Nýtt S.O.S. - 01.06.1960, Blaðsíða 7

skip eru á ferð um Atlantshafið eins og alltaf, þeirra á meðal brezka
sæsímaskipið „Ocean Layer.“
í klefa þeim, sem merktur er með tölunni 13 ríkir djúp kyrrð.
í káetunni, sem er á hæð við yfirborð sjávar, heyrist bara af og til
gjálp öldunnar við skipshliðina.
Annars er allt kyrrt og hljótt. Enginn hávaði í vélum og enginn skark-
ali vegna starfs við ræstingu skipsins truflar hvíld þeirra, sem nú eru
hvílunni fegnir að loknu erfiðu verki.
En loftið! Þó vistarveran sé allstór, er loftið þungt og þjakandi. Það
er mollulegt og það er eins og það leggi þungan hramm á brjóst sofandi
mannanna. Það minnir á óheilnæmt loft vermihúsanna. Svona er loftið
slæmt þegar staðvindatímabilið gengur yfir Indland og Burma, svo þjak-
andi og mollulegt, að hvítir menn fá vart afborið það.
Inni í neðri koju með mislitu forhengi má heyra þungan og óregluleg-
an andardrátt og veikar stunur öðru hvoru.
Maðurinn í hvílunni kastast til og frá, upp að veggnum og frá honum
aftur, byltir sér án afláts, finnur aldrei frið. Þungar stunur og þurr hósti
úr hásum barka voru þau hljóð, sem maðurinn gaf frá sér.
í ljós kemur handleggur mannsins, loðinn og tattóveraður (flúraður
að hætti sjómanna). Það hringlar í litlu látúnshringjunum, er hann
dregur forhengið til hliðar. Svo rís maðurinn upp við dogg. Nú er hægt
að bera kensl á manninn í bláleitum bjarma næturljóssins.
Hann heitir Clifford Lemellour.
Hann er háseti á „Ocean Layer“.
Blautt hár hans límist við svitastorkið ennið. Munourinn er galop-
inn og teygar loftið óreglulega. Hann minnir einna helzt á fisk, sem
hefur álpazt á þurrt land.
Lemellour er í náttbol einum fata. En svo virðist, sem honum finnist
sá klæðnaður jafnvel um of.
Hann byltir af sér ábreiðunni, hlammast niður á gólfið og gengur
tvö, þrjú skref að þvottaskálinni og opnar vatnskranann.
„Æ, ég brenn allur innvortis! Hálsinn er þurr og aumur. Þetta gin
— þessi fjandans óþverri . . .!“ tautar hann fyrir munni sér, svo teygar
hann kalt vatnið í löngum, stórum sopum og þurrkar sér á handarbak-
inu á eftir, reikar aftur til hvílunnar, lætur sig fallast í hana og rymur
ánægjulega.
Hann fellur strax í værin svefn, því hann er dauðþreyttur.
Nýtt S O S
7