Læknablaðið - 01.06.1961, Qupperneq 65

LÆKNABLAÐIÐ
93
að hafa hlýtt á þig enn fá-
vísari en áður. Hafi ég skil-
ig þig rétt, láta þeir, sem
sérhæfa sig á einstaka lík-
amshluta, blóðið sér öldung-
is óviðkomandi, nema að því
leyti, sem það tekur til sér-
greinar þeirra. Þeir, sem liafa
hlóðið að sérgrein, láta sig
á hinn bóginn engu skipta
suma þá eiginleika blóðsins,
sem varða velfarnað líkam-
ans í heild. Fást ekki sumir
læknar við að kynna sér lík-
amann í heild?
Eryximakus: Vitaskuld, Sókra-
tes. Það gera almennir lækn-
ar. Og nú get ég svarað
spurningu þinni, sem þú
harsl fram í upphafi.
Þótt margir sérfræðingar
færi nú út þekkingarkvíar
læknavísindanna, eru al-
mennir læknar og almennir
handlæknar jafnmargir og
áður, og aldrei hefur þörfin
fyrir þá verið meiri en nú,
því að þeir eru sérstaklega
undir það húnir, að skoða
sjúkling sem heild, og brýna
það sjónarmið ekki einasta
fyrir þeim læknum, sem síð-
ar gerast sérfræðingar, held-
ur einnig fyrir miklu stærri
hópi þeirra, sem annast þá
sjúku í heimahúsum.
Sókrates: Efla þessir alhliða
fræðimenn þekkingu jafn-
framt því, sem þeir gefa holl
ráð?
Eryximakus: Því er nú verr,
að enn er sú skoðun of al-
menn, að rannsóknir verði
aðeins framkvæmdar af sér-
fróðum, en skorður sérhæf-
ingar hafa einmitt orðið til
að örva sérstaldega unga
lækna til að kanna þau við-
brögð líkamans, sem ekki
eru sérkennandi fyrir neitt
einstakt líffæri.
Sókrates: Ég ætla, að þeim sé
óleikur ger með því að kalla
þá lækna. Við skulum kalla
þá hólógnósíólóga.
Eryximakus: Fyrirtak, Sókra-
tes. Köllum þá stutt og lag-
gott hólista. Þá eru einnig
þeir með nokkrum hætti sér-
fræðingar.
Ólafur Biömsson
þýddi úr Lancet.