það nrat
á hendi, eins og ahnennt er
samkvæmt þýzkum rétti. Mer
persónulega finnst þó athugun-
arefni, hvort ætti að koma
þeirri heimild að, sem tiðkast
æ meir í réttarfari nú á dögum,
þ.e.að menn með aðra sérfræði-
menntun en lögfræði sitji einn-
ig i dómi, þegar efni eru trl,
þannig að læknir sæti sem nreð-
dómandi i þessurn nrálum. Um
einstök atriði varðandi þagnar-
skylduna kom það helzt frarn á
nefndu þingi, að ekki nryndi
önnur leið fær en sú, senr nu
er viðhöfð, að láta dónrstóia
ákveða, hvað teljist einkamál-
efni svo og hvaða aðiljar teljist
til aðstoðarfólks lækna í þessu
sanrbandi, þar senr ekki væri
sjáanlegt, hvernig unnt væri að
semja fullnægjandi, vafalausan
lagatexta unr þau efni. Þá var
og talið eðlilegast, að sömu
reglur giltu unr þagnarskyldu i
hinunr svonefndu einkanrálunr
og opinberunr nrálunr, því að i
hvorum þessara nrálaflokka um
sig gæti annarsvegar verið uni
hina nrestu snránruni að ræða
og hinsvegar hin mestu velftrð-
arnrál og svo öll stig þar á milii.
Unr undantekningar frá bann-
inu voru allir samnráia unr, að
senr aðalregla ætli samþykki
þess, er einkanrálið fyrst og
frenrst varðar, að leysa lækni
frá þagnarskyldu. Hinsvegar
þótti sunrum vafamól, hvort
þetta ætti að vera algild regia
og voru þá sérstaklega höfð í
huga þau tilvik, þegar sjúkling-
ur samþykkir eða ltrefsl þess,
að skýrt sé frá einkanrálefnum