Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.12.1938, Blaðsíða 17

I> J O Ð I N
201
aftur í öðrum bátnum og stýrir
honum, og þaðan gefur hann sína
úrslita-skipun: Ýtið í sundur!! Þá
liefst skorpan. Þegar róið er, skrúf-
ar sig liver, sem betur getur við
sína ár, og nótinni er sjjólað út.
Þegar bátarnir koma saman,
leggja allir upp árarnar, og má heita
mildi, að aldrei skuli Iiafa orðið
slvs af þvi, en árar eru þungar og
stórar og er lient niður, en ekkert
rúm til að lireifa sig eða forða sér.
Nú er snurpulinan tekin í snatri,
látin ganga fram í davíðublokkina,
altir toga í eftir getu, og um leið
er farið að gá að síldinni. Hún veð-
ur kannske rólega i miðri nótinni
eða út við kork, og þá er bamast.
En ef til vill sést engin branda of-
ansjávar, og þá er eins og dragi af
körlunum. Allt i einu lirópar ein-
liver að liún sé inni, og án þess að
gcfa sér tíma til að athuga, hvort
þetta liafi við rök að styðjast, er
tekin ný skorpa. Svo er sett á spil-
ið, hamast á því, þangað til menn
ganga upp og niður að mæði, enda
er það oft svo, að menn titra og
eru aflvana, þegar móðurinn renn-
ur af þeim og snurpingunni er lokið.
Ef sildin er inni, er farið að at-
lniga hvort hún leggi, merki eða
veiti. Með því er átt við, að þegar
sildin finnur enga leið til útkomu,
þá syndir hún á nelið, og er þá
sagt að hún „gangi á“. En korkur
nótarinnar þolir ekki þungann og
fer i kaf. Þvkir nokkuð mega ráða
af því, á hve löngu svæði og live
lengi korkurinn fer í kaf, hversu
mikið er i af síld. Fer það auðvit-
að nokkuð eftir atvikum, svo sem
slærð síldarinnar, hvort hún fer liarl
eða liægt, hvort straumur er eða
sjór, hvort nótin er vel korkuð eða
mikið blýuð, hvernig garn er í henni
o. fl. En verið getur að sildin hafi
slo])])ið, og þá er talað um búmm,
vatnskast, verðlaunakast, svekkels-
iskast o. fl., en bassinn, kannski i
hálfum ldjóðum, kallaður vind
bassi, kontrabassi eða annað verra.
Þegar búið er að snurpa, er farið
að draga nótina inn. Dregur einn inn
kork, en annar kemur lionum fyrir,
einn dregur blýtein og annar legg-
ur hann í liringi og tekur snurpu-
línuna og teggur liana með teinin-
um jöfnum höndum. Hinir draga
netið. Þegar l)úið er að draga inn
að poka, eða lengra, ef lítið er í,
kemur skipið og nótin er bundin
upp. Þegar mikil síld er í nótinni,
liggur hún ákaflega þungt í netinu,
og er þá handleggja- og hakraun
mikil að þurrka,svo liægt sé að Iiáfa.
Menn setjast þá híið við hlið á nól-
ina og þófturnar, spyrna í borð bát-
anna og toga í nótina. Síðan er
æpt og gólað í öllum hugsánlegum
tóntegundum, og er stundum einn
forsöngvari,eðaréttara sagt forhljóð-
ari. Eru þessar raddæfingar gérðar
í ])ví skyni, að samtök verði betri.
Þegar menn eru uppgefnir í bili, er
pústað, þ. e. menn bvílast, taka í
nefið eða upp i sig, bölva svolitið,
þurrka svitann og bvrja svo á nýj-
an leik. Stundum er einhverju livítu
kastað niður í nótina, en þegar það
kemur undir sildina, hræðist hún
og leilar upp. Það verður að ganga
tiltölulega fljótt að ná kasti upp.
ef það er stórt. Ella fer hreistrið