Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.12.1938, Qupperneq 10

254
Þ J Ó Ð I N
greiddra atkvæða, og verða þá
minnst % allra kjósenda að liafa
tekið þátt í atkvæðagreiðslunni.
Þegar nú þess er gætt, að við
þjóðaratkvæðagreiðsluna 1918
neyttu aðeins 43% allra kjósenda at-
kvæðisréttar síns, verður það ljóst,
hver áhugi og eindrægni verður að
rikja hér í þessu máli, til þess að
það takist að segja samhandslaga-
samningnum upp. En sú árvekni og
eindrægni virðist ekki hafa verið
fyrir hendi undanfarin ár. Er alls
ekki grunlaust um, að sú skoðun
og sá vilji húi innra með forustu
mönnum sumra landsmálaflokk-
anna, að við eigum að hanga í sam-
handinu við Dani. Skal eg nefna
nokkur dæmi, er í þessa átt henda.
Vil eg þá fyrst benda á yfirlýs-
ingu Alþýðuflokksins, er áður var
getið. Vitað er, að flokkur þessi
studdist þá og styðst enn mjög við
erlent fé í pólitískri starfsemi sinni
hér á landi. Auk þess er vitað um
suma forustumenn flokksins, að
þeir þykjast vera að afmá hin póli-
tisku landamæri þjóðanna og gera
allan heiminn að föðurlandi sínu.
Er hætt við að um leið dofni eitt-
hvað tilfinningin fyrir þjóðlegum
dyggðum.
Strax og sambandslögin gengu i
gildi, tók Framsóknarflokkurinn að
ýfast við sjálfstæði okkar á ýmsan
hátt. Með sambandslögunum öðluð-
umst við rétt til þess að hafa sendi-
herra í Danmörku. Það var eigin-
lega eina sjálfstæðismerkið, sem
við gátum sýnt út á við, auk fán-
ans. — Framsóknarflokknum var
ákaflega uppsigað við þennan sendi-
herra; Tíminn uppnefndi liann og
kallaði hann tildurherra og síðar
legáta, og það nafn festist um tíma
við embættið innan flokksins. Hvorl
tveggja þetta var auðvitað gert til
háðungar. Og þegar íslendingar
tóku það ráð, að hafa sendimann
á Spáni, aðalviðskiptalandi okkar
livað fiskútflutning snerti, kallaði
Framsóknarflokkurinn þann sendi-
mann Spánar-legáta.
Skammt er síðan að Framsókn-
armaður einn féklc leyfi til að flytja
í útvarpið erindi um sambandsmál-
ið. Átaldi hann harðlega þær fyrir
ætlanir íslendinga, að ælla sér a'
segja upp sambandslögunum. Þar
er eflaust engin tilviljun, að mað
ur þessi var Framsóknarmaður,
þótt hann að öðru levti sé hinn
merkasti maður. Vakti það undr-
un, að nokkur maður skyldi hafa
einurð til að flytja þessar kenning-
ar. En liitt var þó miklu undraverð-
ara, að Rikisútvarpið skyldi vera
lánað til slikrar málefnabaráttu.
Nú gætu menn ætlað, að þessi
maður hefði staðið einn í sinum
flokki með þessar skoðanir. En svo
var ekki, þvi að Framsóknarflokk-
urinn hefir að nokkru leyti gert
þetta að sinni skoðun. í 7. tbl. Tím-
ans, 20. fehr. 1935, var talað um
það, að óvist væri að íslendingar
segðu upp sambandslagasamningn-
um. Orð blaðsins voru m. a.: „Það
gæti líka komið til mála framleng-
ing á samningunum frá 1918, i
hreyttu formi.“
Og i Nýja dagblaðinu 29. júní s.
á. eru mjög eftirtektarverð um-
mæli.