Læknablaðið - 01.05.1958, Blaðsíða 28

46
LÆKNABLAÐIÐ
nam kr. 5.172.121,15, nemenda-
fjöldi 856, kostnaður við
kennslu hvers stúdents kr. 23.-
959,00. Kostnaður ríkisiris vegna
háskólans var kr. 4.298.612,17,
stúdentafjöldi 750, kostnaður við
kennslu kandidats, sem stundað
hefur 7 ára nám, kr. 39.093,74.
Kostnaður rikisins við kennslu
læknis nemur því samtals kr.
63.052,74. Á móti þessu leggur
læknisefnið fram 7 beztu ár ævi
sinnar auk námstíma í mennta-
skóla og sérfræðináms, sem
læknirinn kostar algerlega sjálf-
ur.
Framlag liins opinbera tii
kennslu hvers kennaraefnis er
56.113,20 kr. Á móti þessu legg-
ur kennaraefnið 85.775,10 kr.,
en þeirri fjárljæð nemur sú
skuld, sem stofna þarf til, ef
kennaraefnið á að njóta sama
Iífejrris og þeir, sem Iiefja laun-
uð störf strax að skyldunámi
loknu.
Framlag ríkisins til kennslu
livers læknis er kr. 63.052,74, en
það sem læknaneminn leggur
fram á móti, nemur 612.197,12
kr., ef liann á að njóta sömu
kjara og kennari meðan á námi
stendur. 1 reyndinni munu
hvorki kennarar né læknar
skulda þær fjárhæðir, sem hér
eru nefndar, enda þótt þær séu
hið raunverulega verðmæti
framlags þeirra til námsins.
Yeigameslu ástæðurnar til þessa
eru vafalaust sparsemi og sjálfs-
afneitun námsmanna, sem all-
ir lifa við miklu knappari lcosl
en jafnaldrar þeirra, sem hefja
launuð störf strax að skyldu-
námi loknu. Einnig leggst flest-
um námsmönnum til fé eða
hlunnindi frá foreldrum eða
vandamönnum, sem á þennan
hátt greiða mikla aukaskatta,
sem þjóðfélaginu her siðferði-
leg skylda til að gera náms-
manninum kleift að endur-
greiða.
Eins og nú er háttað launa-
greiðslum, er læknum ómögu-
legt að endurgreiða þessa að-
stoð nema þeir leggi á sig mikla
aukavinnu, sem þeim þó er refs-
að fyrir með háum sköttum.
Sést þetta glöggt við saman-
hurð á 7. og 11. dálki í töflu
V. Þar kemur i ljós, að læknir,
sem nyti sama lífeyris og harna-
kennari, mvndi greiða tvöfalt
liærri skatta og útsvör en sá síð-
arnefndi.
Á töflunum hér að framan
sést liver laun lækna þyrftu að
vera, ef þeir æltu að njóta sairia
lífeyris og barnakennarar og
standa við fjárhagslegar skuld-
hindingar, sem þeir óhjákvæmi-
lega hefðu þurft að takast á
hendur til þess að njóta hans.
Einnig sést, hve mikið vantar
á, að núverandi laun fastlauna-
lækna fyrir venjulega dagvinnu
hrökkvi til að þessu marki verði
náð.
Við núverandi aðstæður verð-
ur afkoma lækna að byggjast á
þrotlausu starfi, ítrustu spar-