Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.12.1938, Qupperneq 20

1» J Ó Ð 1 N
á sama tíma. Maður, sem ekur
vagni, er búinn að fara í einni lönd
un úr togara, sömu vegalengd og
frá Reykjavík til Hafnarfjarðar,
með vagninn fullan, og til baka með
bann tómann. Vagninn mun vera
um 300 kilógröm fullur, en þar við
bætist, að st'undum er rok eða rign-
ing eða hvorttveggja, og brvggjur
oftast hálar af grút og lýsi. En þess
má géta, að raunverulega eyðist
miklu meiri orka en dæmin benda
til, og fer hún í fyrra tilfellinu i
að losa um sildina i lestinni, sem
er oft erfitt, en i því síðara í að
ýta vagninum af stað i livert sinn
og losa hann.
Til þess að gefa ofurlitla bng
mynd um það, sem kemnr af síld
upp úr einum togara, sem lekur um
2000 mál, má geta þess, að saman-
lögð lengd allra síldanna, nnmdi
vera tæjjlega tíföld bæð Öræfajök-
uls, eða ná eftir veginum, frá
Reykjavik austur að Vik i Mýrdal.
Sildveiðunum er lokið. Við ermn
á leið Iieim til Reykjavikur. Það er
sunnan-suðaustan rok, braglandi
Síldimii háfað á þilfar.
og dólpungs-alda, þegar við förum
fyrir Látrabjarg. Skipið berst og
lemst, því það er tómt og því til-
tölulega auðveldur leiksoppur veðri
og sjó. Ég á vakt klukkan 7 um
kvöldið. Ég sæti lagi til að komast
aftur eftir, ekki vegna þess, að það
sé neitt hættulegt, heldur vegna
hins, að ég er latur. Ég nenni ekki
að fara i sjóstakk, en það er ör-
uggara, ef komast á þur aftur eftii.
Enda fer það svo, þrátt fvrir alla
aðgæzlu og eftirfarandi spretthlaup,
að ég fæ g'usu um leið og ég skýzl
fvrir liornið á stjórnpallinum. Ofur-
lítið digna ég á herðunum, en það
þornar á meðan ég stend við stýrið.
í gegnum veðurgnýinn, brimliljóð-
ið, livín i reiða og virum, skvamp
og ýskur, berast að evrum mér tóna-
brot um opnar dyr loftskeytaklef-
ans, sem er áfastur við stýrishúsið.
Mér heyrist þulurinn nefna Stra-
vinski. Allt í einu fer einliver að
tala og þar sem búið er að leysa
mig af við stýrið, fer ég inn i klef-
ann, kem mér þar fvrir og hlusta
með andagt á niðurlag sögunnar
„Októberdagur", þegar Ámundi