SunnudagsMogginn - 26.02.2012, Síða 21

26. febrúar 2012 21
urs og það var ekki fyrr en síðdegis á mið-
vikudegi að Slysavarnafélaginu var til-
kynnt, að skipsins hefði ekki orðið vart
síðan á laugardagskvöld, þegar síðast var
haft samband við það út af Selvogi.
Í Morgunblaðinu á fimmtudeginum var
rætt við Albert Bjarnason talstöðvarvörð
við Keflavíkurradíó, sem síðastur hafði
verið í sambandi við skipið, fyrir kvöld-
mat á laugardeginum.
„Ég var að vinna á talstöðinni á laugar-
daginn, og einhverntíma fyrir kl. sjö um
kvöldið talaði ég við skipstjórann á
Stuðlabergi, Jón Jörundsson. Sagðist hann
þá vera staddur út af Selvogi og allt í lagi
um borð,“ segir Albert í samtali við blaða-
mann Morgunblaðsins. Hann segist hafa
rætt við skipstjórann nokkra stund um
daginn og veginn, aflabrögð og fleira.
„Þetta sama kvöld, bæði fyrir og eftir
samtalið við Stuðlaberg, talaði ég við skip-
stjórann á Bergvík, Magnús Bergmann.
Hann var á þessari sömu leið fyrir Reykja-
nesið. Sagði skipstjóri að sæmilegt ferða-
veður væri, og endurtók það síðast við
mig í dag, að veður hefði ekki verið
slæmt.“
Albert sagði að Stuðlabergið hefði átt að
vera komið til Hafnarfjarðar eða Keflavík-
ur fyrir miðnættið á laugardag. „Mér datt
ekkert í hug fyrr en hringt var til mín í dag
[miðvikudag], en ég hafði gert tilraunir að
ná sambandi við skipið frá því á mánudag
eftir beiðni. Ég vissi, að skipið átti að vera
komið inn um það bil tveimur tímum á
undan Bergvíkinni frá Keflavík. Þegar svo
Bergvíkin kom hingað og ekkert fréttist til
Stuðlabergsins, þá var ég þó grandalaus,
vegna þess að skipið hefði getað farið til
Hafnarfjarðar eða annað. Það var ómögu-
legt að hugsa sér, að illa hefði farið. Það
var hlustað vandlega hér um allt Suðvest-
urland, vegna strandsins við Hjörleifs-
höfða [þar sem bátur strandaði þessa
helgi], en ekkert heyrðist í Stuðlaberginu.
Ef eitthvað hefði verið sent frá skipinu
hefði það örugglega heyrzt.“
Huldukona vitjaði Ragnheiðar
Jóna Björg, eiginkona Kristjáns 1. vél-
stjóra, gaf Stuðlaberginu nafn í Mandal í
Noregi árið 1960. Ragnheiður, eiginkona
skipstjórans, var þá heima á Íslandi, kom-
in á steypirinn eins og hún orðar það sjálf,
ólétt að Hafrúnu sem fæddist um sumarið.
Ragnheiður og Jón eignuðust aðra dótt-
ur, Brynhildi, tæpu ári síðar og systurnar
voru skírðar saman. „Jörundur og María
tengdaforeldrar mínir bjuggu á Elliða í
Staðarsveit, bæ sem nú er löngu kominn í
eyði, þar sem stór steinn í túninu heitir
Gýgjarsteinn. Gat er í fjallinu og sagt að
steinninn hafi oltið fyrir mörg hundruð
árum niður túnið. Tengdamóðir mín
sagðist hafa séð huldukonu þarna og þeg-
ar ég gekk með Hafrúnu dreymdi mig að
huldukonan kæmi til mín; hún sagði mér
allt um slysið en ég áttaði mig ekki á því
fyrr en síðar hvað hún átti við. Það eina
sem ég mundi úr draumnum var nafn
stúlkunnar sem hún rétti mér; Hafrún,
vegna þess að ég hafði aldrei heyrt þetta
nafn áður. Nafnið greyptist í huga mér.“
Systurnar Brynhildur og Hafrún voru
skírðar saman. „Jón hélt á Hafrúnu þegar
hún var skírð og ég á Brynhildi, þeirri
yngri. Og við athöfnina sá ég Hafrúnu al-
veg eins og í draumnum þegar huldukon-
an talaði við mig.“
Ragnheiður bætir því við að eiginmaður
hennar bar millinafnið Hildiberg, einmitt
vegna þess að huldukonan bað Ólöfu
tengdamóður hennar að skíra drenginn
því nafni.
Jóna Björg og Ragnheiður segja báðar að
þær upplifi hvarf Stuðlabergsins á ný í
hvert skipti sem sjóslys verður. „Síðast
rifjaðist allt upp fyrir mér þegar ég heyrði
Eirík Inga [Jóhannsson] segja frá því í
sjónvarpinu þegar hann komst af eftir að
Hallgrímur SI sökk um daginn. En þetta er
gangur lífsins; svona er að vera gift sjó-
manni,“ segir Ragnheiður við Sunnudags-
moggann.
„Þetta var þannig slys að enginn vissi
neitt og mér fannst hræðilegt að það
skyldi aldrei koma fram. Verst af öllu var
að enginn skyldi hafa áttað sig á neinu og
ekki hafi verið farið að leita fyrr en svona
löngu eftir slysið,“ segir Ragnheiður.
Hún segist alltaf hafa verið með stillt á
bátastöðina og hafa heyrt í Jóni manni
sínum tala við Keflavíkurradíó á laug-
ardagskvöldinu. „Ég ákvað því að baka
eitthvað fyrst þeir væru á heimleið. Ég
hringdi svo í Keflavíkurradíó á sunnu-
dagsmorguninn og spurði af hverju þeir
væru ekki komnir heim og þá var mér sagt
að öll skip hefðu snúið við. Við vorum því
allar rólegar vegna þess að skipin hefðu
farið aftur til Vestmannaeyja.“
Eftir hálfa öld situr slysið skiljanlega
enn í konunum sem misstu menn sína.
Jóna Björg nefnir sem dæmi að nákvæm-
lega fimmtíu árum eftir slysið – föstudag-
inn 17. febrúar sl. – hafi hún verið við
minningarathöfn um Magnús Þórarin
Daníelsson, einn sjómannanna sem fórust
með Hallgrími SI. Þannig vill til að Magnús
átti heima í næsta húsi við Jónu Björg í
Njarðvík fyrir margt löngu.
„Ég var kvíðin að fara á minningar-
athöfnina, en ég hafði gott af því. Mér leið
betur á eftir. Það var erfitt, ég get ekki
neitað því, þótt svona mörg ár séu liðin;
þótt ég giftist aftur og hafi haft það gott í
lífinu. Allt rifjast þetta óneitanlega upp
fyrir manni á svona stundum, og reyndar
alltaf þegar sjóslys eiga sér stað,“ segir
Jóna Björg Georgsdóttir.
Forsíða Morgunblaðs-
ins fimmtudaginn 22.
febrúar 1962, daginn
eftir að í ljós kom að
Stuðlabergið hefði far-
ist, fjórum dögum eftir
að slysið varð.
Karl Jónsson, mágur
Jóns og Kristjáns.
Hann var giftur Ester,
systur bræðranna.
Minningarreitur um hina látnu sjómenn vígður við Ingjaldshólskirkju á Snæfellsnesi.
Stuðlabergið fánum prýtt eftir að því var
hleypt af stokkunum í Noregi 1960.
Minnismerki í Keflavíkurkirkjugarði, um sjó-
mennina 11, unnið úr stuðlabergi.