Nýtt S.O.S. - 01.02.1957, Qupperneq 25

Nýtt S. O. S. 25
kafbátinn í sjónnm með nákvæmni skurð-
læknisins.
Hann leit brot úr sekúndu af sjónpíp-
unni til að atliuga dýptarmælinn rétt hjá
sér. Einu sinni eða tvisvar sló hann í iiann
til að fullvissa sig.
Hljómplatan var hætt að spila. Hver
taug var þanin, hver maður var alvarleg-
ur á svip. Þegar lúgunni hafði verið lok-
að vandlega með vatnshelda lokinu, tók
að myndast hinn venjulegi ódaunn. Ein-
hvers staðar aftan frá barst ilmurinn af
íogandi vindli.
Ifráðin varð sífelit stærri, fyllti nasstum
út í sjónpípuglerið.
Ennþá vissi Walther Schwieger þó ekki,
að því er hann skrifar, ,,hvert“ þetta stóra
skip var.
En þótt höfuðsforingi á kafbátnum U-
20 hafi ekki vitað, hvaða 32 þúsund lesta
skip þetta var, hafði hann þó sitt livað
fram yfir William Thomas Turner, skip-
herra. Því að hvorki jressi gamli Éunnard-
skipstjóri, sem var sjálfur þrautreyndur
„hrafinstumaður,“ né nokkrir aðrir um
borð, vissu, að fylgzt var með ferðum
þeirra.
Meðan Schwieger nálgaðist jietta 790
feta skotmark, ákvað Turner, skipherra,
að breyta stefnu um fjögur strik á Old
Head of Kinsale, sem nú bar ógreinilega
yfir bakbotðsbóg. Þetta var örugg leið til
að gera nákvæma staðarákvörðun, og það
tók allt að heilli klukkustund.
Turner, skipherra, gaf skipun um nýja,
stöðuga stefnu, og breytti hann lítilshátt-
ar frá þeirri stefnu, sem áður var, í 87
gráður, eða næstum í háaustur. Hann hélt
áfram með sama hraða, 18 hnútum, en
jrað er talsvert minni hraði en hægt var
að beita, hámarkshraðinn rúmlega 25
hnútar, og sá liraði gerði Lusitanin einu
sinni „Drottningu Atlantshafsins." Á
skipsfjöl var klukkan um 2 e. h„ miðað
við Greenwich meðaltíma.
Klukka Schwiegeis var klukkutíiua
seinni. Hann skrifaði:
2,50 e. h. Skipið snýr á stjórnborða og
stefnir á Queenstown. Hugsanlegt að
komast í skotinál við það. Sigldi nteð
miklum liraða til klukkan þrjú, til þess
að geta komist í færi heint fyrir framan
það.
Óafvitandi liafði Turner orðið við ósk-
um Scliwiegers. Skotmarkið, sem framund-
an var, var hið ákjósanlegasta, J?að sem
alla kafbátsforingja dreymdi um: Sigla í
beina stefnu með hæfilegum liraða, Jretta
var eins og teikning á töflu í skipstjórnar-
skólanum.
Meðan skipið og kafbáturinn Jiannig
nálguðust hvort annað, var meginþorri
hinna 1257 fárjiega að enda við máltíð
eða að ganga sér ti) hressingar á skemmti-
Julförum skipsins. Sumir horfðu á ljós-
græna írlandsströnd, sem var nú svo
nærri, að greina mátti húsin. Aðrir voru
að láta föggur sínar niður, því að skipið
átti að vera komið í höfn í Liverpool
næsta morgun.
Að meðtalinni áliöfninni voru næstum
tvær þújsíindir manna á skipsfjöl, en samt
einu þúsundi minna en heimilt var. Far-
Jiegalistinn var dæmigert sýnishorn Jiess
mislita skara, sem jafnan kynnist á haf-
skipunum. Samt var Jreim eitt sameigin-
legt öllum: Sérhver Jreirra átti brýnt er-
indi til stríðandi þjóðar yfir bannlýst ó-
friðarsvæði.
Með skipinu var t. d. einn ríkasti mað-
ur heims, sem liafði mælt sér inót við
nokkra hesta í London. Þar var verk-
smiðjueigandi frá Chicago, sem fór til að
leita markaða erlendis fyrir ölgerðarvélar