Árvakur - 01.02.1932, Blaðsíða 19

7.1). Á R V A K H R - 17
S K Á T, H 0 L T.
tt n n í, tt u :i il i. ii ii ti íi íí ít i. i!
Al.lir Islendingar kannast við Sk.ál.holt; eða ættu að kannast
við bað. Skálliol.t er fornfrægur sögustaður. Þar bjuggu biskupar áð-
ur fyrr. Ská.l ho.lt er í Biskupstungum og bóndinn í Ská.lholti heitir
Jörundur Brynjólfsson alþingismaður. - Eg ætla aö segja ykkur frá
fyrstu ferð minni aö Skálholti. Aaö var búið að segja mér; aö ég
htti aö f'á aö fara upp;aö Skálholti. Bg hlakkaöi mikiö til aö sjá
leiöi biskupanna; kirkjuna og skrautiö; sem í henni er. Sunnudags-
morguninn lögöum viö^af stað aö Seli; og kom folkið þaöan meö okk-
ur. Á leiðinni bar .l.ítiö til tíöinda; en mér fannst fólkið ríöa svo
hægt; en mig langaði svo mikið ti.l aö ríða hart. Við riðum fram á
þjóðveginn og upp aö Spóastöðum cg síöa.n heim að Ská.lholti. Þegar
við komifm bangað; sprettum við af hestunum og fórum inn í kirkjuna.
Eg sá leiðin undir kirkjugólfinu; en már þótti verst; að óg gat ekki
lesið þaö; sem stóð á leiðunum; því aö það var á latínu. Eg sá minn-
ismerki Jóns Arasonar; þar sem hann var hálshöggvinn. Eg sá lampa
í kirkjunni; sem var 200 ára gamall. Síðan skcðuöum við umhverfið
þarna. Síðan fórum viö inn og fengurn þa.r góðgerðir; því að fólkið
í Skálholti er mjög gestrisið. Síöan fórum viö að líta eftir hest-
unum; söðluðum þá og lögðum af stað heim. Og óg var mjög upp með
mer af .aö hafa séð svona merki.legan stað.
ósk.ar Júlíusson.
EEEBASAG-A.
!í tí í; n u íí u u w ;< u tt 11tt tt u tr
Þega.r ég var 10 ára; fór ég í sveit. Eg átti að fara austur
á Ske.ið; að Húsatcttum. Eg fór kl. 10 f. h. í bíl. Eg var kominn
austur ur kl. 4. Eg kunni i] .la viö mig fyrst um sinn; en svo fór
ég að vinna. ^Eg sótti kýrnar og rak. þær og færöi kaffið á engjarn-
ar. Og svo sctti' ég hestana og for á milli. Oft var ég fram á nótt
að fara á^milli,- Einn_ dag sagði ^húsbóndinn Arið mig; að hann æt.laði
að lofa mér að fara meö fó.lkinu í útreið á sunnudaginn. ITú kom
eunrudagsmcrguninn. Eg og strákurl.nn; sem var á hinum bænura; fórum
nú að sækja hestana. ^Þeir vcru mjög styggir, sumir þeirra. Við
f.lýttum okkur að ná í þá. Við lögðum af stað og feröinni var ætlað
aö' Búðafcssi. E^ reið á jörpum hesti. Hann var frekar latur. En
Mundi reið á grár.ri meri; sem var voðalega viljug. Við héldum nú
áfram ferð.inni og vorum komnir austur aö fossinum kl. þ. Við fórum
si .rax að borða; þegar við vorum komnir þangað. Eg var mjög svangur
og borðaði mikið. Við fórum nú aö skcöa okkur Uia; þegar við vorum
búnir aö borða. Við tíndum ber; og fyllti ég berjaílát; sem ég var
með. Við fórum nú að girða á hestana og fórum að halda heimleiðis.
Þegar við vo.rurn komin á leiö; hleyptum við karlmennirnir og þar á
meðal ég og Mundi. Þegar við vorum á sem harðastri ferð; varð á
vegi okkar steinn og me.rin; sem iíundi var á; fæ.ldist og mundi datt
af ba.ki'; en það vildi til; að hann var ekki í ístööunum. En þega.r
hann var reistur upp^og gætt aö; var hann úr liði; og kippti pabbi
hans og annar maður í lið. Við héldum nú áfram ferðinni og var ekki
farið eins hart. Við komum heim kl. 10; og þá fórum við meö hestana
í haga og svo að hátta. Munda leið ekki sem verst í handleggnum á
eftir. Eg fór heim næsta sunnudag á eftir óg var feginn að komast
heim. Pétur Pétursson.