Morgunblaðið - 01.12.2011, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. DESEMBER 2011
Amma Guðrún var eins góð
amma og hægt er að hugsa sér,
hennar er sárt saknað enda var
hún einstök kona. Bestu minn-
ingar mínar með henni eru þau
mörgu skipti sem ég fékk að
gista hjá henni og afa Dedda.
Mér leið alltaf eins og prins-
essu, ég fékk að klæða mig upp
í alla fallegu kjólana hennar og
þegar ég gekk inn í fataskápinn
hennar fannst mér ég vera
komin í paradís. Hún átti kistu
af gömlum kjólum sem allir
voru gullfallegir og fórum við
amma alltaf í allskonar hlut-
verkaleiki. Einnig var hár-
greiðsluleikur fastur liður hjá
okkur ömmu. Meðan hún horfði
á fréttir var ég að greiða henni,
sem henni þótti svo þægilegt .
Hún leyfði mér alltaf að taka
þátt í öllu með sér. Ég man
þegar ég var að hjálpa henni í
versluninni Silkiblóm, þar sem
ég fékk endalaust að leika mér
með fallegu silkiblómin, gera
skreytingar og fleira. Amma
var góð kona sem alltaf var til
staðar þegar ég þurfti á því að
halda.
Þau ár sem hún var á hjúkr-
unarheimilinu Eir var alltaf
gott að koma til hennar og
halda í mjúku höndina áhennar
og hlusta á hana syngja. Ég á
eftir að sakna hennar óendan-
lega mikið og mun ég taka hana
til fyrirmyndar. Hún mun ávallt
lifa í hjarta mínu og mun ég
minnast allra góðu stundanna
sem við áttum saman.
Megi hún hvíla í friði.
Magndís A. Waage.
Við nærumst á tengslum við
aðra. Finna að við erum hluti
einhvers, að við séum einhverj-
um kær. Að til okkar sé hugsað.
Af slíkri umhyggju sprettur
orðið kærleiki. Sumt fólk hefur
þann hæfileika að miðla slíkum
kærleika í miklum mæli. Þannig
upplifði ég Guðrúnu Waage,
frænku mína. Alveg frá því að
ég var lítill drengur fylgdi hún
mér, oftast úr dálitlum fjarska.
Fylgd. Þetta er orð sem kemur
upp í hugann og er aldrei sjálf-
gefið. Það búa ekki allir yfir
slíkum hæfileikum að veita öðr-
um slíka nánd, jafnvel úr fjar-
lægð, eða fylgja öðrum án skil-
yrða í gegnum lífið en Gunna
frænka hafði þá í miklum mæli.
Hún var góð kona og kærleiks-
rík.
Þeir voru ófáir aðfangadag-
arnir í æsku minni þar sem hún
birtist til að skila jólakveðju og
oftar en ekki fylgdi henni sjálf-
ur jólasveinninn með poka full-
an af gjöfum. Fyrst man ég eft-
ir slíkum heimsóknum fjögurra
eða fimm ára hnokki á Berg-
staðastræti. Ég varð logandi
hræddur við jólasveininn og
faldi mig bak við hurð. En svo
komu þau ár eftir ár og ég
vandist jólasveininum og fagn-
aði þeim. Þessum heimsóknum
linnti ekki eftir að ég varð full-
orðinn fjölskyldufaðir. Þá birt-
ist að vísu Deddi, maðurinn
hennar Gunnu, við hlið hennar
og jólasveinninn hætti að sjást.
Gunna frænka mátti stríða
við heilabilunarsjúkdóm síðustu
ár líkt og fleiri í ættinni. Minnið
hvarf og tenging við veru-
Guðrún Hjálmars-
dóttir Waage
✝ Guðrún Hjálm-arsdóttir
Waage fæddist í
Reykjavík 18. nóv-
ember 1928. Hún
lést á hjúkr-
unarheimilinu Eir
19. nóvember 2011.
Útför Guðrúnar
fór fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykja-
vík 30. nóvember
2011.
leikann. Hringur
skynjaðs veruleika
verður þrengri.
Slíkum sjúkdómi
fylgir þjáning og
langvinn sorg sem
ég þekki mæta vel
og veit að fjöl-
skylda hennar hef-
ur gengið í gegn-
um.
Við Sigga, kona
mín,kveðjum
Gunnu full þakklætis fyrir fylgd
hennar gegnum lífið. Við vott-
um þeim öllum, Dedda, Krist-
ínu, Margréti, Sigrúnu og
Hendrikku, mökum þeirra og
börnum samúð okkar.
Skafti Þ. Halldórsson.
Þegar vetur gengur í garð
getur verið gott að hlýja sér við
minningar um liðna daga og
það fólk sem manni er kært.
Stundum leitar hugurinn aftur
til æskudaganna, þar sem voru
endalausar uppsprettur ævin-
týra og tækifæra. Sem barn og
unglingur varði ég oft miklum
tíma á heimili Gunnu og Dedda
á Laugarásveginum og þangað
leitar hugurinn nú. Þar lékum
við okkur, ég og Hendrikka
frænka mín, yngsta dóttirin á
heimilinu, áhyggjulausar undir
vökulum augum þeirra hjóna.
Mér fannst ég alltaf njóta sér-
stakrar velvildar á heimilinu, en
faðir minn og Gunna voru
systkini og alltaf einstaklega
náin. Taldi ég að sá kærleikur
og alúð sem Gunna frænka
sýndi mér, væri tilkomin vegna
þessara tengsla, en seinna meir
áttaði ég mig á því að þessi
hlýja og umhyggja var í raun
allra. Þau voru í reynd hennar
helstu einkenni ásamt glað-
værðinni, fallega blikinu í aug-
unum og ekki síst hennar dill-
andi hlátri. Gunna var
einstaklega félagslynd og heim-
ili þeirra hjóna var öllum opið,
enda þar oft margt um mann-
inn.
Þegar við fórum seinna meir
að umgangast sem fullorðnar
manneskjur tók við nýr kafli.
Ég man eftir löngum samræð-
um þar sem fjölskyldumál voru
rædd eða eitthvað annað merki-
legt. Það var lærdómsríkt að
fylgjast með henni, en Gunna
var mikil framkvæmdamann-
eskja og lét aldurinn ekki aftra
sér við að hefja nám og eigin
rekstur eftir að dæturnar voru
fluttar að heiman. Hún var af
þeirri manngerð þar sem ekki
voru til vandamál heldur bara
tækifæri. Það tók því á þegar
Alzheimersjúkdómurinn fór að
gera vart við sig því hún átti
eftir svo margt ógert. Ég hef
saknað margs úr fari hennar
þessi ár, en glaðværðinni og
dillandi hlátrinum hélt hún
fram á síðasta dag.
Helsta gæfa Gunnu í lífinu
var fjölskyldan og þar fer
Deddi fremstur í flokki. Ég
man hve þau voru alla tíð glæsi-
leg hjón og það hefur verið ein-
stakt að fylgjast með hversu
fallega hann hefur hugsað um
konu sína í þessum áralöngu
veikindum. Það hafa dætur
hennar og sístækkandi fjöl-
skylda líka gert og vil ég senda
þeim öllum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Nú þegar er komið að leið-
arlokum vil ég þakka frænku
minni samfylgdina og kveð
hana með virðingu og þökk.
Megi góður Guð blessa minn-
ingu hennar.
Anna Margrét.
Á vissum stundum lítum við
yfir farinn veg og rifjum upp
samskipti við fjölskyldu, vini og
samferðamenn. Nú kveiki ég á
kertaljósi og sit við tölvuna
mína til þess að rifja upp vin-
áttu liðinna ára.
Guðrún Waage vinkona mín
er látin og nú fer sól lækkandi á
lofti en þó bregður ský á him-
ininn. Þessa dagana er erfitt
hjá mörgum að taka eftir sól-
argeislunum sem reyna að
skjótast út á milli skýjanna og
varpa fagurri birtu á snjóinn,
sem svarar með kristalbliki.
Þetta samspil náttúrunnar
minnir okkur á þá kristalla sem
blika í mannlegum samskiptum
– samskiptum er byggjast á
þeirri fegurð sálarinnar sem
okkur öllum er gefin.
Stundum slær fölva á tært
blik kristals sálarinnar þegar
við horfumst í augu við þá stað-
reynd að skjótt skipast veður í
lofti.
Við Gunna, eins og ég kallaði
hana, ólumst upp í Skerjafirð-
inum og þar kynntist ég Gunnu
sem átti eftir að vera ein besta
vinkona mín. Við urðum mjög
nánar eftir að við giftum okkur
því Sigurður og Hermann minn
voru góðir kunningjar. Síðan
lágu leiðir okkar saman þegar
ég gekk í Oddfellow-regluna
þar sem hún tók á móti mér
með opinn faðminn.
Hún bar af öðrum konum
fyrir fallega og prúðmannlega
framkomu. Hún var vel gefin og
mjög listræn eins og heimili
hennar bar með sér. Í mörg ár
fórum við hjónin saman á frum-
sýningar í Þjóðleikhúsið annan í
jólum. Við ferðuðumst saman
bæði innanlands og nokkrum
sinnum til útlanda í góðum fé-
lagsskap, bæði með skátum og
stúkusystrum. Guðrún og Sig-
urður voru svo lánsöm að eiga
fjórar fyrirmyndardætur sem
allar hafa vakið athygli hver á
sínu sviði. Það var oft líf og fjör
á heimilinu þegar eitthvað stóð
til og þá vorum við vinkonurnar
alltaf tilbúnar að leggja hönd á
plóginn.
Nú þegar aðventan gengur í
garð og erfiður tími en samt
ánægjulegur fram undan þá
minnumst við þeirra sem eru
farnir á undan okkur.
Ég sendi vini mínum og fjöl-
skyldu hans innilegar samúðar-
kveðjur með einlægri þökk og
virðingu.
Unnur Arngrímsdóttir.
Í minningunni var oftast sól
á sumrin undir austurvegg
hússins á Laugarásvegi 73.
Þetta var og er reisulegt þríbýli
og á efstu hæðinni bjuggu Guð-
rún og Sigurður Waage, sem
allir kölluðu Gunnu og Dedda,
ásamt dætrum sínum. Þarna
undir veggnum sátu oft mæður
úr nærliggjandi húsum með
yngstu börnin hjá sér og spjöll-
uðu um heima og geima. Eldri
krakkarnir fóru um allt hverfið
í leikjum sínum en ef eitthvað
bjátaði á var næsta víst að hjá
konunum undir veggnum mátti
leita ráða og huggunar eftir að-
stæðum. Ég var átta ára þegar
ég flutti inn í þetta nágranna
samfélag, ólst þar upp og bý að
því alla ævi. Það var mikill sam-
gangur á milli húsa og góð vin-
átta þróaðist milli bæði fullorð-
inna og krakkanna. Hjá Gunnu
og Dedda var ég oft eins og
heimalningur, dæturnar félagar
og mér nánast sem uppeldis-
systur. Það var sama hvenær
mér datt í hug að líta inn, alltaf
tók Gunna vel á móti mér og ef
vel stóð á bauð hún upp á
mjólkurglas og meðlæti.
Gunna var glæsileg kona og
falleg, bjó yfir mikilli reisn og
hélt þessum eiginleikum allan
sinn aldur. Fyrir ungan dreng
var gaman að ræða við hana
bæði á léttum og alvarlegum
nótum og hún var hreinskiptin í
skoðunum sínum. Það var ekki
sjálfgefið að taka öllu sem okk-
ur krökkunum í hverfinu datt í
hug að framkvæma með jafn-
aðargeði. Stundum átti maður
skammir skilið fyrir eitthvert
uppátækið, en hjá Gunnu voru
þær alltaf uppbyggilegar fremur
en niðurrífandi.
Eftir því sem árin liðu kom að
því að Gunna og Deddi flyttu bú-
ferlum, en þau fóru ekki langt,
aðeins neðar í götuna á Laug-
arásveg 28 þar sem þau höfðu
byggt sér glæsilegt einbýlishús.
Gegnum árin varð það að vana
að líta þar inn í heimsókn þegar
tími gafst til og alltaf voru mót-
tökurnar jafn hlýlegar. Ég
hugsa einnig til þess með þakk-
læti að þegar móðir mín varð
ekkja á miðjum aldri sýndu
Gunna og Deddi henni mikla
umhyggju og héldu alla tíð vin-
áttu og tryggð við hana.
Gunna var óhrædd við að
prófa og framkvæma nýja hluti.
Ég minnist þess þegar hún
ákvað að fara í nám í farar-
stjórn, las og fræddist og hafði
gaman af. Síðar las hún lista-
sögu og nam bókasafnsfræði af
mikilli eljusemi. Hún hóf líka
innflutning á silkigerviblómum,
sem mér fannst einkennilegt
uppátæki, en viðskiptahugmynd-
in reyndist betri en mig grunaði
því hún kom af dugnaði á lagg-
irnar heilli búð til að halda utan
um þá starfsemi.
Síðstu æviárin átti Gunna við
vanheilsu að stríða og dvaldi á
hjúkrunarheimili. Hún naut þar
góðrar umönnunar og alltaf var
Deddi henni nálægur og heim-
sótti á hverjum degi. Hún naut
þess og að eiga góðar dætur og
afkomendur sem ávallt litu til
með henni og sinntu af ástúð.
Föstudaginn 18. nóvember sl.
varð Gunna 83 ára. Degi síðar
fékk hún hvíldina. Ég votta
Dedda, dætrum, afkomendum og
öllum aðstandendum hennar
samúð mína. Minningin um góða
konu lifir.
Ragnar Danielsen.
Drottinn gerðu hljótt í hjarta mínu,
helga mig og gef mér friðinn þinn.
Sendu mig að vinna að verki þínu,
veita hjálp og þerra tár af kinn.
Þessar línur geta auðveldlega
verið lífssagan þín, saga af fal-
legri og góðri konu sem helgaði
líf sitt velferð fjölskyldunnar og
annarra samferðamanna.
Þegar ég frétti af andláti þínu
komu mörg minningabrot í hug-
ann en söknuðurinn kom miklu
fyrr. Síðustu ár hef ég oft
hugsað til þín á stórviðburðum
í fjölskyldunni. Það hefur verið
sárt að þú skulir ekki hafa al-
mennilega notið samvista við
þá sem þér þótti vænst um.
Ég gleymi aldrei þegar ég
kom fyrst inn á fallega heimilið
ykkar Dedda á Laugarásveg-
inum, enda hafði ég þá aldrei
komið á fallegra heimili. Alltaf
var vel tekið á móti mér og
mikið var þér alltaf umhugað
um að mér liði vel og öllum í
kringum mig.
Það var oft fjör hjá okkur
vinkonunum á unglingsárunum
og er mér er minnisstætt að
vera oft blikkuð inn í eldhús til
að spyrja hvert við Sigrún
værum að fara eða hvort þessi
eða hinn væri ekki í lagi. Þér
fannst þú ekki fá nægar upp-
lýsingar frá dótturinni. Einnig
man ég þegar við Sigrún
ákváðum að fara til Bandaríkj-
anna í nám í sitthvorri stór-
borginni. Þú hafðir smááhyggj-
ur af okkur en við vorum svo
ungar og fullar af sjálftrausti,
að við sáum enga ástæðu til að
hafa áhyggjur enda fullar af
tilhlökkun.
Alla tíð frá því við kynnt-
umst hef ég fengið senda
kveðju, skeyti eða pakka þegar
stórviðburðir hafa átt sér stað
í mínu lífi og hjá mínu fólki,
hlýhugurinn sem með kveðj-
unni fylgdi er eitthvað sem ég
hef lært af og ég mun aldrei
gleyma.
Megi minning þín lifa með
ættingjum og vinum, blessuð
sé minning þín.
Ástríður Sigurrós (Ásta).
Guðrún Waage var eftir-
minnileg kona fyrir margra
hluta sakir en ekki síst fyrir
hversu falleg hún var. Á ég þá
ekki við ytri fegurð, þó að hana
hefði hún sannarlega, heldur
var hún falleg manneskja, hlý
og umhyggjusöm. Það er þetta
hlýja viðmót sem mætti manni
þegar komið var á heimili
þeirra Sigurðar á Laugarás-
veginum sem er mér minnis-
stætt. Hvort heldur sem það
var sem leikskólaskott sem
kom að heimsækja vinkonuna
á númer 73, eða sem tánings-
tryppi eftir að þau höfðu byggt
sér hús á númer 28, ávallt var
maður velkominn.
Guðrún var mikil smekk-
manneskja og sannkallaður fag-
urkeri. Hún naut þess að hafa
fallega hluti í kringum sig og
bar næmt skynbragð á um-
hverfi sitt, liti og form. Það
kom líka vel fram í myndunum
sem hún málaði. Við málun fann
hún sköpunarþörf sinni farveg.
Sem ung kona málaði hún á lér-
eft en síðar á postulín. Menntun
og mikilvægi hennar var Guð-
rúnu hugleikin. Komin á miðjan
aldur hóf hún nám í öldunga-
deild, lauk stúdentsprófi og
sótti síðar ýmis námskeið við
HÍ.
Það var Guðrúnu einstaklega
auðvelt og eðlilegt að nálgast
fólk, óháð aðstæðum þess eða
aldri. Þegar hringt var á heim-
ilið og hún svaraði spurði hún
undantekningalítið hvernig
gengi og í heimsóknum datt
maður oft í að spjalla við hana,
sem ekki er sjálfsagður hlutur
þegar unglingur á í hlut. Stíf
boð og bönn var ekki hennar
nálgun í uppeldinu heldur
hvatti hún dætur sínar til sjálf-
stæðis og víðsýni. Og ég minn-
ist þessi ekki að hún hafi kippt
sér upp við það þó að uppá-
tækin yrðu margvísleg. Í eitt
slíkt skipti vorum við vinkon-
urnar á leiðinni á ball og fannst
við ekki alveg fullskreyttar.
Kristalslamparnir í stiganum,
með sínum hangandi dropum,
voru aftur á móti árennilegir.
Enduðu því tvö pör af krist-
alssteinum, þræddir upp á
hringi, í eyrunum á okkur stöll-
unum og við alsælar með út-
komuna. Það var þó heldur
lægra á okkur risið þegar líða
tók á kvöldið og steinarnir fóru
að taka í. Við höfðum jú ekki
séð fyrir að við mundum enda
með eyrnasneplana niðri á öxl-
um. Að Hedda skyldi leggja
fyrir sig skartgripahönnun síð-
ar í lífinu hefði því kannski ekki
átt að koma á óvart.
Guðrún var mikil fjölskyldu-
kona, fylgdist vel með í lífi af-
komenda sinna og ræktaði
frændgarðinn. Að hugurinn
skyldi hverfa þessari lífsglöðu
konu fyrir svona mörgum árum
var sorglegt en með ólíkindum
hversu þrautseig hún var, enda
baráttukona.
Elsku Sigurður, Hedda, Silla,
Magga, Stína og fjölskyldur,
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Jóhanna Harpa.
✝ IngibjörgMagnúsdóttir
fæddist 15. febr-
úar 1948. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 24.
nóvember 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Magnús
Magnússon, f. 21.
janúar 1910, d. 30.
október 1971, og
Jóhanna Árnadótt-
ir, f. 5. október 1912, d. 5.
nóvember 1987. Systkini Ingi-
bjargar eru Aðalsteinn, hann
var kvæntur Erlu Lár-
usdóttur. Þau áttu þrjú börn
og eitt er látið. Bryndís, gift
Guðmundi Jóhannssyni þau
eiga fjögur börn.
Elísabet, hún á
þrjú börn, hún er
búsett í Ástralíu.
Stella, gift Ragn-
ari Svafarssyni,
þau eiga þrjá syni,
og átti einn sem
er látinn. Magnús,
kvæntur Jóhönnu
Freyju Björns-
dóttur, þau eiga
þrjú börn.
Ingibjörg var alin upp á
Bergstaðastræti 31, svoköll-
uðu afahúsi.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Fella- og Hólakirkju í dag,
1. desember 2011, og hefst at-
höfnin kl. 13.
Þú komst eins og lítið, blessað blóm
á bjartasta lífsins vori.
Fuglarnir sungu með sætum róm,
við svifum svo létt í spori.
Þú gafst okkur dýpstan unaðsóm
á ástinni og lífsins þori.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Elsku Ingibjörg mín, ég kall-
aði þig nú alltaf prinsessuna
mína. Við systkinin þín vorum öll
með þér í gleði æskunnar, svo
ánægð og stolt af litlu systur okk-
ar, en svo féll á gleðina skuggi
þegar þú, elsku stúlkan mín,
veiktist aðeins fimm ára gömul.
Þá fórstu á Landspítalann í
margar rannsóknir en ekkert
fannst að þér. Var foreldrum
okkar ráðlagt að fara með þig
til Danmerkur og var það gert í
tvígang án árangurs. Það var
ekkert hægt að gera fyrir þig,
elskuleg systir mín.
Mamma og pabbi höfðu þig
eins lengi og þau gátu heima en
þegar pabbi dó fékk mamma
hjálp frá systur okkur henni
Stellu sem var ykkur mömmu
stoð og stytta í mörg ár, en áður
hafði Maja ljósa hjálpað mömmu á
heimili ykkar.
Þegar mamma dó 1987 fórstu á
Kópavogshæli og var það þitt
heimili upp frá því. Þar var ynd-
islegt fólk og leið þér vel þar,
elsku prinsessan mín. Þegar við
Guðmundur heimsóttum, þig eins
oft og við gátum, brostir þú og
sagðir Coca Cola og þegar það var
komið varstu ánægð með okkur.
Þú lifðir í þínum ævintýraheimi
þar sem prinsar og prinsessur og
hallir áttu aðalhlutverkið og dúkk-
urnar þínar voru börnin þín,
óþreytandi varstu að segja okkur
frá öllu sem gerðist í þínum heimi.
Mörg jólin hélstu heima hjá
okkur Guðmundi og gafst okkur
birtu og yl með nærveru þinni.
Það er með söknuði að við
kveðjum þig, elsku systir og mág-
kona. Góðar minningar um góða
stúlku ylja okkur.
Við þökkum öllu starfsfólkinu á
Kópavogshæli, Landspítalanum
deild 18, fyrir langan og góðan
stuðning, Guð veri með ykkur öll-
um.
Vertu sæl um alla eilífð,
elskulega góða barn.
Þótt stöðugt þig við grátum
þreytt og mædd um lífsins hjarn
eigum við í huga hrelldum
helga von og bjarta þrá
að eiga vísa endurfundi
aftur þig að mega sjá.
(Guðrún Jóhannsdóttir.)
Kveðja,
Bryndís og Guðmundur.
Ingibjörg
Magnúsdóttir