Læknablaðið - 01.03.1960, Síða 70

44
LÆKNABLAÐIl)
skilríkja í sambandi við það,
sem er bersýnilega óefnislegt,
er ástæðulaust, að sjúkrahúsið
sinni slíkri kröfu. Öðru máli
gegnir, ef um efnislega kröfu
er að ræða á liendur sjúkra-
húsi eða starfsliði þess. Þá ber
að vega og meta livert mál út
af fyrir sig, leita lögfræðilegr-
ar aðstoðar og hafa samráð við
þann lækni eða lækna, sem
krafan kann að taka til. Enda
þótt ekki sé skylt að láta af
hendi sjúkraskrár og þess hátt-
ar gögn, fyrr en að þvi rekur
samkvæmt úrskurði dómara, er
illa stætt á því fyrir sjúkrahús-
stjórnir og nefndir sem opin-
bera aðila að standa mjög ríkt
á þeim rétti sínum, nema það
stvðjist við sérstaklega gildar
ástæður.
2. Sjúklingur gegn
þriðja aðila.
Þegar krafizl er upplýsinga í
sambandi við málaferli sjúkl-
ings gegn þriðja aðila, ber
stjórnendum sjúkrahúsa að
láta slíkar upplýsingar greið-
lega i té, en aldrei án samþykk-
is hlntaðeigandi sjúklings.
Stundum eru slíkar upplýsing-
ar með öllu óviðkomandi lækn-
ingum, t. d. þegar spurt er um
komudag og brottfarardag
sjúklings, eða hver ábyrgzt
liafi kostnað af legu hans. Ekk-
ert er út á það að setja, að
framkvæmdarstjóri sjúkra-
húsnefndar gefi út slík vottorð
án alls samráðs við lækna
sjúkrahússins En allt, er varð-
ar lækningu: sjúkdómsgrein-
ingu, meðferð og horfur — er
skylt að bera undir lækni þann,
sem á sinum tíma bar ábyrgð á
meðferð blutaðeigandi sjúkl-
ings, eða eftirmann þess lækn-
is, og eins þótt aðeins sé um
það að ræða að láta af hendi út-
drátt úr sjúkraskrá eða svipuð
gögn.
Ef krafa um upplýsingar berst
ekki frá lilutaðeigandi sjúkl-
ingi sjálfum, heldur öðrum að-
ila, sem við mál hans er rið-
inn, á sjúkrahús ekki að verða
við þeirri kröfu, nema það
fái i hendur skriflegt samþykki
sjúklingsins, eða genginn sé
úrskurður dómara. Hin eina
undantekning frá þeirri reglu
ætti að vera sú, að upplýsinga
sé beiðzt af stjórnendum (eða
starfsliði) annars sjúkrahúss,
sem sjúklingur á í máli við.
Hér lýkur leiðbeiningum
ráðherrans. Aðeins hin síðast
greinda undantekning virðist
hæpin sem algild regla. En vera
má, að ráðherrann eigi aðeins
við sjúkrahús skipulögð á veg-
um heilbrigðisþjónustu brezka
ríkisins og liti á þau sem eina
samvirka beild. Hér á landi
gætu ríkisspítalarnir litið á sig
á sama hátt, en önnur sjúkra-
hús eru hvert um sig sjálfstæð-
ir aðilar. Annað mál er það,
að sjúkrahúslæknar láta hver