Innsýn - 01.04.1984, Blaðsíða 11

keyrðu lengi, lengi, fram
hjá þjóðveginum og í útjaðar
borgarinnar. Þau námu
staðar fyrir framan mjög
langa byggingu. Benni heyrði
hunda gelta hinum megin við
háa vegginn sem var umhverf-
is hana. Það var eins og
hundruð hunda geltu allir í
einu. Benni gat varla beðið
eftir því að komast innfyrir
og sjá þá alla.
Kona á bak við afgreiðsl-
uborð brosti til þeirra og
sýndi þeim leiðina í hinar
byggingarnar. Nú varð
geltið miklu hærra. Benni
hélt fast í hendi föður
síns. Hann var orðinn
dálítið hræddur. Og þarna
voru þeir, alveg eins og
Benni hafði ímyndað sér
-mörg hundruð hundar!
Þeir voru í stórum búrum.
Þarna voru stórir hundar og
litlir hundar. Þarna voru
brúnir hundar, hvítir,
svartir og sumir alla vega
litir. Sumir höfðu langt,
lubbalegt hár, og sumir voru
snögghærðir. Þeir komu
hlaupandi að girðingunni og
geltu og stóðu með lappirnar
á girðingunni.
"Hvaðan koma þeir allir?"
spurði Benni. Honum fannst
pabbi halda of fast í
hendina á sér. "Þetta eru
hundar sem eiga hvergi
heima. Það má vel segja að
þetta sé heimili fyrir
munaðarlaus dýr", sagði
hann.
Nú kom til þeirra maður
nokkur. Hann var í hvítum
fötum, og Benni vissi að
hann hlaut að vera sá sem
leit eftir hundunum.
"Ef litla drengnum langar
til að skoða hvolpana, þá
skal ég sýna ykkur þá,"
sagði maðurinn.
"Þakka þér fyrir", sagði
pabbi hans Benna.
Þeir fóru á eftir
manninum og hann fór með þá
í lítið hús. Þar inni voru
lítil búr, hvert ofan á
öðru. Inni í þeim voru
litlir hvolpar, og nokkrir
kettlingar, sem horfðu á þá
með döprum augum. Benni gat
ekki séð dýrin í búrunum sem
voru ofan á.
"Ég skal lyfta þér",
sagði pabbi. Hann lyfti