Morgunblaðið - 17.03.2012, Side 37

MINNINGAR 37
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. MARS 2012
✝ GuðmundurGuðmundsson
fæddist á Núpi und-
ir Eyjafjöllum 9.
september 1923.
Hann lést á Dval-
arheimilinu Kirkju-
hvoli 7. mars 2012.
Foreldrar hans
voru Guðmundur
Árnason, f. 6.4.
1892, d. 5.12. 1957,
og Sigríður Sigurð-
ardóttir, f. 7.11. 1898, d. 7.7.
1981. Systkini Guðmundar: Sig-
urður, f. 1918, d. 1992, Ragnar,
f. 1921, d. 1986, Kristinn, f. 1925,
d. 2004, Árni, f. 1929, d. 1996,
María, f. 1931, d. 1981, Guðrún,
f. 1933, Sigríður, f. 1936, Svan-
hvít, f. 1941, Gísli, f. 1943.
Guðmundur kvæntist Ástu
1988, unnusti hennar er Gilbert
G. Sigurðsson, f. 10.4. 1981,
Sverrir Guðmundur, f. 3.9. 1989.
3) Guðbjörg Birna, f. 5.5. 1963,
maki Björn Eysteinsson, f. 24.2.
1960, synir þeirra eru Alexand-
er, f. 6.6. 1990 og Daníel Örn, f.
25.4. 1996.
Guðmundur fór á unglings-
árum á vertíð í Vestmanna-
eyjum, þaðan til Reykjavíkur og
lauk húsasmíðanámi frá Iðnskól-
anum í Reykjavík. Hann vann
við smíðar og uppbyggingu á
Staðarfelli í Dölum, við Sogs-
virkjun, Keflavíkurflugvöll og í
heimabyggð, var bygging-
arfulltrúi sveitarfélagsins í ára-
tugi og bóndi á Núpi frá árinu
1953. Hann var annálaður
glímumaður og Glímukóngur Ís-
lands 1948 og 1949. Tónlist og
ljóð voru honum hugleikin og oft
var sungið í stofunni á Núpi við
hans undirleik.
Útför Guðmundar fer fram
frá Ásólfskálakirkju í dag, 17.
mars 2012, og hefst athöfnin kl.
14.
Sveinbjarn-
ardóttur, f. 5.8.
1923, frá Ysta Skála
Eyjafjöllum 14. maí
1948. Þau eign-
uðust þrjú börn: 1)
Anna Sigríður, f.
20.12. 1948, maki:
Sveinn Ívarsson, f.
13.2. 1954, sonur
þeirra er Guð-
mundur Hlír
Sveinsson, f. 20.4.
1980, maki: Þórhildur Birg-
isdóttir, f. 3.3. 1980, sonur þeirra
er Sveinn Gauti, f. 18.11. 2007.
Einnig á Sveinn dótturina Krist-
ínu Erlu. 2) Guðmundur, f. 1.10.
1957, maki: Berglind Hilm-
arsdóttir, f. 28.8. 1956, börn
þeirra eru Hilmar Haukur, f.
21.5. 1982, Una Björg, f. 5.1.
„Hvernig ætlarðu að hafa
þetta, væna mín?“ Verkmaðurinn
horfir æfðum smiðsaugum á
tengdadótturina sem bjástrar
með timburbúta og afturréttinga
og lætur sig dreyma um hesthús
og lambastíur eða sæmilegt tún-
hlið. Hann bregður sér frá og
kemur að vörmu spori með alvö-
ruáhöld, nagla, timbur eða net.
Svo horfi ég með aðdáun á hvern-
ig hægt er að saga þykkar spýtur
í sundur og negla með svo fá-
dæma fáum og öruggum hand-
tökum að allt í einu er komin jötu-
grind eða gólf í hesthús. Svo
hnitmiðað og fumlaust. Og þá er
eftir að telja heilt íbúðarhús sem
stendur af sér öll veður, hlýtt og
traust og smíðað af tengdaföður
mínum honum afa Gumma. Í öllu
handverki hans er gæfa, gjörvi-
leiki og alúð, blessað af bænum
tengdamóður minnar, ömmu
Ástu. Svona var þetta bara, mað-
ur byrjaði á einhverju, heyskap,
smalamennsku, smíðum, girðing-
arvinnu og alltaf var afi kominn,
búinn að taka eftir öllu sem þurfti
að gera og hefðu mér dottið í hug
að fallast hendur yfir einhverju
þá hvarf sú hugsun um leið og
hann birtist.
Eftir aldarfjórðungs búskap á
Núpi með tengdaforeldrum mín-
um á Núpi eru minningarnar
dásamlegar, það er búið að vefa
þær inn í tilveru mína að eilífu
eins og risastórt, litríkt, hlýtt og
mjúkt teppi sem umvefur mig alla
tíð. Það er erfitt að lýsa með orð-
um hvernig umhyggja afa
Gumma komst til manns, hún
bara var þarna alltaf eins og
klettarnir fyrir ofan bæinn. Hann
hafði ekki mörg orð um hlutina,
en „Haldið að það sé ofboð“ og
„Er þetta ekki bara sallafínt“
sagt á réttum tíma með kímni í
svipnum sagði allt sem maður
þurfti að heyra til að vita hans
álit. Svo var hann líka hetja, yfir
honum skein frægðarsól glímuár-
anna sem maður reyndi að baða
sig í sem löggild tengdadóttir
þegar nafn hans bar á góma innan
um málsmetandi íþróttamenn.
Þeir horfa í gegnum mann aðdá-
unaraugum er nafn glímukóngs-
ins ber á góma og alla leið aftur til
áranna þegar glæsimennið lagði
andstæðinga einn af öðrum með
sömu fumlausu handtökunum er
seinna framkölluðu hús, mann-
virki og veraldlega nytjahluti. Ég
sá hann aldrei skipta skapi, en sá
alvöru og íhygli, kímni og góðlát-
legt umburðalyndi gagnvart lit-
ríkum krakkaskara og skjólstæð-
ingum ömmu Ástu sem komu og
fóru eins og fuglar himinsins í
kærleikann hjá þeim, garðinn hjá
ömmu, hangikjötið, flatkökurnar,
bænir, og blessun og til að læra af
afa Gumma allt sem hann reyndi
aldrei að kenna en enginn komst
hjá að læra. Ég veit ekki hvað það
heitir, en það er þarna samt og
allir tala um það í sömu andrá og
náttúruöflin og yngri kynslóðin
segir að heiti „Afi Power“ því
hann var þannig. Líka afi allra
sem komu í sveitina, skyldra og
vandalausra, hvort sem stoppað
var stutt eða lengi. Stóri sterki afi
sem barnabörnin elskuðu og
dáðu, sem passaði ömmu og hún
passaði hann. Í fyllingu tímans
tók móðir náttúra klettinn okkar
og skjólið í sinn faðm og nú sakna
ég hans ofboðslega en sætti mig
við að hans tími var kominn hérna
og hans sé þörf í næsta áfanga-
stað. En áfram búum við í húsinu
hlýja sem hann byggði handa
okkur með syni sínum og þess
vegna er hann áfram skjólið okk-
ar og klettur svo lengi sem kyn-
slóðirnar á Núpi búa hér.
Berglind.
Mig langaði að segja nokkur
orð um hann Guðmund tengda-
föður minn, eða Gumma eins og
hann var yfirleitt kallaður. Ég
hitti hann og Ástu árið 1982 þegar
ég kynnist Buggu Birnu dóttur
þeirra og byrja að venja komur
mínar austur að Núpi undir Eyja-
föllum. Mér líkaði mjög vel við
þau hjón frá fyrsta degi. Minn-
isstætt er mér þegar ég kem fyrst
austur hvað Guðjón móðurbróðir
Guðmundar talaði fallega um
hann. Hann sýndi mér myndir af
Guðmundi í glímubúningi með
Grettisbeltið um sig miðjan og
hóf tilvonandi tengdaföður minn
upp til skýja, þannig að mér var
hætt að lítast á blikuna. En með
árunum lærði ég að allt sem Guð-
jón hafði sagt var hárrétt. Ég
heyrði síðar margar frásagnir af
tengdaföður mínum sem vitnuðu
um hreysti og drengskap hans á
glímuvellinum, sem og annars
staðar.
Gummi var bóndi af gamla
skólanum og var ótrúlega næmur
á skepnur og gróðurfar. Hann var
alltaf með hugann við bústörfin,
alveg fram á síðasta dag í lífi sínu.
Það var erfið stund að þurfa að yf-
irgefa sveitina sína vegna heilsu-
brests í kjölfar eldgossins á
Fimmvörðuhálsi 2010 og Eyja-
fjallajökli stuttu síðar. Ég man
hvað Guðmundur var pollrólegur
þegar við hjónin fórum austur að
sækja hann og Ástu þegar ösku-
fallið var sem mest í þessum nátt-
úruhamförum.
Ég kveð frábæran tengdaföður
með söknuði og þakka fyrir að
hafa fengið að kynnast honum.
Björn Eysteinsson.
Með miklum söknuði kveð ég
þig afi, á þessari stundu sækir að
mér tregi en jafnframt gleðst ég
yfir þeim ánægjulegu minningum
sem ég á um þig. Það er mér
ómetanlegt að eiga allar þær
minningar frá þeim tíma þegar ég
dvaldi hjá þér og ömmu í sveit-
inni. Dvöl mín hjá ykkur um sum-
artímann hefur átt þátt í því að
móta og gera mig að þeim manni
sem ég er í dag. Ekki var hægt að
óska sér betri fyrirmyndar og
undir þinni leiðsögn varð dugn-
aður og vinnusemi að þeim gild-
um sem ég hef reynt að tileinka
mér.
Það var oft tekið á því í sveit-
inni, ef það voru ekki baggar að
hirða eða girðingarstaurar sem
þurfti að reka niður þá reyndi afi
að kenna okkur krökkunum
glímutökin inni í stofu eða úti í
garði og muna flestir krakkar
sem dvalið hafa á Núpi eftir
þessu. Ekki má heldur gleyma
þéttu handtakinu en alltaf freist-
aðist maður til að taka í höndina á
þeim gamla vitandi að maður
myndi engjast um. Sjálfur
skemmti afi sér konunglega og
þóttist alveg koma af fjöllum þeg-
ar við krakkarnir kvörtuðum.
Snemma var alin upp í mér
della fyrir traktorum og bílum.
Fyrst sitjandi undir stýri í fang-
inu á afa, síðan örlítið stærri, sitj-
andi á sætisbrúninni og afi við
hlið mér en ætíð voru kennsluað-
ferðinar svipaðar, „ætlarðu út af
drengur, ætlarðu að velta trak-
tornum?“ Allt bar þetta þó árang-
ur hjá afa. Þegar ég stækkaði og
náði loksins orðið niður á pedal-
ana var ég útskrifaður og við tóku
hektarar af túnum sem þurfti að
sinna. Í dag get ég brosað að því
þegar við mættum löggunni á
þjóðveginum, ég keyrandi Lödu
Sportinn og þú sitjandi við hliðina
á mér. Þegar ég sá hvers kyns
bíllinn var sem við vorum um það
bil að mæta varð ég hálfstjarfur
enda á þeim tíma nokkuð mörg ár
í bílprófið. Ég man mjög vel eftir
því að þú sagðir mér bara að
keyra áfram eins og ekkert væri,
við mættum löggunni og sjálfsagt
hafa þeir séð hvað gekk á og
hugsanlega brosað út í annað.
Ég gleðst yfir því að Sveinn
Gauti sonur minn, þótt ungur sé
að aldri, hafi aðeins fengið að
kynnast þér. Þið tveir virtust ná
vel saman, sá litli var spenntur
fyrir þér og gaman var að sjá
gleðina í þínum augum þegar
hann hoppaði í kringum þig. Þeg-
ar fram líða stundir vona ég að ég
geti miðlað þínum gildum til þess
litla og hann erfi eitthvað af þín-
um mannkostum.
Elsku amma, guð veri með þér.
Guðmundur Hlír Sveinsson.
Okkur langar að kveðja afa
með fáum orðum. Ég á góðar
minningar um hann frá því ég var
krakki, þá svaf ég alltaf inni í
stofu og amma og afi í næsta her-
bergi. Ég vaknaði alltaf snemma
eins og afi og beið eftir að hann
kæmi fram. Þá fórum við saman í
fjósið til að gefa kálfum og kúm
hey. Þegar fjósverkunum lauk
fórum við heim með mjólkurbrús-
ann fullan, þar var amma að elda
hafragraut. Það voru líka ófáar
ferðir sem við keyrðum niður á
tún til að athuga með féð, hvort
allt væri í lagi fyrir ofan og neðan
ál. Þessir bíltúrar björguðu oft
Daníel þegar hann var lítill og var
skilinn eftir hjá ömmu og afa því
mamma þurfti að vinna – þá
spurði afi hvort þeir ættu ekki að
skreppa niður á Keldubakka og
þá varð allt aftur gott. Oft fengum
við að stýra bílnum en það var á
meðan við vorum nógu litlir til að
passa á milli stýrisins og afa. Afi
reyndi líka að kenna barnabörn-
unum glímu og lét okkur glíma,
kenndi okkur hælkrók og fleiri
glímubrögð en það átti ekki fyrir
okkur að liggja að verða glímu-
menn. En við erum stoltir af afa
okkar og þökkum fyrir að hafa
fengið að vera með honum öll
þessi ár.
Alexander og Daníel.
Minning afa míns.
Í því mannhafi sem ég hef dval-
ið í hér í Ameríku og annars stað-
ar hef ég stundum leitt hugann að
því hvað það er sem einkennir Ís-
lendinga sem þjóð. Flestir gera
sér þær hugmyndir að á Íslandi
sé harðbýlt og erfitt að lifa, og þar
af leiðandi hljóti þar að búa sterk-
byggt fólk. Ég er viss um að ef afi
minn hefði einhvern tímann kom-
ið hingað og talað um líf sitt og
ævistarf hefði fólkið hér talið að
þessar skoðanir væru orðnar að
óhrekjanlegum staðreyndum. Ég
þekki engan sem hefur komist
nær því að vera ímynd hins ís-
lenska hreystimennis en hann, né
heldur nokkurn sem hefur þurft
að sýna það jafnmikið í verki. Ég
get ekki ímyndað mér hvernig
það er að róa til fiskjar í opnum
árabáti langt út á haf á köldum
vetrardegi, með enga von um
björgun ef eitthvað kemur fyrir.
Eða hvernig það er að þurfa að
rækta fram tún á skika sem er lít-
ið meira en sandur og grjót, án
vinnuvéla eða áburðar. Með þetta
í huga er ég þeirrar skoðunar að
það sem er minnisstæðast við
hann afa minn er það að þrátt fyr-
ir hörkuna og miskunnarleysið
sem hann mætti í lífinu man ég
einungis eftir honum sem dreng-
lunduðum og hlýjum manni. Og
þannig mun ég geyma minningu
hans. Fyrir hreysti sína hlýtur
hann aðdáun mína, fyrir dreng-
skap sinn hlýtur hann virðingu
mína.
Kveðja,
Hilmar Guðmundsson, son-
arsonur Guðmundar á Núpi.
Í mínum huga er afi minn eitt
það mesta hörkutól sem ég hef
nokkurn tímann þekkt. Fyrir ut-
an það að hann var tvöfaldur
Grettisbeltishafi og hraustmenni
tel ég enga minni hörku í því að
hafa byggt upp jörðina og heimili
hans, Núp 3, úr því að vera kot-
býli í stórbýli. Ég hef aldrei verið
feiminn við að monta mig af af-
rekum hans við vini mína og þeg-
ar ég sýni þeim gamlar myndir af
honum geta þeir ekki efast um af-
rek hans í glímunni eða leik og
starfi. Þó svo að hann hafi verið
heljarmenni og hörkutól flýr eng-
inn ellina og eins óraunverlegt og
maður taldi að hann myndi ein-
hvern tímann fara á vit forfeðr-
anna rann sá dagur því miður
upp. Ég mun samt sakna hans
sem öðlingsins og ljúfmennisins
sem hann var og mun minning
hans lifa alla mína ævi í huga mér.
Hann er goðsögnin sem ég mun
segja börnum mínum og barna-
börnum frá.
Sverrir Guðmundur.
Elsku afi, þegar ég fór frá þér
síðast vissi ég nokkurn veginn að
það yrði í síðasta skipti sem ég
sæi þig á lífi. Þegar við Gilbert
keyrðum síðan vestur til baka fór
ég að rifja upp stundirnar okkar
saman og það fyrsta sem kom upp
í hugann var stóllinn góði við
gluggann og þú að glíma við okk-
ur krakkana. Ég var svo handviss
um að ég myndi ná þér einn dag-
inn í glímunni. Þegar ég síðan
hélt áfram að feta minningaslóð-
ina í huganum gat ég ekki annað
en brosað út í eitt þegar ég mundi
eftir hvítu Lödunni og okkur
saman að eltast við nýfædd lömb í
fjárhúsgirðingunni. Oftar en ekki
þurftum við að skella einni kind í
skottið á tryllitækinu eða litlu
lambi sem þurfti einhverja
umönnun. Takk fyrir alla tímana
saman, þessar minningar eru mér
dýrmætar. Og ef ég ætti að setja
minninguna um þig í ljóð þá yrði
hún svona:
Undir fjöllunum háu og bröttu
stendur fallegt hús í fögrum garði
við gluggann situr afi og veifar
til mín og ömmu með hjólbörurnar.
Kveðja
Una Björg.
Þegar komið er austur yfir
Markarfljót blasa Eyjafjöllin við,
gróskumikil og falleg sveit, fjöllin
á aðra vegu, hafið á hina. Þarna
getur blásið hressilega svo gras
leggst en á stundum heiðríkja.
Suður af vaka Vestmannaeyjar.
Guðmundur Guðmundsson,
eða Gummi eins og hann var
gjarnan kallaður, var borinn og
barnfæddur á Núpi undir Eyja-
fjöllum. Foreldrar hans voru Sig-
ríður Sigurðardóttir og Guð-
mundur Árnason. Hann var úr
hópi tíu systkina. Ímynda má sér
að oft hafi verið fjör á bænum.
Gummi kynntist seinna Ástu
Sveinbjarnardóttur frá Skála.
Byrjuðu þau búskap í vesturbæn-
um á Núpi, fyrst í gamla bænum
en byggðu sér seinna reisulegt
steinhús. Þau þekktu því tímana
tvenna. Þau ráku bú sitt af mynd-
arskap, tóku sameiginlegar
ákvarðanir, rösuðu ekki um ráð
fram.
Ég átti þess kost að verða kúa-
smali og seinna sláttumaður hjá
þeim, fyrir margt löngu.
Gummi kenndi mér að vinna.
Við fórum saman í sveitastörfin.
Oft skildi maður ekki hvað var í
gangi. Þá voru hlutirnir útskýrðir
og síðan fylgdi hvatning, uppgjöf
var ekki í boði. Hann treysti mér
fljótt fyrir flóknari tækjum eins
og dráttarvélinni og jafnvel jepp-
anum. Hann var toppurinn á til-
verunni.
Gummi var tónvís. Í stofunni
var orgel og stundum eftir ann-
ríki dagsins settist hann við það,
spilaði og söng. Þá var stemning.
Sveitin færir mann nær nátt-
úrunni. Vorið með allan sinn un-
að, allt er að lifna eftir dvala vetr-
arins. Túnin að grænka og
farfuglarnir að koma. Þarna lærði
ég að þekkja fuglana. Þegar ég
sótti kýrnar í hagann elti stelk-
urinn okkur staur af staur, alltaf á
verði. Spóinn vall og hrossagauk-
urinn hneggjaði. Ég vaknaði á
morgnana í sólskini. Fiskiflugan
hamaðist á gluggarúðunni, komst
ekki út, skildi ekkert í þessu.
Þegar kom að slætti var
Gummi í essinu sínu. Þá lagðist
hann í veðurpælingar miklar.
„Það er blika yfir Eyjum,“ sagði
hann. Hvað þýddi það? Ég horfði
til Eyja. Þær voru sérstaklega
fallegar, en þetta vissi samt á
rosa. Einmitt. Hann trúði ekki á
„skeytin“, en missti helst aldrei af
þeim. Svo kom tíðin góða og þá
var slegið og slegið. Svo var að ná
öllu saman. Þá lögðust allir á eitt.
Gummi var rólegur í fasi en
mikill að vallarsýn, nautsterkur,
tvisvar glímukóngur Íslands.
Hann var höfðingi, göfuglyndur,
hnyttinn og svolítið stríðinn.
Nú er höfðinginn fallinn til
foldar en minningin lifir um góð-
an mann. Ég votta Ástu, Önnu
Siggu, Gumma yngri, Buggu og
fjölskyldum samúð mína.
Vertu sæll frændi.
Sigurjón Sigurðsson.
Það var ekki laust við það að
ungum drenghnokka úr höfuð-
borginni stæði nokkur stuggur af
Guðmundi Guðmundssyni, þegar
hann fyrir rúmum 50 árum kom
til sumardvalar að Núpi. Guð-
mundur var stór og sterklega
vaxinn enda hafði hann orðið
glímukóngur Íslands. En þetta
var ástæðulaus ótti því Guðmund-
ur var alla tíð hið mesta ljúf-
menni. Þó að strangur væri við
okkur strákhvolpana var það ætíð
á góðu nótunum og án nokkurra
eftirmála. Sumardvalirnar á Núpi
hjá Ástu og Guðmundi urðu fjór-
ar og mér leið afskaplega vel þar
og á ekkert nema ánægjulegar
minningar þaðan. Mér fundust
bústörfin skemmtileg og held að
ég hafi staðið mig þokkalega á
þeim vettvangi. Guðmundur mun
alltaf verða mér minnisstæður
persónuleiki og mun ég minnast
hans sem eins af lærifeðrum mín-
um. Ég sendi Ástu og fjölskyldu
hennar mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Jón Rúnar Kristjónsson
(Nonni).
Guðmundur
Guðmundsson
✝
Hjartkær móðursystir mín,
LÍNEIK GÍSLADÓTTIR
ljósmóðir,
fyrrverandi starfsstúlka á Sólvangi,
til heimilis á Sólvangsvegi 1,
Hafnarfirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Sólvangi laugardaginn 11. febrúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Innilegar þakkir til þeirra er sýndu henni umhyggju, vináttu og
hlýju í veikindum hennar.
Fyrir hönd aðstandenda hennar,
Harpa Jónsdóttir.
✝
FLORENCE ANOLADO MARINO,
Bandaríkjunum,
áður Keflavíkurflugvelli,
lést sunnudaginn 22. janúar.
Jarðarförin fór fram miðvikudaginn 1. febrúar.
Jim Marino og börn.
✝
Elsku pabbi okkar, tengdapabbi, afi og lang-
afi,
SÆMUNDUR ÞORSTEINSSON,
Hamraborg 36,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum í Fossvogi miðviku-
daginn 14. mars.
Útförin verður auglýst síðar.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.