Nýtt S.O.S. - 01.06.1960, Qupperneq 37

Skip, sem mættust á nóltu.
Það var stormur á hafinu og lifinn sjór. Jafnvel hér inni í sjálfu fjarð-
armynninu var ekki næðissamt að vera á verði, enda var ekki að sjá
neinn hemaðarbragur á hátterni eða hreyfingum litla einmanalega varð-
skipsins, sem gætti að þessu sinni hluta af strandlengjunni við suðurodda
Noregs.
Yfir hafinu grúfði aprílnóttin, þögul og dimm. í fjarska sást á löngu
svæði nokkru dekkri rönd við hafsbrún — það var ströndin. Allt var hulið
myrkri og hvergi ljósglætu að sjá. Jafnvel vitarnir voru myrkvaðir —
hinir ómetanlegu bjargvættir þeirra, sem ókunnugir eru á þessum slóðum,
til þess að átta sig á siglingaleiðinni um eyjaklasann mikla, sem hlífa
strandlengju Noregs við hamförum hafsins.
Um borð í varðskipinu litla var líka dimmt og þögult. Flest hin venju-
legu umræðuefni voru fyrir löngu rædd til þrautar. Þeir, sem á verði
voru, stóðu þögulir hver á sínum stað og hvesstu augun út í náttmyrkr-
ið. Raddir næturinnar bárust að eyrum þeirra, tveir óskyldir hljómar,
reglubundin slög vélanna og gjálfur sjávarins, er lék um kinnunga
skipsins. Orðin, sem lágu í loftinu, hvíldu á litla skipinu eins og farg.
Þeim var hvíslað frá reiðanum í alvarlegum áminningarróm, stunið upp
í örvæntingu við undirleik stormsins, og þau hljómuðu gegnum vélaslög-
in sem eggjandi herhvöt. Skipshöfnin heyrði þau. Þau höfðu mótazt í
hug hennar við annir dagsins og í húmi næturinnar á löngum einveru-
stundum, þegar beðið hafði verið með eftirvæntingu hinna blóðugu tíð-
inda af hildarleiknum mikla, sem nú var háður í heiminum. Og afleið-
ingin var, mitt í öryggisleysinu, einhver mynduð öryggiskennd, sem þandi
taugarnar til hins ýtrasta eins og strengi á fiðlu, og gerði þær óeðlilega
næmar fyrir áhrifum að utan.
Þótt hin fámenna skipshöfn væri aðeins örlítill hluti norsku þjóðarinn-
ar, varð hún í ömurleik þessarar aprílnætur ímynd þjóðarinnar allrar,
og örlög hennar urðu táknænt dæmi þess, sem þjóðarinnar beið.
Skyndilega kvað við viðvörunarhróp frá varðmanni frammi á skipinu:
„Skip framundan.“
Orðin voru endurtekin, fyrst af varðmönnunum á stjórnpalli, en síð-
an af ýmsum röddum öðrum víðsvegar um skipið, röddum syfjaðra
manna, sem vaktir höfðu verið, ringlaðra manna og ráðþrota.
Nýtt S O S
37