Læknablaðið - 01.10.1972, Blaðsíða 60

128
LÆKN ABLAÐIÐ
þátttöku í annarri starfsemi læknamiðstöðva, svo sem vöktum í héraði.
Raunar þarf að setja sérstök ákvæði um þóknun til annarra lækna en
héraðslækna fyrir slíka þjónustu.
2) Óljóst er skv. 4. mgr. umræddrar lagagreinar, hvort fjöldi
héraðslækna, er taka embættislaun við læknamiðstöð fleiri en eins
héraðs, helzt óbreyttur, þegar svæði það, er stöðin þjónar, verður eitt
læknishérað, þótt sennilega sé höfð í huga fækkun héraðslækna, þannig
að aðeins verði um einn að ræða. Skapast þá vafi um ýmis launaatriði,
svo sem eðlilega þóknun til allra læknanna fyrir vaktskyldu í hérað-
inu, sem áður var innifalin sem allverulegur hluti af embættislaunum,
svo og um aukna þóknun til héraðslæknisins vegna stækkunar em-
bættissvæðis hans. Er nauðsynlegt að setja skýr ákvæði um þetta í
reglugerð.
Hins vegar mætti komast hjá þessum vangaveltum að mestu leyti,
ef emþættisskyldur allra lækna, er starfa munu við læknamiðstöðvar,
yrðu takmarkaðar við vaktskyldu og tilsvarandi skýrslugerð og lækn-
um í Reykjavík er skylt að framkvæma. Mætti eftir sem áður kalla
þessa lækna héraðslækna með embættislaun svarandi til vaktaskyld-
unnar. Yrðu önnur embættisverk þá að mestu leyti lögð á herðar sér-
menntaðra lækna í hverjum landsfjórðungi. Mætti nefna þá fjórðungs-
lækna eða amtlækna. Væru þeir fulltrúar heilbrigðisstjórnar, en hefðu
náið samstarf sín á milli og við borgarlækni í Reykjavík og sinntu
ekki öðrum störfum. Er löngu orðið tímabært að koma á slíkri ný-
skipan heilbrigðiseftirlits með tilliti til bættrar samgöngutækni og
aukinnar þekkingar á þessu sviði, sem tæplega fæst, nema með sér-
menntun og aukinni reynslu sérstakra lækna, sem enn fremur hefðu
sérmenntuðu starfsliði á að skipa.
3) í 6. mgr. umræddrar lagagreinar er gert ráð fyrir, að kostnað-
ur við byggingu (og búnað?) starfshúsnæðis fyrir læknamiðstöð greið-
ist skv. ákvæðum sjúkrahúsalaga. Þarna þyrfti í fyrsta lagi að bæta
inn í orðinu leigu (starfshúsnæðis) til að fyrirbyggja mismunun ein-
stakra læknishéraða eða sveitarfélaga, eins og nú tíðkast, t. d. í Ála-
fosshéraði, þar sem sveitarfélögin greiða ein leigu fyrir starfs- og
íbúðarhúsnæði héraðslæknisins. f öðru lagi er óréttlátt, að kostnaður
við stofnun læknamiðstöðva skuli eigi greiddur að fullu úr ríkissjóði,
þar sem eigi er um samruna héraða að ræða, heldur skuli sveitarfélög
greiða þar 1/3 kostnaðar. Slíkt er hrópleg mismunun þeim héruðum,
þar sem grundvöllur er fyrir bætta heilbrigðisþjónustu á þann hátt,
án þess að leita þurfi til annarra héraða um sameiningu eða hún fæst
ekki af ýmsum ástæðum. Hins vegar er einnig réttlætismál, að lækna-
miðstöðvar, sem væntanlega verða stofnaðar í þéttbýli, njóti sömu
réttinda.
í þriðja lagi er ranglátt, að sveitarfélög ein beri allan kostnað af
stækkun húsnæðis vegna fjölgunar lækna umfram upphaflega tölu,
svo sem síðar er að vikið.
4) Reksturs- og viðhaldskostnaður læknamiðstöðva, þar sem íbúa-
tala er lág, hlýtur að verða hlutfallslega dýrari á hvern einstakling en
annars staðar, ef stöðvarnar eiga að geta veitt sjúklingum sambæri-