Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.04.1938, Blaðsíða 35

Þ J O Ð I N
87
Bernhard Newmann:
Kvennjósnarinn
— Framhaldssaga —
Yfirmaður hinnar þýzku deildar
„Meuniers & Co.“ var einkennileg-
ur, útúrborulegur, lítill maður, sein
liét Matthesius. Sérkenni hans var
það, að hann hafði ákaflega liátt
enni og gáfulegt, en að öðrum kosli
hefði hann ekki vakið frekari at-
liygli en venjiilegur skrifstofumað-
uf á götum Berlínarborgar. Hann
var injög ánægður með að fá Wy-
nanky sem einn af nýliðum sínum,
en engu að síður fór Mattliesius var-
lega að öllu. Það var mikið rétt, að
Wynanky uppfyllti ýms skilvrði til
að vinna verkið, en hafði hann liið
nauðsynlega hugrekki til að hera i
njósnarastöðuna, — hugrekki, sem
er einkennandi fvrir þessa menn,
en á ekkert skjdt við liugrekki
þeirra manna, sem herjast. lilið við
hlið á vígvellinum. Hann var van-
iiafa verið skipaðar opinberar
nefndir til athugunar á þessu máli
á sama grundvelli og liér er farið
fram á.
Þess var getið, að erlendis liefðu
menn úr flestum stjórnmálaflokk-
um gerzt formæléndur þessa máls.
Væri óskandi, að þannig færi um
þetta mál hér, að menn skiptust
ekki i stjórnmálaflokka í afstöðu
sinni til þess.
ur því, að reyna á þolrif liinna nýju
starfsmanna, liversu góð meðmæli,
sem þeir annars höfðu. Hann hafði
verkefni með höndum, sem hann
vann að í sambandi við umhoðs-
mann sinn i París, og Wynanky
fékk þar eldvígsluna og stóðst liana
með prýði, þannig, að Matthesius
hrosti ánægjulega í skrifstofu sinni
í Búlowstrasse, og upp frá því ef-
aðist hann ekki um, að Wvnanky
væri stöðu sinni vaxirin.
Wynanky fór oft til Frakklands;
stundum til að afla upplýsinga frá
umhoðsmönnum, en stundum aflaði
liann þeirra upp á eigin hönd. Hann
ferðaðist stöðugt sem hluthafi í
„Meunier & Co.“, og lézl vera að
lieimsækja hinar ýmsu deildir i
Frakklandi og Belgíu. Einu sinni
var hann marga mánuði i hurtu
í einu, því að einn umhoðsmann-
anna i Frakklandi veiktist, og Wv-
nanky ákvað að inna hans starf af
hendi. Allan þann tíma sat Anna ein
í ihúð sinni, og þegar Wynanky kom
loksins til baka, varð hann undr-
andi vfir þeirri hreytingu, sem á
henni var orðin.
Það undraði hann, íhvernig hún
tók á móti horium. Þegar liann liafði
áður komið úr ferðum, var hún vön
að fleygja sér um hálsinn á honum,
en nú heilsaði hún honum þurrlega.
Hann reyndi að komast að því, hvað
amaði að, en honum tókst það ekki
fyrr en um kvöldið, er hún sat í
kjöltu hans, að hún sagði grátandi:
„Og þú, Karl, lofaðir að elska riiig
alltaf.“ „Eg elska þig“, svaraði hann.
„Af hverju yfirgefur þú mig þá
og lætur mig vera eina svona lang-