Nýtt S.O.S. - 01.06.1960, Síða 18

inn í þessa vítisglæður, sem teygja sig aftur eftir skipinu, þar sem fjór-
ir björgunarbátar hanga í uglunum!
Þá virðast örlögin ráðin, ef eldurinn lokar þessari leið til björgunar.
„Allir í bátana! Allir í bátana!“ skipar skipstjórinn. Rödd hans er
hvell, en ekki kennir æsings í henni.
„Verið bara rólegir! Gleymið engu!“
Þá rífur liann upp hurðina að loftskeytaklefanum:
„Sendið neyðarkall, Cannon! S O S tafarlaust! Staðan er 48,26 n.
19,03 v. Skipið brennur! Við förum í bátana! Sjáðu um, að þessi tilkynn-
ing berist út! Við megum engan tíma missa.
Varla hafa liðið nema tíu mínútur frá því aðvörunarmerki var gefið
þangað til skipstjórinn hefur skipað svo fyrir, að bátarnir skuli settir á
flot og skipið yfirgefið.
Gamalreyndir sjómenn, sem voru á olíuskipum í síðari heimsstyrjöld-
inni, er þýzkir kafbátar sprengdu í loft upp, minntust þess ekki, að eld-
ur hefði nokkru sinni fyrr gripið svo fljótt um sig.
Það er ekki að ófyrirsynju, að skipverjar hraða sér að bátunum, því
á hverri stundu getur eldurinn læst sig í þá 100.000 lítra af eldsneyti,
sem er í framskipinu, og þá er ekki að sökum að spyrja.
Við talningu hjá bátunum kemur í ljós, að fjóra menn vantar af þeim,
sem vinna í vélarrúmi. Þeir áttu þó frívakt og hljóta að hafa verið í
hásetaklefa um þessar mundir.
Vélstjóri og tveir sjálfboðaliðar hlaupa í áttina að hásetaklefa, þar sem
smyrjarar sváfu.
Þeir snúa frá með hryllingi.
Gangurinn er eins og eldgýgur.
Skilrúm og veggir eru hvítglóandi.
Björgun er algerlega útilokuð. Engum dauðlegum manni er fært að
brjótast niður til þeirra félaga.
Var þá virkilega engin leið til þess að bjarga hinum innilokuðu mönn-
um?
N eyðar útgangur inn 1
Verkfræðingi símans kom þessi leið allt í einu í hug.
Eins fljótt og reykmettað loftið leyfir, þjóta þeir upp á efra þilfar. . .
í sama bili er lokinu hrundið upp, og sá fyrsti þrengir sér upp um
opið.
Og nú kemur sá næsti.
18
Nýtt S O S