Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.12.1938, Síða 44

288
1» J Ó Ð I N
dómnum, og svo var farið með Önnu
að nýju i fangelsið, og henni var sagt
að hún yrði lekin af lífi i dögun.
„Mengist í dögun“, liafði döinar-
inn sagt, og þótt þessi orð hljómuðu
í eyriun Önnu alla leiðina að fang-
elsinu, þá var hún þó gersamlega ró-
leg og óhrædd, — hún vissi að henn-
ar stund var ekki koniin. Að vísu
liafði hún ekki nokkra hugmynd um
livað gæti orðið henni til bjargar, en
hún var sannfærð um að hún mundi
einhvernveginn komast lijá dauða.
Fangelsið í Gumhinnen er lítið, en
fangarnir voru margir, og þegar
þangað kom, komst Anna að raun
um að þar var svo yfirfullt, að hún
varð að dvelja í klefa með annari
lconu. Það var ung stúlka um tvít-
ugt, sem einnig var dæmd til dauða
sem njósnari. Hún virtist vera úr
Massuríu, þ. e. a. s. suðaustur hluta
Austur-Prússlands. Hún hafði átt
unnusta í J)ýzka liernum, en örlögin
höfðu liagað þvi svo, að hann særðist
í tveggja eða þriggja mílna fjarlægð
frá heimi'i hennar, og hann hafði
auðvilað leitað þangað, — en hún
hafði hjúkrað honum og falið liann
eftir að Jíýzku herdeildirnar höfu
iiörfað undan. Til allrar óhamingju
hafði maðurinn fundizt, og hún var
tekin föst sem njósnari, þvi að hvað
var Jjað, sem orðið njósnari náði ekki
yfir á þessum ófriðartímum?
Nú grét hún úti í horni, og var svo
hrædd og sturluð, að hún hafði i
rauninni litla hugmynd um hvað J)að
var, sem skeð hafði. Það eina, sem
lnin vissi, var að hún átti að hengjast
i dögun.
Hermaður einn færði þeim kvöld-
verð þeirra, sem var í lakara lagi,
en þegar liann liélt áfram til hinna
klefanna, kom undirforingi í dyrnar
og spurði þær um hvort þær óskuðu
nokkurs. Anna horfði augna-
Ijlik á hann og liélt að hann væri að
gera gys að þeim, en þegar hann hélt
áfram að tala, sá hún að svo var þó
ekki, heldur vildi hann gera þeim
lífið eins ánægjulegt og unt var síð-
ustu stundirnar. Anna hirti ekkert
um hjálpsemi hans, og hin stúlkan
hafði enga rænu á að sinna henni.
En hvernig stóð á því, að hann hélt
áfram að tala? Þær höfðu sagt hon-
um, að liann gæti ekkert gert, en
hvað vildi hann þeim þá? Það sak-
aði ekki, þótt það yrði tekið til at-
hugunar. Anna tók því að svara hon-
um, en J>au töluðu um hversdagsleg-
ustu hluti, enda stóð hinn vopnaði
varðmaður í ganginum fvrir utan
og hlustaði á livað þeim fór i milli.
En allt í einu snérist umræðan í þá
átt, að myrkrið hjargaði Önnu frá
þvi að leiftrið í augum hennar sýndi
hve mjög henni hrá.
„Eg dáist að þvi, ungfrú, hvað þér
berið yður vel, þrátt fyrir örlög yð-
ar“, sagði liðþjálfinn.
„Hverju skiftir J)að, ekki þýðir að
lárast, en hvað verðum við mörg,
sem verðum tekin af á morgun?“
Spurði Anna.
„Sex“, svaraði hann, „fjórir karlar
og tvær konur“.
„Tvær konur og fjórir karl-
inenn“, svaraði Anna. Svo hikaði
hún lítið, eitt, áður en hún Jiorði að
segja næstu setningu, en svo herli
hún upp hugann: „Tvær konur og
fjórir karlmenn. Eg vildi óska að