Nýtt S.O.S. - 01.06.1960, Blaðsíða 23

Hann varð ekki gripinn neinni skelfingu, enda var hann nú orðinn
47 ára gamall og hafði kynnst sínu af hverju á löngum sjómannsferli.
Það voru liðin næstum tuttugu ár síðan hann stóð andspænis svip-
uðum atburði.
Það var þann 5. november 1940, er þýzka beitskipið „Admiral Scheer"
skaut á olíuskipið, sem hann var á, unz það stóð í björtu báli. Það var
olíuskipið „San Demetrio".
Á síðustu stundu tókst honum þá að hlaupa í einn bátanna, og hafði
þá fengið mikil brunasár.
Sólarhringum saman rak þá á opnum bátunum á Atlandshafinu í mis-
jöfnum vetrarveðrum. En þau undur gerðust, að þeir gátu farið aftur
um borð í skip sitt, sem hafði ekki sokkið þrátt fyrir milkar skemmdir.
Sagan af því, hvernig það tókst að koma San Demetrio aftur í gang
og sigla því heim til Englands, er ein hinna ótrúlegustu í allri sögu
siglinganna.
Gat það hugast, að örlögin ætluðu honum það hlutskipti, að farast
svo voveiflega og það á friðartímum?
Hann flýtti sér inn í klefa sinn aftur, þreif slökkvitækið og hóf
hinn ærið ójafna bardaga við höfuðskepnurnar.
Hann hrópaði á félaga sína og ætlaði að kveðja þá til hjálpar, því
einhverstaðar hljóta þeir að vera, þótt hann verði þeirra ekki var. Þeir
hljóta að heyra til hans og koma innan stundar og hjálpa honum við
slökkvistarfið.
Eftir eina eða tvær mínútur er slökkvitækið tómt — óvirkt.
Vasleeskis skimar allt í kringum sig, enginn hefur komið honum
til aðstoðar. Hrópum hans er ekki svarað.
Hvar eru allir skipsfélagar hans?
Nú fyrst finnst honum ekki til um ástandið, hann finnur til ein-
manakenndar og óróleiki.
Hann rýnir í reykinn og hrópar, en hann fær ekkert svar.
„Jæja, góður guð“, sagði hann við sjálfan sig og spennti greipar,
„nú fyrst skelfist ég. Það lítur út fyrir að mitt stundaglas sé runnið
út. Verði þá þinn vilji!"
Á meðan hann bað sína stuttu bæn magnaðist eldurinn og nálgaðist
hann, þar sem hann stóð.
Hann beið þá ekki boðanna en hljóp fyrir borð, meira ósjálfrátt en
að yfirlögðu ráði. ,
Nýtt S O S
23