Læknablaðið - 01.10.1972, Blaðsíða 59

LÆKNABLAÐIÐ
127
læknamiðstöðina. Um staðfestingu landlæknis á samningum fer eftir
1. mgr., og má við staðfestinguna takmarka starfsskyldur héraðs-
lækna á grundvelli samn.
Aðili samnings, sem gerður er eftir þessari grein, getur sagt hon-
um upp með 6 mánaða fyrirvara. Landlæknir getur afturkallað stað-
festingu samnings með sama fyrirvara.
7. gr.
Eftir því sem við getur átt, skal að því stefnt, að
— heilsuverndarstöðvar skv. lögum nr. 44/1955 og nr. 28/
1957 séu reknar í tengslum við læknamiðstöðvar,
— læknar, sem starfa við læknamiðstöð, eigi aðgang að
sjúkrahúsum eða sjúkraskýlum,
— greitt sé fyrir sjúklingum með skipulagningu viðtalstíma
eftir pöntunum fyrirfram og á annan hátt,
— önnur heilbrigðisþjónusta sé í tengslum við læknamið-
stöðvar, t. d. tannlækningar, og að héraðshjúkrunarkonur
og ljósmæður starfi á vegum stöðvanna,
— haldnar séu heilsufarsskrár um sjúklinga, sem til lækna-
miðstöðva leita.
Um framkvæmd framantalinna atriða fer eftir réttarákvæðum,
sem við eiga. Landlæknir hefur eftirlit með framkvæmd greinar þess-
arar og gefur fyrirmæli um lágmarkskröfur til læknamiðstöðva að
fengnu áliti Læknafélags íslands og samþykki ráðherra heilbrigðis-
mála.
8. gr.
Reglugerð þessi er sett með heimild í 4., 11. og 18. gr. laga nr.
43/1965, og tekur hún þegar gildi.
ATHUGASEMDIR
Ýmsar athugasemdir er rétt að gera við ofangreind lagaákvæði
og reglugerðaruppkast:
1) Svo sem fram kemur í þessari lagagrein og þó einkum í reglu-
gerðardrögum, eru læknamiðstöðvar þar einkum hugsaðar sem mið-
stöðvar héraðslækna skv. núgildandi skilgreiningu þess orðs, en með
heimild til ráðningar annarra lækna jafnframt að miðstöðvunum. Veld-
ur þetta nokkrum ruglingi og vafaatriðum. Þannig er nauðsynlegt að
setja orðið héraðslæknir í stað orðsins læknir fremst í 2. gr. reglu-
gerðar, þ. e. ósanngjarnt er, að aðrir en héraðslæknar gegni skyldum,
sem þeim einum eru ætlaðar skv. lögum, án þess að tilsvarandi em-
bættislaun komi fyrir. Að vísu má sennilegast skilja 4. gr. reglugerðar
svo, að allir læknar við læknamiðstöð skuli taka embættislaun, þótt
tæplega sé greinin hugsuð þannig, og þyrfti því að gera á henni sömu
breytingu, enda vafamál, hvort öðrum læknum, t. d. sjúkrahúslæknum,
sé á nokkurn hátt ljúft að taka að sér slík embættisverk, þótt laun
kæmu fyrir, og gæti slíkt ákvæði fælt þá frá eðlilegri og æskilegri