Árvakur - 01.02.1932, Blaðsíða 14

12 i H V A K U 1 7* D.
ha.nn tMw.a't drukkinn. En begar hann var aö fara heim af álfa-
brr'iminni og var komi.nn h.iá T.iarnarbráu.n.i.; þá sá ég, aö hann var að
sfaul.ast á fælur. Og þogar ég var kominn hei.m og háttaður; þá gat
ég ekki sofnaJi^ því aö mér fan.nst hann svo sækja að mér; svo að ég
lá andvaka þangað til klukkan 8 um morguninn, en þá fór eg á fætur
og fór út og fe.kk m.ér frískt .l.oft,
•Jón Georg Jónasson.
GÓfiUH D R E N G U R.
ii i* ii ti u ii T> II ii n n u n ii ii ii íi n ii n ii it ii ti ii ii ii
Suraarið er á enda og skólatíminn byrjaður.
Börniri standa í smáhópum í skó.l.aganginum og bíöa eftir; að
skó.lasrjórinn kalli á þau. Þau segja hvert öðru hvar þau hafi ver-
ið um sumarið og hvað þau hafi haft fyrir stafni; og þau eru glöð
og ánægð. Skólast jórinn k.emur í^dyrnar; heilsar; biður börnin að
koma inn og býður þau vel.komin í skólann. Börnin raða sér í sætin;
en úti í horni stendur drengur; hann er fátæklega til fara; en
hreinn, og auðsjáanlega mjög feiminn.- "Komdu hingað; drengur minn’/
segir sk.ólastjórinn. "Hvaö heitir þú?" - "Eg heiti Gur.nar;" segir
drengurinn ofur lágt,- "Seztu niöur; góði minn; hjá drengnum; sem
situr þarna einn við borö." Gunnar gekk að borðinu og staðnæmdist
þar. Börnin gláptu á Gunnar. Það var til að gera hann ennþá feimn-
ari. Loks tvllti hann sér á bekkjareridann. Börnin voru sett inn í
allar skólareglur cg áttu s\ro að mæta næsta dag. Þau hentust út úr
skólanum mað ósköpum og óhljóöum. Gunnar stóð fyrir framan dyrnar
og beið; þar til börnin voru komin fram hjá honum. Þá gekk hann
hratt fram hjá börnunum; sem hrópuðu og sendu honum háðglósur, og
drengurinn; sem hann átti að sitjaýijá; kom til hans og sagði; að
hann sky.ldi ekki sitja hjá sér; því að hann væri ekki í skóla hæf-
ur meö a.lmennilegum börnum. "Hvaö hefi ég gert þér? Sama er mér;
hvar eg. sit". - "Þú situr ekki hjá mér. . . Og ekki hjá mér;" sögðu
hinir strákarnir. og hlupu hver sína leiö. Gunnar litli hélt áfram í
þungum hugsunum. Loks var hann kominn heim. Tvær litlar telpur
h.lupu upp um hálsinn á Gunnari og báöu hann að gefa sér mat; því
að pabbi væri ekki kominn heim. Hann tók matinn úr skápnum; sem var
ba.r inni; og lét á borðið; bætti í ofninn og sagöi litlu telpunum
að fara að borða; pabbi hlyti aö koma á hverri stundu. Sjálfur sett-
ist hannvið bækurnar sínar; en hann las ekki. Tárin hrundu ofan á
bækurnar. Hann var aö hugsa um mömmu sína; sem dáin var fyrir tveim-
ur mánuðum. Hann gerði al.lt; sem hann gat; til að sýnast glaður;
systra sinna vegna. M heyrðu þau umgang frammi. "Pabbi; pabbi!"
lirópuðu telpurnar og hentust upp frá borðinu. Pabbi þeirra tók þær
sína á hvorn handlegg og kyssti þær; svo lét hann telpurnar á gólf-
iö og gekk til gunnars; beygði sig yfir hann og kyssti hann. "Vin-
ur minn; þú ert ekki farinn aö borða ennþá." - "Kei; ég var aö bíða
eftir þer; pabbi." - "Komdu þá; við skulum tal.a saman." - "Eg ætla
að láta telpurnar hátta fyrst. Þú manst; að mamma vildi láta þær
hátta snemma á kvöldin."
Þegar Gunnar kom inn aftur;_sér hann; að pabbi hans er að
taka utan af einhverju. "Heyröu; irinur minn; ég kom hér með dál.ítið
handa þér." Iíann rétti Gunnari stækkaöa rm/nd af mömmu hans. "Pabbi;
pabbi; ó; hvað þú ert góður!" Hann þrýstir myndinni að sér og kyss-
ir hana, "Eg kom líka með föt handa þér." "Þesss þurfti ég ekki';