Nýtt S.O.S. - 01.02.1957, Side 9

Nýtt S. O. S. 9
er kallað á Irenu Oldendorf.
Flutningaskipið svarar.
Spurt er, Iivort hafnsögumaðurinn geti
\erið kyrr um borð.
Glienke les morsskeytið. Hann er langt
frá hrifinn af því að fara með þessu mjög
hlaðna skipi út á Norður-Eystrasaltið. En
hann á engra kosta völ. Hann getur ekki
krafizt þess, að félagar hans leggi sig í lífs-
hættu við að sækja hann út í Irenu Old-
endorff.
„Hafnsögumaðurinn fer með okkur til
Brunsbúttelkoog,“ blika Ijósmerkin sem
svar til ,,Borkum“.
Þaðan kemur merki um, að svarið hafi
verið skilið.
Þá er slökkt á morslampanum. Þar með
er rofið síðasta sambandið, er Irena Old-
endorff hafði við umheiminn.
Skuggi flutningaskipsins hverfur brátt
í myrkur næturinnar. Hvítu ljósi aftur-
lyftingarinnar bregður bara fyrir enn öðru
hverju.
Stormurinn æðir og hafið ttmhverfist.
Hafnsöguskipið heggur ákaflega úti fyr-
ir ströndinni. Vaktmennirnir verða að
halda sér af öllum kröftum. En skipið
verður að vera á sínum stað. Ef skip ætla
að taka höfn í Emden, njóta þau aðstoðar
hafnsöguskipsins. Ekki sízt ef veður er illt.
Það verður að vera á verði, meðan þess
er nokkur kostur. Veðurstofan spáir líka
minnkandi hvassviðri.
Klukkan er tíu mínútur yfir fjögur um
morguninn, er menn á „Borkum“ sáu sigl-
ingaljós Irenu Oldendorff í síðasta sinn.
Flutningaskipið hlýtur þá að hafa verið
koniið að næsta siglingardufli.
Þá hverfur skipið úr augsýn vaktmann-
anna.
Og það sást aldrei síðan.
í hafsins djúp.
Það eru engir eftirlifandi til að segja
írá atburðunum, engin vitni. Enginn kann
að segja frá því, er kom fyrir Irenu Olden-
dorff eftir að hún fór fram hjá hafnsögu-
skipinu ,,Borkum“. Allir skipverjar, 22 að
tölu, eru þagnaðir að eilífu.
Sá fyrsti, er veitir jiví athygli, að enn
hefur válegur atburður gerzt á hafinu, er
strandvörðurinn á eynni Borkum.
Klukkan 10 að morgni hins 91. des-
ember 1951, gengur hann meðfram strönd-
inni á eynni, en þessháttar eftirlitsferðir
eru skyldustarf hans.
Eftir stormasamar nætur og daga kastar
sjórinn allrahanda srpeki upp í fjörurnar.
Tré, körfur, flöskur, kassar, tómar dósir,
segldúkstætlur. kokoshnetur, appelsínur,
dauðir f'iskar, tunnur og eiginlega allt sem
nöfnum tjáir að nefna, rekur upp á
strendurnar eftir að brotsjóir hafa skolað
þessu dóti fyrir borð.
Reki er eign jress skips, er hann kemur
frá. Strandverðir verða því að safna sam-
an öllu, sem eitthvað verðgildi hefur, líka
rekatré ef þau eru lengri en metri, geyma
það og tilkynna strandfógeta.
Þenna gamlársdagsmorgun er strönd
Borkumeyjar þakin allskonar drasli, er
brimrótið hefur borið að landi. Maður-
inn gengur hægt meðfram sjónum, lítur
lauslega á þennan eða hinn hlutinn, og
heldur áfram göngu sinni sé hluturinn
verðlaus.
Allt í einu veitir hann því athygli, að
í nokkurri fjarlægð marar eitthvað í sjó-
skorpunni, en hann getur ekki þá þegar
séð, hvað þetta muni vera.
En svo fer maðurinn að hlaupa. Hann
beygir sig niður yfir fundi sínum og þreif-