Morgunblaðið - 16.08.2013, Síða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 2013
Smáauglýsingar 569 1100 www.mbl.is/smaaugl
Snyrting
Spænskar gæðasnyrtivörur, fram-
leiddar úr náttúrulegum hráefnum
og eru fyrir alla daglega umhirðu
húðar. Fjölbreyttar vörur sem henta
allri fjölskyldunni. Sjá nánar í
netversluninni: www.babaria.is
Óska eftir
KAUPUM GULL - JÓN & ÓSKAR
Kaupum allt gull. Kaupum silfur-
borðbúnað. Staðgreiðum. Heiðar-
leg viðskipti. Aðeins í verslun okk-
ar Laugavegi 61. Jón og Óskar,
jonogoskar.is - s. 552-4910.
KAUPI GULL!
Ég, Magnús Steinþórsson gullsmíða-
meistari, kaupi gull, gullpeninga og
gullskartgripi. Kaupi allt gull, nýlegt,
gamalt og illa farið.
Leitið til fagmanns og fáið góð ráð.
Uppl. á demantar.is, í síma 699 8000
eða komið í Pósthússtræti 13 (við
Austurvöll).
Verið velkomin.
Vélar & tæki
Einstaklega skilvirkir
sópar
á margar gerðirvinnuvéla.
Gott verð
Orkuver ehf . sími 534 3435
www.orkuver.is
Hjólbarðar
Vörubíladekk
Rýmingarútsala
315/80 R 22.5 kr. 59.900 + vsk.
11 R 22.5 kr. 36.900 + vsk.
12 R 22.5 kr. 39.500 + vsk.
265/70 R 19.5 44.500 + vsk.
285/70 R 19.5 49.800 + vsk.
8.5 R 17.5 kr. 32.900 + vsk.
215/75 R 17.5 kr. 29.900 + vsk.
235/75 R 17.5 kr. 35.900 + vsk.
Kaldasel ehf.,
dekkjaverkstæði,
Dalvegi 16 b, Kópavogi,
sími 5444 333.
Bílaþjónusta
Elsku Ninna, það er sárt að
þurfa að kveðja þig núna, okkur
þykir það ekki tímabært, þó vitað
væri í hvað stefndi. Manngæska
þín var einstök og mættu margir
taka þig til fyrirmyndar. Þú áttir
hvert bein í okkur frændsystkin-
unum og munum við sakna þín
sárt og þeirra yndislegu sam-
verustunda sem við áttum sam-
an. Áramóta verður þó ávallt
minnst og verða þau ekki söm án
þín.
Við þökkum fyrir allt, kæra
frænka, og megir þú vegsemd
hljóta á ferð þinni.
Þú gengin ert hugglöð á frelsarans
fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver
und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún)
Sveinbjörn, Elín og Matthías.
Elsku hjartans Ninna okkar.
Stórt skarð hefur verið höggv-
ið í fjölskylduna. Við eigum svo
margar dýrmætar minningar um
þig og erum svo þakklát fyrir að
hafa átt þig að í öll þessi ár. Öll
jólin sem við áttum saman og
heimsóknirnar í Furugrundina
og Grófarsmárann til þín þar sem
einstök hlýja þín umvafði okkur
alltaf. Þú hafðir stórt hjarta og
Erna Þrúður
Matthíasdóttir
✝ Erna ÞrúðurMatthíasdóttir
fæddist á Breiða-
bólsstað á Síðu í
Vestur-Skaftafells-
sýslu 25. desember
1945. Hún lést á
heimili sínu 3.
ágúst 2013.
Útför Ernu fór
fram frá Digra-
neskirkju 12. ágúst
2013.
máttir ekkert aumt
sjá og varst alltaf
boðin og búin til að
aðstoða ef á þurfti
að halda. Þó við
hefðum óskað þess
að baráttan hefði
verið þér í vil er gott
til þess að hugsa að
þú kvaddir sátt, svo
stolt af honum Óla
Þór og fallegu fjöl-
skyldunni hans.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíl í friði, elsku Ninna, minn-
ing þín mun lifa í hjörtum okkar
um ókomna tíð.
Elsku Óli Þór, Eva, Lóa Lind,
Ari Júlíus og Sigga, við vottum
ykkur okkar dýpstu samúð. Megi
fagrar og góðar minningar
styrkja ykkur í sorginni.
Erna Margrét, Sandra
Brá, Þormar Ellert og
Henný Hrund.
Við kveðjum okkar kæru vin-
konu Ernu Þrúði Matthíasdóttur
í dag. Hún háði harða og hetju-
lega baráttu við erfið veikindi í
sex ár, en varð að lokum að lúta í
lægra haldi.
Kynni okkar hófust þegar við,
ungar konur, unnum sumarlangt
á hótelum í Kaupmannahöfn
sumarið 1967. Eins og Íslending-
ar gera gjarnan á erlendri
grundu þá héldum við vel saman
og höfum við hist reglulega í
saumaklúbb æ síðan og vináttan
orðið nánari eftir sem tíminn leið.
Erna var einstök, góð vinkona,
hjartahlý, hafði góða nærveru,
skemmtileg og fórnfús og feng-
um við vinkonurnar allar að njóta
hennar góðu eiginleika. Eftir að
hún veiktist var það henni mjög
dýrmætt að vita að einkasonur
hennar, Óli Þór, hafði hitt Evu
Hrund sambýliskonu sína og eiga
þau saman Lóu Lind og Ara Júl-
íus. Það má með sanni segja að
Erna ljómaði þegar hún talaði
um litlu fjölskylduna sína, og til-
hugsunin um þau hjálpaði henni
efalaust yfir erfiða tíma sem hún
háði oft í veikindunum.
Við vinkonur Ernu þökkum
henni fyrir áralanga vináttu og
vottum fjölskyldu hennar okkar
dýpstu samúð við fráfall hennar.
Hvíl í friði,
Guðný Jónasdóttir, Guðrún
Guðbjörnsdóttir, Elín Guð-
mundsdóttir, Erla Þorsteins-
dóttir, Helga M. Bjarnadótt-
ir og Nanna Baldursdóttir.
Það er ekki öllum konum gefið
að umbera okkur teknókratana.
Þannig var það a.m.k. hjá okkur á
Almennu verkfræðistofunni.
Sumar gáfust upp strax. Hinar
sem þraukuðu voru hins vegar
gjarnan hjá okkur í 20 – 30 ár og
tóku sumar miklu ástfóstri við
fyrirtækið og hinn sérlundaða en
elskulega hóp sem þar starfaði.
Smám saman mynduðu þær viss-
an kjarna í fyrirtækinu. Til þeirra
lágu allir þræðir, tímaskráning,
reikningar, bréf og skýrslur. Allt
leystu þessar konur af hendi með
prýði og létu grjón detta, ef þeim
þótti eitthvað betur mega fara.
Þá skildum við áður en skall í
tönnunum. Á sinn hógværa hátt
höfðu þær þannig afgerandi áhrif
á rekstur fyrirtækisins.
Erna Matthíasdóttir sem hér
er kvödd var ein þessara kvenna.
Hún réðst til Almennu verk-
fræðistofunnar árið 1983, fyrst
sem „skrifstofustúlka“ síðan sem
skrifstofustjóri. Við höfðum haft
spurnir af Ernu og vissum hver
fengur mundi að henni vera.
Erna Matthíasdóttir var fremur
lágvaxin, glaðvær og skipti aldrei
skapi. Hún var listunnandi, tón-
elsk og hafði gaman af dansi,
sagði þá skilið við þyngdarlög-
málið. Það kom strax í ljós að
hvergi hafði verið ofsagt um
hæfileika Ernu. Hún reyndist í
stuttu máli frábær starfskraftur.
Uppalin einhvers staðar austur í
sveitum flutti hún með sér trú-
mennsku fyrri kynslóða. Á nóttu
sem degi var hún til reiðu ef á
reyndi. Hún var einn af þeim
raunar mörgu starfsmönnum Al-
mennu verkfræðistofunnar sem
aldrei brugðust. Þau ár sem ég
veitti AV forstöðu var Erna mín
hægri hönd og nánasti samstarfs-
maður. Bréf og skýrslur skrifaði
hún á margföldum mínum hraða,
leiðrétti villurnar og setti sitt fín-
lega yfirbragð á allt sem frá okk-
ur fór. Kominn á eftirlaun geld ég
þess að hafa átt slíkan samstarfs-
mann. Þegar ég nú skima eftir
zetunni á lyklaborðinu hugsa ég
ósjálfrátt með söknuði til Ernu
Matthíasdóttur.
Pétur Stefánsson.
Nú hefur hún lokað augunum í
hinsta sinn, mín kæra vinkona og
fyrrum vinnufélagi. Erna átti
þátt í því að ég var ráðin til starfa
á Almennu verkfræðistofunni.
Við deildum saman skrifstofu og
störfuðum saman þar í sjö ár eða
þar til hún varð að láta af störfum
vegna veikinda. Strax myndaðist
á milli okkar sterk taug sem aldr-
ei rofnaði, það var eins og við
hefðum alltaf þekkst og við urð-
um nánar vinkonur. Erna var góð
fyrirmynd og ég lærði margt af
henni. Báðar vorum við miklir
sælkerar og eitt sinn þegar við
vorum orðnar þreyttar á því hvað
illa gekk að innheimta vinnu-
skýrslur frá starfsmönnum tók-
um við upp á því að verðlauna þá
sem skiluðu á réttum tíma með
nammi og þá kom í ljós að það
voru fleiri sælkerar en við, og
skýrslurnar innheimtust betur,
þarna vorum við ánægðar með
okkur.
Erna hugsaði fyrst og fremst
um aðra skipti og þá ekki máli
hvort það var fjölskylda, vinir eða
samstarfsfólk. Hún setti sig
sjálfa aldrei í fyrsta sætið. Þegar
ég heimsótti hana daginn áður en
hún kvaddi, þá var hún alltaf að
passa uppá að við sem þarna vor-
um, fengjum okkur af veitingum
sem voru á borðinu þrátt fyrir að
hún væri mjög magnlítil og veik-
burða. Hún tók veikindum sínum
af æðruleysi og var alltaf jákvæð
og aldrei varð ég vör við uppgjöf
eða biturleika. Ég vil meina að
hún hafi á vissan hátt sigrað veik-
indi sín í smá tíma, þó að lokum
hafi hún þurft að lúta í lægra
haldi. Hún lifði lengur en reiknað
var með og ég er fullviss um að
það var vegna þess að hún var
alltaf jákvæð og með sinn góða
húmor.
Erna mun alltaf eiga stað í
hjarta mínu og síðasta minning
mín um hana var daginn áður en
hún kvaddi, hvað það var yndis-
legt að sjá hvernig þessi veika
kona ljómaði öll og virtist fá auk-
inn kraft þegar barnabörnin
hennar komu í heimsókn. Þannig
ætla ég að muna Ernu, ljómandi
af gleði.
Elsku Erna, takk fyrir allt, ég
vona að ég hafi verið þér sá vinur
sem þú varst mér og við hittumst
seinna í blómabrekkunni eins og
þú sagðir við mig þegar við
kvöddumst í síðasta sinn.
Óli, Sigga og allir aðrir nánir
ættingjar og vinir, þið hafið misst
mikið því þið áttuð mikið.
Guð gefi ykkur styrk og kraft
til að takast á við sorg ykkar.
Hildisif Björgvinsdóttir.
Kallið er komið. Baráttukona
er fallin frá eftir áralanga baráttu
við krabbamein. Undanfarin ár
hafa ekki verið Ernu minni auð-
veld en uppgjöf kom ekki til
greina.
Erna þráði að lifa með fólkinu
sínu og sjá barnabörnin sín. Sú
ósk rættist. Viljastyrkurinn er
öflugt vopn og því vopni var
óspart beitt. „Ég skal lifa árið“
sagði hún eitt sinn er ég heim-
sótti hana á sjúkrahús þar sem
hún lá mikið veik, „því ég get ekki
gert honum Óla mínum það að
missa báða foreldra sína á sama
árinu“. Erna gerði gott betur og
náði að lifa og sjá tvö barnabörn-
in sín fæðast, þau Lóu Lind og
Ara Júlíus. Algerir augasteinar
ömmu sinnar. Hún naut þess að
hafa barnabörnin sín í kringum
sig og að geta gaukað smá góð-
gæti í litla munna. Nú verður
amma minning ein en víst er að
Óli Þór og Eva munu halda minn-
ingu hennar á lofti um ókomin ár.
Við Erna kynntumst í Noregi.
Erna hafði komið ári á undan
mér til Noregs og tók mig undir
sinn verndarvæng og leiddi mig
ljúflega inn í lífið fjarri heima-
landinu. Þarna mynduðust vin-
áttubönd sem aldrei rofnuðu
þrátt fyrir mislanga dvöl í Nor-
egi. Eftir heimkomuna héldum
við hópinn fjórar vinkonur. Hitt-
umst nokkuð reglulega. Rifjuð-
um upp gamlar minningar, hlóg-
um og áttum góðar stundir
saman. Nú er aftur hoggið stórt
skarð í okkar litla hóp því fyrr á
árinu andaðist Inga Lóa Andrés-
dóttir vinkona okkar einnig eftir
hetjulega baráttu við krabba-
mein.
Nú þegar vopnin eru slíðruð
og krafturinn þrotinn eigum við
minningu um mæta konu sem
ávallt mun geymd í hugum og
hjörtum þeirra sem þekktu Ernu
Þrúði.
Megi Guð gefa Óla Þór, Evu,
ömmubörnunum og systkinum
Ernu styrk á sorgarstundu.
Karen.
Vinkona mín, Erna Þ. Matt-
híasdóttir, barðist í rúm sex ár
við ólæknandi krabbamein. Oft
var hart að henni sótt en með
góðri læknishjálp og óbilandi
bjartsýni og léttleika vann hún
marga sigra. En nú er hetjan
okkar fallin. Hún stóð meðan
stætt var og í raun miklu lengur.
Þegar hún var spurð um hvernig
henni liði, var samt viðkvæðið oft-
ast: „Oo, ég hef það nú bara
nokkuð gott.“
Erna fékk góðar gáfur í vöggu-
gjöf ásamt glettni, orðheppni og
jákvæðni, enda laðaðist fólk að
henni. Því voru vinirnir margir
og mjög gestkvæmt hjá henni,
allt fram á síðasta dag. Þótt hún
gæti þá varla haldið augunum
opnum lengur og ætti erfitt með
mál, reytti hún af sér brandara
og fékk alla í kringum sig til að
hlæja. Margt má af æðruleysi
Ernu læra.
„Hversu þreytt sem þú varst,
hvað sem þrautin var sár,
þá var hugur þinn samt
eins og himininn blár,
eins og birta og dögg
voru bros þín og tár.
Og nú ljómar þín sól
bak við lokaðar brár.
(Jóh. úr Kötlum)
Vinnusemi var Ernu í blóð
borin og veit ég að vinnuveitend-
ur hennar voru ósviknir af fram-
lagi hennar. Oft vann hún langt
fram yfir venjulegan vinnutíma.
Ósjaldan tók hún verkefni með
sér heim og vann fram á nótt eftir
að heimilisstörfum lauk.
Við Erna vorum sveitungar og
vinkonur allt frá æskuárum.
Brölluðum margt saman, leigð-
um saman húsnæði á fyrstu
vinnuárum okkar, dönsuðum
gömlu dansana eins oft og mögu-
legt var, unnum saman á Hótel
d‘Angleterre í Kaupmannahöfn í
fjórtán mánuði, ferðuðumst og
gerðum svo ótal, ótal margt ann-
að skemmtilegt, sem ekki verður
upptalið hér. Samverustundir
okkar urðu óteljandi og vináttan
traust. Margs er því að minnast
og margs að sakna en efst í huga
mér er þakklæti.
Sonur Ernu, Óli Þór, var henni
mjög kær. Það gladdi Ernu mjög
að hann hafði eignast unnustu og
tvö ung börn, sem henni þótti
mjög vænt um. Hart er að honum
sótt aðeins 33 ára að hafa misst
bæði föður og móður á rúmlega
tveimur árum.
Fjölskylda Ernu stóð þétt við
bakið á henni í veikindunum.
Einkum nefni ég þar Siggu, syst-
ur hennar. Í öllum sínum frí-
stundum í sex ár aðstoðaði hún
Ernu og gaf henni styrk. Sigga
var heima hjá henni daga og næt-
ur síðasta mánuðinn ásamt Óla
Þór, allt þar til yfir lauk. Erna
sagði við mig skömmu fyrir and-
látið: „Helga, ég er svo heppin
með fjölskyldu.“
Við Björn Ólafur og börnin
okkar, Lóa, Sólveig og Halli,
sendum aðstandendum Ernu
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Guð gefi ykkur styrk.
Helga Matthildur.
Ekki kom á óvart þegar Sigga
hringdi og sagði okkur lát Ernu
systur sinnar. Baráttan var orðin
löng og ótrúlegt hvað jákvæðni
og lífsvilji geta tafið fyrir að veik-
indi nái yfirhöndinni. Endirinn
verður svo sem alltaf sá sami, að-
eins spurning um aðdraganda og
tíma.
Þær eru margar minningarnar
sem við eigum um hana Ernu og
allar góðar. Þær fyrstu eru
bundnar við „Kapló“ en þar leigði
hún ásamt Ásdísi vinkonu sinni
um tíma. Allar götur síðan hefur
samgangur verið góður. Árið
1982 heimsóttum við þau Ernu,
Júlla og Óla Þór til Noregs með
tveimur sonum okkar. Sendum
ferðabíl með Hafskipum og fór-
um með þeim í dágóða reisu um
landið. Gengum upp að Sogns-
vatni með nesti á sólskinsdögum
og skoðuðum söfn. Við þessar að-
stæður kom vel í ljós hvað Ernu
var eðlislægt að veita og þjóna.
Sautján árum seinna fórum við
með þeim í eftirminnilega ferð til
Noregs ásamt dóttur okkar og
vinafólki. Erna var mikil fjöl-
skyldumanneskja sem hugsaði
meira um annarra hag en sinn.
Samband þeirra systra var eft-
irtektarvert og með sama hætti.
Þannig naut hún góðrar umönn-
unar Siggu systur sinnar til síð-
ustu stundar.
Fyrir einu og hálfu ári var
heilsa hennar orðin mjög slæm
og útlitið tvísýnt en til nokkurs
var að lifa því annað barnabarn
var í vændum. Hún setti sér það
markmið að sjá það. Annað
markmið var að vera viðstödd
fyrsta afmælisdaginn hans, enda
voru barnabörnin miklir sólar-
geislar í lífi hennar.
Við kveðjum kæra vinkonu og
þökkum góða samfylgd í gegnum
árin og biðjum Guð að geyma
hana.
Við sendum Óla Þór, Evu og
börnunum, Siggu og fjölskyld-
unni allri innilegar samúðar-
kveðjur.
Matthildur, Ingimundur og
fjölskylda.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsendingarmáta og skilafrest. Einnig má smella á
Morgunblaðslógóið efst í hægra horninu og velja viðeigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birtingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför
er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, jafnvel þótt grein
hafi borist innan skilafrests.
Lengd | Hámarkslengd minningargreina er 3.000 slög. Lengri greinar
eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda stutta kveðju, Hinstu
kveðju, 5-15 línur.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem aðstandendur senda
inn. Þar kemur fram hvar og hvenær sá sem fjallað er um fæddist,
hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og hvenær útförin fer fram.
Minningargreinar