Morgunblaðið - 02.07.2013, Síða 23

Margt skyldfólk áttu þau hjónin
á Ísafirði. Það fólk allt var
kjarnafólk og átti ég í þeim hópi
marga og trausta vini.
Á barns- og unglingsárum er
tíu ára aldursmunur mikið djúp.
Ég kynntist því Helga Má ekki
að ráði fyrr en báðir tveir vorum
komnir til þroska. Hann búinn að
ljúka námi og ég byrjaður þing-
mannsferilinn og í leit að sam-
herjum. Leiðir okkar lágu fyrst
saman í þeim störfum, sem við
höfðum valið okkur – hann í
blaðamennskunni og ég í pólitík-
inni.
Helgi Már hóf sinn starfsferil
á Alþýðublaðinu skömmu eftir að
ritstjórnarferli mínum þar lauk.
Samstarf hans við vin okkar
beggja, Vilmund Gylfason, var
mjög náið. Saman stofnuðu þeir
blaðið Nýtt land. Helgi Már
studdi ávallt Vilmund af ein-
lægni og festu en sú trúmennska
varpaði engum skugga á vináttu
okkar þó leiðir skildi með okkur
Vilmundi.
Helgi Már var sannur jafnað-
armaður og verkalýðssinni eins
og hann átti kyn til. Tók hann
m.a. sæti með mér á framboðs-
lista Alþýðuflokksins í Vest-
fjarðakjördæmi í einum kosning-
um. Síðar var hann svo valinn
fjölmiðlafulltrúi BSRB og tók þá
m.a. þátt í miklum átökum, sem
opinberir starfsmenn stóðu í
vegna brigða viðsemjanda. Þeg-
ar Helgi Már ákvað að þeim
átökum loknum að hverfa frá
BSRB tók hann aftur til við
fréttamennskuna, sem varð hans
aðalstarf. Starfsferlinum lauk
hann svo sem fjölmiðlafulltrúi
Heilbrigðis- og tryggingaráðu-
neytisins.
Þó Helgi Már segði skilið við
beina þátttöku í stjórnmálum
eftir andlát Vilmundar varðveitti
hann ávallt sjónarmið sín í anda
klassískrar jafnaðarstefnu. Við
áttum áfram góð samskipti þó
stundum yrði langt milli sam-
funda. Stundum átti hann til að
senda mér tölvupóst með ábend-
ingum og ávallt tók hann því vel
ef ég leitaði til hans. Síðustu
samfundir okkar voru á Suður-
eyri við Súgandafjörð á fögrum
sumardegi fyrir nærfellt þremur
árum og var hann þá eins og
jafnan áður kátur og glaður
þrátt fyrir hin erfiðu veikindi
sem þá höfðu lengi þjáð hann.
Hið stranga veikindaferli Helga
Más náði þó aldrei að kæfa með-
fædda kímni hans og lífsgleði.
Gjarna sá hann broslega hluti á
mönnum og málefnum, sem aðrir
sáu ekki fyrr en á var bent – og
þá hló Helgi Már hjartanlega og
glettnin skein úr augunum. Aldr-
ei var þó neina illkvittni að finna í
kímni Helga Más. Slíkt var hon-
um víðs fjarri.
Nú er Helgi Már allur, aðeins
62ja ára að aldri. Ævi góðs
drengs er lokið. Minningin um
hann lifir í hugum vina og sam-
ferðamanna. Ég votta aldraðri
móður hans, eiginkonu hans,
börnum og öðrum ættmennum
samúð mína. Minningin lifir þó
maðurinn falli.
Sighvatur Björgvinsson.
Vinátta okkar Helga Más á
sér langa sögu. Lengi vel þekkti
ég hann úr fjarlægð, en þó ná-
lægð, því sem blaðapenninn, sem
birtist manni á eldhúsborðinu á
morgnana, skar hann sig
snemma úr fyrir ritsnilli og af-
burða greiningarhæfileika.
Í alvöru kynntumst við Helgi
Már þó ekki fyrr en á vettvangi
BSRB upp úr 1980. Þá hafði
hann verið ráðinn upplýsinga-
fulltrúi bandalagsins og ritstjóri,
þar á meðal BSRB tíðinda, en ég
var þá formaður eins aðildar-
félaganna, Starfsmannafélags
Sjónvarpsins.
Í verkfallinu 1984 munstraði
Helgi Már mig sem blaðamann á
BSRB tíðindum. Hin fámenna
ritstjórn vann jafnan fram undir
morgun en þá tók við póstburð-
arfólkið – sem var í verkfalli – og
dreifði nýjasta tölublaðinu.
Fyrst var dreift í Stjórnarráðinu
og á Alþingi og síðan inn á hvert
heimili. Helgi Már stýrði hjart-
slættinum í þessu kröftugasta
verkfalli síðari tíma. Í upphafi
verkfalls voru prentarar einnig í
verkfalli þannig að BSRB tíðind-
in voru ein um hituna, ráða-
mönnum til lítillar skemmtunar.
Í aðdraganda verkfallsins
hafði Helgi Már lagt á ráðin um
kynningarstarf, þ. á m. svo
áhrifaríkar auglýsingar í Sjón-
varpi, að Útvarpsráð bannaði
þær. Þó sögðu þessar auglýsing-
ar ekki annað en hvað einstak-
lingar sem sýndir voru á mynd,
hefðu í mánaðarlaun. En um-
gjörðin var slík að hún hreif.
Það hreif reyndar allt sem
Helgi Már kom nálægt. Aldrei
var þó æsingi fyrir að fara. Alltaf
hægð og rökfesta. Enga þörf
hafði hann til að trana sjálfum
sér fram þótt ærin væru tilefnin
til þess. Ég þykist vita að ég er
ekki einn um að hafa notið góðra
ráða hans.
Helgi Már var um dagana
blaðamaður, ritstjóri, um all-
langt skeið fréttamaður sjón-
varpsstöðvanna beggja og síðar
gerðist hann upplýsingafulltrúi
heilbrigðisráðuneytisins. Þar
hittumst við aftur á samstarfs-
vettvangi, enn og aftur afburða-
maður. Það kemur upp í hugann
hve vel hann reyndist öllum þeim
sem hann starfaði með. Mér er
það minnisstætt hve umtalsgóð-
ur hann var um forvera mína í
embætti og er ég sannfærður um
að þeir bera honum þá sögu að
hann hafi reynst þeim hollráður.
Þannig var Helgi Már, hann var
sáttur ef hann taldi sig vera að
láta gott af sér leiða.
Ég heimsótti Helga Má á spít-
alann rétt áður en hann dó. Þá
var ljóst hvert stefndi. Hann
mátti lítt mæla. En hann brosti
þegar ég rifjaði upp gamla daga
þegar hann skrifaði sínar mögn-
uðu ritsmíðar og hvernig hann
hefði getað með einu penna-
striki, nánast smáorði á réttum
stað, breytt heilum texta hjá öðr-
um og hafið hann til flugs. Svona
geta bara listamenn.
En fyrst og fremst minnist ég
hans sem vinar, sem að hætti Ill-
uga í Grettissögu bregður skild-
inum yfir bróður sinn þegar að
honum er sótt.
Þannig maður var Helgi Már.
Það fékk ég að reyna.
Við Valgerður sendum Sigríði,
börnum og móður Helga Más og
fjölskyldu hans allri djúpar sam-
úðarkveðjur.
Ögmundur Jónasson.
Sum augnablik í lífinu verða
minnisstæðari en önnur og
marka tímamót. Þannig var það
þegar Helgi Már kom til starfa í
heilbrigðis- og tryggingamála-
ráðuneytinu á sínum tíma. Ég
fann strax að hér var kominn
maður sem þetta stóra og þunga
ráðuneyti þurfti á að halda, mað-
ur með mikla reynslu og víðsýni.
Hann kom inn með alveg nýjar
víddir á annars mjög fjölbreytt-
an vinnustað. Fyrir mig persónu-
lega var koma hans sannkölluð
himnasending sem ég fæ seint
fullþakkað. Hann kenndi mér svo
margt og ósérhlífni og elja hans
skilaði málaflokknum svo miklu.
Það var einhvern veginn þannig
að það fór bara allt að ganga bet-
ur eftir að Helgi kom til starfa.
Það sem hægt var að ljúka hvern
dag geymdi hann aldrei til morg-
uns.
Með hógværð og réttsýni var
hann aldeilis óhræddur að segja
mér og öðrum til syndanna og oft
var ekki vanþörf á, en um leið var
hann alltaf uppbyggjandi og
hvetjandi. „Sannleikurinn mun
gera yður frjálsan,“ voru hans
einkunnarorð. Hann var alltaf á
vaktinni, fann oftar en ekki á sér
hvað var í pípunum og kunni
manna best að bregðast rétt við.
Í honum blundaði alltaf hinn
sanni fréttamaður, hann var
íhugull og minnugur með yndis-
legan og hófstilltan húmor.
Á þessum árum fóru ekki
margir fréttatímar fram hjá okk-
ur Helga og oftar en ekki áttum
við langt spjall í síma eftir kvöld-
fréttir. Reyndar vorum við á tali
seint og snemma að henda á milli
okkar hugmyndum. Það var víst
oft sagt í gamni í ráðuneytinu, að
ég nefndi hann alltaf „Helga
minn“. Hjá mér mun það hafa
þýtt að mér yrði ekki haggað ef
ég komst svo að orði við ein-
hverja: „Helgi minn sagði …“
Oft hef ég hugsað til þess að
ekki hlífði hann sér og ég veit að
hann gekk iðulega alltof nærri
sér í vinnu. Þegar ég kynntist
Helga var hann búinn að fara í
gegnum alvarlegt hjartaáfall,
sem átti eftir að valda honum
ómældum þjáningum með öllum
þeim aukakvillum, sem slíkur
sjúkdómur getur lagt á menn.
Hann var samt ávallt bjartsýnn.
Ég hitti hann í síðasta sinn á
sjúkrabeði skömmu áður en
hann kvaddi. Það var mikið af
honum dregið, en samt var svo
mikið líf í augum hans og mikil
lífslöngun í öllu hans tali enda
sat hún Sigga hjá honum, hinn
sterki lífsförunautur hans sem
hann elskaði og dáði meira en
sólina sjálfa.
Kæri vinur minn, ég trúi að nú
sért þú fæddur inn í friðsælan
heim, laus við þjáningar. Við
Haraldur þökkum ómetanlega
vináttu og tryggð og samhryggj-
umst ástvinum þínum öllum.
Ingibjörg Pálmadóttir.
Með kankvíst blik í brúnum
augum kynnti hann sig fyrir
mér, nýi blaðamaðurinn á Al-
þýðublaðinu, forframaður í
kóngsins Kaupmannahöfn og
átta árum eldri. Þennan dag,
síðla árs 1979, kom mér ekki í
hug að í þessum hægláta Ísfirð-
ingi væri ég að eignast einn minn
nánasta og besta samstarfsmann
og vin.
Blaðamennskan, félagsskap-
urinn og lífsviðhorfin. Allt þetta
rann svo eðlilega saman að okk-
ur þóttu þeir blaðamenn furðu-
legir sem vildu reyna að halda
þessu aðgreindu. Þegar Vil-
mundur heitinn taldi sig hafa
komist að því að við ynnum best
undir pressu var sá siður tekinn
upp að skrifa helst ekki stafkrók
fyrr en líða tók að hádegi. Þess í
stað skyldu morgnarnir nýttir til
skoðanaskipta og skrafs um flest
annað en það flokkspólitíska
dægurþras sem við vorum ráðnir
til að sinna. Með lævísri kímni í
bland við danskættaða róttækni
átti Helgi Már ríkan þátt í að
gera þessar líflegu morgun-
stundir að ómissandi undirstöðu
hvers vinnudags.
Af Alþýðublaðinu urðum við
samferða á Nýtt Land og nokkr-
um árum síðar á Helgarpóstinn.
Í millitíðinni hafði Helgi fengið
skipsrúm hjá BSRB og ég leitaði
hælis hjá þingflokki Bandalags
jafnaðarmanna. Á þessum árum
leið varla sá dagur að við bærum
ekki saman bækur okkar um lífið
og tilveruna, menn og málefni.
Þótt Helgi Már hefði alla tíð
brennandi áhuga á stjórnmálum
var hann of viðkvæmur í lund til
að þrífast í því andrúmslofti
hjaðningavíga sem tíðkast á
þeim vettvangi. Þá kaus hann
heldur að taka sér í hönd góða
bók, sagnfræði eða skáldskap,
hlusta á börnin sín leika á píanó,
fylgjast með sonum okkar í fót-
bolta. Fáum hef ég kynnst hrif-
næmari en Helga Má og með
skarpari sýn á ýmis þau blæ-
brigði mannlífsins sem ekki
blasa við, það sem ósagt er látið
eða lesa má milli lína.
Síðustu árin stóð líf Helga
margsinnis svo tæpt að það er
vart í mannlegu valdi að setja sig
í þau spor. Forðum höfðum við
stundum rætt um tilvistarvanda,
en nú var hann þakklátur fyrir
það eitt að fá að vakna að morgni
og njóta þess undurs sem lífið er.
Í okkar síðasta samtali sagðist
hann þó farinn að hugsa svolítið
eins og Ólafur Kárason og velta
því fyrir sér hvor væri í reynd
trúaðri á hinn – hann á Guð eða
Guð á sig. Í þessum orðum end-
urspeglaðist sú innri kyrrð og
dýpt sem alla tíð var svo ríkur
þáttur í fari míns gengna vinar.
Blessuð sé minning Helga
Más Arthúrssonar.
Garðar Sverrisson.
Kær vinur, Helgi Már Arth-
ursson, er fallinn frá.
Ég sé hann fyrir mér bros-
andi, fyndinn, alltaf með gam-
anyrði á vör, hlæjandi sínum sér-
staka hlátri, ráðagóðan – öryggið
uppmálað á skjánum. Við Helgi
Már vorum einmitt vinnufélagar
um árabil á Sjónvarpinu. Það
voru dýrðlegir dagar. Helgi var
einstakur vinnufélagi.
Við gerðum saman marga
þætti og lögðum í þá mikla vinnu.
Þegar við bárum svo saman bæk-
ur okkar rétt fyrir útsendingu
var Helgi gjarnan með 25 spurn-
ingar tilbúnar, ég kannski sjö.
„En Helgi, þetta er bara 15 mín-
útna þáttur!“ „Við eigum þá bara
afganginn í handraðanum,“ var
viðkvæðið.
Ég heyrði eitt sinn á tal
tveggja alþingismanna: „Ég er
að fara í viðtal við Helga Má á
Sjónvarpinu,“ sagði annar.
„Jæja vinur,“ sagði hinn, „þá
skaltu fara og vinna heimavinn-
una þína.“
Þetta samtal lýsti Helga.
Hann var fyrirliði, stroffískytta
og senter þegar kom að viðtölum
við pólitíkusa á fréttastofunni.
Það þýddi ekkert að svara Helga
með hálfkveðnum vísum eða út-
úrsnúningi. Hann spurði bara
aftur og aftur, þar til hann fékk
svar. Þegar tölur voru annars
vegar var ekki hægt að reka
hann á gat. Svo var hann fróður
og minnugur svo af bar.
Helgi þreifst á hraðanum,
stressinu og álaginu, sem fylgdi
störfum okkar á þessum árum.
Það var gaman í vinnunni. Og
vinnutímanum lauk ekki þegar
við stimpluðum okkur út á kvöld-
in. Þegar heim var komið þurfti
að ræða málin í síma.
„Síminn losnar ekki í bráð,
hún er að tala við Helga Má,“ var
viðkvæðið hjá unglingunum á
heimilinu, þegar síminn var upp-
tekinn löngum stundum. Það er
rétt, símtölin gátu orðið býsna
löng, en skemmtileg voru þau.
Helgi hafði alltaf eitthvað til
málanna að leggja. Hann var
uppbyggilegur í gagnrýni en
óspar á hrósyrði þegar tilefni
gafst. Það er góður eiginleiki.
Siggu og börnum þeirra Helga
sendi ég innilegar kveðjur.
Ég sakna vinar í stað.
Kristín Þorsteinsdóttir.
„Veistu ekki af hverju það er?
Ég skal segja þér það.“ Þetta
heyrði ég Helga Má segja í ófá
skipti við félaga sína á frétta-
stofu Sjónvarps. Þetta var ein-
kennandi fyrir fréttamann sem
vildi ekki bara segja hvað gerðist
heldur einnig vita af hverju.
Hann vildi skilja hið stóra sam-
hengi hlutanna. Helgi Már hafði
lifandi áhuga á umhverfi sínu og
samfélagi og vildi deila þekkingu
sinni.
Þegar hann gekk til liðs við
fréttastofu Sjónvarpsins var
hann reyndur blaðamaður með
góð tengsl og víðtæka þekkingu
og reynslu. Við nutum þessara
og annarra kosta hans og á tí-
unda áratug síðustu aldar var
hann einn af lykilmönnum frétta-
stofunnar. Honum voru falin
krefjandi verkefni eins og að
vera þingfréttamaður. Það starf
er afar þýðingarmikið og skiptir
öllu máli að þingfréttamaðurinn
sé ákveðinn, með bein í nefinu en
jafnframt réttsýnn.
Helgi Már vann verkefni sín í
þinginu af kostgæfni, elju og
heiðarleika eins og allt annað,
fréttir og þætti, sem hann tók að
sér. Við vorum ekki alltaf sam-
mála um alla hluti enda er frétta-
mennska ekki færibandavinna
og stundum eru fleiri leiðir rétt-
ar en ein. Nú er Helgi Már allur,
langt um aldur fram, og hans
verður saknað. Ég votta fjöl-
skyldu hans dýpstu samúð.
Bogi Ágústsson.
Minningarnar um Helga Má
eru umvafðar mikilli birtu og
hlýju. Af honum geislaði gleðin
og blikið í augum hans fékk alla
til að brosa á móti. Helgi Már var
greindur, víðlesinn og sagði ein-
staklega skemmtilega frá. Hann
var mjög áhugasamur um land
og þjóð og önnur lönd og þjóðir.
Margar samverustundir í vinnu
og utan vinnu koma í hugann en
lengst munum við minnast ferð-
ar okkar saman til Kína árið
2002. Þar var Sigríður með í för
og áttum við ógleymanlega daga,
átta ferðafélagar. Helgi þekkti
sögu og menningu Kína mjög vel
og miðlaði okkur hinum af visk-
unni sem gerði ferðina að enn
meiri upplifun. Allir sem þekktu
Helga Má vissu að hann var góð-
ur ljósmyndari og skráði hann
ferðasöguna í myndrænu formi
og skírði söguna „Nýr dagur,
Nýr tími, Ný veröld“. Þar var
hver dagur rakinn frá morgni til
kvölds og í lok ferðasögunnar
segir hann Nýr dagur, Nýr tími,
Ný veröld – sem verður aldrei
söm. Slík var upplifunin sem
markaði okkur öll.
Veikindum sínum mætti Helgi
Már af aðdáunarverðri yfirvegun
en að sama skapi lagði hann sig
allan fram við að gera það sem
hann mögulega gat gert til að
vinna úr áföllum og koma í veg
fyrir ný. Af slíku er margt hægt
að læra.
Lengi munum við búa að öll-
um skemmtilegu stundunum
með Helga Má og þökkum þær
af alhug.
Við biðjum góðan Guð að
styrkja og styðja Sigríði, börnin
og afabörn Helga.
Nú mætir Helga Má Nýr dag-
ur, Nýr tími, Ný veröld.
Vilborg Ingólfsdóttir og
Leifur Bárðarson.
Það voru forréttindi að alast
upp á Ísafirði á fimmta og sjötta
áratug síðustu aldar. Þar var
dugandi og kraftmikið samfélag
og metnaður mikill jafnt hjá ung-
um sem öldnum. Hjá ungum
drengjum var fótboltinn helsta
áhugamálið og félögin tvö, Vestri
og Hörður. Við vorum Vestra-
púkar og var Helgi Már bestur af
okkur í boltanum. Á þessum ár-
um kynntumst við vel, og með
okkur tókst ævilöng vinátta, sem
aldrei bar skugga á. Við áttum
síðar margar góðar samveru-
stundir og um árabil höfum við
vinirnir hist reglulega á veitinga-
staðnum Horninu, borðað sam-
an, spjallað um allt milli himins
og jarðar og notið stundarinnar.
Síðast hittumst við í lok apríl og
ákváðum að hittast næst í maí,
en eigi má sköpum renna.
Helgi Már var einstakur
drengur, vel að sér um alla hluti
og það var nánast alveg sama um
hvað var rætt, hvergi var komið
að tómum kofunum. Það var un-
un að ræða við hann hvort sem
var um þjóðfélagsmál, fótbolta
eða gamlar minningar frá upp-
vaxtarárunum á Ísafirði. Gaman-
semi og smitandi hlátur voru
hans aðalsmerki, þó svo alvaran
væri aldrei langt undan, enda
var Helgi Már einstaklega raun-
sær, afburða greindur og heil-
steyptur. Maður gekk alltaf betri
af hans fundi.
Ógleymanleg er ferð okkar
vinanna til Manchester fyrir
nokkrum árum til að horfa á fót-
boltaleik, en þá heimsóttum við í
leiðinni Liverpool, söguslóðir
Bítlanna og Vatnahéruðin á
Norður-Englandi. Þetta var frá-
bær ferð og við höfðum ákveðið
að endurtaka leikinn við fyrsta
tækifæri og þá með mökum okk-
ar. Missir okkar vinanna er mik-
ill, en sárastur er missir Sigríð-
ar, barnanna og aldraðrar
móður. Við sendum fjölskyldu
Helga Más okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning um góðan dreng og
kæran vin.
Magnús Jóhannesson og
Samúel Jón Samúelsson.
Það eru mikil forréttindi að
hafa fengið að kynnast og vinna
með Helga Má. Prúðmennska,
heiðarleiki og fagmennska ein-
kenndu öll hans störf. Lands-
menn þekkja hann flestir sem af-
burðafréttamann úr
sjónvarpinu. Við sem þurftum
stundum að svara spurningum
hans kynntumst því hvernig vel
undirbúnir fréttamenn vinna.
Fréttaviðtöl hans gætu vafalaust
nýst vel sem kennsluefni í frétta-
mennsku í háskólum. Hann lét
engan komast upp með að svara í
hálfkveðnum vísum.
Ég átti eftir að kynnast Helga
Má, persónulega sem góðum vini
og félaga, þegar hann kom til
starfa í heilbrigðis- og trygg-
ingamálaráðuneytinu. Hann sá
auk annars um upplýsinga- og
fræðslumál. Í því fólst m.a. að
undirbúa margvíslegt fræðslu-
efni og útgáfurit ráðuneytisins.
Einnig undirbjó hann ýmis gögn
vegna samskipta ráðuneytisins
við Alþingi, fréttastofur, stofn-
anir og einstaklinga. Þarna naut
fagmennska Helga Más sín vel.
Yfirbragð alls sem frá ráðuneyt-
inu fór breyttist á mjög skömm-
um tíma og varð með mun fag-
legri blæ. Ég held, að við sem
unnum með honum, höfum lært
mjög margt af honum á þessum
tíma. Að minnsta kosti er sá sem
þetta ritar mjög þakklátur fyrir
allt sem Helgi Már kenndi hon-
um.
Það var alltaf gaman að um-
gangast Helga Má. Hans góða
skap, kímnigáfa og stríðni naut
sín vel í góðra vina hópi. Leiftr-
andi augnaráðið, brosið og stutt-
ur hlátur, samtímis því að hann
hallaði aðeins höfðinu, gleymist
aldrei.
Hvað stjórnmál varðar sá
hann atburðarás, langt fram í
tímann. Ég held að hann hafi oft
skynjað hvað stjórnmálamenn
myndu gera, áður en þeir vissu
það sjálfir. Þetta gilti ekki bara
fyrir íslensk stjórnmál. Hann var
ótrúlega vel að sér í alþjóða-
stjórnmálum og gat sagt manni
hvernig líklegt væri að flókin mál
myndu þróast á alþjóðavett-
vangi. Það var ómetanlegt að
hafa hann sér við hlið þegar und-
irritaður stýrði störfum Alþjóða-
heilbrigðismálastofnunarinnar
WHO í Genf.
Það var gott að ferðast með
þeim hjónum, Helga Má og Sig-
ríði. Ferðirnar voru þó ekki allt-
af neinn dans á rósum. Við fórum
á vegum WHO um hamfara-
svæðið í Taílandi, skömmu eftir
að flóðbylgjan skall á ströndinni
þar sem hundruð þúsunda létu
lífið og mannvirki urðu rústir
einar langt inn eftir ströndinni.
Neyð fólksins var mikil. Slíkar
ferðir taka á og skiptir miklu að
hafa góða ferðafélaga.
Það er margs að minnast,
bæði úr starfi og góðra stunda
sem við áttum saman utan vinnu.
Fundir sem við áttum reglulega
ásamt nokkrum félögum, eftir að
báðir hættu að vinna, verða ekki
samir. Á þessum fundum mátti
ræða um allt nema málefni ráðu-
neytisins. Skarðið sem Helgi
Már skilur eftir sig verður ekki
fyllt. Góðu minningarnar munu
hins vegar hjálpa okkur mikið,
en það kemur ekkert í staðinn
fyrir hárfínar greiningar hans á
stöðu mála, brosið og hláturinn.
Við Ella sendum Sigríði, börn-
unum og öðrum aðstandendum
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Davíð.
 Fleiri minningargreinar
um Helga Má Arth-
ursson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. JÚLÍ 2013