Morgunblaðið - 21.02.2012, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. FEBRÚAR 2012
✝ Guðrún Hjör-leifsdóttir
fæddist á Siglufirði
9. september 1953.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
13. febrúar 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Hjörleifur
Magnússon, f. 28.
mars 1906, d. 8.
júní 1991, og
Eleonora Þorkelsdóttir, f. 5.
apríl 1911, d. 14. júní 1976.
Systkini Guðrúnar eru Herdís,
f. 4. mars 1939, d. 25. ágúst
1994, Magnús, f. 6. desember
1940, Gylfi, f. 2. janúar 1942, d.
31. desember 1977, Jóhanna, f.
22. mars 1944, Þorkell, f. 3. júní
1945, Edda, f. 22. apríl 1950 og
Kristín, f. 8. október 1955. Í júlí
1972 giftist Guðrún Bergþóri S.
þar um árabil og vann að sveit-
arstjórnarmálum. Síðar flutti
hún til Suðurnesja þar sem hún
bjó í nokkur ár og vann sem
deildarstjóri í Samkaupum. Ár-
ið 1991 flutti Guðrún til Hafn-
arfjarðar þar sem hún starfaði í
fyrstu hjá heildverslun en síðar
sem miðill og ráðgjafi hjá Sálar-
rannsóknarfélagi Íslands, þar
sem hún starfaði allt til dagsins
í dag. Þá vann hún mikið að
sveitarstjórnarmálum í Hafn-
arfirði. Árið 2006 flutti Guðrún
með dóttur sinni í Garðabæ þar
sem hún bjó síðustu ár.
Guðrún lét sig ávallt varða
alls kyns félagsstörf og ber þá
helst að nefna störf á vegum
Framsóknarflokksins, störf í
hinum ýmsu kvenfélögum og
ýmis nefndar- og stjórnarstörf.
Þá sótti hún mörg námskeið og
fyrirlestra á sviði dul- og heim-
speki í Englandi og Indlandi og
hélt sjálf marga fyrirlestra og
námskeið á því sviði.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Hallgrímskirkju í Reykjavík í
dag, 21. febrúar 2012, og hefst
athöfnin kl. 15.
Atlasyni, f. 30. júní
1948. Þau skildu
árið 1987. Guðrún
og Bergþór eign-
uðust þrjú börn.
Þau eru: Ragnhild-
ur Bergþórsdóttir,
f. 18. maí 1971, eig-
inmaður Sig-
urbergur M. Ólafs-
son, f. 16.
desember 1966,
börn þeirra eru
Hekla Mekkín, f. 12. júlí 1992,
Hlynur Snær, f. 20. júní 2002 og
Sindri Freyr, f. 9. júní 2009. Atli
Bergþórsson, f. 20. júní 1973,
eiginkona Sólrún Helga Örn-
ólfsdóttir, f. 1. júlí 1981, barn
þeirra er Alísa Rán, f. 26. júní
2011. Eleonora Bergþórsdóttir,
f. 30. ágúst 1983.
Guðrún eyddi æskuárunum á
Siglufirði og rak síðar verslun
Elsku mamma, nú hefur þú yf-
irgefið þennan stað og ég sakna
þín svo mikið. Mér finnst lífið
verða svo flatt og litlaust þegar ég
hugsa til þess að þú verður ekki
hér til að taka þátt í því með mér.
Allt var svo skemmtilegt og sér-
stakt þegar þú varst með, hlátur-
inn og orkan í kringum þig dreif
alla með þér og ég á svo margar
yndislegar minningar um okkur
hlæjandi saman.
Það er enginn eins og þú, svo
hress og lífsglöð, hlý og góð
mamma. Þú gerðir allar litlu
stundirnar í lífinu svo einstakar og
eftirminnilegar, alltaf að koma
mér á óvart og setja þinn einstaka
svip á hlutina. Ég er líka svo glöð
hvað við náðum að ferðast mikið
saman, nokkuð sem við elskum
báðar að gera. Þú lagðir mikið upp
úr því að rækta fólkið í kringum
þig og gefa því tíma og ég veit að
hugulsemi þín og gjafmildi snerti
við mörgum. Mér hefur alltaf þótt
þetta virkilega fallegur eiginleiki.
Þú lést drauma þína rætast og
sagðir alltaf að maður ætti að lifa í
núinu og nýta tækifærin sem við
fengjum í þessu lífi. Þín sýn á lífið
er nokkuð sem ég ætla að tileinka
mér og ég læt að lokum nokkur
orð frá Baba þínum fylgja með.
Það sem skiptir máli er að lifa í núinu,
lifðu núna, því hvert augnablik er núna.
Hugsanir þínar og gjörðir í hverju augna-
bliki skapa framtíð þína. Útlínur leiðar
þinnar í framtíðinni eru nú þegar til, því
þú skapaðir mynstur hennar með fortíð
þinni.
(Sai Baba.)
Elsku mamma mín, ég sakna
þín en við sjáumst síðar. Þangað
til ætla ég að lifa lífinu lifandi eins
og þú.
Þín
Eleonora.
Elsku mamma, góða ferð.
Þú barst mig undir belti,
barnið sparkandi.
Þú fæddir mig í fjörðinn,
og tókst mér fagnandi.
Svo liðu æskuárin,
þú varst mín fyrirmynd,
svo glöð, svo góð, svo auðmjúk,
sjálfstæð eins og hind.
Þú kenndir mér að trúa,
á Guð í sjálfri mér,
á Guð í alheims geimi,
á lífið sem það er.
Og núna ertu farin
og ferðin verður góð.
Klædd í bláan sarí,
í kinnum ertu rjóð.
Þú ert með kross í hendi
og Baba þér við hlið.
Þín leið stráð fögrum rósum,
þú hefur fengið frið.
Við sjáumst síðar elsku mamma
mín,
Ragnhildur.
Tilveran hefur skipt um lit, fal-
leg sál er horfin til englanna og
englarnir hafa fengið góðan liðs-
mann. Við stöndum eftir hnípin og
yljum okkur á minningum um
Guggú, mágkonu mína sem svo
sannarlega gaf lífinu lit, var alltaf
mikill gleðigjafi og miðlaði til okk-
ar af sínu djúpa innsæi svo margri
perlunni. Það var aldrei nein logn-
molla í kringum hana og hún var
svo lagin við að ramma hversdags-
lega hluti inn í hátíðarbúning.
Það er svo sárt að sjá á eftir
henni svona alltof fljótt og eiga
ekki eftir að heyra dillandi hlátur
hennar oftar en sársaukinn er
mestur hjá börnum hennar,
barnabörnum og tengdabörnum
sem hún var svo stolt af.
Elsku Ragnhildur, Atli,
Eleonora og fjölskyldan öll, megi
minningin um mömmu ykkar
verða ykkar styrkur í lífinu. Hún
var einstakur gimsteinn og lagði
alla sína hæfileika og getu til að
hjálpa samferðafólkinu þar sem
hún gat.
Blómin falla, fölskva slær
á flestan ljóma. –
Aldrei hverfur
angan sumra blóma.
Þannig varstu vinur, mér
sem vorið bjarta.
Það sem gafstu
geymist mér í hjarta.
Ilma sprotar, anga lauf,
sem aldrei falla.
Drottinn launi
elskuna þína alla.
(Sigurbjörn Einarsson)
Hjartans þakkir fyrir allt elsku
Guggú.
Stefanía Vigfúsdóttir.
Elskulega Guggú okkar, við
kveðjum þig með trega. Þín er og
verður sárt saknað. Við munum
vel eftir því, systurnar, þegar þú
komst inn í fjölskylduna 17 ára
gömul og varðst strax ein af systr-
unum í Hvassó.
Minningarnar hrannast upp, og
er erfitt að nefna eina frekar en
aðra. En eitt situr þó efst í huga,
það er trygglyndi þitt og auðsýnd
væntumþykja gagnvart foreldrum
okkar alla tíð. Það kom vel í ljós
þegar faðir okkar var orðinn veik-
ur og spurði hvar hin dóttirin
væri, tíu mínútum síðar stóðst þú
við rúmið hans, og þá ljómaði
hann.
Það verður tómlegt í fjölskyldu-
boðunum framvegis, að hafa þig
ekki með okkur eins og alltaf áður.
Þá verður gott að ylja sér við
minningarnar um allar okkar ynd-
islegu og skemmtilegu samveru-
stundir.
Elsku Ragnhildur, Atli,
Eleonora og fjölskyldur. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi ykkur öll.
Bjarghildur, Margrét,
Ragna og Valdís.
Mín kæra frænka og vinkona
okkar hefur kvatt þennan heim.
Ef til vill til að fylgja lærimeist-
ara sínum á annan stað og tíma til
að kynna og fræða aðra um þann
góða mátt og kraft sem í henni
bjó.
Okkur finnst það engan veginn
sanngjarnt og svo grátlegt að sjá
á eftir svo litríkri og hjartahlýrri
konu sem hún Guggú okkar var.
Tilbúin að gleðja, hjálpa og gefa
öðrum svo ótakmarkað af sér.
Alltaf gátum við verið viss um að
þar sem fylgjan hennar var, var
stutt í hana sjálfa. Hlátur, gleði
og manngæska, svo ekki sé nú
minnst á þá hlýju sem hún gaf
öðrum af sér og þar reyndi stund-
um mikið á fyrir hana.
Því er ekki laust við að við
spyrjum okkur að því til að fá
réttlætingu á stuttri ævi hennar,
hvort of mikið hafi verið gefið til
annarra, til að líf hennar yrði ekki
langt og farsælt á þeim stað sem
hún unni mest, Sigló.
Einhvers staðar stendur að
ekki sé nóg að eiga mikil auðæfi
ef engar eru minningarnar. Telj-
um við okkur vita það með vissu
að allir þeir sem nutu þeirra for-
réttinda að hafa kynnst Guggú,
eiga miklar minningar, góðar
minningar. Minningaperlur sem
hver einn þræðir upp á band fyrir
sig til að bera með sér áfram.
Missir okkar allra er mikill en
mestur er þó missirinn hjá Ragn-
hildi, Atla og Eleonóru, tengda-
börnum og ömmubörnunum sem
voru henni svo kær. Mega allar
góðar vættir vera með þeim. Om
Sai Ram. Hennar verður sárt
saknað.
Guðdómlegur geisli blíður
greiðir skuggamyrkan geim;
á undra vængjum andinn líður
inn í bjartan friðarheim.
(Hugrún.)
Bára Magnúsdóttir og
Stefán J.K. Jeppesen.
Við hittumst fyrst heima í
stofu nokkrar níu ára hnátur.
Við tókum stofnun sauma-
klúbbsins það hátíðlega að
prestsdóttirin kom með vígt vatn
í flösku svo tilurð klúbbsins yrði á
gæfuvegum um alla framtíð.
Hálfri öld síðar hittumst við
enn í sama tilgangi og í upphafi
var lagt af stað með: að rækta
vináttuna fyrst og síðast. Vígða
flöskuvatnið reyndist svo sannar-
lega magnað.
Fyrstu árin vorum við lúsiðnar
í höndunum. Hvert hagleiks-
verkið á fætur öðru varð til. Í ár-
anna rás breyttist umræðan úr
barnahjali í spjall þroskaðra
kvenna sem áttu sína fortíð, upp-
komin börn og fullan vinnudag.
Verkin sem spruttu úr litlum
höndum fyrr á árum eiga sína
sögu um sakleysi æskuáranna og
fallegt handverk þess tíma. En
vináttan hélst hrein og tær, jafn-
fögur og útsaumuð, hvít handa-
vinnan. Allt sem við trúðum og
treystum hver annarri fyrir hef-
ur aldrei farið út fyrir þá veggi
sem umluktu okkur hverju sinni.
Við stofnun fjölskyldu, ferða-
lags út á menntaveginn og
dreifða búsetu fórum við hver í
sína áttina. Aldrei slitnaði þó
þessi þráður, þótt mörg ár skildu
sumar okkar að. Þessi djúpa vin-
átta og væntumþykja spratt fram
óbreytt og fölskvalaus þegar við
hittumst á ný.
Guggú var gáfuð og góð mann-
eskja sem ræktaði sína trú af
innileik og vissu um líf eftir jarð-
vistina.
Frá því ég man fyrst var hún
fyrir utan þetta hefbundna líf,
þótt ég hafi þá ekki kunnað að
koma þeirri tilfinningu í orð.
Herbergið hennar var eins og
indverskur töfrahellir; allt um-
hverfis var öðruvísi fallegt en á
öðrum heimilum. Í fyrsta skipti
sem ég fann reykelsisilm var það
í hennar híbýlum. Hún vissi
meira og skynjaði annað svið en
öðrum er gefið.
Góðvild, létt skap og ást á fjöl-
skyldu og börnum var jafnflekk-
laus og vissa hennar um líf eftir
dauðann. Þessi trú opnaði henni
margar dyr í veikindunum og
maður varð vitni að æðruleysi og
styrk þegar aðrir voru að bresta.
Þegar við felldum tár vegna þess
sem var í vændum var það hún
sem var sterkust.
Indversk heimspeki og þeir
heimar sem við hin ekki skynjum
voru henni jafnkunnugir og öðr-
um eigin ásýnd eða leiðin til
vinnu.
Hún var trú sinni sannfær-
ingu, allt þar til yfir lauk. Það var
huggandi þrátt fyrir erfiðan loka-
kafla að sjá ró í augum hennar og
það andlega jafnvægi sem hún
bjó yfir. Þar sannfærði hún aðra
með orðum og óbilandi trausti að
fyrir handan biði allt hið góða.
Þann kraft og þá sannfæringu
hafði hún fært mörgum á erfiðum
stundum af miklu örlæti í gegn-
um árin.
Fráfall kærrar vinkonu er
okkur mikill harmur en jafnframt
erum við þakklátar fyrir að hafa
verið henni samferða í þessum
heimi sem og þeim sem hún leyfði
okkur stundum að skyggnast inn
í.
Blessuð sé minning hennar.
Við klúbbsysturnar Alla,
Guðný, Inga, Íris, Rakel og
Selma færum börnum og fjöl-
skyldu hennar djúpar og einlæg-
ar samúðarkveðjur.
Filippía Þóra
Guðbrandsdóttir.
Guðrún Hjörleifsdóttir hefur
lokið dvöl sinn í þessari jarðvist
og flutt til æðri heima.
Á hugann leita minningar og
söknuður en fyrst og fremst
þakklæti fyrir að hafa notið sam-
veru hennar í gegnum tíðina.
Leiðir okkar og Guggú lágu sam-
an frá unglingsárum á Siglufirði
og síðar í gegnum sameiginleg
áhugamál, bæði pólitíkina og ekki
síður andlegu málin. Það var ætíð
tilhlökkunarefni hjá okkur fjöl-
skyldunni þegar von var á Guggú
í heimsókn, en undanfarinn ára-
tug hefur hún dvalið á heimili
okkar nokkra daga ári er hún var
við störf hjá Sálarrannsóknar-
félagi Skagafjarðar. Gleðin, létt-
leikinn og hin frábæra nærvera
hennar hafði bætandi áhrif á um-
hverfið og gullkorn hennar sem
fylgdu á jólakortum og tækifær-
isgjöfum hittu oft ansi skemmti-
lega í mark. Stundum hringdi
síminn og sagt var „Hvað er í
gangi? Af hverju eru að spá í …“
og varð þá ekki hjá því komist að
gera henni grein fyrir málum
sem jafnvel höfðu aldrei verið
orðuð við nokkurn mann og voru
einungis vangaveltur í reikandi
huga.
Kæra vinkona, við þökkum þér
allt sem þú varst okkur og sér-
staklega væntumþykjuna sem þú
sýndir Gunnari og hann sendir
þér einn Guggúkoss, en þið áttuð
ykkar sérstaka koss sem þið
heilsuðust og kvöddust með.
Börnum Guðrúnar, tengda-
börnum, barnabörnum, systkin-
um og fjölskyldum þeirra færum
við innilegar samúðarkveðju og
biðjum Guð að blessa minningu
Guðrúnar Hjörleifsdóttur.
Guðrún Sighvatsdóttir,
Ásgrímur Sigurbjörns-
son og Gunnar.
Yndisleg vinkona mín, hún
Guggú, er farin frá okkur eftir
stutt en erfið veikindi.
Ég kynntist Guggú fyrir 20 ár-
um þegar ég fór til hennar í lest-
ur, síðan þá höfum við verið vin-
konur og ávallt átt góðar stundir
saman.
Hún var stórkostleg kona,
skemmtileg, létt og kát, sterk og
hafði alveg yndislega nærveru.
Og hún Guggú kveið aldrei fyr-
ir neinu, við göntuðumst oft með
það að það vantaði í hana kvíða-
genið.
Hún vissi nákvæmlega hvern-
ig hlutirnir færu. Í október sl.
þegar við vorum að spjalla, þá
sagði hún við mig: Maja mín, í
febrúar kemur í ljós hvernig fer
og því miður var hún sannspá,
eins og ævinlega. Aldrei kvartaði
hún þó líf hennar hafi alls ekki
alltaf verið auðvelt. Hún var al-
gjör hetja.
Það var ævintýri líkast að eiga
Guggú fyrir vinkonu, alltaf kom
eitthvað óvænt en skemmtilegt
upp á í ferðalögum okkar bæði
innanlands og utan.
Mér er minnisstætt þegar við
vorum einu sinni að vinna saman
fyrir norðan, veðrið var alveg
snarvitlaust, snjókoma og hríð
við sátum og vorum að tala um að
nú þyrftum við að fara að taka
okkur á í mataræðinu, borða
meiri gulrætur og rófur. Viti
menn, var ekki bankað á hurðina
hjá okkur og úti stóð maður og
var að bjóða okkur til sölu að
sjálfsögðu gulrætur og rófur. Við
hlógum svo
mikið að við komum ekki upp
orði í nokkrar mínútur.
Í einni ferðinni okkar til Eng-
lands vorum við að kynna okkur
hugleiðslutækni og í einum hópn-
um áttum við að syngja. Brátt
hættu allir að syngja því þessi fal-
lega „englarödd“ sem ég hef aldr-
ei heyrt fyrr né síðar yfirgnæfði
allt þannig að maður fékk gæsa-
húð um allan skrokkinn. Að sjálf-
sögðu var það Guggú sem söng.
Indlandsferðirnar okkar stóðu
upp úr, Guggú fór með mér að sjá
Sai Baba sem var stórkostleg
upplifun og verð ég henni ætíð
þakklát fyrir það. Þegar Guggú
labbaði út á götu í þorpinu virtust
flestallir kannast við hana, allir
heilsuðu og vildu spjalla eða
bjóða henni heim í mat.
Í síðustu ferðinni okkar ferð-
uðumst við vítt og breitt um Ind-
land og það var sama hvar hún
kom alls staðar laðaðist fólk að
henni Guggú minni með fallega
rauða hárið, sterka augnsvipinn
og ógleymanlega skemmtilega
hláturinn sem endaði á smá
hnegg hnegg í lokin.
Þegar ég hitti Guggú á föstu-
dagskvöldið fyrir andlát hennar
var hún hress eins og alltaf, við
hlógum og rifjuðum upp gamlar
minningar. Við vissum báðar að
ekki var mikill tími eftir en hún
var ekki kvíðin því að deyja.
Elsku Guggú, mín kæra vin-
kona, ég er þakklát fyrir allt okk-
ar samstarf og vináttu, fyrir hlát-
urinn og gleðina og ferðalögin
okkar saman.
Það er ómetanlegt að hafa átt
þig að og eina leiðin fyrir mig að
kveðja þig í bili er sú vissa í huga
mínum að líf sé að loknu þessu og
að þá hittumst við á ný.
Megi góður Guð styrkja og
vernda börnin þín, Ragnhildi,
Atla og Eleonoru, tengdabörn,
barnabörn og systkini, þeirra er
missirinn mestur.
Ég kveð þig með þeim orðum
sem þú kvaddir mig með í síðasta
sinn: Sai Ram.
María Sigurðardóttir.
Vinkona mín Guggú, eða
„nornin“ eins og hún kaus að
nefna sig meðal vina, er látin
langt fyrir aldur fram og hún sem
var rétt að byrja besta hluta æv-
innar, allt komið í höfn, húsið fyr-
ir norðan tilbúið að taka á móti
henni til frambúðar en þar hafði
hún ætlað að eyða ævikvöldinu
við sjóinn og siglfirsku fjöllin.
Guggú var mjög vel gefin og
fjölhæf kona, hafði sterkar skoð-
anir á mönnum og málefnum og
lét í sér heyra á vettvangi stjórn-
málanna en hún var mikil fram-
sóknarkona og sat á framboðs-
lista flokksins á Siglufirði, og
eftir að hún flutti suður var hún
öflug í Kraganum, sat m.a. á lista
þar fyrir alþingiskosningar. Hún
var varabæjarfulltrúi í Hafnar-
firði og var þar í nefndum og ráð-
um.
Guggú var stórbrotin baráttu-
kona enda sýnir starfsval hennar
sem var að vera ráðgefandi og
hjálpa öðrum að þar fór engin
meðalmanneskja, hún hafði þá
náðargáfu að sjá meira og skynja
en aðrir og það nýttu sér háir
sem lágir víða um land. Einnig
flutti hún fyrirlestra hjá hinum
ýmsu félögum um ráðgjöf og and-
leg málefni
Hún sótti sér frekari þekkingu
í þessum fræðum víða erlendis og
þar var Indland hennar mekka.
Hún hafði unun af því að
ferðast og fór víða um heim og
naut þeirrar menningar sem hver
staður bauð upp á.
Síðastliðið haust greindist hún
með illvígan sjúkdóm sem hún
með sinni léttu lund og dillandi
hlátri sagðist sigrast á með að-
stoð vina nær og fjær. Eftir
hetjulega baráttu lauk þessu
stríði hjá henni aðfaranótt 13.
febrúar í faðmi barna sinna sem
hún elskaði mest.
Þú ert það ljósið eina
sem allur myrkvi flýr
Í lind þíns helga hjarta
öll heilsa lífsins býr.
Þín vonarstjarna vísar
til vegar hverjum þeim
sem þreytir þunga göngu
og þráir ljóssins heim.
(Sigurbj. Einarsson.)
Við fjölskyldan vottum Ragn-
hildi, Atla og Eleonoru, barna-
börnum og fjölskyldu innilega
samúð.
Minning hennar mun lifa. Hvíl
í friði, kæra vinkona.
Valgerður.
Guðrún Hjörleifsdóttir
(Guggú) var ljós inn í líf margra
samferðamanna sinna og þar á
meðal mitt. Ég hitti hana fyrst
þegar ég kom í spá til hennar í
Garðastræti árið 1998. Það var
búinn að vera erfiður tími í mínu
lífi og mikil umskipti. Þegar tím-
anum var að ljúka horfði hún á
mig og sagði: „Þekkjumst við
ekki?“ „Nei, við þekkjumst ekki,“
sagði ég, „því að ég veit að ég hef
ekki hitt þig áður, en ég er búin
að hafa þessa sömu tilfinningu
síðan ég kom hér inn.“ Tímanum
lauk og ég fór heim. Nokkru síðar
sá ég auglýstan fyrirlestur hjá
Sálarrannsóknafélagi Keflavíkur
þar sem hún átti að halda erindi.
Ég ákvað að fara og hlusta á
hana. Að fyrirlestrinum loknum
kom hún og settist við borðið hjá
mér og Gunna og spurði mig aft-
ur hvort við þekktumst ekki. Ég
sagði þá: „Ég er viss um að við
þekkjumst úr öðru lífi því mér
finnst líka að ég þekki þig þó að
ég viti að ég hitti þig fyrst þegar
ég fór í spá til þín í vor.“ Við sát-
um og spjölluðum lengi og í lokin
bað ég hana um viðtal sem ég tók
í kringum jólin 1998 og birtist í
Vikunni í janúar 1999.
Vinátta okkar hefur haldist
síðan. Vinátta sem hefur byggst á
gagnkvæmri virðingu og skiln-
ingi sem er dýrmætur meðal
góðra vina. Við deildum áhuga á
andlegum málefnum og gátum
talað um þau við hvor aðra án
þess að þurfa að afsaka eða út-
skýra okkur. Þegar þú bauðst
okkur Gunna með í ferð í Sól-
Guðrún
Hjörleifsdóttir