Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.2007, Side 35

DV Sport föstudagur 19. október 2007 35
únar Kristinsson
er flestum lands-
mönnum kunnur.
Hann er leikjahæsti
landsliðsmaður ís-
lenska knattspyrnu-
landsliðsins og
ferill hans í meist-
araflokki spann-
aði nær tvo ára-
tugi. Hann hóf ferilinn með Leikni í
Breiðholti en fór í KR þegar hann var
þrettán ára. Rúnar fór út í atvinnu-
mennsku til Svíþjóðar þegar hann
var 26 ára og dvaldi erlendis við að
spila knattspyrnu þar til hann sneri
aftur til KR árið 2007. Eftir nýliðna
leiktíð lagði Rúnar skóna á hilluna
eftir glæstan feril. DV hitti Rúnar og
ræddi við hann um atvinnumanna-
ferilinn, fjölskylduna, íslenska lands-
liðið og KR.
Viðbrigði að flytja heim
Rúnar er giftur Ernu Maríu Jóns-
dóttur Saman eiga þau þrjú börn frá
þriggja ára og upp í tólf ára. Hann á
tvær dætur, Tönju Rut sem er þriggja
ára, Telmu Rut sem verður sjö ára í
október og soninn Rúnar Alex sem er
tólf ára.
„Það eru mikil viðbrigði að vera
kominn heim eftir að hafa búð er-
lendis í tólf ár. Mesta áhyggjuefnið
okkar við það að koma heim var að
koma börnunum inn í félagslífið og
skólann hérna heima.
Það hefur hins vegar gengið von-
um framar og sem betur fer búum
við nálægt KR-vellinum og það hefur
hjálpað mjög mikið til að geta kom-
ið þeim inn í þá félagsaðstöðu sem
er hér.
Við spáðum mikið í veðrið. Hvern-
ig það ætti eftir að vera að koma heim
í rokið. En við komum heim í júní og
veðrið var mjög gott eftir að við kom-
um heim og það tók af versta kvíð-
ann. Ef hér hefði verið sífelld rigin-
ing og rok hefði maður kannski efast
meira um það sem maður var að
gera með því að vera að koma hérna
heim,“ segir Rúnar kíminn.
„Ég hef tekið eftir miklum breyt-
ingum hér heima og uppgangurinn í
öllu er augljós. Fólk virðist hafa það
mun betur en áður en ég fór út. En
ef ég lít mér nær er hugarfarið mjög
svipað og áður. Fólkið í mínum vina-
hópi er ánægt með það sem það hef-
ur. En það er alltaf svo á Íslandi að
það er mikill hraði í öllu hérna og
maður fann fyrir því að það er erfitt
að koma inn í hraðan hérna heima
enda var maður vanur mun rólegra
lífi sem atvinnumaður. Úti var bönk-
um oft lokað á hádegi svo dæmi sé
tekið og maður hitti börnin í hádeg-
inu en það er ólíkt því sem er á Ís-
landi en spurningin er hvort stress-
ið verði meira þegar maður kemur
heim. Ég á marga vini sem hafa búið
erlendis og þeir tala mikið um það
að þeir ætli ekki að detta í hraðann
og stressið hér heima. Það hefur að
vissu leyti gerst hjá okkur hjónunum
í sumar og maður þarf alltaf að setj-
ast niður inn á milli til þess að hugsa
málin. Það er alltaf mikið í boði á Ís-
landi hvort sem það er skemmtana-
líf eða eitthvað annað. En maður má
ekki gleyma því að fjölskyldan er stór
hluti af lífi manns og maður verður
að vera meðvitaður um að taka ekki
þátt í þessum hraða.“
Fór seint út
Rúnar fór út til Örgryte þegar
hann var 25 ára en hann gat farið fyrr
út í atvinnumennsku. „Ég var alveg
búinn að fá möguleika á því að fara
út áður en ég loksins fór. En á þeim
tíma var enginn sem ýtti manni út
í þetta og engir umboðsmenn sem
voru manni innan handar. Ef maður
af mínu kaliberi væri að koma fram í
dag myndi ég hiklaust segja honum
að fara út í atvinnumennsku fyrr. En
ástæðan fyrir því að ég fór ekki út fyrr
var kannski sú að ég var ekki ánægð-
ur með tilboðið sem ég fékk eða þá
að ég taldi að fótboltinn sem er spil-
aður í Mið-Evrópu myndi henta mér
betur. Einu sinni hætti ég við að fara
til Brann í Noregi því ég hugsaði með
sjálfum mér að betra væri að taka eitt
ár í viðbót með KR og spila nokkra
landsleiki til þess að fá reynslu. En
eftir á að hyggja sé ég að það hefði
líklega verið skynsamlegra að fara
fyrr út. Þegar ég fór síðan til Sví-
þjóðar lærði ég alveg heilmikið strax
fyrsta árið. Síðan þegar ég fór til Nor-
egs tveimur árum síðar lærði ég enn-
þá meira og þróunin á leik mínum
var mjög hröð á þessum árum. En ég
var kannski búinn að standa í stað á
Íslandi í einhver ár.
Ég byrjaði mjög vel hjá Örgryte
og skoraði eitt og lagði upp eitt strax
í fyrsta leiknum mínum í sænsku
deildinni. Það var á móti liði sem
átti að vera í toppbaráttunni og svo
lagði ég upp mark fyrir félaga minn
Marcus Allbäck og skoraði svo síðar
í leiknum. Ég klobbaði einn og sól-
aði annan og skaut boltanum með
tánni fram hjá einhverjum landsliðs-
markmanni og það þótti voða flott.
Þeir voru sáttir við mig og þetta var
draumabyrjun fyrir mig. Ég stóð mig
ágætlega á fyrsta árinu, átti mína fínu
leiki inn á milli en þetta var mjög erf-
itt engu að síður.
Það er svolítið fyndið að minnast
þess að flest mörkin sem ég skoraði
á þessu tveimur og hálfa tímabili hjá
Örgryte voru frekar falleg. Ég var svo
heppinn að setja boltann alltaf á ein-
hverja flotta staði. Algjör tilviljun en
maður reyndi kannski að miða á ein-
hverja staði og það gekk upp.
Til að byrja með spilaði ég alltaf
á miðri miðjunni hjá Örgryte. En við
vorum með þjálfara sem var gjarn á
að breyta. Hann átti það til að setja
mig á kantinn í 4-4-2 kerfi þótt hann
hafi viljað spila mér á miðjunni. En
stundum vildi hann fá einhvern inn
á miðjuna sem var meiri tæklari en
mér var veitt meira frjálsræði til að
sækja. Oftast var ég samt á miðri
miðjunni. Hins vegar tók ég alltaf öllu
nýju sem áskorun og hef alltaf gam-
an af því að prófa nýja stöðu. Ég hef
alltaf verið ánægður með að fá bara
að spila og ef þjálfarinn notar mann
aftur leik eftir leik er hann ánægður
með frammistöðuna. Maður reyn-
ir alltaf að gera það sem manni er
sagt að gera og ef þjálfarinn vill nota
mann í einhverrri stöðu tekur maður
bara á því á jákvæðan hátt.“
Keyptur til Noregs
Rúnar fer til Lilleström árið 1997
frá Örgryte, þá á 28. aldursári, en af
hverju Noregur? „Við spiluðum við
Lilleström á undirbúningstímabil-
inu og unnum þá 4–3. Ég átti góðan
leik, skoraði eitt og lagði upp þrjú og
ég held að þar hafi áhuginn kvikn-
að. Um mitt sumarið var Lilleström í
miklum vandræðum í norsku deild-
inni. Liðið var vanalega í toppbar-
áttu en þarna var það við botninn
og leitaði sér því að leikmönnum. Þá
mundu þeir eftir mér.
Þá var mikill uppgangur í norsk-
um bolta og Lilleström er stór klúbb-
ur. Fjárhagslega var þetta líka mun
betra fyrir mig. Örgryte var mjög lítið
félag og ég fékk mun betra tilboð frá
Lilleström sem er félag sem vanalega
er í toppbaráttu.
Ég upplifði þetta sem mjög stórt
félag og Norðmenn eru mjög fag-
mannlegir í allri nálgun sinni á fót-
bolta. Þjálfararnir vinna ofboðslega
gott starf og mikið lagt í vinnu með
leikmönnum. Öll aðstaða fyrir leik-
menn var hin besta og þar bætti ég
mig heilmikið.“
Miklar framfarir
Rúnar var líkt og gott rauðvín á
ferli sínum og hélt áfram að bæta sig
lengi. „Ég held að ástæðan fyrir því
hafi verið sú að þegar maður breyt-
ir um umhverfi og lærir inn á nýjan
knattspyrnukúltúr er maður að bæta
við sig einhverri vídd í spilinu. Þeg-
ar ég fór frá Lilleström til Lokeren
hugsuðu Belgarnir knattspyrnuna á
ólíkan hátt en Norðmennirnir. Þess
vegna verður það oft þannig að þegar
lið frá einu landi mætir liði frá öðru
landi mætast tveir ólíkir leikstílar.
Það var til dæmis þannig að þeg-
ar við spiluðum gegn liðum frá Hol-
landi í æfingaleikjum töpuðum við
aldrei. Við unnum alltaf eða gerð-
um jafntefli þrátt fyrir að þeir væru
kannski miklu betri en við og spil-
uðu miklu betri fótbolta. En málið
var að það hentaði Hollendingunum
greinilega illa að spila gegn belgísk-
um liðum.
Því var ég að bæta við mig þekk-
ingu í hverju landi. Í Svíþjóð lærði ég
taktík en í Noregi lærði ég baráttuna
og liðsheildina. Þar spiluðum við oft
háa pressu og það var gaman að taka
þátt í því og maður kynntist svolítið
sjálfum sér að því leyti að ég gat ver-
ið harður. Maður getur alltaf lært þó
maður sé orðinn þrítugur eða meira.
Enn þann dag í dag er ég að læra nýja
hluti og ég var jafnvel að læra þegar
ég kom til baka í KR þrátt fyrir að ég
hafi verið orðinn 37 ára.
Í Lilleström var gott að vera en
veturnir voru oft nokkuð langir og
maður fór oft á tíðum klukkan sjö
á morgnana af stað í tuttugu stiga
frosti til þess að sækja félagana. Við
keyrðum fjórir saman bíl allan vetur-
inn á æfingu í Ósló og það tók svona
hálftíma. Síðan keyrði maður til
borgarinnar og þá var farið að birta
en þá var hitastigið komið kannski í
8–10 stiga frost. Þetta var eiginlega
verra en á Íslandi og ef maður náði
að svitna fékk maður grýlukerti á
nefið. En þarna var hins vegar ekki
sama rok og á Íslandi. Hér heima
getur stundum rignt í allar áttir í einu
og oft erfiðar aðstæður. En aðstað-
an hefur batnað alveg heilmikið hér
heima og flest liðin eru komin með
gervigrasvöll til að æfa á.
Munurinn á Íslandi og Noregi er
náttúrlega sá að þarna geta leikmenn
einbeitt sér að því að hvíla sig á milli
æfinga og æft tvisvar á dag. Ég tel að
íslenskir leikmenn eigi mikið inni
og þótt þeir séu kannski að standa
sig vel hérna heima eiga þeir mikið
ólært. Ef við tökum Ragnar Sigurðs-
son sem dæmi stóð hann ekkert upp
úr á Íslandi að sögn þeirra sem til
hans þekktu þá. En þegar hann verð-
ur atvinnumaður slær hann í gegn og
er örugglega búinn að bæta sig mik-
ið síðan hann spilaði í Fylki,“ segir
Rúnar.
Lokeren
Rúnar fór frá Lilleström til Loker-
en með það í huga að það væri síð-
asti áfangastaður hans á atvinnu-
mannaferlinum. „Ég var sannfærður
um að samningur minn við Loker-
en væri sá síðasti sem ég ætti eftir að
skrifa undir. Þá var ég þrítugur og ég
hugsaði með mér að maður gæti tek-
ið þessi þrjú ár og séð svo til.
En svo þróaðist þetta bara þannig
að mér leið alltaf vel og þjálfararnir
voru ánægðir með mig. Því skrifaði
ég undir tveggja ára framlengingu
eftir að fyrsta samningum lauk og
svo bætti ég við mig ári og ári eftir
það þangað til ég kom heim í ár 37
ára. Því teygðist úr þessu langt fram
úr þeim markmiðum sem maður
setti sér í upphafi,“ segir Rúnar íhug-
ull.
Valinn í úrvalslið
Lokeren frá upphafi
Nýlega var Rúnar Kristinsson
valinn í úrvalslið allra tíma hjá Lok-
eren. Þar er Rúnar í hópi góðra
manna. Arnór Guðjohnsen, Preber
Elkjer Larsen, Wlodek Lubanski og
Jan Koller eru þarna auk fleiri góðra
leikmanna. „Það er frábært að vera
í þessum hópi. En ef þessi könnun
verður gerð eftir 20 ár eða 40 ár er
ekkert endilega víst að ég yrði val-
inn. Fólk man eftir Arnóri og hans
gæðum sem knattspyrnumanns og
persónuleika. En allir þessir leik-
menn hafa verið sérstakir leikmenn
sem hafa haft eitthvað ákveðið fram
að færa. Það eru nefnilega líka leik-
menn sem berjast og tækla fyrir liðið
en þeir fá kannski ekki það hrós sem
þeir eiga skilið af því að þeir geta ekki
sólað þrjá.“
Hverja telur Rúnar vera helsu
ástæðu þess að hann var valinn í lið-
ið? „Ég er náttúrlega leikstjórnandi í
þessu liði og sá sem var að skora og
leggja upp mörkin auk fínna send-
inga. En aðalstyrkleiki minn í knatt-
spyrnunni er kannski tæknin og ná
að nýta hana á réttan hátt. Það er
fullt af mönnum með fína tækni en
það er ekki öllum það til lista lagt
að nota hana á réttum stöðum og á
réttum tíma á vellinum. Ég hef náð
að nýta mína hæfileika þegar ég hef
haft réttu mennina í kringum mig.
Til dæmis var samband okkar Arn-
ars Grétarssonar og Arnars Þórs Við-
arssonar alltaf mjög gott hjá Loker-
en. Ég er skapandi leikmaður sem
á síðustu eða næstsíðustu sendingu
inn fyrir vörnina og það var það sem
fólkið sá.“
Ólýsanleg kveðjustund
Ég bjó þarna í hverfi sem í voru
um fjögur þúsund manns. Þeirra á
meðal voru stuðningsmenn Loker-
en og börnin mín voru vinir barna
stuðningsmannanna. Maður kynnt-
ist því öllu umhverfinu vel. Þegar
maður fór niður í miðbæ gaf maður
sér tíma til þess að spjalla við fólk-
ið. Maður hefur reynt að gefa af sér í
þessu starfi enda fólkið sem stoppar
mann úti á götu sama fólkið og mætir
á leiki hjá okkur. Því finnst mér sjálf-
sagður hlutur að fólkið fái að ræða
við mann um daginn og veginn. Ég
held að fólkið hafi metið það mikils.
Oft er það þannig með knatt-
spyrnumenn úti í heimi að þeir eru
fjarri fólkinu. En úti í Lokeren kynnt-
is ég fólkinu í bænum ofboðslega vel,
í gegnum börnin og annað. Einnig
held ég að það hafi skinið í gegn að
maður hafði metnað til að standa
sig og það hafði einnig áhrif hvernig
maður tjáði sig í viðtölum og við fólk-
ið. Það sá það að maður vildi vinna
og ég hef alla tíð reynt að sýna það í
verki á vellinum.
Ég held að einhver þáttur í þessu
vali hafi einnig verið sá að ég er fersk-
ur í minni fólksins enda nýhættur. En
það breytir því ekki að ég er mjög stolt-
ur af þessu og kveðjustundin hjá Lo-
keren er eitthvað sem ég mun aldrei
gleyma og þetta var eitthvað sem ég
átti aldrei von á. Mér leið raunar mjög
illa í athöfninni. Ég er mjög tilfinn-
ingaríkur og það eitt að hugsa um það
finnst mér erfitt. Það voru risafánar
úti um allt á vellinum með nafninu
mínu og leikmenn voru búnir að raða
sér í hring til að taka á móti mér. Þetta
var í raun ólýsanlegt og ég held að fáir
hafi fengið svona kveðjustund í Lo-
keren. Það voru stuðningsmennirnir
sem stjórnuðu þessu og klúbburinn
kom lítið að þessu. Þetta kom frá leik-
mönnunum og stuðningsmönnun-
um,“ segir Rúnar djúpt hugsi.
Langaði að spila
í stærri deildum
Rúnar spilaði hvarvetna mjög
vel þar sem hann var sem leikmað-
ur og spurður út í það hvort aldrei
hafi komið til greina að spila í ein-
um af stærstu deildum Evrópu seg-
ir Rúnar að honum hafi ekki staðið
það til boða. „Það voru einhverjar
fyrirspurnir, en ekkert meira en það.
Auðvitað hefði maður viljað spila í
einhverri af þessum stærri deildum
en ég hef gert. Einhverra hluta vegna
fékk ég það ekki. Það vilja allir knatt-
spyrnumenn spila í sem hæstum
klassa en hvort ég hefði staðið mig
þar mun ég aldrei koma til með að
vita.
Ég lít á feril minn sem mjög ár-
angursríkan þótt ég hafi kannski
ekki unnið marga titla. Ég vann bik-
armeistaratitil með KR árið 1994 en
það er ekkert meira en það. Mér hef-
ur hins vegar liðið vel alls staðar þar
sem ég hef verið.
Landsliðsferillinn
Rúnar er leikjahæsti leikmaður
landsliðsins frá upphafi en hann á
að baki 104 landsleiki með A-lands-
liðinu. Á ferli sínum lék hann marga
eftirminnilega leiki og Rúnar á gleði-
legar minningar frá nokkrum þeirra.
„Þessir stóru leikir eru sterkastir í
minningunni. Bæði jafnteflisleikur-
inn við heimsmeistara Frakka og úti-
leikurinn við þá sem við töpuðum
3–2.
Frakkaleikirnir eru nokkuð sem
erfitt er að gleyma. Þá voru þeir
heimsmeistarar og við náðum þess-
um úrslitum sem enginn bjóst við á
móti þessum stjörnum. Það var ólýs-
anleg tilfinning að spila á móti þeim
fyrir framan allan þennan fjölda. Það
er í rauninni synd að það sé ekki hægt
að búa þannig að Laugardalsvellin-
um að áhorfenur sitji á hliðarlínunni,
líkt og í Englandi. Ég veit það að ef ég
hefði verið á útivelli hefði mér reynst
erfitt að spila á svona velli. Þó Frakk-
arnir séu kannski vanir því skiptir
það miklu máli að hafa öskrandi ís-
lendinga allan hringinn. Völlurinn
er vissulega flottur eftir breytingarn-
ar en fjarlægðin við áhorfendurna er
heldur mikil og fyrir vikið myndast
oft ekki nógu góð stemning á vellin-
um.
En leikurinn við Frakka var eft-
irminnilegur fyrir margar sakir. Eitt
stóð svolítið upp úr varðandi fjöl-
miðlaumfjöllunina. Við fengum allir
níu og tíu í einkunn í blöðunum dag-
inn eftir sem var í rauninni einkunn
fyrir að ná jafntefli fannst mér. Það
skipti ekki máli hvernig við fórum að
því og því má segja að þetta hafi verið
hálfgerð heiðursverðlaun.
Þegar ég horfði á leikinn síðar og
taldi sendingar okkar á milli og þær
voru oftar en ekki bara ein eða tvær í
einu. Við lágum í vörn og það er hægt
að ná góðum úrslitum með því að vera
skipulagður, en ef við horfum á þetta
út frá knattspyrnunni sem við spiluð-
um náðum við sjaldan að senda bolt-
ann oftar en þrisvar eða fjórum sinn-
um á milli okkar. En væntingarnar
voru litlar sem engar fyrir leikinn og
áhorfendur hrifust með. Allt varð vit-
laust á vellinum og það var geðveik
stemning.
Þetta var því frábært fyrir alla sem að
leiknum komu, knattspyrnuna í heild
sinni og áhorfendur.
Viljinn
er Vopnið
KoMiNN heiM rúnar kristinsson er hér á fyrstu æfingu sinni með kr eftir að hann kom úr atvinnumennsku.
Framhald
á næstu síðu