Morgunblaðið - 16.08.2013, Qupperneq 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 2013
ávallt að því góða í fólki. Einnig
kenndi hún manni aðra léttvæg-
ari hluti eins og mikilvægi þess
að eiga fallega skó og það nóg af
þeim.
Ég er ævinlega þakklát fyrir
að þú hafir verið stór partur af
mínu lífi, elsku amma mín, og
fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum saman og skemmtilegu
minningarnar.
Þú munt alltaf eiga sérstakan
stað í mínu hjarta.
Guðríður (Lilla).
Okkur langar til að heiðra
minningu yndislegrar ömmu
okkar sem nú er fallin frá.
Hjarta okkar er fullt af þakklæti,
gleði og góðum minningum en
erfitt er að byrja að setja eitt-
hvað niður á blað því af svo
mörgu er að taka. Nú þegar hún
er farin sitja eftir góðar minn-
ingar um umvefjandi blíðu, skiln-
ing og hina óþrjótandi umhyggju
um velferð okkar og hamingju
sem hafði ótal birtingarmyndir
eins og að setja stóla við rúmin
svo við dyttum ekki framúr eða
passa að við lærðum að skrifa fal-
lega. Hún hafði alltaf tíma fyrir
spjall í eldhúsinu yfir bakkelsi,
eða var til í að spila eða lesa fyrir
okkur.
Margar voru gönguferðirnar
út í búð, strætóferðirnar niður í
bæ og tíminn hamingjuríkur í
sveitinni fyrir austan hjá henni
og Ásgeiri. Amma var ávallt til
staðar, traust eins og klettur í lífi
okkar.
Hún kenndi með eigin for-
dæmi hvernig það er að vera góð
manneskja og hjálpaði okkur að
þroskast, dafna og verða að því
sem við erum í dag. Við þökkum
fyrir þann tíma sem við áttum
með henni og mun minning
hennar lifa með okkur um
ókomna tíð.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund,
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt.
Lífið manns hratt fram hleypur,
hafandi enga bið,
í dauðans grimmar greipur, –
gröfin tekur þá við.
Allrar veraldar vegur
víkur að sama punkt,
fetar þann fús sem tregur,
hvort fellur létt eða þungt.
(Hallgrímur Pétursson)
Þín ömmubörn,
Arnhildur Lilý og
Daníel Kristvin.
Þegar ég hugsa um fyrstu
minninguna um ömmu þá birtist
mér kona í náttkjól. Ég var
stundum í pössun hjá ömmu og
fékk þá að taka þátt í því sem
hún var að gera. Við löbbuðum
saman í búðina, fórum í kirkjuna
eða fórum niður í þvottahúsið
þar sem risastórir balar og frum-
stæð þvottaaðstaða sköpuðu æv-
intýraveröld fyrir litla stelpu.
Þegar ég fékk að gista, þá kom
amma alltaf með mér fram á
náttkjólnum, við settumst niður í
eldhúsinu, kveiktum á útvarpinu
og áttum saman notalega stund.
Það er þessi minning um ömmu
sem mér er hvað kærust.
Þegar ég eltist og fór í fram-
haldsskóla þá víkkaði sjóndeild-
arhringurinn og virðing mín fyr-
ir ömmu jókst. Á þessum tíma
fékk ég að kynnast konunni Lilý
og kraftinum sem í henni bjó.
Lífið var henni ekki alltaf auðvelt
en samt stóð hún með geislandi
bros og tilbúin að njóta alls þess
góða sem lífið gat boðið henni
uppá. Ég man t.d. eftir því að ég
gisti hjá henni eina nóttina áður
en ég átti að fara í próf, amma
var ekki heima um kvöldið því
hún var úti að dansa en ég fékk
að kúra með námsbækurnar í
rúminu hjá henni á meðan. Dag-
inn eftir settumst við vinkonurn-
ar niður og fórum yfir stöðuna,
við sem voru 17 ára og einhleyp-
ar höfðum varið kvöldinu með
námsbókunum en amma sem var
að nálgast sjötugt og átti kær-
asta fyrir austan notaði kvöldið
til að kíkja út á lífið. Niðurstaðan
var mjög einföld, amma var kona
sem við ætluðum að taka okkur
til fyrirmyndar.
Eftir að ég kynntist móður-
hlutverkinu af eigin raun sá ég
ekki bara ömmuna Lilý og kon-
una Lilý heldur fór ég líka að sjá
mömmuna Lilý. Ömmu tókst
ekki aðeins að ala upp þrjá frá-
bæra eintaklinga heldur tók hún
tengdabörnunum opnum örmum
og batt þétt fjölskyldubönd sem
við njótum öll góðs af. Ég man
ennþá hvað ég var hissa þegar ég
komst að því að flestir voru
heima hjá sér á aðfangadags-
kvöld. Í okkar fjölskyldu voru
systkini pabba alltaf öll saman
með ömmu á aðfangadagskvöld,
við kaffærðum jólatréð í pökk-
um, sátum á píanóbekk til að
koma öllum fyrir við matarborðið
og föðmuðum hvert annað þegar
bjöllurnar hringdu inn jólin. Eft-
ir því sem fjölskyldan hefur
stækkað hafa sumar hefðir lagst
af en böndin eru ennþá til staðar
og það þykir mér mjög vænt um.
Ég kveð ömmu í dag en eftir
situr minning um lífsglaða og
hugrakka konu sem gaf mikið af
sér.
Ásta Jenný Sigurðardóttir.
Elsku Lilý mín.
Þá er komið að kveðjustund
sem er sár, en full af þakklæti,
þakklæti fyrir það að hafa átt þig
sem fóstursystur, þó að mér
finnist systir vera það rétta. Þú
ólst upp hjá Sigga afa og Jó-
hönnu ömmu, þar sem þú misstir
mömmu þína aðeins 4 ára gömul.
Þau og mamma og pabbi bjuggu
ætíð saman svo að við ólumst upp
saman sem systur. Upp koma
minningar frá því að við áttum
heima á Njálsgötunni og síðar á
Snorrabrautinni. Það voru ynd-
islegir tímar og þar fengum við
okkar herbergi.
En einmitt á Snorrabrautinni
kynntist þú honum Geira þínum.
Ég man hvað mér fannst gaman
að horfa á ykkur leiðast í göngu-
túr. Þegar hann kom inn á heim-
ilið, þá átti ég þig sem systur og
græddi bróður. Þið giftuð ykkur
17. júní 1950. Árið 1951 fluttum
við öll á Bústaðaveginn. Vorið
1953 eignaðist ég Ástu Huldu
mína, en um haustið var von á
ykkar fyrsta barni. Ég man sorg-
ina og reiðina sem skall á okkur
þegar þú fæddir dóttur sem ekki
fékk að líta dagsins ljós. En árið
1955 fæddist ykkur Siggi og árið
1956 fæddist Kalli. Þá var hátíð
heima, húsið var að fyllast af
fjörugum börnum. Svo bættist
Áslaug Adda mín við. Stundum
fannst mér eins og við ættum öll
börnin saman.
Jólin á Bústó voru alveg sér-
stök. Við vorum öll jólabörn og
gleðin réð ríkjum. Við Siggi flutt-
um að heiman árið 1960 og þið
fluttuð árið 1962 í Stóragerðið.
Þá bættust við yngstu ungarnir
okkar. Sú yngsta mín, Helga
Hanna, fæddist árið 1962 og þú
áttir Möggu árið 1965. Fjölskyld-
urnar okkar gerðu margt saman.
Fóru í frí vestur í Dali og í veiði-
túra austur í Laugardal. Það var
alltaf gaman og gott að vera
saman.
En það syrti í álinn þegar
Geiri greindist með krabbamein
árið 1970 og lést tveimur árum
síðar, aðeins 43 ára. Þetta voru
erfiðir tímar fyrir þig og börnin
en þú stóðst þig eins og hetja.
Hélst áfram að sauma á aðra eins
og þú hafðir gert í mörg ár. Þú
varst alla tíð dugleg að ferðast
bæði innanlands og utan.
Þegar þú kynntist Garðari fór-
uð þið í margar óbyggðaferðir og
fóruð líka á gömlu dansana. Við
Siggi skruppum iðulega með.
Svo var aftur hoggið í sama kné-
runn, þú misstir Garðar líka. En
alltaf stóðst þú á móti áföllunum
sem á þér dundu, stóðst sterk
með börnin þér við hlið og þeirra
fjölskyldur. Elsku systir mín, við
Siggi og fjölskylda okkar, kveðj-
um þig með vissu um að almættið
leiði þig í ljósið þar sem kær-
leikur og friður ríkir. Í anda sé
ég öll þau sem þér þótti vænt um
og elskaðir taka á móti þér með
bros á vör.
Elsku Siggi, Kalli, Magga og
fjölskyldur, ykkur sendum við
innilegar samúðarkveðjur og
biðjum Drottin að blessa ykkur
og færa ykkur styrk. Þið getið
verið stolt að hafa átt svona ynd-
islega móður. Elsku systir mín,
hafðu þökk fyrir árin 77 og allt
sem þú varst mér og mínum. Guð
blessi þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Theodóra og Sigurður.
Í dag kveðjum við yndislega
manneskju og góða frænku. Við
vorum heppin að vera samferða
henni og njóta glaðværðar henn-
ar og vináttu. Við eigum ómet-
anlegar minningar um fjöl-
skylduboðin, jólin og ferðalögin.
Lilý var hlý kona og glæsileg og í
návist hennar leið manni alltaf
vel. Við þökkum góðar minning-
ar og vottum Sigga, Kalla,
Möggu og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúð.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Áslaug Adda, Helga Hanna
og fjölskyldur.
Mig setti hljóða þegar Siggi
frændi minn hringdi í mig og
færði mér þær sorgarfréttir að
Lilý frænka mín væri látin. Ég
var stödd erlendis en vissi í hvað
stefndi.
Lilý hefur alltaf verið stór
hluti í lífi mínu. Frá fæðingu var
hún mér alltaf nálæg. Ég ólst
upp á Bústaðavegi, en þar bjó
stórfjölskyldan. Þröngt var búið
og voru Siggi og Kalli mér eins
og bræður á þessum árum.
Seinna fluttust Lilý og Geiri með
fjölskyldu sína í Stóragerði. Lilý
starfaði sem saumakona og
fannst mér mjög skemmtilegt
þegar ég var yngri að sitja hjá
henni og horfa á hana sníða og
sauma. Lilý var mjög skemmti-
leg og glaðleg kona. Hún var allt-
af reiðubúin að rétta hjálparhönd
ef á þurfti að halda og starfaði
meðal annars í mörg ár í verslun
Rauða krossins á Landakoti.
Margar góðar minningar á ég
um Lilý frænku og hennar fjöl-
skyldu.
Í mörg ár fóru Lilý, Geiri,
Siggi og Kalli í veiðitúra í Gljúf-
urá í Borgarfirði og ég var oftast
með í för.
Þrátt fyrir nokkurn aldurs-
mun vorum við mjög góðar vin-
konur, vorum saman í leikfimi í
nokkur ár og hittumst oft.
Stundirnar þegar ég kom til
hennar á þriðjudagskvöldum í
nokkra vetur eru mér dýrmætar.
Oftast var hún þá búin að elda
kvöldmat og naut ég góðs af því.
Eftir það var gjarnan spjallað,
saumað og mikið hlegið.
Kæru Siggi, Kalli, Magga og
fjölskyldur, megi algóður Guð
veita ykkur styrk. Við Ömmi
vottum ykkur innilega samúð.
Lilý mín, nú er komið að leið-
arlokum, ég þakka þér samfylgd-
ina og hversu góð þú varst alltaf
við mig.
Guð blessi þig.
Þín frænka,
Ásta Hulda.
Það var gríðarlegt áfall að
frétta af andláti tveggja vina og
samstarfsmanna mánudaginn 5.
ágúst síðastliðinn. Aldrei hefði
mig órað fyrir því þennan morg-
un að þetta yrði í síðasta sinn sem
ég sæi TF-MYX taka á loft frá
Akureyrarflugvelli með þeim fé-
lögum innanborðs.
Leiðir okkar Palla lágu fyrst
saman sumarið 2007 þegar ég var
nýr starfsmaður Mýflugs og fékk
far með honum og samstarfs-
manni okkar, Þorkeli Jóhanns-
syni, sem þá var að þjálfa Palla til
flugstjóra, á sjúkraflugvélinni til
Reykjavíkur.
Okkar eiginlega samstarf
hófst rúmu ári síðar þegar ég hóf
að fljúga á sjúkraflugsvöktum
með honum ásamt öðrum flug-
stjórum Mýflugs.
Af öllum öðrum ólöstuðum þá
þótti mér alltaf einstaklega gott
að fljúga með Palla. Hann var
góður flugmaður, ávallt í góðu
skapi, fróður um margt og húm-
orinn aldrei langt undan.
Mér er minnisstætt sjúkraflug
sem við fórum frá Grænlandi fyr-
ir nokkrum árum síðan, þegar ég
var ennþá nýr í sjúkrafluginu.
Plássið um borð er takmarkað
og er nálægð okkar flugmann-
anna talsverð við farþegarýmið.
Við vorum nýkomnir í farflugs-
hæð þegar miður geðsleg lykt
sem óþarfi er að lýsa nánar nær
til okkar aftan úr farþegarýminu.
Hvorugur okkar sagði neitt né
lagði í það að líta aftur fyrir til að
sjá hvað væri að gerast. Innan við
mínútu síðar barst okkur svo
sterk sótthreinsilykt að við tár-
uðumst báðir tveir.
Verður mér þá litið á GPS
tækið, síðan á Palla og segi við
hann: „Palli, þetta er ekki gott,
það eru ennþá meira en 300 mílur
(meira en klukkustundarflug) til
Reykjavíkur“. Án þess að hika
svaraði hann: „Hvaða aumingja-
skapur er þetta drengur, ég vann
nokkur ár í rækjuverksmiðju og
þetta er ekkert miðað við lyktina
þar.“
Einnig minnist ég annars at-
viks í samskiptum okkar Palla frá
síðastliðnum vetri. Við áttum
báðir vaktina, það var komið
kvöld og átti ég eitthvert erindi
við hann. Ég hringi í vaktsímann
og hann svarar en svo koma mikl-
ir skruðningar og sambandið
slitnar. Ég prófa aftur að hringja
en þá er mér tilkynnt að slökkt
væri á símanum. Eftir nokkrar
mínútur hringir hann í mig til
baka og útskýrir hvað hafði
gerst;
Hann hafði legið í baðkerinu í
rólegheitunum þegar hann svar-
aði vaktsímanum, en misst hann í
vatnið við að reyna að svara mér.
Hann hafði snör handtök, setti
símakortið yfir í sinn síma til þess
að tryggja að næðist í vakthaf-
andi flugáhöfn, setti vaktsímann í
þurrkun og hló svo bara að þessu.
Svona var Palli í hnotskurn, gerði
aldrei veður úr hlutunum.
Starfsmenn Mýflugs og
Slökkviliðs Akureyrar syrgja
góða vini og samstarfsfélaga, og
er hugur allra hjá fjölskyldum
þeirra sem eiga um sárt að binda.
Blessuð sé minning þeirra
Palla og Péturs, með bestu þökk-
um fyrir samstarfið.
Bragi Már Matthíasson.
Páll Steindór
Steindórsson
✝ Páll SteindórSteindórsson
flugstjóri fæddist í
Reykjavík 3. des-
ember 1966. Hann
lést í flugslysi á Ak-
ureyri 5. ágúst
2013.
Útför Páls Stein-
dórs fór fram frá
Akureyrarkirkju
14. ágúst 2013.
Þetta er allt of
stór biti að kyngja.
Tíminn frá því þetta
skelfilega slys varð
hefur ekki verið
raunverulegur.
Maður situr á góðra
vina fundi á einum
fallegasta stað í
bænum og þá hring-
ir síminn hjá sessu-
nautnum með þá
verstu martraðar-
frétt sem hægt var að hugsa sér.
MYX-ið virðist hafa farið í fjallið.
Og vinamissirinn er strax ljós því
við þekkjum klárlega alla um
borð. Við vitum þó ekki strax
hversu margir þeir eru, en alltaf
a.m.k. þrír því það er lágmarks-
áhöfnin. Við hröðum okkur niður
á flugvöll til að reyna að komast
að því hve margir eru um borð,
staðfesta hverjir það eru, hvort
einhver lifir, og næstu klukku-
stundir eru í ringulreið, það þarf
að segja fréttina öllum okkar
nánustu, vinnufélögunum, koma
annarri flugvél og áhöfn á vakt-
ina því vinnan er þess eðlis að
ekkert rof má verða á henni,
fundir með áfallateymi og starfs-
mönnum, og hvernig maður
komst í gegnum þennan hörm-
ungardag hreinlega skil ég ekki
því áfallið var svo mikið. Óbæri-
legt, höggið svo svakalegt. Einn
af okkar reyndustu flugmönnum
og kær vinur fallinn frá, ásamt
einum af nánustu samstarfs-
mönnum undanfarin ár. Eina
ljósglæta dagsins var heimting
annars félaga okkar úr helju fyrir
óútskýranlegt kraftaverk. Til
allrar hamingju var aðeins lág-
marksáhöfn um borð og þar af
lifði einn, lítið meiddur. En vinir
okkar, þeir Palli og Pétur, eru
okkur nú horfnir. Eðalmenn báð-
ir tveir. Húmoristar og ljúf-
menni. Fagmenn fram í fingur-
góma. Í dag kveðjum við hann
Palla okkar, sem kom til liðs við
okkur þegar Mýflug hóf að starf-
rækja sjúkraflugsþjónustu í byrj-
un árs 2006. Síðan þá höfum við
eignast teymi manna sem hefur
sérhæft sig í vandasömu verkefni
og skilað því vel, oft við erfiðar
aðstæður. Þetta er hugsjónastarf
og þar hefur Palli staðið fremstur
í flokki, staðið vaktina með stakri
prýði þessi sjö og hálft ár, í verk-
efni sem útheimtir alúð og vand-
virkni í þeim mæli sem Palli bjó
einmitt yfir og var okkur fyrir-
mynd að því leyti. Og hann tókst
alltaf á við öll vandamál með
húmorinn að vopni. Sárast er þó
að Palli skyldi þurfa að kveðja
unga fjölskyldu því hvernig eiga
börn, sem rétt eru að byrja að
gægjast inn í unglingsárin að
taka svona áfalli? Elsku Sía mín,
Sara Elísabet og Guðný Birta og
aðrir aðstandendur, ég finn svo
til með ykkur. En Sigurbjörn
Einarsson biskup hitti eitt sinn
svo beint í mark með þessum orð-
um; „… hvað skyldi nú gleðja
hina framliðnu meira en að við
sem eftir lifum og syrgjum þá, lít-
um upp og brosum til þeirra í
gegnum tárin?“ Þær eru nú einu
sinni þess eðlis, minningarnar um
Palla, að þær ylja og kalla fram
bros. Og Palli, minn kæri vinur,
það hafa verið forréttindi að fá að
hafa þig í okkar hópi, fljúga með
þér, hlæja með þér, njóta þægi-
legrar nærveru og þeirrar greið-
vikni sem var þinn aðall. Jóhann-
es úr Kötlum orðar vel það sem
mér býr í brjósti núna:
Ástvinum þínum
öllum ég sendi
blóm fagurrautt
úr brjósti mínu,
legg það við sárin,
læt tárin
seytla í þess krónu,
uns sorgin ljómar.
Njóttu ferðarinnar, hvert sem
vængirnir bera þig núna.
Þorkell Á. Jóhannsson.
Palli, þegar ég heyrði í fréttum
að sjúkraflugvél hafði farist á Ak-
ureyri þá hugsaði ég með sjálfri
mér: Ekki Palli, ekki Palli. Ég
var svo sjálfselsk af því að þú
varst bekkjarbróðir minn og áttir
að eiga langt líf framundan. Það
eina sem er jákvætt við þetta
hörmulega slys er að félagi þinn
lifði af og fyrir það verðum við öll
að vera þakklát.
Ég man alltaf eftir því þegar
mamma þín flutti á Hellu með þig
og Dóra bróður þinn. Svo byrjaði
hún að kenna í skólanum og var
kennarinn okkar. Þú varst nú
frekar fjörugur drengur og ég
gleymi aldrei þegar mamma þín
sagði oftar en einu sinni „Páll
Steindór Steindórsson, ég rass-
skelli þig þegar við komum heim“
og þú bara glottir og vissir mæta
vel að hún myndi aldrei gera það.
Amk. man ég eftir að hafa heyrt
þessi orð í nokkur ár og það segir
manni að þú varst ekki hræddur
um að hún myndi láta verða af
því.
Mamma þín var umsjónar-
kennarinn okkar frá því í fyrsta
bekk og upp í sjötta bekk og
kenndi okkur svo dönsku þar til
við útskrifuðumst úr skólanum á
Hellu. Í minningunni er það nú
þannig að maður man mest eftir
fyrsta kennaranum sínum og er
sú minning bara góð og þú fylgir í
þeirri minningu, „Palli Guðnýj-
ar“.
Laugardaginn 23. júní 2012
hittumst við í tilefni 30 ára út-
skriftarafmælis úr Grunnskólan-
um á Hellu í dásamlegu veðri. Þú
taldir það ekki eftir þér að keyra
einn frá Akureyri suður til Hellu
á Rangárvöllum bara til að hitta
okkur eina kvöldstund þrátt fyrir
að þú hefðir eiginlega ekki tíma
til þess. Ekki datt mér í hug að
það væri í síðasta sinn sem við
myndum hittast. Ég er svo þakk-
lát fyrir að hafa hitt þig þar.
„Það veit ei nokkur ævi sína alla,
og án þín Guð er lífið búið spil.
Því á þig einhver engillinn mun kalla,
þá endar þetta líf ef rétt ég skil.“
(Óli Trausta)
5. ágúst 2013 var einhver engill
að kalla á þig, Palli.
Ég kveð með söknuði góðan
skólabróður, það er skarð hoggið
í 6́6 árganginn úr Helluskóla sem
verður ekki fyllt upp í. En minn-
ing þín lifir, kæri Palli.
Kæra Sigríður, Guðný Birta,
Sara Elísabet, Guðný og aðrir
ástvinir, ég bið Guð að gefa ykkur
styrk, ljós og frið á erfiðum
stundum.
Aðalbjörg Guðgeirsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Minningargreinar