Alþýðuhelgin - 26.07.1949, Blaðsíða 13

ALÞÝÐUHELGIN
205
inu Finns megin og rak á eftir hon-
Urn og bölvaði afskaplega. Kallaði
hann Finn „árans Skrælingja" og
»skollans íslending“. Sáu menn þá,
að Finnur varð hörkulegri á svipinn
°g að brjóstið þandist út. Þeir sáu
hann stinga heykvíslinni þétt ofan í
stakkinn og koma með fjögur bindi
a henni og kasta á borðið; öll sneru
hindin rétt. Og þessu fylgdi sú
skæðadrífa af bindum, að menn
höfðu aldrei séð neitt líkt því. Hrúg-
au á borðinu varð hærri og hærri.
Bandskerinn og Pat réðu ekki við
bessi ósköp, sem á borðið hrúguðust.
Þeir reyndu að ryðja bindunum ein-
hvern veginn af borðinu ofan á jörð-
lna, en hvernig sem þeir hömuðust,
hækkaði hrúgan á borðinu. Síðast
Sut Pat ekki nema bölvað. Þá komu
hindin fljúgandi yfir hrúguna og
duttu ofan í hvoftinn á vélinni.
Heyrðist þá voðahljóð og skruðning-
Ur í vélinni. Var eins og öll vélin
Vaari að liðast í sundur. Gufuvélin
n®stum því stanzaði og mönnum
sýndist togleðurreimin milli vélanna
*tla að slitna í sundur. Þaut þá
Harry Brown og stanzaði gufuvél-
ina. Þegar vélarnar stönzuðu, hróp-
aði Pat til Finns: „Ég skal koma upp
1 stakkinn til þín, og þá verður ein-
nna fjárans íslendingnum færra.“
Finnur stakk þá heykvíslinni með
fh ofan í stakkinn, og sté hægri
laetinum svolítið fram. Sýndist hann
Verða býsna hvasseygður, og fast-
fæltur var hann, er hann sagði: „Og
komdu bara, ef þú þorir!“
Svo hafði enginn vogað að ögra
Éat fyrri. Hann froðufelldi af reiði
°g hentist upp í stakkinn til Finns.
Hvað í raun og veru gerðist næstu
augnablikin, gátu menn ekki séð
íyrir víst. Þeir sáu Pat stökva upp í
stakkinn og reiða upp hægri hand-
jegginn til ósvikins hnefahöggs, og
Poir sáu Finn færa sig nær Pat. Það
n®sta, sem þeir sáu, var að Pat kom
Þjúgandi ofan úr stakknum og
Ppyttist ótrúlega langt út á akur.
Hom hann niður á herðarnar og höf-
uðið. Lá hann á jörðinni og gapti og
gat lengi ekki náð andanum. En'
r innur stóð á stakksbrúninni og
fUaði til Pats: „Komdu aftur ef þú
P°rir, lagsmaður!“
Irarnir allir, sem við vélina unnu,
Pyrptust nú utan um Pat. Lutu þeir
°fan að honum að sjá, hvort hann
v®ri lífs ega nðinn. Urðu nú sumir
af írunum all geðæstir og sögðu, að
réttast væri að hengja Finn án dóms
og laga. Kom þá Harry Brown til
þeirra og sagði: „Verið þið hægir,
piltar. Hver byrjaði þennan leik?“
Við það sefuðust þeir, sem æstastir
höfðu verið. Menn sáu nú, að Pat fór
að geta andað, og áður en langt leið,
reis hann upp við olnboga. Harry
frændi hans vildi þá hjálpa honum
að standa á fætur, en Pat vildi ekki
þiggja það. „Því réttir þú ekki karl-
inum hnefann?‘“ spurði Harry hálf
glettnislega. „Ég skal drepa hann,“
sagði Pat. „Þú mátt þá ekki taka
aftur upp á því að fljúga, þér eru
ekki fullvaxnir vængirnir ennþá,“
sagði Harry og hló við. „Ég sver það
við alla heilaga, að ég skal ekki
snerta við gamla manninum, fyrri
en hann hefur kennt þér að fljúga,“
sagði Pat all reiðilega.
Brauzt Pat nú á fætur, en gekk
það hálf stirðlega. Varð honum þá
litið á mennina, sem stóðu í þéttum
hring allt í kringum hann. Pat var
þá heldur ófrýnn á svipinn og sagði
með miklum þjósti: „Hvað eruð þið
að gera hérna? Þið standið og horfið
ó mig eins og glópar. Farið þið und-
ir eins að vinna eða farið heim til
ykkar og látið mig aldrei sjá ykkur
framar. Þið getið verið vissir um, að
ég er fær um að sjá fyrir mér sjálf-
ur og þarf ekki ykkur til að hjálpa
mér. Það hefur enginn átt lengi hjá
Pat O’Connor, hafi þeir gert á hans
hluta.“ Fóru þá mennirnir að vinna,
en Pat fór heim til sín og sást ekki í
þrjá daga.
Næst þegar Pat kom að vinna, var
hann í góðu skapi. Hann gekk rak-
leiðis til Finnst, lagði hægri höndina
á öxlina á honum og sagði: „Ég er
ekki reiður við þig, þeta var allt
saman mér að kenna. Þú varst fljót-
ari til að gera það, sem ég ætlaði að
gera sjálfur. Þú ert fyrsti maðurinn,
sem hefur sigrað Pat O’Connor, og
ég hefði gaman af að sjá annan, sem
gæti gert það. Við skulum vera vin-
ir.“ Svo tókust þeir í hendur og voru
hinir glöðustu. „En hvernig fórstu
annars að þessu?“ spurði Pat. „Ég
bara smellti á þig klofbragði,“
sagði Finnur og brosti. Sagði hann,
að það væri eitt af brögðum þeim,
sem brúkuð væru í íslenzkri glímu.
Hlógu þeir nú báðir og voru hinir
kátustu. Upp frá þeim degi átti
Fæðing
mannsins
Frh. af bls. 199.
erfiðismunum og gerði krossmark
yfir sér og barninu. ...
— Þín er dýrðin, heilaga guðs-
móðir, muldraði hún; ó, ... þín er
dýrðin. ...
Augu hennar döpruðust og færð-
ust innar í höfuðið. Hún þagði lengi,
og ég heyrði hana varla draga and-
ann. Og allt í einu sagði hún með
styrkri rödd og eins og ekkert væri
sjálfsagðara:
— Opnaðu pokann minn, strákur.
Ég gerði sem hún bað. Hún horfði
fast á mig, brosti veiklulega, og létt-
um roða brá á tærða vanga hennar
og sveitt ennið.
— Er þér sama ...-
— Ofreyndu þig ekki. ...
— Farðu dálítið frá. ...
Ég fór inn í kjarrið. Fuglar sungu
glaðlega í hjarta mínu, og ásamt
brimhljóðinu var þetta svo dásam-
legt, að mér fannst ég geta hlustað á
slíka tónlist árlangt. ...
Skammt frá heyrðist lækur kliða:
Það var eins og ung stúlka væri að
segja vinkonu sinni frá elskhuga sín-
um.
Þá sá ég allt í einu höfuð konunn-
ar koma í Ijós yfir runnunum, og
hún hafði hnýtt gula klútnum um
hárið.
Finnur ekki betri vin en Pat O’Con-
nor. —
Nú er Finnur dáinn fyrir nokkrum
árum, en Pat O’Connor er ennþá á
lífi og liinn ernasti. Fyrir fáum ár-
um síðan gekk elzti sonarsonur
Finns að eiga yngstu dóttur Pats.
Ungu hjónunum kemur mjög vel
saman. Þegar Pat minnist á tengda-
son sinn, segir hann ævinlega: „Já,
hann Finney, það er maður í hon-
um. Hann er líka kominn í beinan
karllegg frá hinum frægu víkingum,
sem herjuðu um alla Evrópu og allt-
af báru sigur úr býtum.“
-----------1----------