Nýtt S.O.S. - 01.02.1957, Blaðsíða 30

■\o Nýtt S. O. S.-------
hvað yfir 100 kassar af tómum skothylkj-
um og ófylltum hvellhettum. Þetta var
skráð hjá hafnarstjóranum í New York
höfn, Duclley Malone, svo sem allur ann-
ar varningur.
Farmur Lusitaniu vár samtals metinn á
75 þúsund dali, en það var tiltölulega lág
upphæð. Sögur voru á kreiki um það, að
6 milljónir dala í gullstöngum væru læst-
ar inni í traustum skáp neðarlega í skip-
inu. En þetta sést ekki á farmskrám.
Enn var flutningurinn að koma, er líða
tók á kvöldið, og hásetar voru enn að mála
yfirbyggingu skipsins, sent þegar gljáði
fagurlega.
A öðrum stað í New York var lagleg,
belgisk kona að efla málsuað Bandamanna.
Marie de Page var að l'lytja ávarp á fundi
Hinnar sérstöku hjálparnefndar á heimili
frú Charles B. Alexander, í húsinu nr. 4
\ ið 58. götu. Frú de Page var gift dr. Ant-
oine de Page í Brússel og var nú að
Ijúka við ferð nm gjörvöll Bandaríkin á
vegum belgísku líknar- og sjúkrastofnunar-
innar í La Palme. Sjúkrahúsið var þekkt
nndir nafninu ,,Drottningarspítalinn,“ og
eiginmaður hennar var stjórnandi hans, en
þar var þá þegar orðið fullt af særðum
hermönnum.
Loforð um framlög námu nú þegar
röskum 100 þúsund dölum í reiðufé og
að auki 50 þús. dölurn í margs konar vör-
um. Mme. de Page taldi viðtökur þær, er
hún fékk í Pittsburgh fyrir fáeinum dög-
um, stórglæsilegar, ekki síður en í Was-
hington og mörgum öðrum borgum Banda
ríkjanna síðustu tvo rnánuði.
Er maígolan barst frá Central Park inn
um opinn kniplingatjaldaða gluggann og
hávaðinn frá umferðinni á 5. götu barst
inn, flutti Mme. de Page lýsingu á ör-
birgðinni í stríðshrjáðri Belgíu. Hún gat
trútt um talað, því að einn sona hennar,
Lucien, var einmitt á vesturvígstöðvun-
um.
Kyrrð var í stofunni, er hún að lokum
flutti áheyrendum sínum þakkir og tjáði
þeim, að hún yrði að hafa hraðann á og
fara til gistihússins að láta niður föggur
sínar. „Eg ætla heim á morgun með Lusi-
t.aniu,“ sagði hún. Hún hafði pantað farið
á síðustu stundu. Hún hafði afturkallað
farpöntun sína með skipinu Lapland, svo
að hún gæti lokið erindum sínum í Banda
ríkjunum, en það skip lagði úr höfn dag-
inn áður.
Um sömu mundir var Alfred Georg
Vanderbilt, sem sumir töldu 100 milljón
dala virði, að búa sig til kvöldvarðar í
Vanderbilt-gistihúsinu við neðra Park
Avenue. Skutilsveinn hans, Ronald Den-
yer, var rétt nýbúinn að búa um farangur
húsbónda síns, sem ætlaði að dvelja þrjár
vikur í London.
Annars staðar í íbúðinni voru hjúkrun-
arkonur að koma Alfred yngra og Georg
í rúmið. Það var svo hversdagslegur at-
burður, að faðir þeirra væri að koma og
fara, að hann var hættur að hafa fyrir því
að kveðja og heilsa þeim, ekki fremur en
hann væri að fara í hesthúsin í Oakland
Farm í Newport.
Samt var hann góður og ástríkur faðir.
Bræðurnir voru þrír, Alfred, Georg og
Billy, og voru þeir hjá fyrri konu hans.
Vanderbilt lét þeim í té þau leikföng,
sem hugurinn girntist, og vinir hans gátu
borið um það, hversu ánægjuulegt honum
þótti að leika sér við þá, þá sjaldan hon-
um gafst frístund.
Að þessu sinni voru það hesthúsin í
London, sem kölluðu hann að heiman,