Morgunblaðið - 10.01.2013, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. JANÚAR 2013
✝ Þórlaug Júl-íusdóttir fædd-
ist hinn 13. janúar
1932 á heimili for-
eldra sinna á Ak-
ureyri og ólst þar
upp. Hún lést á
Landspítala í Foss-
vogi 3. janúar 2013.
Foreldrar Þór-
laugar voru Júlíus
Pétursson, f. 28.
október 1905, d. 4.
september 1969, og kona hans
Brynhildur Jóhannsdóttir, f.
16. maí 1903, d. 9. nóvember
1976. Systkini Þórlaugar voru
Erla, f. 14. september 1930, d.
27. júní 2012, og Jóhann, f. 22.
desember 1932, d. 13. sept-
ember 1981.
Hinn 2. janúar 1955 giftist
Þórlaug eftirlifandi manni sín-
um, Sverri B. Valdemarssyni, f.
á Dalvík 9. júlí 1932. Foreldrar
hans voru Valdemar Krist-
jánsson og kona hans Árný Guð-
jónsdóttir. Þórlaug og Sverrir
eiga eina dóttur, Brynhildi. Hún
er gift Atla Guðmundssyni. Börn
þeirra eru Júlíus og Jórunn. Júl-
íus er kvæntur Lilju
Björk Einarsdóttur
og eiga þau tvö
börn, Sóleyju Birnu
og Björgvin Atla.
Jórunn er gift Al-
berti Steini Guð-
jónssyni og eiga
þau tvö börn,
Bjarka Marinó og
Gabríelu.
Þórlaug og
Sverrir bjuggu
mestallan sinn búskap hér sunn-
an heiða, lengst af í Hafnarfirði.
Þórlaug starfaði framan af við
hárgreiðslu, síðar við skrif-
stofu- og bankastörf. Aðal-
áhugamál þeirra hjóna voru
ferðalög utanlands og innan.
Sérstakt áhugamál var sum-
arbústaðurinn í Biskupstungum
sem þau byggðu af alúð. Einnig
var skíðamennskan í hávegum
höfð og voru þau meðlimir í
skíðafélaginu Eldborg.
Útför Þórlaugar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 10.
janúar 2013, kl. 13. Jarðsett
verður í Hafnarfjarð-
arkirkjugarði.
Elsku mamma mín.
Þú varst mér svo kær og
gerðir svo margt sem enginn
annar gat gert. Sama hvað það
var, allt lék í höndunum á þér.
Kjólarnir sem þú saumaðir
handa mér, svefnpokinn sem þú
saumaðir handa mér, gardín-
urnar sem þú saumaðir fyrir
mig og fötin handa krökkunum
mínum sem þú saumaðir líka.
Mér fannst oft að það væri
óhugsandi að lifa án þín og
snilli þinnar.
Ég er svo lánsöm að hafa
notið þín við lengi, en vildi svo
gjarna hafa þig lengur. Þú
máttir ekki fara frá mér, en ég
verð að sleppa þér. Fyrir pabba
er lífið óhugsandi án þín, en við
verðum að hjálpast að svo sökn-
uðurinn verði okkur ekki um
megn.
Kæra mamma mín. Ég vona
að þú fáir þá hvíld sem þú átt
skilið. Þú lifir áfram í okkur öll-
um, pabba, barnabörnunum
þínum sem voru hjá þér á dán-
arstundinni og barnabarna-
börnunum þínum sem kvöddu
þig svo fallega daginn fyrir
andlátið. Minningin lifir í hjört-
um okkar um langa tíð. Þannig
munt þú lifa áfram.
Þín elskandi dóttir,
Brynhildur.
Hún Þórlaug tengdamóðir
mín er farin frá okkur. Það er
mikill söknuður hjá okkar litlu
fjölskyldu, öllum sem þótti svo
afar vænt um hana og hann
Sverri, en umhyggja þeirra var
alltaf svo óendanleg og innileg.
Ég kynntist Þórlaugu árið sem
ég var nýstúdent og tók hún
mér svo vel að frá upphafi leið
mér eins og ég væri líka sonur
þeirra hjóna. Þau hjónin að-
stoðuðu okkur Baddý og studdu
í okkar fyrstu sambúðarskref-
um og gerðu það af alúð alla tíð
síðan.
Þau tóku okkur með á sínum
ferðalögum og á skíði í Eld-
borgargili í Bláfjöllum, og með
þeim lærðum við og börnin okk-
ar að njóta þeirrar skemmtunar
sem skíðamennskan er. Það var
oft gaman í litla kofanum í
Gilinu og sá Þórlaug til þess að
þar var notalegt að vera. Með
þeim lærðum við líka að njóta
íslenskrar náttúru og alls þess
sem hún hefur upp á að bjóða.
Löngu áður en ofurjeppar fóru
að þeytast um hálendið, fóru
þau alla fjallvegi á Moskóvits
og nutu þess sem öræfin höfðu
upp á að bjóða. Þá voru engar
útivistarbúðir eða útilegugræj-
ur til, en það var engin hindrun.
Þórlaug saumaði svefnpoka,
sóltjöld, sólstóla og annað sem
til þurfti og Sverrir lagði til vél-
smíðuðu hlutana. Sú þekking á
íslenskri náttúru sem við lærð-
um meðal annars á ferðalögum
með þeim hefur komið sér vel
og veitt okkur mikla ánægju.
Þau kynntu okkur líka fyrir
Ölpunum og sérstaklega skíða-
brekkunum í Lech, en ferðirnar
sem þau fóru þangað á vetrum
urðu óteljandi margar. Þórlaug
kunni vel að meta ferðirnar til
Lech, því hún kom jafnan heim
sólbrún og útitekin. Henni leið
sérstaklega vel þegar sólin
skein, og kunni hún að meta
sólskinið. Þau hjónin nutu þess
að fara til sólarlanda og slaka á,
og þegar þau byggðu sér sum-
arbústaðinn, sem við vorum svo
lánsöm að eignast með þeim, þá
lögðu þau mikla áherslu á að
geta notið sólarinnar og gróð-
ursettu mikil skjólbelti. Þór-
laug vildi logn þegar hún naut
sólarinnar. Hún var mikill drif-
kraftur í að skapa þá gróðurvin
sem bústaðurinn varð þeim.
Það var mikið áfall fyrir þau
þegar Þórlaug veiktist fyrir um
18 árum. Það var henni erfitt að
geta ekki farið á skíði og sinnt
bústaðnum sem fyrr. Þau tóku
þessu bæði af miklum styrk og
sérstaklega Sverrir, sem sinnti
nýju hlutverki af einstakri um-
hyggju og gerði allt sem hann
gat til að Þórlaugu liði vel. Það
hlýtur því að vera óbærilegt
fyrir Sverri að bæði missa Þór-
laugu og hafa ekki lengur þetta
göfuga hlutverk. Ég vona að al-
mættið gefi þér styrk, tengda-
pabbi minn, til að finna aftur
tilgang í lífinu, og að minning-
arnar um Þórlaugu verði þér
ferðanesti fram á veginn. Við,
börnin, barnabörnin og barna-
barnabörnin, finnum sársauk-
ann með þér. Blessuð sé minn-
ing Þórlaugar.
Atli.
Það er margt sem kemur upp
í hugann þegar ég hugsa til þín,
elsku amma mín. Stundirnar
sem við áttum saman við eld-
húsborðið á Suðurbrautinni þar
sem þú kenndir okkur Jórunni
og síðar langömmubörnunum
að spila veiðimann, ólsen og að
leggja hina ýmsu spilakapla. Öll
ferðalögin okkar saman, stutt
og löng; upp í Bláfjöll, norður á
Akureyri og Dalvík, sól á
Möltu, skíði í Austurríki allar
helgarnar austur í sumarbústað
og svo „rúnturinn“ frá Dan-
mörku til Ítalíu þar sem þú
hafðir meiri þolinmæði til bíl-
setu en 5 ára gamall ég. Þol-
inmæðin er eiginleiki sem Sóley
mín fann hjá þér og hún hafði
frá því hún gat sagt sín fyrstu
orð gaman af að ræða við þig
um allt milli himins og jarðar.
Þú kunnir einnig á Björgvin og
bauðst upp á nóg af mjólk og
kexi þegar við komum í heim-
sókn.
Þú varst ævinlega vel tilhöfð
og jafnvel á þinni hinstu stundu
skartaðirðu gyllta úrinu fína.
Skóskápurinn og fataskápurinn
með kápunum og pelsunum sem
afi gaf þér eru ofarlega í minn-
ingunni og skartgripaskrínið
með perlufestum og öðru
glingri var uppspretta fjöl-
margra leikja hjá tveimur
uppátækjasömum barnabörn-
um.
Það sem stendur þó hæst
upp úr er samband ykkar afa.
Þið voruð lipur á skíðum en
jafnvel enn liprari á dansgólf-
inu. Ég gleymi seint sporunum
sem þið tókuð eitt aðfangadags-
kvöld í stofunni í Hafnarfirði.
Þar tókst ykkur að vekja að-
dáun drengs sem venjulega
fundust fótatilburðir ekki
merkilegir nema þeir ættu sér
stað á grasi með markstöngum
hvorum á sínum endanum.
Elsku afi minn. Þú hefur
hugsað svo vel um ömmu öll
þessi ár. Þetta eru erfiðir og
undarlegir tímar en ég veit að
maður sem frá unga aldri
veiddi í matinn fyrir fjölskyldu
sína og síðar þeyttist með trak-
tor upp um öll fjöll og firnindi
til að setja upp skíðalyftur hef-
ur styrk til að takast á við þær
tilfinningar sem bærast í
brjósti við þessar aðstæður. Við
söknum öll ömmu og langömmu
mikið en huggum okkur við það
að hún er á góðum stað með
systkinum sínum og foreldrum.
Bless Þórlaug amma og
langamma. Takk fyrir allar þær
stundir og minningar sem
munu alltaf lifa með okkur.
Júlíus, Lilja Björk, Sóley
Birna og Björgvin Atli.
„Er svo margt að minnast á,
margar glaðar stundir,“ eins og
segir í kvæðinu. Það má segja
að þessi texti lýsi afar vel minn-
ingum mínum um Þórlaugu
frænku mína sem nú hefur lok-
ið lífsgöngu sinni. Þegar ég var
barn og fram eftir aldri var
mikill samgangur á milli þeirra
systra Þórlaugar og Bíbíar
mömmu minnar. Það var mikið
sungið, því þær kunnu öll lög
og alla texta og sungu mjög vel.
Mikið var alltaf gaman og eilíft
sólskin í kringum þær. Þær
tóku slátur saman á hverju
hausti og var amma Brynhildur
alltaf verkstjórinn á meðan
hennar naut við og alltaf var
bakað laufabrauð í desember og
það skorið svo listilega vel út af
þeim systrum að kökur okkar
hinna virtust ósköp þvældar
eitthvað fyrir bragðið. Einnig
var Þórlaug afskaplega mynd-
arleg í saumaskap og hver há-
tískuflíkin af annarri var fram-
leidd af henni, enda var hún
frænka mín einstaklega glæsi-
leg kona, alltaf fallega klædd og
vel tilhöfð, eftir nýjustu tísku
og með fallegar og snyrtilegar
rauðlakkaðar neglur. Skó-
skápnum hennar Þórlaugar
gleymi ég aldrei, ég mátti skoða
og máta eins og ég vildi og það
var sko ekki lítið gaman fyrir
mig, unga stelpuna. Þórlaug
frænka mín var sannkölluð nú-
tímakona og vann alltaf utan
heimilisins. Fyrst við hár-
greiðslu sem hún lærði á Ak-
ureyri sem ung kona og síðari
ár við skrifstofustörf og þar af
vann hún lengst hjá Sparisjóði
Hafnarfjarðar.
Þórlaug og Sverrir maðurinn
hennar bjuggu svo til allan sinn
búskap í Hafnarfirði, fyrst á
Öldugötuni, síðan á Suður-
brautinni og nú síðast á Sól-
vangsveginum.
Nú hafa þau öll kvatt þessa
jarðvist systkinin þrjú, börn
Júlíusar og Brynhildar, móður-
foreldra minna, í Oddeyrargötu
22 á Akureyri. Systkinin sem
mér þótti svo undur vænt um.
Jóhann lést fyrir aldur fram ár-
ið 1981 aðeins 49 ára gamall, og
Bíbí lést 27. júlí 2012 og það
eru því aðeins 6 mánuðir á milli
þeirra systra.
Elsku Sverrir, Baddý, Atli og
fjölskyldan öll, við Einar og
synir okkar sendum ykkur inni-
legar samúðarkveðjur.
Ég minnist frænku minnar
með hlýhug í hjarta og þakka
henni samfylgdina.
Hvíl í friði, kæra Þórlaug.
Brynhildur Birgisdóttir
(Binna).
Komið er að kveðjustund. Í
dag kveðjum við Þórlaugu Júl-
íusdóttur, frænku mína. Hún og
systkini hennar Bíbí og Jói
pössuðu mig og bræður mína
þegar við vorum lítil.
Feður okkar voru bræður og
reistu fjölskyldum sínum heim-
ili í Oddeyrargötunni á Akur-
eyri, annar í nr. 22 og hinn í nr.
23. Það var því stutt að fara á
milli húsa og samgangur mikill.
Við mátum þetta frændfólk
okkar mikils, þau voru svo stór
þáttur í lífi okkar.
Ég gleymi ekki hvað það var
sjálfsagt að ég fengi að máta
háhæluðu skóna þeirra systra
og skoða fallegu skartgripina
og leika mér að dótinu þeirra.
Þær gáfu mér dúkkurnar sínar
og allt var látið eftir mér. Ef
eitthvert okkar systkinanna var
veikt var komið með litabækur
eða eitthvað sem við höfðum
gaman af. Vináttan sem varð til
á þessum árum hefur fylgt okk-
ur alla tíð síðan.
Þegar ég var 10 ára flutti
Þórlaug með honum Sverri sín-
um og Baddý litlu til Hafnar-
fjarðar. Foreldrar hennar og
systir höfðu áður flutt til höf-
uðborgarinnar en tengslin við
fjölskylduna úr Oddeyrargötu
22 héldust alla tíð.
Mig langar að þakka Þór-
laugu allar gömlu góðu sam-
verustundirnar.
Guð blessi þig, kæra frænka.
Við Erling sendum Sverri,
Baddý og fjölskyldu innilegar
samúðarkveðjur.
Ragnheiður.
Þórlaug
Júlíusdóttir
✝ Margrét Ó.Svendsen, hár-
greiðslukona og
húsmóðir, fæddist
11. nóvember 1924
í Stóra-Knarr-
arnesi í Vatns-
leysustrandar-
hreppi. Hún lést
27. desember sl. á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja, 88 ára
að aldri.
Margrét var dóttir
hjónanna Þuríðar Guðmunds-
dóttur, húsmóður frá Bræðra-
parti í Vogum, f. 17.4. 1891,
d. 25.2. 1974 og Ólafs Péturs-
sonar, útgerðarmanns og
bónda frá Tumakoti í Vogum,
f. 28.6. 1884, d. 11.10. 1964,
búsett frá árinu 1913 að
Stóra-Knarrarnesi. Systkini
hennar voru Guðmundur, f.
1914, d. 1921, Guðrún Ingi-
björg, f. 1916, d. 1995, Ellert,
f. 1917, d. 1984, Guðfinna
Sigrún, f. 1918, d. 2009, Guð-
mundur Viggó, f. 1920, d.
2002, Pétur, f. 1922, d. 1998,
Hrefna, f. 1923, Ólafur, f.
1926, d. 1940, Guðbergur f.
Bryndísi Evu, f. 2010 og Eme-
líu Rún, f. 2012, fyrr átti
Halla Björg dótturina Guð-
rúnu Elfu, f. 2001.3) Skúli
Thor Palmqvist Svendsen, f.
1959, börn David, f. 1980,
maki Julie Haworth, f. 1975,
þau eiga Ania, f. 2001 og Zi-
las, f. 2006, og Signe, f. 1991.
Margrét ólst upp í Stóra-
Knarrarnesi á Vatnsleysu-
strönd í hópi 14 systkina.
Hún fluttist ung til Danmerk-
ur þar sem hún kynntist eig-
inmanni sínum. Þau bjuggu
fyrstu árin sín í Kaupmanna-
höfn en fluttu síðan til Ís-
lands. Fyrst bjuggu þau í
Innri-Njarðvík, síðan í Stóra-
Knarrarnesi hjá foreldrum
Margrétar og fluttu síðan í
Vogana.
Þegar Edward dó fluttist
hún til Danmerkur með
yngsta son sinn en flytur síð-
an aftur til Íslands og býr þá
í Reykjavík en fluttist síðan á
Kirkjuveg 1 í Reykjanesbæ.
Margrét lærði hárgreiðslu í
Danmörku og var með hár-
greiðslustofu þar. Hún rak
verslun um tíma í Vogunum.
Hún vann lengst af hjá Sjálfs-
björg meðan hún bjó í
Reykjavík.
Útför Margrétar fer fram
hjá ríkissal Votta Jehóva,
Hraunbæ 113, í dag, 10. jan-
úar 2013, og hefst hún kl. 13.
1927, Bjarney
Guðrún, f. 1928,
Áslaug Hulda, f.
1930, Eyjólfur, f.
1931 og Hulda
Klara, f. 1933, d.
1994. Margrét
giftist Edwardi
Marius Palmqvist
Svendsen. Hann
var fæddur í Dan-
mörku 24.10. 1920
og dó 11.9. 1974.
Margrét og Edward eign-
uðust þrjá drengi: 1) Bern-
hard Palmqvist Svendsen, f.
1950, maki Kolbrún Sigurð-
ardóttir, f. 1957, börn: Linda
Rós, f. 1977, Íris, f. 1978 og
Lilja, f. 1988, maki hennar er
Kris Farayi Kristoffersen, f.
1988, þau eignuðust son,
óskírður, þann 31.12. 2012. 2)
Bjarne Palmqvist Svendsen,
f. 1956, maki Elínborg Ell-
ertsdóttir, f. 1957, börn Thor
Palmqvist Svendsen sem er f.
1978 og býr í Danmörku og
Halla Björg Evans sem er f.
1980, hún er trúlofuð Brynj-
ari Erni Sigmundssyni, f.
1974 og eiga þau tvær dætur,
Elsku Magga amma.
Við kveðjum þig með tár í
augum en trúum jafnframt að
nú líði þér betur. Margar góðar
minningar koma upp í hugann,
eins og þegar þú talaðir á
dönsku við mig en á íslensku
við Thor bróður – það gerðist
frekar oft og alltaf gátum við
hlegið okkur máttlaus af því.
En fyrst og fremst minnumst
við þakklætis og gleðinnar sem
þú sýndir við innlit til þín, bæði
á Bræðraborgarstíginn og á
Kirkjuveginn. Okkur þykir svo
vænt um stundina okkar saman
á Þorláksmessu.
Sofðu nú blundinum væra,
blessuð sé sálin þín hrein.
Minningin, milda og tæra,
merluð, í minningar stein.
Man ég þig ástkæra meyja,
meðan að lifi ég hér.
Minning sem aldrei skal deyja
samverustundin með þér.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Elsku pabbi og mamma, við
vottum ykkur okkar innilegustu
samúð og okkur langar til að
þakka ykkur fyrir allt sem þið
gerðuð fyrir Möggu ömmu –
það er ómetanlegt.
Ágæta fjölskylda og vinir
Möggu ömmu, gleðjumst nú
með henni. Hún er nú komin til
Eðvarðs síns, sem örugglega
tók vel á móti henni. Þökkum
fyrir að hafa fengið að hafa
hana svona lengi með okkur.
Blessuð sé minning Möggu
ömmu.
Halla Björg, Brynjar Örn,
Guðrún Elfa, Bryndís Eva
og Emelía Rún.
Magga frænka var ein af
systrum mömmu. Hún fluttist
til Danmerkur en kom aftur til
Íslands þegar við vorum litlar
stelpur og þá hófust löng og
góð kynni okkar af Möggu
frænku. Við fórum oft í heim-
sókn til hennar eða hittum
hana hjá afa og ömmu í Stóra-
Knarrarnesi. Eftir því sem árin
liðu þá urðu þessar samveru-
stundir fleiri og fleiri og hún
kom oft inn á heimili okkar
systra og aðstoðaði okkur við
ýmsa gagnlega hluti sem hún
kunni betri skil á en við.
Magga var hörkudugleg til
vinnu eins og systkini hennar
og foreldrar. Hún var mikill
fagurkeri og þótti henni gam-
an að sauma út, mála á postu-
lín og útbúa fallega hluti. Má
minnast þess er gullfallegur
vasi stóð óvænt á borðinu
heima hjá einni okkar, hafði
Magga þá fengið hann að láni
til að fegra hann og málaði á
hann fallega mynd. Þarna kom
í ljós hvað hún var einnig nýt-
in á ýmsa hluti. Eitt sinn
saumaði hún ákaflega fallegt
áklæði á píanóstól og gaf einni
okkar. Stóllinn ber henni fag-
urt vitni sem góðri hannyrða-
konu og okkur þykir mjög
vænt um hann. Hún hafði mik-
inn áhuga á ættfræði og þótti
henni gaman að vita hverjir
væru ættfeður og ættmæður
fjölskyldu hennar. Áttum við
ófáar stundir með henni þar
sem farið var yfir ættfræðina,
okkur systrum til mikillar
gleði og lærdóms, enda mik-
ilvægt í svo stórri fjölskyldu
sem okkar.
Magga var alltaf hjálpsöm
og hlýleg við alla og eigum við
ekkert nema góðar minningar
um hana. Hún hafði gaman af
því að klæða sig í fín og flott
föt og fór aldrei út úr húsi
öðruvísi en vel tilhöfð. Það var
alltaf gaman að fá Möggu í
heimsókn, en hún og mamma
voru alla tíð góðar vinkonur og
fengum við systurnar því mörg
tækifæri til að kynnast henni
vel. Öllum var hlýtt til Möggu
frænku og allir sem hittu hana
töluðu vel um hana. Hún átti
góða fjölskyldu sem hún lifði
fyrir og barnabörnin hennar
voru, að hennar sögn, þau
allra bestu. En henni þótti líka
óendanlega vænt um frænd-
fólk sitt og fylgdist vel með
öllum litlu krílunum sem voru
eins og hún sagði ekkert síður
góð. Það eru forréttindi að
hafa átt frænku eins og
Möggu, sem alltaf var að
hugsa um aðra og finna ráð til
að hjálpa öðrum. Hún var
aldrei ráðþrota að okkar mati.
Alltaf fann hún lausn á vand-
anum og aldrei skipti hún
skapi né æðraðist. Návist
hennar jók kjark og bjartsýni,
hvatti til iðjusemi og náunga-
kærleika.
Við kveðjum Möggu með
miklum söknuði en fyrst og
fremst með óendanlegu þakk-
læti fyrir það sem hún gaf okk-
ur og fjölskyldum okkar. Við
sendum okkar samúðarkveðjur
til sona hennar og fjölskyldna.
Hvíl í friði, góða frænka.
Kristín, Elín og Rós.
Margrét Ólafsdótt-
ir Svendsen