Morgunblaðið - 12.04.2012, Blaðsíða 35

Morgunblaðið - 12.04.2012, Blaðsíða 35
MINNINGAR 35 MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 2012 ✝ Lovísa RósaSnjólaug Jó- hannesdóttir fæddist í Reykja- vík 18. febrúar 1936. Hún lést á heimili sínu 20. mars 2012. Lovísa var dóttir hjónanna Huldu Lúðvíksdóttur, f. 23. ágúst 1898, d. 23. október 2001, og Jóhannesar Guðmundar Hjálmarssonar, f. 16. október 1895, d. 9. febrúar 1942 í Boston. Systkini Lovísu voru: Lárus Thorarensen Jóhann- esson, f. 31. júlí 1928, d. 4. júní 1933, og Kristína Margrét Jóhannesdóttir, f. 10. júní 1933, d. 24. nóvember 1992. Lovísa giftist hinn 5. apríl 1964 Guðmundi Jóns- syni, f. 8. maí 1935, d. 15. júlí 1998. Börn Lovísu og Guðmundar eru: Hulda, f. 5. apríl 1955; Þór- unn, f. 16. mars 1958; Einar, f. 27. maí 1959; Jón Lárus, f. 1. ágúst 1963; Guðmundur, f. 26. júlí 1964; Sindri, f. 7. apríl 1967. Útför Lovísu hefur farið fram í kyrrþey. Elsku mamma mín. Nú er þinni þrautagöngu lokið. Ég er þakklát fyrir að hafa fengið að hjálpa þér og styðja í þínum veik- indum og er þakklát fyrir öll árin okkar saman. Takk fyrir allan stuðninginn í veikindum mínum, ást þína og umhyggju til mín og Gumma Þórs. Takk fyrir hjálpina með drenginn minn, ég veit að þú varst stolt af þínum langömmu- börnum. Takk fyrir allar Svíþjóð- arferðirnar til Þórunnar systur, við skemmtum okkur vel saman og oft áttirðu til að pikka í mig þegar ég gleymdi mér við að skoða í búðir, samt hafðirðu nú lúmskt gaman af þessu öllu. Nú ertu komin til pabba sem þú saknaðir svo mikið og allra hinna sem á undan hafa farið. Elskulega mamma mín mjúk er alltaf höndin þín tárin þorna sérhvert sinn sem þú strýkur vanga minn. Þegar stór ég orðinn er allt það skal ég launa þér. (Sig. Júl. Jóhannesson) Þú þarft ekki að hafa áhyggjur af mér, ég spjara mig. Þín elskandi dóttir, Hulda. Elskuleg móðir mín hefur kvatt þetta líf og mig langar að minnast hennar með örfáum orð- um. Ég var yngstur í röð sex systkina, þar af leiðandi var ég litla barnið hennar alla tíð og of- verndaður að sögn systkina minna. Samband okkar mömmu var náið alla tíð, alveg þar til yfir lauk. Ég fékk að halda henni í fangi mínu þegar hún skildi við og mín síðustu orð til hennar voru „farðu í Guðs friði, hér er allt í lagi“ og við það kvaddi hún þetta líf. Henni var mikið í mun að vita að það væri allt í lagi með okkur öll þegar hún færi. Það var gott að alast upp undir verndarvæng mömmu, hún var blíð og góð, þoldi ekki lygi, þess vegna gat ég aldrei sagt henni ósatt alla mína ævi, það reyndist oft erfitt á ung- lingsárunum. Mamma kenndi mér réttlæti og það að muna eftir þeim sem minna mega sín, vera örlátur á tíma minn og starfsorku til þeirra sem mér þykir vænt um. Mamma var hagsýn og lagði áherslu á ráðdeild í fjármálum í uppeldi okkar systkina. Þá eig- inleika lærði hún af móður sinni og leið hún aldrei skort, hvorki í æsku né á fullorðinsárum, vegna þeirra eiginleika og skynsemi. Að ala upp sex börn gat tekið á, ásamt því að vinna íhlaupastörf en mömmu tókst það allt með miklum sóma. Þau pabbi nutu þess að ferðast þegar börnin voru uppkomin, bæði innanlands og utan eða allt þar til pabbi veiktist. Pabbi lifði í átta ár eftir heila- blóðfallið og mamma sinnti hon- um vel og af natni þau ár, ábyrgð- in og álagið var oft mjög mikið en hún kvartaði ekki. Það er til merkis um hversu sterk hún var og ef til vill þrjósk að mörgu leyti að veikindi hennar voru vel falin, það var helst að hún kvartaði af og til undan gigtarverkjum. Það kom því öllum í opna skjöldu hversu alvarleg veikindin voru og einungis liðu fimm vikur frá greiningu og þar til yfir lauk. Stórt skarð hefur myndast í lífi mínu við fráfall mömmu en góðar minningar lifa í hjarta mínu um ókomna tíð. Ég þakka Guði fyrir móður mína, ást hennar og um- hyggju. Hvíl í friði elsku mamma mín. Þinn elskandi sonur, Sindri. „Það þarf drottningu til að ala upp prins.“ Þessi orð komu upp í hug minn margoft eftir að ég kynntist elskulegri tengdamóður minni, frú Lovísu. Kynni okkar voru ekki löng, rúm fjögur ár eða frá því að ég hóf samband við yngsta son hennar, Sindra. Hún bauð mig velkomna í fjölskylduna frá fyrstu kynnum, tók mér opn- um örmum. Ég var örlítið smeyk við hana til að byrja með því hún hafði þann eiginleika að geta séð í gegnum allar grímur, hún talaði ávallt umbúðalaust við mig. Það var örlítið stuðandi til að byrja með en ég lærði að meta það með tímanum og fór að tala umbúða- laust og af einlægni við hana líka. Lovísa var ákaflega blíð, faðm- lagið hlýtt og orðin voru ávallt hvetjandi og uppörvandi til mín. Hlátur hennar var svo innilegur og dillandi að hann var smitandi. Henni var alltaf umhugað um heilsu og heill þeirra sem henni þótti vænt um og spurði mig allt- af um börnin mín og barnabarn, fylgdist vel með þeim öllum. Það þótti mér vænt um. Við Lovísa áttum mjög náið og gott spjall fyrir sirka sex vikum, kvöldið sem hún var lögð inn á spítalann. Hún var einlæg og opinská um líðan sína og áhyggjur, sennilega hefur hún vitað í hvað stefndi. Ég átti ekki von á að svo stuttur tími væri eftir, hélt að við myndum fá örlítið meiri tíma með henni og ég átti alls ekki von á að ég væri að kveðja hana hinstu kveðju tveim- ur dögum fyrir andlát hennar, þegar ég heimsótti hana til að kasta á hana kveðju áður en ég þurfti að leggjast inn á spítala. Hún kvaddi mig svo innilega að það flaug í gegnum huga minn hvort það gæti verið að ég sæi hana ekki meir en ég vék þeirri hugsun frá mér umsvifalaust. Lovísa kvaddi mig með orðunum: „Komdu svo heilbrigð heim elsk- an.“ Frú Lovísa fékk að slíta jarð- vistarböndin heima hjá sér í faðmi ástvina, það er þakkarvert. Hún þurfti ekki að kveljast lengi, það er huggun harmi gegn. Það var ákaflega fallegt að fylgjast með sambandi þeirra mæðgin- anna Sindra og tengdamömmu. Þau áttu náið og kærleiksríkt samband, hann hugsaði vel um móður sína eins og hún hafði hugsað um hann í æsku. Hann fékk að halda henni í fangi sínu síðustu andartökin hennar í þessu lífi eins og hún hélt honum í fangi sínu hans fyrstu andartök í þessu lífi. „Það þarf drottningu til að ala upp prins!“ Ég hvíslaði þessum orðum að tengdamömmu þegar hún lá á spítalanum. Hún brosti og hló létt við, örlítið feim- in að taka við þessum orðum en við frú Lovísa töluðum umbúða- laust hvor við aðra, hún vissi að ég meinti þessi orð. Ég kveð frú Lovísu tengda- móður mína með þakklæti og söknuði. Guð blessi minningu hennar og huggi alla ástvini. Íris Guðmundsdóttir. Elsku besta amma mín. Nú kveð ég þig með söknuði en hugsa á sama tíma með þakklæti til þeirra góðu stunda sem við áttum saman. Ég var svo lánsöm að fá að verja þó nokkrum helgum hjá ömmu og afa á Grandanum fyrstu ár ævi minnar en á þeim tíma safnaðist svo sannarlega vel í minnningabankann. Kúr í ömmu- og afakoti, aðstoð við eldamennskuna og kökur með kaffinu koma fyrst upp í hugann þegar ég hugsa til þessa tíma. Það sem mér þótti þó skemmti- legast var að fá að fara með ömmu að bera út Morgunblaðið. Við tvær að rölta saman um hverfið með fullar töskur af blöð- um var algjörlega toppurinn á til- verunni. Alltaf var tekið vel á móti manni á Grandanum, með kossi, knúsi, gleði og hlýju. Amma um- vafði alla ást og umhyggju og þrátt fyrir að eiga sex börn og sautján barnabörn var þessari ást og umhyggju aldrei misskipt. Það var einmitt þessi eiginleiki sem gerði hana að þeirri frábæru manneskju og ömmu sem hún var. Elsku besta amma mín, ég gæfi mikið fyrir aðeins meiri tíma með þér. Nokkra kossa, nokkur knús og spjall yfir kökum og kon- fekti í viðbót. Þó er ég samt svo þakklát að þú skulir hafa fengið að yfirgefa þennan heim á þinn hátt, sem sú sterka, hugrakka og sjálfstæða kona sem við þekktum öll. Þín er og verður ávallt sárt saknað. Þín Ásta Lovísa. Lovísa Rósa Snjó- laug Jóhannesdóttir HINSTA KVEÐJA Í minningu um ömmu okkar. Kraftur þinn var eins og Gullfoss. Drífandi, flæðandi og fallegur. Ákveðni og festa voru persónu- einkenni, hefðir getað breytt Gullfossi í Geysi. Blíð og mjúk eins og bómull- arblóm, umvafðir og verndaðir, passaðir það sem var þitt. Hláturinn smitandi og dillandi sem fékk fýlupoka til að snúa við skeifunni og hlæja með. Þú varst ljósið okkar og verður það enn í hjörtum okkar. (Tinna Björk) Takk amma fyrir allt. Við söknum þín. Birgir Arnar Guðmunds- son, Tinna Björk Guð- mundsdóttir og Lovísa Mjöll Guðmundsdóttir. Eiríkur var Hornfirðingur, ólst upp á Höfn, þar vann hann sem kornungur maður ýmis störf og þar byrjaði hann fag- feril sinn í Mjólkursamlagi KASK. Síðar lá leið hans að nema mjólkurfræði á Dalum Mejeriskole á Fjóni í Dan- mörku. Hann varð síðar stjóri í mjólkurbúinu á Höfn 26 ára að aldri. Áður var hann um hríð skips- maður á varðskipinu Óðni, því sögufræga skipi, og má segja að þá hafi birst fyrsta teiknið um færeysk „örlög“ hans. Varð- skipið kom inn til Vestmanna- eyja til að afla vista og taka ol- íu. M.a. voru keyptar bollur, enda bolludagur. Eiríkur var sendur í bakaríið, á leiðinni út rakst hann á fallega færeyska stúlku. Um kvöldið var haldið á ball og þar hitti hann stúlkuna aftur, en síðan hafa þau verið saman. Stúlkan var Rannvá Didriksen frá Vestmanna í Færeyjum, ættuð af miklum vélsmiðum sem áttu m.a. ættir sínar að rekja til Hvítaness. Eiríkur og Rannvá giftust og settust að á Höfn. Þau eign- uðust eina dóttur, Önnu, og síð- ar tvö barnabörn, þau Björgvin Annar og Rönnvu Björk. 1978 höfðu bændur í Fær- eyjum tekið ákvörðun um að reisa mjólkurstöð. Stofnuðu þeir sameignarfélag eftir danskri og íslenskri fyrirmynd. Félagið er enn í dag sameign- arfélag, það eina í landinu. Til gamans má geta þess að fyr- irtækið var eitt fárra fyrirtækja sem lifðu af kreppuna á árunum eftir 1990. Það var Karstin Rasmussen í Jarðarráði Færeyja sem var drifkrafturinn í að koma bygg- ingunni af stað, eftir mikla for- vinnu, en þar fóru í flokki Páll Patursson, Jóanes Dalsgarð, Hanus í Miðstovu, Fritleif Jo- ensen og Óli Kristian Debess og fleiri drífandi menn. Karstin „sótti“ síðan Eirík í stjóraverkefnið um borð í Smyrli þegar Eddi, Rannvá og Eiríkur Ó. Þorvaldsson ✝ Eiríkur Ó. Þor-valdsson (Eddi í Nýjabæ) fæddist í Nýjabæ á Höfn í Hornafirði 12. nóv- ember 1947. Hann lést á Landspít- alanum 24. febrúar 2012. Útför Eiríks fór fram frá Vest- mannakirkju í Fær- eyjum 3. mars 2012. Anna voru á heim- leið til Íslands eftir sumarfrí í Færeyj- um. Í stuttu máli má segja að svona hafi örlög Eiríks ráðist en hann var forstjóri Mjólkar- virkis Búnaðar- manna og síðar Meginfélags Bún- aðarmanna, frá 1978 til æviloka. Fyrst á dagskrá var breyting á byggingunni, vélakaup og að innrétta húsið. Mjólkurbúið tók við fyrstu mjólkinni 1. apríl 1980. Síðar var nafninu breytt í Meginfélag Búnaðarmanna (MBM) þar sem félagið jók til muna þjónustuna við allan land- búnaðinn. Þetta varð heljarmik- ið félag, sem Eiríkur nú lætur eftir sig, svo allt of snemma. Aðeins fáir spáðu félaginu velgengni í upphafi. En árang- urinn er mörgum að þakka. Ekki minnst margvitra, vin- gjarnlega, gamansama og þrjóska „já-aranum“ Eiríki, en auðvitað með sínum góðu starfs- mönnum, stjórnum, samstarfs- fyrirtækjum. Kannski er hluti af skýringunni sá að Eddi kom ferskur og frjáls frá Íslandi til Færeyja. Ef ætlunin er að láta eitthvað ganga er nauðsynlegt að hafa trú á verkefninu og á sjálfum sér. Trúa á eigin mátt og megin, sbr. spakmæli kín- verska heimspekingsins Kong- Fu-Tse fyrir 2500 árum: „Ein- staklingur eða þjóð án sjálfs- trausts mun glatast.“ Þessi speki á við í þessu samhengi. Það var tilviljun að ég fór að vinna með Eiríki, samvinnan stóð í 14 ár, frá 1982 til 1996, en 12 af þessum árum var ég stjórnarformaður fyrirtækisins. Þetta var sannarlega tími um- róts og byltinga, bæði innan fé- lagsins og í þjóðfélaginu. Ég vil hrósa Eiríki fyrir hæfileikann að halda áfram, gefast aldrei upp og sigrast á erfiðleikunum. Þó að ekki væri alltaf sátt um einstök málefni beið vinskapur okkar Eiríks aldrei skaða af. Af öllu þessu hlutust miklar fram- farir og þróun. Rannvá, Önnu og börnunum tveimur, sömuleiðis systkinum Eiríks og móður, sendi ég sam- úðarkveðjur og ósk um styrk í sorginni. Ljúfar eru minning- arnar. Bestu óskir! Lauslega þýtt úr færeysku: AE/SM Hanus Vang. „Lúin hvílir bein“ er lína sem margir þekkja og á svo sann- arlega við ömmu Dísu. Að mínu viti er ég sannfærður um það að enginn þjóðfélagshópur hefur skilað jafnmörgum vinnustund- um yfir ævina og íslenskar sveitakonur fæddar á fyrstu áratugum síðustu aldar. Amma var í þeim hópi. Eignaðist átta Bryndís Eiríksdóttir ✝ Bryndís Eiríks-dóttir fæddist í Egilsseli í Fellum 18. júlí 1922. Hún lést á Grund, dval- ar- og hjúkr- unarheimili, 30. mars 2012. Útför Bryndísar fór fram frá Skál- holtsdómkirkju 7. apríl 2012. börn, og sinnti verkum bæði inni og úti. Tvíréttaður matur tvisvar á dag, morgunmatur og miðdegiskaffi, húsinu haldið hreinu, bakað, þveginn þvottur, föt saumuð á börn- in, prjónað, mjaltir kvölds og morgna, rakað í flekkjum á sumrin og heyi komið í hlöður. Alltaf stóð amma sína plikt. Það var ekki skroppið með vinkon- unum á kaffihús í hádeginu eða farið með stelpunum til Boston á haustin, nei sú var ekki tíðin. Það eru góðar minningar tengdar heimsóknum á Stöðul- fell til afa og ömmu. Ég átti alltaf pláss hjá ömmu Dísu og alltaf velkominn. Það tilheyrði á tímabili að fara til ömmu og afa eins margar helgar og kostur var á og einnig að losna sem fyrst úr skólanum á vorin til að komast í sauðburðinn. Þessar ferðir voru alltaf tengdar spenningi og eftirvæntingu. Amma á því stóran hlut í upp- eldinu og að hvaða manni mað- ur varð. Maður átti að ganga vel um og vera ekki að ein- hverju drolli þegar verkefnin lágu fyrir, þau höfðu forgang. Hjá ömmu fékk maður alltaf að horfa á bíómyndirnar á laug- ardagskvöldum og fékk rjúk- andi heitar pönnukökur með. Amma bakaði alltaf pönnukökur á laugardagskvöldum þegar komin var á ró, útiverkin búin, strákarnir farnir á ball, þá var slegið í pönnukökur. Amma hafði aldrei mikið af peningum á milli handanna. Hagkerfið var einfallt, afurðir búsins voru lagðir inn í kaup- félagið eða mjólkurbúið og nauðsynjar teknar út í reikning. Amma hafði þó sitt eigið hag- kerfi sem byggðist upp á eggja- sölu til næstu bæja, rabarbar- asölu á sumrin og lopapeysusölu til útlendinga (á tímum gjaldeyrishafta). Þetta var hennar og engir aðrir voru neitt að höndla með það að und- anskildum einum tengdasyni sem sá um að koma lopapeys- unum á markað. Fyrir þetta var keypt Bing & Grøndal-bollastell sem geymt var með miklu stolti í stofuskápnum og notað bara þegar mikið lá við. Amma Dísa er örugglega hvíldinni fegin og getur horfið frá þessum heimi stolt af ævi- starfinu. Börnin sjö sem eftir lifa komin vel til manns og aðrir afkomendur orðnir margir og hópurinn vel heppnaður. Blessuð sé minning ömmu Dísu og takk fyrir leiðsögnina í lífinu og allt sem þú hefur gert fyrir mig og mína. Bjarni Benediktsson. Kveðjustund ömmu Dísu. Eftir sitja sterkar minningar frá barnæskunni og ekki síst minning um kærleiksríkan ein- stakling sem í gegnum líf sitt og með sinni hógværð hóf á loft mörg góð lífsins gildi svo sem umhyggju, fórnfýsi, þraut- seigju, virðingu og þakklæti. Það er mikið ríkidæmi að eiga þessar minningar úr barn- æskunni og ekki síst að fá að kynnast búrekstri þeirra afa og ömmu á Stöðulfelli. Heimili þar sem maður fann ávallt fyrir kærleik og hlýju. Stundum var reyndar kalt í kjallaranum. En það var eitthvað spennandi við að fá að hvíla þar eftir daginn sem vangaveltandi flækjufótur í kringum vinnandi menn. Ekki spillti fyrir þegar amma bað okkur systkinabörnin að ná í „öl“ niður í kjallara og við feng- um að blanda kóka kóla við lím- onaði. Já ofboðslega var hún góð þessi blanda, alltsvo í þá daga. Í kjölfarið fylgdi dýrindis sunnudagsmáltíð; annaðhvort framreitt lambalæri eða -hrygg- ur. Þetta var kynngimagnað, en kemur ekki aftur. Ekki verður hjá því komist að minnast á pönnukökurnar sem erfitt, réttara sagt ómögu- legt, var að standast. Verð seint talinn bakstursbetrungur. Það var farið að hlána að vori þegar skólafélagar mínir hættu að þakka mér fyrir skonsurnar og áttuðu sig á því að um pönnu- kökur hefði verið að ræða. Já minningin er sæl og sterk frá barnæskunni og færir bros á vör. Örlítið skrítið en raunar er það svo að minningin gagn- vart ömmu er sterkari úr æsk- unni en síðar. Því fram liðu tímar með hraði og við tóku skólar og síðar lífsins ólar, jafn- vel verðtryggðar. Amma Dísa var klettur gagn- vart heimili sínu, afa, samlynd- um börnum, barnabörnum og öðrum erfingjum að ógleymdri Myllu. Elskuleg amma mín, pönnukökujárnið á ég enn og brosi til þín þegar ég gríp í það, þær eru að þynnast hjá mér. Minningin lifir, góð og falleg. Takk fyrir allt. Brynjar Viggósson.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.