Læknablaðið - 01.03.1963, Qupperneq 37

LÆKNABLAÐIÐ
15
andi hátt. Það er þess vegna,
að læknafélögin krefjast þess,
að taumhaldið á félögum þeirra
sé öruggt.Og það er þessi strangi
agi, sem veldur því, að lækna-
stéttin er sú stétt, sem nýtur
hvað mestrar virðingar hvar
sem er í siðuðu þjóðfélagi.
1. grein Codex ethicus okkar
liefst á þessari setningu: Lækn-
um er ósæmilegt allt niðrandi
tal um lækningar stéttarbræðra
sinna, nema við lækna eina, —
—. 14. grein laga L. í. fyrir-
skipar stjórninni að veita félaga
áminningu, ef hann brýtur lög
félagsins eða Codex ethicus, og
gegnir sama máli, ef hann að-
hefst eillhvað, er stjórninni þyk-
ir stéttinni ósamboðið, jafnvel
þótt ekki sé skýlaust brot á lög-
um félagsins eða Codex ethicus.
Nú kann hrot að vera matsat-
riði liverju sinni, og er Jiá fé-
laga, sem sæll hefur áminningu
eða sektum, heimilt að skjóta
úrskurðum stjórnarinnar lil
gerðardóms.
Trúnaðargát hefur löngum
veriðein af aðaldyggðum lækna-
stéttarinnar, og er lögð álierzla
á liana bæði í Alþjóðasiðareghm-
um og í Genfarheitinu. En ekki
hefur það þólt nægja til þess
að tryggja trúnaðarsambandið
á milli sjúklings og læknis, því
að svo mjög sem læknum sjálf-
um þvkir mikið við liggja að
halda uppi ströngum aga innan
sinna vébanda, þá þykir ríkis-
valdinu ekki að síður nauðsyn-
legt að setja læknum strangari
lög en öðrum stéttum. Með setn-
ingu laga nr. 47/1932 um þagn-
arskyldu lækna hefur ríkisvald-
ið gert hina ævagömlu siðferðis-
skyldu lækna að réttarskyldu.
Nema lög hjóði annað eða
læknir viti sönnur á, að brýn
nauðsyn annarra krefji, má
liann aldrei láta neitt uppi um
sjúklinga sína nema við þeirra
nánustu og þá með ýtrustu var-
úð og eins við starfsbræður
sína, en þó aðeins, þegar nauð-
svn krefur. Okkar Codex ethicus
gerir ráð fvrir því, að læknar
veiti almenningi fræðslu um
læknisfræðileg efni almenns
eðlis. Eins og þetta er sjálfsagt,
er það hæði ótilldýðilegt og brol
á landslögum, að læknir láti
óviðkomandi í té upplýsingar
um einstaklinga, sjúkdóma
þeirra og horfur. Við vitum dá-
Iilið um statistiskar horfur, þ. e.
horfur sjúldingahópa, en marg-
ur læknirinn hefur brennt sig
á því að láta of mikið uppi um
horfur livers einstaks sjúklings.
Hvað er þá ekki í húfi, ef lækn-
ar verða þess valdandi, að skil-
litlir hlaðamenn fara að skrifa
um sjúkdóma og horfur ein-
staklinga.
Það var stéttarþroskinn, sem
gaf tilefni til þessara liugleið-
inga. Enn einn tilgangur Eirar
er sá að efla samlieldni í fé-
lagsmálum. Þau mál hafa lítið
verið rædd i Eir, enda hefur
þeim þólt fullvel borgið í hönd-