Alþýðuhelgin - 26.07.1949, Blaðsíða 16

208
ALÞÝÐUHELGIN
Wainö Aaltonen, liinn víðkunni, finnski myndhöggvari, hefur nýlega lók-
ið við „skissu“ að stórri höggmynd, sem Ábobær ætlar að gefa Gautaborg
í Svíþjóð. Iíöggmyndin sjálf verður 3 metrar á hæð og á að standa á fjögra
metra háum stalli. Myndin sýnir pilt og stúlku á hestbaki, sem mætast á
förnum vegi og takast í hendur. Listaverk þetta er gefið í þakkarskyni
fyrir mikla hjálp ,og margvíslega, sem Gautaborg hefur veitt íbúum Ábo.
venjulega með samspili þriggja fí-
ólína, og telur Magnús Stephensen,
er hafði áhuga á söng eins og öðr-
um framförum þjóðar vorrar, þenn-
an menntasmekk hans heiðursverö-
an, enda hafði kansellíið eftir til-
lögu Magnúsar nýlega gert þá fyr-
irspurn til stiftamtmanns og bisk-
ups, hvort eigi væri nauðsynlegt þá
þegar að fá orgel í Reykjavíkur-
dómkirkju.
(Annáll 19. aldar.) .
*
Oddur Vídalín.
Oddur sýslumaður Vídalín var
launsonur Halldórs hlausturhaldara
á Reynistað. Móðir Odds var Mál-
fríður Sighvatsdóttir frá Hlíðar-
húsum Þórðarsonar. Kenndi hún
Halldóri sveininn á brúðkaupsdegi
hans, er hann kvæntist Ragnheiði
Einarsdóttur, Nikulássonar. Oddur
var útskrifaður úr Hólaslcóla 1779,
tók próf í lögum við háskólann
1787, fékk veitingu fyrir vestari
hluta Barðastrandasýslu 1788, var
fyrst sæmilega reglusamur, en
hneigðist síðan til ofdrykkju,
komst fyrir það í málaferli og van-
rækti embætti sitt og glataði að lok-
um gjörvallri virðingu sinni, og var
vikið frá embætti af Vibe amt-
manni 1801. Hafði hann þá ekkert
af að lifa, en var ávallt drukkinn,
er hann gat fengið brennivín. Tærð-
ist hann svo upp í vanþrifum, er
dró hann til dauða 44 ára. Hann
var latínuskáld gott og vel að sér
í ýmsum vísindagreinum. Hvorki
kvæntist hann pé átti börn.
(Annáll 19. aldar.)
* :J; «
EIRÍKSVATN.
í fyrnsku bjó bóndi að Ekru í
Hjaltastaðaþinghá, sem Eiríkur hét.
Hann veiddi jafnan silung í vatni
þar nærri allstóru. því hann var dug-
legur og áræðinn maður. Eiríkur hét
og presturinn að Kirkjubæ í Hró-
arstungu. Hann var mesti vinur
nafna síns og þeir báðir mjög ágjarn-
ir. Eitt sinn hittir liann nafna sinn á
aðfangadagskvöld jóla. Kemur þeim
saman um að dorga sér silung til
jólanna. Illutu þeir kjörveiði og
dorguðu langt fram yfir dagsetur,
allt þangað til veiðin varð svo þung,
að ísinn brast undari þeim nöfnum.
og henni, og.fórust þeir þar, og því
heitir vatnið eiginlega Eiríkavatn.
Þelta var hefnd fyrir helgidagsbrot-
ið. Hefur þar eigi veiðst síðan.
(Þjóðs. Sigf. Sigfússonar.)
EINARSLÓN.
Fyrir sunnan Dritvík undir Jöldi
er Einarslón, sem í daglegu tali er
kallað Lón. Sú jörð var á öldum áð-
ur eftirsótt til ábúðar meðan útgerð-
in var í Dritvík, en nú er þar ekkert
um að vera og þaðan gengur engin
fleyta. í Einarslóni var kirkja í
margar aldir, fram yfir miðja síð-
ustu öld, en þá var hún rifin og lögð
niður af þeirri einföldu ástæðu, að
svo fátt var eftir af sóknarfólkinu,
að það þótti ekki taka því að halda
við kirkju þess vegna. Svona fór um
tvær aðrar kirkjur á þessum slóðum,
á Laugabrekku og Knerri. Þær voru
látnar falla í rúst og ekki byggðar
upp aftur. Nú er aðeins ein kirkja í
þeim sóknum undir Jökli, sem fyrir
hundrað árum voru þrjár. Þegar nið-
urlæging veiðistöðvarinnar í Dritvík
liófst og allt fór í kaldakol, mun ein-
hver hafa tekið Einarslón með ó-
hæfilega háu afgjaldi eða líkt og
tíðkazt hafði áður, þegar allt var í
blóma, og orðið þar fyrir vonbrigð-
um. Þá mun þcssi vísa hafa verið
kveðin:
Ilef ég grun um hyggjufrón,
helzt þegar stundir líða,
fáir muni frá þér, Lón,
feitum hesti ríða.
Einkennilegt þykir það, að síðustu
mannsaldrana hefur engum þeirra,
sem búið hafa í Lóni, búnazt vel eða
þeir efnazt, og þykir mönnum vísa
þessi hafa orðið að sönnu.
(Sögur og sagnir Oscars Clausens.)
Ritstjóri: Stefán Pjetursson.