Morgunblaðið - 28.01.2014, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. JANÚAR 2014
✝ Kristín Eiríks-dóttir, fæddist
29. september
1925 á Sandfelli í
Öræfasveit. Hún
lést á Landspítal-
anum 15. janúar
2014.
Foreldrar henn-
ar voru séra Eirík-
ur Helgason, f. 16.
febrúar 1892, d. 1.
ágúst 1954, og
Anna Elín Oddbergsdóttir, f.
11. júlí 1893, d. 5. maí 1953.
Systkini hennar voru Ingi-
björg, f. 22. júlí 1920, d. 10.
júlí 1932, Helgi, f. 13. febrúar
1922, d. 13. nóvember 2009,
Oddbergur, f. 15. september
1923, og Ingibjörg, f. 11. febr-
gekk í Húsmæðraskólann á
Hallormsstað 1943-45. Sumarið
1946 sótti hún vefnaðarnám-
skeið við Sätergläntens Väv-
skolan í Dölunum í Svíþjóð og
þaðan fór hún til Stokkhólms
og stundaði nám í Hand-
arbetets vänners vävskola
1946-48 og útskrifaðist þaðan
sem vefnaðarkennari. Hún rak
vefnaðarstofu í mörg ár með
Áslaugu Zoëga og ófu þær
meðal annars kjólaefni fyrir
Sigríði Bjarnadóttur kjóla-
meistara. Kristín vann síðan
við afgreiðslustörf í Vogue frá
1968-75. Hún var aðstoðar-
maður iðjuþjálfa á Kleppsspít-
ala 1975-76. Hún fór síðan aft-
ur í nám og þá í Kennara-
háskólann og útskrifaðist
þaðan sem smíðakennari 1978.
Eftir það vann hún sem kenn-
ari við Þjálfunarskóla ríkisins
á Skálatúni og í Safamýri.
Jarðarför Kristínar fer fram
frá Háteigskirkju í dag, 28.
janúar 2014, kl. 15.
úar 1934. 1930
flutti fjölskyldan
að Bjarnanesi í
Nesjum, Horna-
firði. Kristín giftist
eftirlifandi eigin-
manni sínum, Guð-
jóni Einarssyni, f.
13. febrúar 1921,
17 júní 1950. Börn
þeirra eru 1) Ei-
ríkur sagnfræð-
ingur, f. 15. janúar
1954. Hann er kvæntur Önnu
Wulcan. Dóttir hans og Ingi-
bjargar Haraldsdóttur er
Kristín rithöfundur, f. 3. nóv-
ember 1981, sambýlismaður
hennar er Steinar Bragi. 2)
Anna, kennari og myndlistar-
kona, f. 23. júní 1957. Kristín
Amma réttir mér hrútaber,
bendir mér á að brumið á runn-
unum lítur út eins og pínulitlir
hænuungar, opnar flugublóm til
að sýna mér hvað það hefur fang-
að og límir gleymmérei á peys-
una mínu. Í gorkúlunum búa
dimm ský sem hægt er að puðra
upp í loftið og skógarkerfillinn
reynist bragðast eins og lakkrís.
Hún kennir mér að í náttúrunni
leynast litlir skrítnir heimar.
Amma kemur heim til okkar
með gibbon-apa. Hann er stærri
en ég og með franskan rennilás í
lófunum. Hann hangir á bakinu á
ömmu og ég hef aldrei séð neitt
svona skemmtilegt áður. Hann
hlýtur nafnið Gibbi.
Amma smíðar dúkkuhús fyrir
mig. Rautt hús í sænskum Smá-
landastíl með framhlið sem fest
er með seglum og grænu þaki á
hjörum. Hún vefur gólfteppin í
húsið, saumar gardínur og gerir
öll húsgögnin í höndunum. Húsið
er nefnt Stínukot í höfuðið á okk-
ur báðum.
Ég er nýbyrjuð á leikskólan-
um Hólaborg í Breiðholti. Hinu-
megin við strætógötuna er blokk-
in okkar. Ég veit að amma er í
heimsókn og þegar fóstrurnar sjá
ekki til fer ég með skóflu að girð-
ingunni og moka. Þegar gatið er
orðið nógu stórt drösla ég mér og
Gibba í gegn. Það kemur ekki til
greina að missa af ömmu.
Ég bruna niður bílastæðið á
nýju hjólaskautunum mínum og
kann ekki að stoppa. Á vegi mín-
um verður grjóthnullungur og ég
flýg á hausinn. Þegar ég kem
heim býr amma um sárið. Hún
vefur mér inn í teppi og klórar
mér bak við eyrað. Hún segir að
öll dýr eigi það sameiginlegt að
finnast gott að láta klóra sér bak
við eyrun.
Við svaladyrnar er sekkur með
fuglakorni. Amma kallar fuglana
kostgangarana sína og hún
gleymir þeim aldrei. Vetrargos-
inn er eftirlætis blómið hennar
vegna þess að hann kemur fyrst-
ur upp á vorin, eiginlega um vet-
ur – en þá má samt fara að tala
um vorið.
Amma hefur alltaf verið til
staðar fyrir mig. Alveg til síðasta
dags var það ég sem leitaði til
hennar eftir stuðningi sem hún
gaf, fordómalaus og hlý. Hvort
sem það var með því að sýna mér
þolinmæði sem krakka, hlusta á
mig þegar ég var misskilinn
vandræðaunglingur eða hvetja
mig og aðstoða í vafstri fullorð-
insáranna. Ég hef notið nærveru
hennar frá því ég man eftir mér
og þannig veit ég að það verður
áfram. Minning hennar og kær-
leikur eiga eftir að fylgja mér lífið
á enda, rétt eins og nafnið hennar
og þakklætið, fyrir að hafa fengið
að eiga hana sem vinkonu, banda-
mann og fyrirmynd.
Kristín Eiríksdóttir.
„Lát huggast, þú ástvinur hryggur!
Nú hættir þinn grátur að streyma!
Því dauðinn er leið sú er liggur
til lífsins og ódáinsheima.“
(Jón Helgason.)
Kristín, frænka mín, hefur
kvatt þetta jarðlíf eftir stutta en
snarpa baráttu við krabbamein.
Stína var einstök gæðakona, sem
lét sig nánast allt mannlegt
varða. Hún hafði sterkar skoðan-
ir á öllu, lét sér annt um allt, sem
lífsanda dró, og var fljót að skipa
sér í hóp þeirra sem vernduðu og
þroskuðu. Hún var kennari í
þeirri orðs bestu merkingu, bæði
sem fagmaður og sem leikmaður.
Stína var föðursystir mín. Hún
og Guðjón, sem lifir konu sína, og
börnin þeirra voru stór þáttur í
barnæsku minni og ekki má
gleyma henni Hænku, móður-
systur Stínu, sem bjó hjá þeim
hjónum. Ófáar voru heimsóknir
þeirra til foreldra minna í Njarð-
víkum og ófáar voru heimsóknir
okkar til þeirra í Reykjavík.
Stína var glæsileg kona. Hún
bar sig ákaflega vel og var alltaf
fallega klædd. Hún var orðlögð
hannyrðakona, óf, saumaði,
prjónaði, heklaði og smíðaði og
lagði í raun stund á alla þá handa-
vinnu sem hægt er að nefna. Hún
var listamaður í höndunum og
allt sem hún gerði var fallegt, vel
gert og vandað. Ég held að þeir
séu margir í stórfjölskyldunni,
sem eigi eitthvað fallegt hand-
verk, sem Stína hefur búið til.
Sjálf vef ég utan um mig prjón-
uðu teppi frá Stínu og þegar ég
sit fyrir framan sjónvarpið á
kvöldin og strýk yfir margbrotið,
fínlegt mynstrið í teppinu hugsa
ég um Stínu. Það var ekki aðeins
að hún gerði þetta teppi og gæfi
mér, heldur bjó hún til alveg eins
teppi en bara minna handa kis-
unni minni. Þannig var Stína.
Talandi um dýrin, þá voru þau
fylgifiskar Stínu alla hennar ævi,
smá og stór. Ótal, ótal sögur eru
til af dýrunum og samskiptum
Stínu við þau og skipti þá ekki
máli stærð eða tegund, þau áttu
öll ötulan málsvara í Stínu
frænku.
Ég kveð hana frænku mína
með miklu þakklæti fyrir allt sem
hún hefur gefið mér og með sár-
um söknuði. Ég trúi að hún sé
núna umkringd ættingjum og
vinum, sem þegar eru farnir og
ekki síst öllum dýrunum sínum
og það hafa örugglega orðið fagn-
aðarfundir vina.
Ég votta Guðjóni, Önnu, Eiríki
og Stínu yngri og systkinum
Stínu frænku, mínar innilegustu
samúðarkveðjur og bið þeim
Guðs blessunar.
Kolbrún Oddbergsdóttir.
Að gera ekki flugu mein – það
er orðatiltæki sem á mjög vel við
um Stínu. Hún hefði frekar yf-
irgefið herbergi, þar sem fluga
væri á fleygiferð, heldur en að
koma henni fyrir kattarnef. Stína
og mamma kynntust fyrir tæpum
70 árum í Dölunum í Svíþjóð. Þar
voru þær báðar á vefnaðarkenn-
araskóla. Mamma Reykjavíkur-
mær en Stína kom úr Öræfunum
og hafði aldrei til Reykjavíkur
komið. Komu úr ólíkum áttum,
voru ólíkar, að mörgu leyti, en
náðu samt svo vel saman. Svo vel
að vinskapurinn entist í tæp sjö-
tíu ár.
Stína var ekki bara Stína. Hún
var líka Stína og Guðjón. Guðjón,
sem nú horfir á eftir konu sinni.
Foreldrar mínir og þau urðu
mjög góðir vinir og minnist ég
útileganna sem fjölskyldurnar
fóru saman. Börnum og farangri
troðið inn í bíla, sem urðu svo
þungir að stundum fannst manni
að þeir kæmust ekki upp Ártúns-
brekkuna.
Bíla sem sprakk á reglulega og
sem alltaf varð eitthvert ævintýri
úr að bjarga. Við fórum á Snæ-
fellsnes, út í Galtarey og aðrar
eyjar á Breiðafirði. Eitt sinn var
leigður jeppi til að komast í Veiði-
vötn. Mamma smurði brauðið of-
an í sín börn, Stína hjálpaði sín-
um að smyrja sjálf. Alltaf
þolinmóð og hafði nægan tíma.
Ég hef gaman af að prjóna en
er ekki listakona á því sviði. Þeg-
ar ég var spurð hvað ætti eigin-
lega að verða úr þessu prjónap-
laggi, svaraði ég: Hún Stína gerir
eitthvað fínt úr þessu. Sem hún
ávallt gerði með bros á vör. En
hún var svo mikil B manneskja,
hún Stína, að ég mátti aldrei
koma til hennar fyrir hádegi en
fram til kl. 3 á næturnar var ég
meira en velkomin. Og á meðan
hún saumaði og prjónaði sátum
við og spjölluðum. Spjölluðum
um bækur, dýravernd og sam-
félagsmál.
Við deildum áhyggjum af nátt-
úrunni og fannst báðum óvarlega
gengið um íslenskar auðlindir.
Geispandi yfirgaf ég Stínu fyrir
miðnætti. Þá var kvöldið hennar
rétt að byrja.
Virðing Stínu fyrir öllu sem lif-
ir, hvort sem um dýr, manneskj-
ur eða náttúruna var að ræða
birtist líka í umhyggju hennar
fyrir hlutunum í kringum hana.
Heimili þeirra Guðjóns er ein-
staklega fallegt, vel hugsað um
og farið vel með hlutina. Kaupæði
og neyslubrjálæði náði aldrei tök-
um á þeim hjónum. Ef farga
þurfti flík (sem örugglega var bú-
ið að snúa á alla kanta og nýta til
hins ýtrasta) voru tölurnar tekn-
ar af og settar í gamalt Mack-
intosh-box. Þær myndu eflaust
öðlast nýtt líf á nýrri flík síðar.
Stína var upphaflega vinkona
mömmu en hún varð líka vinkona
mín. Þannig var Stína. Geri aðrir
betur – að verða vinur barna vina
sinna.
Um leið og ég sendi Guðjóni,
Önnu, Eiríki og fjölskyldunni
allri innilegar samúðarkveðjur
þakka ég fyrir mig. Maður verð-
ur betri manneskja af því að
þekkja og hafa kynnast konu eins
og Stínu.
Hólmfríður Gunnlaugsdóttir.
Kristín
Eiríksdóttir
✝ Guðrún Sigríð-ur Þorsteins-
dóttir fæddist í
Götu í Ásahreppi
28. desember 1920.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Lundi 20. janúar
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Þorsteinn
Tyrfingsson, f.
1891, d. 1973, og
Guðrún Pálsdóttir, f. 1891, d.
1988. Sigríður var fjórða elst af
14 systkinum sínum. Þau voru
Steinn, Bjarnhéðinn, Tyrfingur,
Sigurður, Ingi, Aðalheiður, Pál-
ína, Ingibjörg og Þórhildur,
sem eru látin. Inga, Þóra, Anna
og Svava lifa Sigríði.
Eiginmaður Sigríðar var Haf-
steinn Auðunsson frá Dalseli, V-
Eyjafjöllum, f. 29.9. 1908, d. 5.4.
2002. Börn þeirra eru 1) Haf-
steinn Auðunn, f. 1945, m. Klara
M. Arnarsdóttir, f. 1946, d.
1990. Börn þeirra eru a) Sig-
urður, f. 1966, m. Maríanna
Björg Arnardóttir, f. 1968.
Þeirra börn eru Hafrún Freyja,
f. 1985, d. 2001, Magný Þóra, f.
1989, m. Warly Dequillo, Haf-
steinn, f. 1991, m. Arna Engley,
f. 1992. Þeirra dóttir er Natalía
Aníta, f. 1992, m. Ingi Rafn
Ingibergsson, f. 1983, og Rakel
Helga, f. 2001. d) Garðar Már, f.
1981, m. Kolbrún Guðmunds-
dóttir, f. 1984. Þeirra synir eru
Viktor Kári, f. 2005, og Hlynur
Freyr, f. 2009. 3) Hörður Þór, f.
1954, m. Guðrún Brandsdóttir,
f. 1957. Börn þeirra eru a) Haf-
steinn Þór, f. 1978, hans sonur
er Hörður Þór, f. 2000, b) Hin-
rik Þór, f. 1984, m. Björg Inga
Erlendsdóttir, f. 1991, c) Anna
Rósa, f. 1986, m. Pálmi Snær
Magnússon, f. 1984. Þeirra syn-
ir eru Anton Snær, f. 2008,
Magnús Darri, f. 2011 og
Styrmir Þór, f. 2013. 4) Haukur,
f. 1958, m. Ágústa Pálsdóttir, f.
1966. Dætur Ágústu eru Sóldís,
f. 1993, og Hafdís, f. 1993.
Sigríður ólst upp í Götu og
síðar Rifshalakoti í sömu sveit.
Hún fór ung í vist að Rauðalæk í
Holtum og til Reykjavíkur. Hún
starfaði við hótelið á Hellu þar
sem hún kynntist Hafsteini. Þau
giftu sig 29.9. 1945 og hófu bú-
skap á Ránargötu 7. Árið 1958
fluttu þau að Gnoðarvogi 26 þar
sem þau bjuggu í 30 ár en þá
fluttu þau að Glaðheimum 14 og
síðar flutti Sigríður að Dalbraut
20. Árið 2010 flutti hún svo á
Hjúkrunarheimilið Lund á
Hellu. Sigríður var heimavinn-
andi til 1967 er hún hóf störf við
ræstingar á Borgarspítalanum
og vann þar til sjötugs.
Sigríður verður jarðsungin
frá Langholtskirkju í dag, 28.
janúar 2014, kl. 13.30.
Rós, f. 2010, Birkir
Örn, f. 1995. Sig-
urður og Maríanna
Björg skildu. Sam-
býliskona Sigurðar
er Svandís Stein-
grímsdóttir, f.
1967. b) Arnar, f.
1972, m. Arndís
Ágústsdóttir, f.
1974, þeirra sonur
er Adam Atlas, f.
2012. Fyrir átti
Arnar dótturina Klöru Mar-
gréti, f. 1997, og Arndís átti
dótturina, Línu Sól, f. 2003. c)
Eva Hrönn, f. 1973. Hennar
dóttir er Elín Kara, f. 2000.
Klara átti fyrir Hjördísi, f. 1964.
Sambýliskona Hafsteins er Guð-
laug Á. Þorkelsdóttir, f. 1960. 2)
Erla Guðrún, f. 1948, m. Garðar
Jóhannsson, f. 1946. Þeirra
börn eru a) Hafdís, f. 1970, m.
Sigfús Davíðsson, f. 1968.
Þeirra dætur eru Erla Brá, f.
1993, Hafrún Hlín, f. 1997, og
Bergrún Brá, f. 2003. b) Hanna
Valdís, f. 1973, m. Anton K. Þor-
steinsson, f. 1970. Þeirra börn
eru Birta Rós, f. 1994, Daníel
Garðar, f. 2001, og Þorsteinn
Aron, f. 2004. c) Sigrún Eydís, f.
1974, m. Rögnvaldur Jóhann-
esson, f. 1970. Þeirra dætur eru
Elsku mamma mín er dáin,
hægláta og þolinmóða mamma
mín sem frekar gerði hlutina sjálf
en að bíða eftir að einkadóttirin
gerði það sem hún bað hana um
að gera. Þá sagði pabbi: „Stelpan
mun aldrei geta farið að búa, hún
kann ekki einu sinni að vaska
upp“, þá sagði mamma: „Hún
mun spjara sig“, eins og stelpan
reyndar gerði. Mamma ólst upp
hjá foreldrum sínum í stórum
systkinahópi, við frekar þröngan
kost elst dætra foreldra sinna, í
Götu í Ásahreppi, síðar í Rifs-
halakoti. Hún lærði fljótt að
hjálpa til við húsverk og barna-
gæslu. Hún hefur munað tímana
tvenna á sinni löngu ævi. Þegar
hún ca. 16 ára var í vist á Rauða-
læk og langaði heim á aðfangadag
þegar verkum hennar var lokið í
vistinni, þurfti hún að ganga heim
í snjó og kulda, en heim náði hún.
Mamma kynntist pabba á Hellu
þegar hún var að vinna í Hótel-
inu, þar sem hann var kostgang-
ari í vegavinnu, felldu þau hugi
saman og hófu búskap 1945 að
Ránargötu 7 þar sem við systk-
inin fæddumst (tvö eldri heima en
tveir yngri á Fæðingardeildinni).
Ólumst við upp við ástríki, frjáls-
ræði, traust og gott atlæti hjá for-
eldrum okkar. Við flugum úr
hreiðrinu hvert af öðru, ég flutti
austur að Hellu 1971, komu pabbi
og mamma þá flestar helgar yfir
sumartímann til okkar, var það
mér ómetanlegt, sérstaklega
fyrstu árin mín þar. Í október
2010 kom hún á Hellu í hvíldar-
innlögn að Dvalarheimilinu
Lundi sem átti að vara í 4-6 vikur,
en sem varð að varanlegri dvöl í
rúmlega þrjú ár. Þar var vistin
henni góð, vistmönnum þótti
vænt um hana og starfsfólkið var
alveg yndislegt. Færi ég bæði
vistmönnum og starfsfólkinu öllu
bestu þakkir fyrir frábæra
umönnun, veit ég að henni þótti
vænt um ykkur öll. Mamma var
hraust og leið vel á Lundi.
Elsku mamma. Þakka þér það
veganesti sem þú veittir mér út í
lífið. Þakka þér fyrir veru barna
minna hjá þér þá vetur sem þau
voru í skólum í Reykjavík, það
var mér ómetanlegt að vita af
þeim hjá ykkur pabba. Þakka þér
að vera til staðar fyrir mig og fjöl-
skyldu mína alla tíð á meðan
heilsan leyfði. Nú ertu komin til
pabba aftur eftir tæplega 12 ára
aðskilnað.
Elsku bræður mínir og fjöl-
skyldur okkar, Guð styrki okkur í
söknuðinum og munum allt það
góða sem mamma veitti okkur.
Hvíl í friði, elsku mamma mín.
Þín dóttir,
Erla.
Það er komið að leiðarlokum
hjá kærri tengdamóður minni,
henni Siggu, eða Siggu ömmu
eins og hún var oftast kölluð á
okkar heimili í gegnum tíðina.
Sigga náði háum aldri og skilur
eftir sig langt dagsverk og stóran
hóp afkomenda sem hún var stolt
af.
Það eru komnir meira en fjórir
áratugir síðan ég kom inn í fjöl-
skyldu Siggu og kynntist henni
og allan þann tíma hefur hún
reynst mér og mínu fólki einstak-
lega vel. Hún var hógvær og gest-
risin og setti þarfir annarra alltaf
fram fyrir eigin þarfir. Síðustu
árin, þegar heilsan fór að gefa sig,
bjó hún á Dvalarheimilinu Lundi.
Þar fór vel um hana og bæði
starfsfólk og annað heimilisfólk
annaðist um hana af mikilli um-
hyggjusemi og virðingu.
Ég kveð Siggu, þessa hóg-
væru, kurteisu og fallegu konu, í
síðasta sinn með þakklæti fyrir
allt.
Garðar.
Sigga amma er dáin. Góða,
ljúfa, rólega, hógværa, nægju-
sama, skapgóða, fallega amma
mín hefur nú kvatt okkur.
Við þessi tímamót er mér efst í
huga stolt og þakklæti fyrir að
hafa átt þessa duglegu og ynd-
islegu konu að. Jafnframt finn ég
fyrir djúpum söknuði og tómleika
því Sigga amma hefur verið svo
mikilvæg persóna og stór hluti af
lífi mínu frá því ég fæddist.
Fyrsta árið mitt bjuggum við
mamma hjá afa og ömmu í
Reykjavík á meðan pabbi var að
byggja húsið okkar á Hellu. Eftir
að við fluttum austur komu afi og
amma til okkar langflestar helgar
á sumrin öll mín uppvaxtarár.
Þau fóru mikið í Landeyjarnar og
undir Eyjafjöllin þaðan sem afi
var ættaður. Ég fór iðulega með
þeim þangað. Oftar en ekki var
amma með smurt nesti sem við
borðuðum yfirleitt úti í Neðri-
Dal. Afi og amma komu ekki mik-
ið austur á veturna því þeim var
illa við að keyra þegar veður gátu
orðið válynd. Þau komu samt yf-
irleitt einu sinni á hverjum vetri
en það var í afmælið mitt sem er í
desember.
Þegar ég var 14 ára byrjaði ég
í MS og var svo lánsöm að fá að
búa hjá ömmu og afa. Ég bjó hjá
þeim öll menntaskólaárin og stór-
an hluta háskólaáranna. Á þess-
um árum fór ég oft með ömmu að
spila félagsvist hjá verkakvenna-
félaginu Sókn en hún tók virkan
þátt í starfi félagsins. Hún hafði
alltaf mjög gaman af að spila og
gerði það við hin ýmsu tækifæri.
Eftir að ég fór að búa sjálf á
Hellu og stofnaði fjölskyldu höf-
um við Fúsi og stelpurnar alltaf
átt vísan samastað í Reykjavík
hjá afa og ömmu og svo ömmu
eftir að afi lést. Dætur mínar eru
svo heppnar að hafa kynnst lang-
ömmu sinni vel. Þegar þær voru
yngri fór ég með þær til að vera
hjá ömmu í nokkra daga á hverju
sumri. Þá fór hún m.a. yfirleitt
með okkur í Fjölskyldu- og hús-
dýragarðinn. Hún fór líka með
okkur í fyrstu utanlandsferð eldri
dætra minna sem var frábær ferð
til Danmerkur sumarið 2001. Þá
var amma áttræð en hún vílaði
ekki fyrir sér að fara með okkur í
hæsta rússíbanann í Tívolíinu.
Hún fór einnig í margar ferðir
með okkur innanlands m.a. ferð
um Vestfirðina og aðra um Norð-
urlandið. Hún var hjá okkur á að-
fangadagskvöld undanfarin ár
sem var yndislegt því amma hafði
svo góða nærveru. Öll þessi ár
hefur hún aldrei skammað mig,
ekki einu sinni þegar ég var ung-
lingur, og aldrei hef ég heyrt
hana hallmæla nokkrum manni.
Sigga amma hefur búið á
Hjúkrunar- og dvalarheimilinu
Lundi á Hellu í rúmlega þrjú ár.
Þann tíma hefur heilsu hennar
smám saman hrakað en framund-
ir nírætt var hún mjög heilsu-
hraust. Ég er mjög þakklát fyrir
að hún skyldi hafa verið á Lundi
síðustu æviárin. Þar er ákaflega
notalegt andrúmsloft og starfs-
fólkið hugsaði einstaklega vel um
hana. Mér fannst líka gott að hún
skyldi vera á Hellu því þá gat ég
heimsótt hana oft í viku.
Mig langar til að kveðja elsku-
lega ömmu mína með broti úr
ljóðinu Kallið er komið eftir V.
Briem:
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Hafdís.
Guðrún Sigríður
Þorsteinsdóttir