Nýtt S.O.S. - 01.02.1957, Qupperneq 24

24 Nýtt S. O. S.
að á sjónum yrði heimili hans um alllanga
iramtíð. Uppi í stjórnturninum var hann
að maula' í sig hádegisverð, pylsur og kart-
öflusúpú. Að neðan barst daufur ómur
af hinu vinsæla lagi, Rósin frá Stambul.
Pað var eins konar sambland fjörugrar
hallödu og hátóna Wagners, og engir
nema Pjóðverjar gátu sameinað þetta
tvennt i einu lagi.
Lífið var kyrrlátt og sérstaklega unaðs-
legti
En svo var þáð, að skönnnu fyrir klukk-
an tvö eftir klukku Schwiegers, kom hann
auga á nokkuð í kíkinum sínum — depil.
sem skýrðist hratt, og kom að vestan.
Hann taldi fyrst, að þetta væru siglurnar
og reykháfarnir á tveim tundurspillum.
Hann leit á J^etta aftur og skrifaði í leiðar-
bók sína:
Bcint tramumlan liirtast tjórir reykháfar
og tvær siglur á gufuskipi með slefnu
þvert á okkur. (hað stefndi frá SSV og
hélt t átt til Galley Head). Skipið virð-
ist vera stórt farþegaskip.
Fjtirkippur fór um allan kafbátinn, er
skipunin hljómaði og stuggaði heldur ó-
vænt við áhöfninni: „Tilbúnir að kafa.“
beir, sem voru á stjórnpalli, stungu sér
næstum sem einn maður niður stálstigann
niður í stjórnklefann.
U-20 fór aðeins með g mílna hraða neð-
ansjávar, en ofansjávar fór hann aftur á
inóti 15 mílur, og mátti Jtað teljast góður
hraði. En samt var aðalstarfsvettvangur
hans neðansjávar. Hér var honum síður
hætta búin. Um leið og þungi stálhlerinn
lokaðist aftur og stjórntuminn varð nú
einangraður, heyrði Sc.hwieger svör vél-
stjórans í talrörinu:
„Viðbúnir við köfun. Allt tilbúið til
köfunar.“
„Opnið," hreytti Schwieger út úr sér.
Undirforingjar á stöðvum undir stjórn-
klefanum sneru hjólum til að opna lok-
urnar. í sama mund þrýstu dælurnar loft-
inu út úr botntönkunum.
„Báðar vélar hæga ferð áfram,“ skipaði
Sclnvieger. Nú var skipt inn á rafmagns-
vélarnar, því að hinar gátu aðeins verið
í gangi ofansjávar, Jiar sem kolsýringurinn
gat komizt út í loftið.
„Geymar lofttómir eru aðf yllast af
sjó," tilkynnti vélstjóri næst.
U-20 fór skáhallt niður, er sjórinn foss-
aði inn í geymana. Þessu voru hinir reynd-
ari kafbátsmenn vanir, að hann sigi hægt
með braki niður fyrir yfirborðsylgjuna.
Schwieger horfði á öldurnar rísa og
hníga í gegnum sjónpípuna, og á henni
brotnuðu þær. Sjórinn skvettist á glerið
i dökkgráum gusum, en varð í næstu and-
rá að hvítfyssandi öldufalcli, er hann rétti
bátinn við á hér um bil 33 feta dýpi, sjón-
pípudýpi.
„Stýrið miðskipa. Haldið honum á strik-
inu. Fulla ferð áfram."
Það mátti merkja aukinn titring, er raf-
magnsvélarnar tóku að snúast hraðar. Kaf-
báturinn hristist, er hann smaug um sjó-
inn.
Aftur skrifar hann:
2.5 e. h. kafaði á 11 metra dýpi og fór
með fullri ferð í stefnu á gufuskipið, i
von um. að það breytti stefnu til stjórn-
borða við írsku ströndina.
Schwieger hraðaði för sinni til að kom-
ast í færi, til að hlevpa af tundurskeyti út
um bógrörið.
„Upp. . . . Upp. . . . Stopp. . . . Nið-
ur. . . . Upp. . . . Stopp. . . . Niður. . . .
Stopp. . . . Niður. . . . Áfram svona. . . .“
Látlaust og einræmislega bárust skipan-
irnar frá honum, eftir því sem hann rétti