Nýtt S.O.S. - 01.09.1960, Qupperneq 14

út um þakið. Einn hrindir öðrum. Menn renna til á gólfinu, detta nið-
ur í vatnið. Aðrir troða á þeim, sem falla.
Viruly og menn hans reyna að koma á ró meðal fólksins.
Þá grípur Tammo Sypkens loftskeytamaður til þess eina úrræðis, sem
tiltækt er eins og málum er komið: Hann ræðst á þá, sem verst hafa
látið og gefur þeim miskunnarlausa ráðningu. Það neyðist hann til að
gera til þess að bjarga lífi þeirra og annarra, sem stóð hætta af fram-
ferði þeirra.
Loks heppnast Braake að komast upp um gatið á þaki flugvélarinnar,
liann stendur á skrokk Tritons. Hann teygar ferskt lofti ðofan í lungun
og horfir í kringum sig. í þriggja til fjögurra kílómetra fjarlægð sér hann
ljósvita flugvallarins og ljósin í flugturninum. En nú eru margar hend-
ur réttar upp til hans, fólkið biður hann að hjálpa sér upp.
Viruly og mönnum hans hefur tekizt að stilla fólkið nokkuð. Loksins
fær flugfreyjan óáreitt að rétta fyrst út börnin. Braake tekur á móti
þeim og leggur þau varlega á þakið.
Þá kom röðin að konunum. Viruly og Sypkens lyfta þeim upp hálf-
meðvitundarlausum, en van Braake tekur svo á móti þeim.
Taach vélamaður hefur reynt, meðan þessu fór fram, að brjóta annað
gat á þakið með öxinni, en það tókst ekki. Hann missti öxina úr hendi
sér og hún datt ofan í vatnið. Það var vonlaust verk að leita hennar.
Farþegarnir berjast fyrir lífi sínu eins og óðir séu.
Einn ar sá farþegi, sem er öldungis æðrulaus. það er Werneh Henn-
inger, þýzki verkfræðingurinn. Hann bauð Viruly aðstoð sína og gekk
rösklega fram með áhöfninni í því að koma á reglu.
Viruly spurði Braake, hvort hann sæi ekki einhverja hreyfingu á flug-
vellinum. Þar hlutu menn að hafa séð, er slysið skeði. Hann komst ekki
upp til þess að hjálpa félaga sínum, sem var nær kominn að niðurlotum
af erfiðinu að draga farþegana upp á þakið.
Það er búið að bjarga helmingi farþeganna upp úr flugvélarflak-
inu. En þeir, sem komnir eru út og sitja á þakinu holdvotir, líta ekki
björtum augum á framhald björgunarinnar. Og ekki heldur þeir, sem
eru úti á eyrunum hríðskjálfandi og stara út í strauminn, sem er sífellt
að brjóta af eyrinni. Með skelfingu stara þeir á vatnið, sem hækkar
jafnt og þétt með aðfallinu.
Enn eru tuttugu manns lokaðir inni í flakinu. Viruly vonast eftir hjálp
frá flugvellinum á hverri mínútu. En þar virðist ríkja fuUkomin nætur-

Nýtt S O S