Morgunblaðið - 03.02.2014, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. FEBRÚAR 2014
✝ HaraldurRingsted fædd-
ist á Kljáströnd við
Eyjafjörð 5. októ-
ber 1919. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu Hlíð
23. janúar 2014.
Faðir Haraldar
var Sigurður Gísli
Jóhannsson Rings-
ted, sem fæddur
var á Seyðisfirði 1.
janúar 1880. Hann lést 30. nóv-
ember 1950. Móðir Haraldar
var Guðríður Gunnarsdóttir,
fædd í Höfða í Höfðahverfi 6.
september 1881. Hún lést á Ak-
ureyri 9. janúar 1967. Systkini
Haraldar voru: Guðmundur,
Baldvin Gunnar, Sigurður Jó-
hann og Anna Elín Ringsted.
Hún lifir ein þeirra systkina.
Haraldur kvæntist 8. janúar
1950 Jakobínu Stefánsdóttur.
Foreldrar hennar voru Stefán
Aðalsteinsson og Kristín Mar-
grét Jósefsdóttir, sem reistu
sitt bú í Flókadal í Fljótum, en
þaðan fluttu þau til Siglu-
fjarðar. Þau eignuðust 14 börn.
Haraldur og Jakobína eign-
uðust 3 börn. Elst er Anna
Guðríður, f. 8.5. 1949. Eig-
inmaður hennar er Stefán Guð-
dóttur. Stefán lést 1992.
Haraldur fæddist á Kljá-
strönd og ólst þar upp. Þá var
þar vísir að þorpi; skóli, versl-
un, sparisjóður Höfðhverfinga
og útgerð. Býli foreldra hans
hét Sigtún. Haraldur lauk
barnaskólanámi og fór síðar í
Laugaskóla. Eftir það fór hann
á sjóinn og kynntist henni Bínu
sinni þegar hann landaði sem
oftar síld á Siglufirði. Fyrsta
barn þeirra, Anna Guðríður,
fæddist þar, en á Kljáströnd
fæddist Guðlaug Kristín.
Yngsta barnið, Sigurður, fædd-
ist eftir að Bína og Haraldur
voru flutt til Keflavíkur. Þar
bjuggu þau í átta ár, en fluttu
þaðan til Akureyrar og bjuggu
þar síðan, lengst af í Inn-
bænum. Haraldur vann að
ýmsu eftir að norður kom, t.d.
við hafnargerð á Akureyri, í
Hrísey og á Vopnafirði, en réð
sig loks til Vatnsveitu Ak-
ureyrar, þar sem hann starfaði
fram yfir sjötugsaldur. Eftir
það tóku við góð ár með Bínu.
Þau hjónin gerðu t.d. um ára-
bil út bát frá Höepfners-
bryggju. Síðustu mánuðina
hafa þau notið aðhlynningar í
hjúkrunarheimilinu Hlíð. Har-
aldur var þakklátur fyrir þá
hlýju og nærgætni sem þau
nutu þar og þar verður Jak-
obína áfram.
Haraldur verður jarðsunginn
frá Akureyrarkirkju mánudag-
inn 3. febrúar og hefst athöfn-
in kl. 13.30.
laugsson. Dóttir
þeirra er Jófríður.
Fyrri maður Önnu
var Arnljótur Geir
Ottesen. Þeirra
börn eru Helena
Ósk, Jakobína
Kristín og Gunn-
björn Hermann.
Yngstur var Fann-
ar Örn, sem lést
1996. Barnabörn
Önnu eru 8 og
langömmubörnin 2. Næstelst
er Guðlaug Kristín, f. 12.11.
1951. Eiginmaður hennar er
Gísli Sigurgeirsson. Sonur
þeirra er Gísli Hróar. Fyrri
eiginmaður Guðlaugar var
Steingrímur B. Gunnarsson.
Þeirra synir eru Haraldur
Ringsted og Gunnar Berg-
mann. Barnabörn Guðlaugar
eru 5. Yngstur barna Haraldar
og Jakobínu er Sigurður. Kona
hans er Bryndís Kristjáns-
dóttir. Fyrri kona Sigurðar
var Sigrún Guðmundsdóttir.
Dætur þeirra eru Sunna Krist-
ín og Aðalbjörg Rósa. Barna-
börnin eru 5. Fyrir hjónaband
átti Jakobína soninn Stefán
Guðmund, sem ólst upp hjá
móðurbróður sínum, Jóhanni,
og konu hans, Jónínu Jóns-
Veiðiklóin og náttúrubarnið frá
Kljáströnd, hann pápi minn, er
genginn til feðra sinna, eftir far-
sæla ævi sem taldi 94 ár. Hann
hélt reisn sinni til hinsta dags,
þótt skrokkskjóðan væri farin að
gefa sig. Þau mamma fögnuðu 64
ára brúðkaupsafmæli nýverið og
hafa gengið veginn saman í 67 ár.
Alltaf samhent í öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur og máttu
vart af hvort öðru sjá. Þau leidd-
ust einlægt hvert sem þau fóru.
Auðvitað skiptust stundum á skin
og skúrir á langri ævi, eins og
gengur. En verkaskiptingin í
þeirra búskap var þó ævinlega
skýr, mamma stjórnaði en pabbi
stýrði. Þau voru sem einn maður.
Bestu árin áttu þau eftir að
pabbi fór á eftirlaun og þau gátu
dvalið í sólinni á Kanaríeyjum á
veturna og stundað sjóinn á báts-
horninu sínu yfir sumarið, þetta
voru þeirra gæðastundir. Aflinn
var oftast vænar bleikjur og
boltaþorskur sem þau veiddu á
stöng. Enda var veiðiskapur
pabba í blóð borinn. Á æskuárum
hans á Kljáströnd tíðkaðist að
kenna ungum drengjum að fara
með byssu, báta og veiðarfæri,
sem aftur gaf lífsbjörgina. Refa-
skytta var hann góð og gekk til
rjúpna fyrir jólin langt fram á átt-
ræðisaldur. Hann stikað upp um
fjöll og firnindi án þess að blása
úr nös. Pabbi var forfallinn berja-
kall; gat legið í berjamó dögum
saman langt fram eftir hausti og
tínt firnin öll af berjum, sem við
nutum góðs af. Okkur þótti nefni-
lega leiðinlegt í berjamó.
Sögumaður var pabbi góður og
hrókur alls fagnaðar. Oft velt-
umst við um af hlátri þegar hann
var í sögustuði. Hann var fróður
og fyndinn, stálminnugur, sér í
lagi á mannlíf í Höfðahverfi í
gamla daga, árin í Laugaskóla og
síldar- og stríðsárin; kunni ókjör-
in öll af skemmtilegum sögum,
gömlum þulum, söngtextum og
lausavísum. En minnið brást hon-
um reyndar stundum þegar
hversdagslega hluti bar á góma.
Þá spurði hann iðulega að því
sama, aftur og aftur. Hann svar-
aði sér reyndar stundum sjálfur,
því oftast vissi hann svarið.
Pabbi bar tilfinningar sínar
ekki á torg, fremur en margir af
hans kynslóð. Hann var dulur í
skapi og ekki mikið fyrir að
kjassa okkur systkinin þegar við
vorum lítil. Fékk líka stundum
orð í eyra frá mömmu, sem er
mikil tilfinningavera, þegar henni
fannst hann ekki sýna okkur
næga blíðu, en hann svaraði:
„Mér nægir að horfa á það sem
mér þykir vænt um.“ Hann var
hæglátur og hafði og góða nær-
veru.
Það var gott að leita til pabba.
Hann hjálpaði mér um margt; t.d.
með enska og danska stíla, rit-
gerðir og annan heimalærdóm.
Sagði mér sögur. Tálgaði handa
mér fugla úr ýsubeinum; bjó til
allskyns fígúrur úr kertavaxi;
teiknaði fallegar myndir; kenndi
mér þulur og vísur; að hnýta ein-
faldan bindishnút, tengja kló á
rafmagnstæki; halda á veiðistöng,
hnýta fiskihnút og gera að fiski;
kenndi mér áralagið; að skjóta úr
haglabyssu; kenndi mér ótal göm-
ul spil eins og Rauðskegg og
Brús. Við pabbi áttum góðar
stundir saman.
Nú er hann róinn á ný og betri
mið og sjálfsagt með fisk á hverj-
um króki.
Takk fyrir samfylgdina, pabbi
minn. Ég geymi þig í hjarta mínu.
Þín Systa,
Guðlaug Kristín.
Halli Ring, Haraldur Sigurðs-
son Ringsted, hefur leyst festar.
Hann siglir á ókunn mið. Hann
ætlar að helga sér ný, lönd, reisa
þar vegleg Sigtún, með bát við
festar. Ætlar að hafa allt tilbúið
fyrir Bínu.
Ég spurði hann einhverju sinni
um lífið á Kljáströnd. Hvernig var
„leikskóli“ æskunnar þar? Þið
hafið væntanlega farið niður á
bryggju til að dorga?
– Dorga, ertu frá þér maður,
við höfðum nú ekki tíma til þess.
Við skutum silunginn, við höfðum
ekki þolinmæði til að dorga.
– Skutuð silunga, hvernig þá?
– Ja, sko, auðvitað með riffli,
við áttum engar haglabyssur
strákarnir.
– Ha, með riffli?
– Já, sjáðu, það var svo mikill
maðkur á bryggjunni, sem hrip-
aði í sjóinn og silungurinn gapti
við. Þá lágum við strákarnir á
bryggjunni og skutum þá.
– Skutuð þá, var ekki vandi að
hitta fisk undir vatnsborðinu?
– Nei, nei, ég skaut þá alla á
milli augnanna, því skotin voru
dýr og máttu ekki fara til ónýtis.
En þetta var oft góður afli.
Svona runnu sögurnar upp úr
Halla þegar maður náði honum á
skrið og það hvarflaði ekki að
mér, eða þá honum, annað en hér
væri fylgt sannleikanum. Það
kom fljótt í ljós í samtali okkar, að
hann hafði ungur byrjað að leika
sér með skotvopn.
– Við vorum um tíu ára, strák-
arnir, þegar við byrjuðum að æfa
okkur með byssur.
Þá var oftast einhver okkar
uppi í risglugganum á Sigtúnum
og henti diskum út. Svona boll-
astellsdiskum. Sjáðu. Sá sem
niðri var reyndi að maska þá með
riffilskotum. Oftast voru þetta nú
hvunndagsdiskar, en einu sinni
tókum við úr „Mávastellinu“
hennar mömmu, í ógáti. Ég skal
viðurkenna það, að hún elskaði
okkur ekki mikið þann daginn.
En hún mildaðist þegar við gát-
um sýnt henni fram á, að við tók-
um bara undirskálarnar, en ekki
bollana eða stóru diskana! Og
steikarfötin létum við alveg vera.
Svo barst talið að tektarárum
og kvennafari. Ég spurði Halla;
hvar hann hefði hitt hana Jakob-
ínu sína fyrst. Þau gullmolarnir
höfðu verið samofin í ein 67 ár,
þar af 65 ár í hjónabandi, þegar
uppstytta varð.
– Hana Bínu, ég get sagt þér
það drengur minn. Ég sá hana
fyrst á Siglufirði. Þá var ég þar á
síld. Hún fangaði mig strax. Eftir
það sá ég ekki aðra konu. Og mitt-
ið drengur; það var ekki nema
spönn!
Síðast þegar við Halli sátum
saman var farið að halla degi.
Hjartað var að gefa sig með til-
heyrandi aukaverkunum. Ógleði,
mæði, pirringur. Hann naut
góðra í Hlíð, sem gáfu hjartahlýju
og lyf til að lina þrautir. Sá gamli
var ekki sáttur við að éta allar
þessar pillur. Ég spurði í kerskni;
Halli, væri ekki nær að ég renndi
út í Höfðahverfi eftir landa til að
hressa þig við. Það stóð ekki á
svari.
– Já, það er næsta víst, að þar á
ég vinum að mæta. Þú ættir að
líta við hjá Flosa í Höfða. Hann
var á Akraborginni í gamla daga
og þar um borð var oft meira af
landa en fiski. En ég tel næsta
víst, að Höfðamenn færi mér
frekar koníak en landasull.
Svo dæsti hann við og hallaði
sér á koddann.
Eftir það áttum við ekki orða-
stað.
Enda þurftum við ekki fleiri
orð.
Við vorum dús.
Góða ferð minn kæri.
Gísli Sigurgeirsson.
Við fjölskyldan kveðjum Kljá-
strendinginn Halla afa með mikl-
um söknuði, 94 ára að aldri. Síð-
ustu daga hafa sprottið fram ótal
skemmtilegar og fallegar minn-
ingar tengdar honum afa því
hann var á sinn skemmtilega hátt,
alveg einstakur maður. Það var
alltaf svo notalegt að heimsækja
afa og ömmu Bínu í gula húsið í
innbænum og síðar í Hjallalund
og spjalla við þau um daginn og
veginn. Afi hafði mikinn áhuga á
veðri og ekki síður færð, alltaf
þegar við komum akandi að sunn-
an var fyrsta spurningin; Hvernig
var færðin? Skipti þá engu hvort
væri sumar eða vetur.
Hann var okkur frábær fyrir-
mynd fyrir það hvernig hann var
á sig kominn, þrátt fyrir háan ald-
ur. Hann gekk alltaf um teinrétt-
ur og spengilegur, rétt eins og
hann væri að fara að stökkva yfir
fimleikahest. Alla tíð var heil-
brigði og líkamsrækt honum mik-
ilvæg, enda bar hann þess merki.
Halli afi var mikill veiðimaður
og eru bara nokkur ár síðan hann
og amma Bína voru reglulega við
veiðar á Pollinum á litla árabátn-
um sínum. Aflinn var yfirleitt
góður og alltaf var gaman að fá
frá þeim sendingu af reyktum sil-
ungi.
Afi var mikill náttúrukarl og
leið hvergi betur en úti í guðs
grænni náttúrunni. Þegar leið að
hausti fór hann oft í Þorvaldsdal
til berjatínslu. Tínd voru bláber í
lítravís og afraksturinn var síðan
frystur til að eiga í sultur og blá-
berjagrauta. Tilhlökkun að kom-
ast í bláberjagraut til afa og
ömmu var alltaf mikil, enda finnst
ekki betri bláberjagrautur en hjá
þeim. Það eru forréttindi að hafa
fengið að eiga samleið með elsku
afa í 45 ár og allar stundirnar sem
við höfum átt með honum eru
orðnar að minningum sem við
munum aldrei gleyma.
Hugur okkar er hjá ömmu
Bínu sem var svo lánsöm að
ganga við hlið afa öll þessi ár.
Blessuð sé minning Halla afa.
Jakobína, Finnbogi,
Sóldís, Selma
og Friðrik.
Hvað fékkstu marga? Voru
einhver ber? Gaf á sjóinn? Þessar
spurningar og aðrar á þessum
nótum fóru gjarnan á milli bræðr-
anna Badda, Sigga og Halla. Þeir
töluðu ekki um bílana sína, húsin
sín eða annað í þeim dúr. Gjafir
náttúrunnar, útivist og veiðar ná-
lægt æskustöðvum á Kljáströnd
voru þeim alla tíð efst í huga. Þeir
slitu barnsskónum á Kljáströnd
og héldu tryggð við þessa perlu
alla tíð.
Halli var sá hægláti og listræni
og var fenginn til að vinna í því
fíngerða, skera út laufabrauð eða
hvað það sem kallaði á nákvæmni
og alúð. Þeir voru ólíkir í háttum,
bræðurnir, en allir fundu þeir
gleðina og róna í samvistum á
Kljáströnd.
Hæglæti Halla var jafnað með
skellibjöllunni Bínu en hún hefur
alla tíð verið hrókur alls fagnaðar
á mannamótum og verið nógu
hress fyrir þau bæði. Samt sem
áður áttu þau sérlega vel saman,
sá hægláti og sú hressa. Þau voru
samrýmd og geislaði af þeim alla
tíð hamingja. Svo samrýmd að
það er erfitt að nefna annað án
þess að hitt fylgi, það er alltaf
Halli og Bína.
Okkur skilst þó að Halli hafi á
yngri árum verið mikill prakkari
og hafi átt sök á ýmsu kyndugu.
Það var líka alltaf stutt í sögur og
glampinn í augum tendraðist
skjótt þegar hann datt í sögugír-
inn, hvort sem það var saga af
sjónum eða hvar strákar kíktu í
glas.
Halli gekk til allra sinna starfa
af alúð og einurð, var manna sam-
viskusamastur og hefur aldrei
nokkur maður hallað á hann orði
svo við vitum. Ljúfmenni hið
mesta.
Við kveðjum elskulegan föður-
bróður með þakklæti fyrir kynn-
in.
F.h. Baldvinsbarna,
Baldvin Ringsted.
Haraldur
Ringsted
Elsku hjartans
Júlía amma, söknuð-
urinn er mikill og
erfitt að hugsa til
þess að þú sért ekki lengur hjá
okkur. Tárin koma fram þegar við
hugsum til baka og rifjum upp all-
ar þær yndislegu og ómetanlegu
stundir sem við áttum með þér,
minningarnar af þér og afa í
Barmahlíð og allar góðu stundirn-
ar í Lautasmára. Þú varst svo fal-
leg og glæsileg kona með stórt
hjarta.
Það var svo yndislegt að vera í
kringum þig. Þú varst alltaf svo
jákvæð og léttlynd og nærvera þín
alltaf svo góð. Þú umvafðir alla í
kringum þig með ástúð og hlýju.
Ekkert var betra en fara í heim-
sókn til þín elsku amma í spjall og
kræsingar enda umtalað hversu
gestrisin og myndarleg húsmóðir
þú varst, alltaf að baka og eldaðir
besta mat í heimi.
Þakka þér fyrir öll góðu árin
Jóhanna Júlía
Sigurðardóttir
✝ Jóhanna JúlíaSigurðardóttir
fæddist 4. mars
1923. Hún lést
þriðjudaginn 21.
janúar 2014. Útför
Júlíu fór fram 31.
janúar 2014.
sem við fengum að
hafa þig hjá okkur,
við erum svo óend-
anlega þakklát og
heppin að hafa átt
þig sem ömmu. Eftir
standa yndislegar
minningar sem við
munum geyma í
hjarta okkar það
sem eftir er. Þú
sagðir alltaf að þú
ættir okkur og það
er svo satt. Ekkert verður eins án
þín en nú ertu komin á góðan stað
til elsku afa.
Hvíl í friði, elsku amma, minn-
ing þín verður alltaf ljós í lífi okk-
ar.
Amma kær, ert horfin okkur hér,
en hlýjar bjartar minningar streyma
um hjörtu þau er heitast unnu þér,
og hafa mest að þakka, muna og geyma.
Þú varst amma yndisleg og góð,
og allt hið besta gafst þú hverju sinni,
þinn trausti faðmur okkur opinn stóð,
og ungar sálir vafðir elsku þinni
Þú gættir okkar, glöð við undum hjá,
þær góðu stundir blessun, amma kæra.
Nú hinstu kveðju hjörtu okkar tjá
í hljóðri sorg og ástarþakkir færa.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Þín.
Guðmundur og Júlía.
✝
Systir okkar,
KRISTRÚN ANNA FINNSDÓTTIR
frá Ytri-Á , Ólafsfirði,
lést miðvikudaginn 29. janúar á Dvalar-
heimilinu Hlíð, Akureyri.
Fyrir hönd systkinanna,
Eva Finnsdóttir.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
sambýlismaður,
STEFÁN ARNGRÍMSSON,
kynningarstjóri RARIK,
Hringtúni 5, Dalvík,
lést þann 27. janúar á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri, umvafinn
ástvinum. Útför hans fer fram frá
Dalvíkurkirkju föstudaginn 7. febrúar kl.
14.30.
Wilaiwan Jampasa,
Ingibjörg Stefánsdóttir, Arngrímur Stefánsson,
Harpa Stefánsdóttir, Elfa Dröfn Stefánsdóttir,
Jón Ingi Stefánsson, Stefán Ari Stefánsson,
Margrét Lóa Stefánsdóttir,
tengdabörn og barnabörn.
PÉTUR PÉTURSSON,
Háagerði 71,
lést á Karólínska sjúkrahúsinu í Stokkhólmi
miðvikudaginn 29. janúar.
Jóna Björk Jónsdóttir,
Hjördís Ágústsdóttir.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
HELGA HARALDSDÓTTIR,
Hlynsölum 1, Kópavogi,
lést á kvennadeild Landspítalans
síðastliðinn föstudag.
Jarðarförin mun fara fram í kyrrþey.
Karl Stefánsson,
Elly Sigfúsdóttir, Hallgrímur Ingólfsson,
Skúli Gunnar Sigfússon,
barnabörn og barnabarnabörn.