Morgunblaðið - 21.02.2012, Blaðsíða 23

heima í Grímsnesi í febrúar 1999
þá var ég bæði feimin og hikandi
að koma. Þessi ferð mun verða
mér ógleymanleg og ómetanleg
reynsla. Allir sem komu með gáfu
ferðinni einstakt gildi. Við fórum
líka á Tarot-ráðstefnu í New
York saman sem er mér eftir-
minnileg samvera.
Það sem er mér efst í huga
þegar ég hugsa um þig er hvað þú
varst mikilvæg persóna í lífi svo
ótal margra. Þú hafðir lag á að
veita ljósi og von inn í hjörtu fólks
þegar það sá ekki neitt fram úr
hlutunum. Þú komst alltaf með
þinn dillandi hlátur og glaðværu,
skemmtilegu nærveru.
Þegar meðferðin byrjaði hjá
þér ákvaðstu strax að fara þínar
eigin leiðir enda ekki von á öðru
hjá þér. Þú fórst engar troðnar
slóðir og varst óhrædd við að
fylgja því sem þú trúðir á. Ég hef
beðið og vonað allan tímann að til
þín kæmi eitthvert ótrúlegt
kraftaverk. Þú hefur sjálf verið
kraftaverk fyrir svo marga í
formi þess að gefa þeim von sem
höfðu hana ekki fyrir. Ég vildi
óska þess að þú hefðir fengið
lengri tíma hér. En nú þegar leið-
ir skilur þá er mér efst í huga
þakklæti fyrir að hafa kynnst þér
og átt þig að vini.
Þegar þú varst orðin mjög
þreytt og komst til mín í heilun
rétt áður en þú fórst til Siglu-
fjarðar, þá sagðir þú við mig:
„Stundum langar mig bara mest
að fara heim til hennar mömmu,
þetta er svo erfitt.“ Það var erfitt
að horfa á alla þína baráttu og
geta svo ósköp lítið gert. Mig
langaði svo sannarlega að hafa
þig lengur hérna megin. Ég
þakka þér fyrir einstaka vináttu
og bið Guð og alla verndarengla
fjölskyldunnar þinnar að styrkja
þau öll. Ég veit að skarðið er
stórt.
Ég votta ykkur mína dýpstu
samúð.
Þín vinkona,
Hildur Halldóra Karlsdóttir.
Smitandi hlátur, söngur og
gleði. Þannig minnist ég kærrar
vinkonu sem nú hefur kvatt okk-
ur allt of fljótt. Ekki veit ég
hvernig við Guðrún urðum vin-
konur. En það var eins og ým-
islegt annað í kringum hana,
margt óútskýranlegt. Ég trúi því
að það hafi verið karma úr fyrra
lífi eins og hún sjálf orðaði það.
Allt í einu var hún í lífi mínu, kær-
komin, og Guðrún var góð vin-
kona.
Þegar ég kynntist Guðrúnu
hafði hún helgað líf sitt því að
hjálpa og styðja samferðafólk
sitt. Skyggnast inn í framtíðina,
lina þjáningar, heila, veita von,
gleði og bjarstýni. Guðrún gaf af
sjálfri sér, mörgu fólki, fólki sem
hún þekkti og fólki sem hún
þekkti ekki. Fjölmargir leituðu
til hennar í leit að styrk, leit að
ráðum, leit að sátt við sjálfa sig
og lífið. Og Guðrún gaf. Oft voru
einu launin gleðin við að gefa.
Það er krefjandi og göfugt starf
að gefa af sjálfum sér í þágu ann-
arra.
Guðrún var sannkallaður
gleðigjafi. Það var aldrei logn-
molla þar sem Guðrún var. Enda-
laus orka til að takast á við við-
fangsefnin og vinda sér í hlutina.
Hún var baráttukona. Guðrún
var virk í pólitík um árabil þar
sem hún barðist fyrir betra lífi
fyrir samborgarana. Hún gekk til
verka af heiðarleika, eljusemi og
einlægni. En starfsorkan lét und-
an fyrir heilsuleysi og veikindum.
Þá þurfti að hagræða. Það var
aðdáunarvert að fylgjast með
Guðrúnu vinna í þeim málum.
Fjármálaheimurinn fór ekki
mjúkum höndum um Guðrúnu
frekar en aðra sem ekki safna
veraldlegum auði í þessum heimi.
Það tók á heilsuna að eiga við
miskunnarlaust fjármálaskrímsl-
ið. En Guðrún stóð fyrir sínu og
Guðrún stóð við sitt.
Þegar heilsan gaf sig vissi
Guðrún vel hvert stefndi. Hún
tók tíðindunum af æðruleysi.
Kveið ekki því sem koma skyldi.
Hún var ótrúlega yfirveguð og
sátt og yfir henni var nánast heil-
ög ró. Góð fjölskylda og góðir
vinir voru henni meira virði en
annað af þessum heimi og að því
bjó hún. Hún trúði því líka að eft-
ir þessa jarðvist tæki við annað
og betra líf.
Ég kveð kæra vinkonu með
virðingu og söknuði. Samfélagið
er fátækara þegar Guðrún hefur
kvatt. Fjölskyldu hennar sendi
ég innilegar samúðarkveðjur. Ég
trúi því að hlátur hennar, gæska
og gleði smiti nú annað fólk í öðr-
um heimi sem hún sjálf trúði á.
Blessuð sé minning Guðrúnar.
Ólöf Guðný Valdimarsdóttir.
Hún Guggú mágkona er farin í
blóma lífsins. Ef maður hugsar
út í hve harðákveðin hún var í að
sigra stríðið við illskeyttan sjúk-
dóm með aðstoð úr öllum áttum,
er ótrúlegt af hve miklu æðru-
leysi, stillingu og innri ró hún tók
því, þegar hún skynjaði hvert
stefndi. Það liðu aðeins fimm
mánuðir, upp á dag, frá því að
hún fékk að vita greininguna þar
til hún lést. En á þessum stutta
og stormasama ferli gerðist ótrú-
lega margt, sem vakti furðu og
aðdáun lækna hennar, hjúkrun-
arstarfsfólks og fjölskyldunnar. Í
raun var Guðrún Hjörleifsdóttir
sú eina sem ekki var hissa – hún
útskýrði fyrir okkur í nánustu
fjölskyldunni að hún hefði virkj-
að aðstoð að handan. Þar voru
einkum þrír læknar – einn feitur,
einn skeggjaður og einn sköllótt-
ur – sem vöktu yfir henni, fylgd-
ust með og studdu hana í hví-
vetna. Þetta er kannski, þrátt
fyrir allt, ein mest rökrétta skýr-
ingin á því hvernig henni tókst
lengi vel að halda sínu striki! Því
eitt hef ég lært af 39 ára kynnum
mínum og vináttu við Guðrúnu:
að vera auðmjúkur gagnvart líf-
inu í þessum heimi og í öðrum
heimum, því það er svo margt
sem maður ekki veit, og sem alls
ekki er hægt að útskýra með
þeim lögmálum náttúrufræðinn-
ar sem við þekkjum í dag.
Það er ógerningur að lýsa
Guggú í fáum orðum, hún var svo
ótrúlega rík, gefandi, skapandi,
mótsagnakennd og lifandi. Það
er kannski auðveldara að lýsa því
sem hún ekki var – það var aldrei
lognmolla í kringum hana. Eða
eins og 10 ára dóttursonur henn-
ar orðaði það: „Guggú amma er
hressasta kona sem ég þekki.“
Allt sem hún tók sér fyrir
hendur gerði hún af heilum hug;
þar má nefna uppeldi barna
sinna, ekki síst er hún fylgdi Atla
í gegnum óteljandi sjúkrahúss-
dvalir og skurðaðgerðir. Hún rak
verslun þeirra Begga – svila
míns og svaramanns – á Siglu-
firði af svo miklum eldmóði að
mér finnst ósköp eðlilegt að dag
einn kom kona inn í búðina og
spurði: „Er frú Ögn við?“ Þegar
Guggú varð uppiskroppa með
kanel í miðjum bakstri í vetraró-
færð á Háveginum á Siglufirði
skapaði hún snúðauppskrift sem
ein og sér nægir til að gera nafn
hennar ódauðlegt: Blandið kó-
kósmjöli, flórsykri, smjöri og
rommdropum í fyllinguna – og
þið fáið himneskt góða Guggú-
arsnúða! Hún var atorkusöm og
afkastamikil og lét störfin tala í
öllum störfum sem hún tók sér
fyrir hendur. Það sem hún var
mest þekkt fyrir voru þó áratuga
störf sem miðill. Næmi hennar
var slík að nokkrir stuðnings-
menn sendu hana til Englands í
ítarlega prófun, og var talin mjög
sérstök! Í þessu starfi gaf hún sig
alla, hún var oft algerlega úr-
vinda eftir hvern vinnudag, en
ótrúlega gefandi þegar vel tókst
til.
Þótt kallið kæmi allt of
snemma sagði hún mér fyrir
stuttu að hún væri þakklát fyrir
að hafa lifað svona ríku lífi og
upplifað svo margt dásamlegt
um ævina. Ég hafði alls ekki bú-
ist við þessu frá konu sem stans-
laust barðist í bökkum. En þessi
jákvæðni er einmitt það sem við
öll ættum að minnast, bera með
okkur, reyna að beita sjálf í lífi
okkar – og með því móti halda
minningu Guggúar lifandi.
Páll E. Ingvarsson.
Það leyndi sér ekki er Guðrún
mætti til vinnu sinnar í húsnæði
Sálarrannsóknarfélags Íslands.
Og það fór heldur ekki fram
hjá nokkrum manni að þar var á
ferðinni einstaklega hress og
sjarmerandi kona. Guðrún var
mjög farsæl í sínu starfi sem
miðill. Margir komu reglulega í
tíma til hennar og fengu margs
konar ráðgjöf og leiðbeiningar,
því hún var ekki bara góður mið-
ill, heldur góð manneskja sem
vildi öllum vel sem til hennar
leituðu. Hún var gædd þeim ein-
staka hæfileika, að setja sína
eigin erfiðleika til hliðar, til þess
að geta leiðbeint öðrum.
Það kom nokkrum sinnum
fyrir, þegar hringt var á skrif-
stofuna til að panta tíma hjá
Guðrúnu og viðkomandi mundi
ekki nafn hennar, að spurt var
um „hressu konuna með rauða
hárið“. Sérstaklega eru kaffi-og
matartímarnir hjá Sáló minnis-
stæðir okkur, þar lét Guðrún sitt
ekki eftir liggja, hafði sterkar
skoðanir á mönnum og málefn-
um á sinn sérstaka og skemmti-
lega hátt. Starfsmenn og stjórn
félagsins þakkar Guðrúnu fyrir
samstarfið og allar góðu stund-
irnar. Innilegar samúðarkveðj-
ur til fjölskyldu hennar.
F.h. Sálarrannsóknarfélags
Íslands,
Magnús Már Harðarson.
Sorgarfregn um andlát Guð-
rúnar Hjörleifsdóttur barst að
morgni 14. febrúar.
Kær samstarfs- og vinkona er
fallin frá langt um aldur fram.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
fyrir 14 árum. Vettvangurinn
var stjórnmálin í
Hafnarfirði. Hún stóð í eldlín-
unni, ég í skipulagningu og út-
gáfu. Vinátta
okkar hélst þó að við færum
til annarra starfa. Margs er að
minnast: Kaffiboða í Garðabæ
og heimsóknar á sunnlenskt
sveitasetur. Umræðuefnið var
þjóðfélagsmál ekki síst lífsins
gildi.
Guðrún var á margan hátt
mjög sérstök kona og tóku allir
eftir henni þar sem hún fór. Hún
var glæsileg og ógleymanleg í
pontu. Hún tók mikinn þátt í
ýmsum félagsstörfum, ekki síst
stjórnmálum, og á hana var
hlustað. Guðrún hringdi til mín
þegar hún hafði greinst með
krabbameinið. Hún var æðru-
laus og sagðist takast á við
meinið á sinn hátt. Við spjölluð-
um saman nokkrum dögum áður
en hún lést. Þá sagðist hún þurfa
að fá hvíld.
Minningin um þennan góða
vin mun lifa áfram.
Ég votta aðstandendum Guð-
rúnar innilega samúð.
Magnús Heimisson.
Hörpu þinnar, ljúfa lag
lengi finn í muna.
Því ég minnist þín í dag,
þökk fyrir kynninguna.
(Á.K.)
Ég man það eins og það hafi
verið í gær, þegar þú varst kosin
til að vera formaður Bandalags
kvenna í Hafnarfirði í safnaðar-
heimili Fríkirkjunnar. Ég þekkti
þig ekki áður, en kynntist þér
nokkuð vel, þar sem ég var síðar
valin til að starfa með þér á þeim
vettvangi.
Ég minnist enn í dag allra
ferðanna sem við fórum saman í
sambandi við þá miklu fjáröflun
sem við stóðum að til styrktar St.
Jósefsspítala. Þú varst alltaf
glettin og skemmtileg með svörin
á reiðum höndum. Eins og þegar
við fórum til eldri borgara félags-
ins í Kópavogi að fá bingóvélina
góðu og karlarnir á skrifstofunni
vildu helst ekki sleppa okkur, ég
held að þessir menn gleymi aldrei
öllu því sem þú skaust til baka á
þá og mikið var hlegið á meðan og
á heimleiðinni.
Við spjölluðum heilmikið um
hin ýmsu mál allan þann tíma
sem við vorum saman í stjórninni
og eftir að þú hættir sem formað-
ur. Þú varst alltaf svo einlæg og
hress og okkur skorti aldrei um-
ræðuefni eða eitthvað til að brosa
að.
Elsku Guðrún okkar, við ósk-
um þér góðrar ferðar og þökkum
þér innilega fyrir allar samveru-
stundirnar og kveðjum þig með
virðingu.
Við sendum fjölskyldu þinni
innilegar samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að styrkja þau
á þessum erfiðu tímum.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
En styrrinn aldrei stóð um þig,
- hver stormur varð að lægja sig,
er sólskin þinnar sálar skein
á satt og rétt í hverri grein.
Loks beygði þreytan þína dáð,
hið þýða fjör og augnaráð;
sú þraut var hörð – en hljóður nú
í hinsta draumi brosir þú.
(Jóhannes úr Kötlum)
Kristín Gunnbjörnsdóttir,
fyrrv. formaður BKH.
„Þið verðið að koma til Ind-
lands stelpur,“ sagði Guðrún við
okkur eitt skiptið þegar við hitt-
umst. Á Indlandi hafði hún upp-
lifað það fegursta sem hugarork-
an býr yfir og vildi hún fyrir alla
muni að við fengjum notið þess
líka.
Guðrún var skemmtileg,
stundum svolítið alvarleg en allt-
af glöð. Það var gott að vera í ná-
vist hennar. Hún gaf mikið af sér
með hjálpsemi sinni og góðum
vilja. Þá bjó hún yfir þeim hæfi-
leika að sjá inn í vídd tilveru, sem
okkur flestum er hulin.
Það var glatt á hjalla hjá okkur
og vakti oft undrun þegar Guð-
rún tók skyndilega upp á því að
staðhæfa um atvik í lífi okkar
hinna, eitthvað sem hún átti ald-
eilis ekki að vita. En oftast stóð
þetta allt heima. Til gamans má
segja frá því að þótt Guðrún hafi
ekki fylgst mikið með íþróttum
þá sá hún fyrir úrslit í mikilvæg-
um leik annars stóru félaganna
hér í bænum, mörgum okkar til
mikillar ánægju.
Kynni okkar vinkvenna hófust
í bæjarstjórn Hafnarfjarðar árið
1998 en þar átti Guðrún sæti sem
varabæjarfulltrúi og sat oftar en
ekki fundi bæjarstjórnar. Við
vorum meðal annarra fulltrúar
þeirra flokka sem áttu sæti í bæj-
arstjórn og tókumst á um málefni
á fundum. Við lögðum allar
áherslu á að bæta hag bæjarbúa
og greindi okkur ekki á um göfug
markmið til þess, heldur leiðirnar
að þeim. Guðrún stóð vaktina fyr-
ir umhverfismálin. Hún var for-
maður umhverfisnefndar og lagði
ríka áherslu á mikilvægi náttúru-
verndar og varðveislu náttúru-
minja í málflutningi sínum. Þá
var hún formaður atvinnu- og
ferðamálanefndar og átti sæti í
fyrstu stjórn Staðardagskrár 21.
Störfum sínum fyrir Hafnar-
fjarðarbæ skilaði Guðrún með
sóma.
Þegar frá leið og stjórnmálin
að baki fannst okkur gaman að
hittast og spjalla á okkar eigin
forsendum og með okkur tókst
góð vinátta.
Nú í byrjun janúar síðastliðins
þegar við hittumst sáum við að
leikreglurnar í lífsins leik höfðu
tekið breytingum. Guðrún var
orðin mikið veik og var okkur
brugðið en að hennar hætti fyllt-
umst við bjartsýni og von. Ekki
varð það úr að við færum saman
til Indlands en eigum það til góða
þegar við hittumst á framandi
slóðum.
Börnum sínum var Guðrún
mikill vinur. Hún var stolt af
þeim og dugnaði þeirra og bar
hag þeirra og barnabarna sinna
fyrst og fremst fyrir brjósti.
Þegar við svo einn daginn
sjáum einhvern koma öðrum til
hjálpar og hlustum á annan gera
grín að sjálfum sér og fá á þann
hátt fólk til að skellihlæja er andi
Guðrúnar þar á ferð.
Við minnumst hennar með
þakklæti og hlýju, Guðrúnar
verður sárt saknað. Við vottum
börnum hennar og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúð.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Hjörleifsdóttur.
Valgerður Sigurðardóttir,
Hafrún Dóra Júlíusdóttir,
Steinunn Guðnadóttir, Jóna
Dóra Karlsdóttir, Ellý
Erlingsdóttir og Helga
Ragnheiður Stefánsdóttir.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. FEBRÚAR 2012
✝
Ástkær móðir mín,
SIGURBORG GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Flatey á Breiðafirði,
Jökulgrunni 9,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
mánudaginn 13. febrúar.
Útförin fer fram frá Áskirkju fimmtudaginn 23. febrúar kl. 15.00.
Sigrún Karlsdóttir.
✝
Ástkærir foreldrar okkar, tengdaforeldrar, amma, afi,
langamma og langafi,
BJÖRN JÓNSSON
frá Fossi,
Hrútafirði,
andaðist mánudaginn 13. febrúar,
og
GUÐNÝ HELGA BRYNJÓLFSDÓTTIR
frá Ormsstöðum,
Breiðdal,
andaðist laugardaginn 18. febrúar.
Til heimilis á Suðurbraut 2, Hafnarfirði.
Útför þeirra verður frá Hafnarfjarðarkirkju föstudaginn 24. febrúar
kl. 13.00.
Ármann Björnson, Stefanía Ingimundardóttir,
Pétur Björnsson,
Þröstur Ármannsson,
Sigríður Elva Ármannsdóttir, Illugi Hartmannsson,
Guðný Birna Ármannsdóttir, Árni Einarsson,
Birgir Ármannsson,
Guðrún Birta Pétursdóttir
og barnabarnabörn.
✝
Eiginkona mín,
JÓRUNN EINARSDÓTTIR
frá Seyðisfirði,
Valhöll í
Vestmannaeyjum,
lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja
þriðjudaginn 14. febrúar.
Útförin fer fram frá Landakirkju laugardaginn 25. febrúar
kl. 14.00.
Friðþjófur Sturla Másson
og fjölskylda.