Árvakur - 01.02.1932, Blaðsíða 16

14 -
Á R V A K U'R ?. D.
hinn konungurinn átti eina dóttur; sem het Anetta , og þau voru
voða skotin hvort í öðru. Kóngsdóttirin var veik. Þá skrifaði hún
honum og tað hirðmann konungs að fara með brófið. En ég gleymdi að
skrifa; að það voru háir hamrar og þar skiftist landið. Eer hann
gangandi yfir hamrana. Vondi konungurinn lét vera vörð uppi á há~
tgn kastala í höllinni; og sagöi . liann konungi; aö það kæmi maður
yfir hamrana. Konungurinn fer niður 05 tekur mann konungs fastan og
lestur binda fyrir munninn á honnim og ‘Leitar á honum og finnur bréf—
ið og les það; en ætlar að verða hamslaus af reiði; og æðir inn að
tierbergi sonar síns; sem er þar; og rýkur inn og segir honum að
hipja sig úr sinni höll; og hánn veröur að fara. Eer. hann til hins
kþngsins og fær vinnu hjá honum. En svo víkur sögunni til vonda
kcngsins; að hann safnar saraaú öllu liði; sem hann getur, og fer
með lið sitt móti hinum kóngmum; og slær í bardaga meö vonda kóng~
inum og góða kónginum. Vondi kóngurinn hefir miklu meira lið; en
samt vinnur góði kóngurinn hvern sigurinn af öörum; og svo fara
leikar; að vondi kóngurinn er handtek.inn; og hann lofar; að fara
aldrei meö her móti góöa kónginum. En nú batnar kóngsdóttuírinni.
Svo á að fara aö gifta þau; en þá kemur vondi kóngurinn með her
sinn og fer í bardaga og verður mikiö mannfall; sérstaklega hjá
vonda kcnginum. En hinn kóngurinn var svo góður; aö hann vann betur
á hinum; og svo fara leikar; að óvinaherinn bíður minni hluta;. og
er hann tekinn og settur í fangelsi. En svo eftir.dálítinn tíma læt-
ur hinn kóngurinn halda brúðkaup meö þeim; og svo verða þeir vinir;
konungarnir; allt frá því og til dauðadags. Og svo tók'kóngssonur-
inn til stjórnar og fór a.llt farsæl.lega og ve.1 og ríktu þau lengi
og vel; og enda ég nú æfintýrið*
Lárus Ingimarsson.
R'É T T A P A & U R I N-Ifl.
nwu íi u u «. ú w í. 1!»i ii i< in. Y. ti 1 í 11 i. u i; u tt
I sveitinni hlakka ég mest til réttanna; og sérstaklega þegs
ar fariö er aö líða á sumarið. Það var svo margt fólk á bænum; sem
ég var á; en hestarnir ekki nógu margir; því að allir ætluðu að
fara í réttina; nema yngsta barniö og Irismóolrin. Þess vegna varð
einhvér að fá lánaðah hest; og ætlaði ég að fá lánaöan hest á næsta
bæ; og fékk ég hann. ^Og um leiö bað hann mig að hjálpa sér að reka
heim úrtíninginn; því ^aö. hann átti aö sjá um hann; og sagði ég hon-
um; að ég gæti það. Síðan fór ég heim með hestinn og lét hann inn.
Svo fór eg inn og háttaði og vaknaöi snemma um morguninn; eins og
þegar maður ætlar eitthvað; sem er skemmtilegt. Nú var búið aö láta
hestana út á túnið; og fullorðnu mennirnir ætluðu aö fara í réttirn-
ar að draga; en við krakkarnir ætluöum aö fara á eftir. Þegar við
komum þangað; fórum viö að spretta af hestunum; og svo fór ég inn í
réttina; og held ég; aö þaö hafi ekki verið nokkurn tíma eins mik-
ið fé; eins og nú; þegar ég hefi veriö í réttum. Eg fór nú að reka
inn í almenninginn og margir strákar; og svo fórurn við aö draga það
fé; ^sem við þekktum mörkin á Svo ætluðu^margir krakkar og fólk suð-
ur í Eellsendaskóg; sem er dálítiö frá réttinni; og langaði mig að
fara; og bað ég þá um hestinn þangað og^fékk ég hann. Svo fórum við
af staö og riöum hart. Við krakkainir fórum aö leika okkur í skóg-
inurn. Svo eftir dálitla stund fórum við af stað heim að réttinni
aftur, Svo var farið aö hleypa úr dilkunum og farið að reka heim.