Morgunblaðið - 20.03.2014, Blaðsíða 25

hjá okkur. Þau nutu sín mjög að
koma til okkar og við að fá þau.
Þau töluðu mikið um gamla Dan-
merkurtíma, en þau höfðu sjálf
búið í Danmörku þegar Eggert
var við nám þar og áttu góðar
minningar þaðan og nutu þess að
minnast þess tíma.
Þegar Eggert lést árið 2010 í
janúar hafði yngri sonur minn, þá
rúmlega fjögurra ára gamall,
miklar áhyggjur af ömmu Stein-
unni. Hann spurði hana hreint út
eitt kvöldið þegar við vorum í
heimsókn hjá henni: „Býrðu þá
bara ein núna, amma, og leiðist
þér þá ekki að hafa ekki afa Egg-
ert? “ Hún svaraði þeirri spurn-
ingu líka hreinskilnislega játandi
og knúsaði svo drenginn heitt og
innilega eins og henni var einni
lagið.
Nú hefur Steinunn kvatt, eins
og ég sagði sonum mínum, farin
til Eggerts afa og Nonna, sonar
þeirra. Ég hitti Steinunni stuttu
áður, þar sem hún brosti til mín
með sama hlýleika og alltaf og
mér sýndist hún vera sátt og það
sem er jafnvel enn meira virði,
mér sýndist henni líða vel.
Steinunn og Eggert kunnu svo
sannarlega að beina athygli og
áhuga sínum að því sem raun-
verulega skiptir máli í lífinu, fjöl-
skyldunni.
Vonandi getum við sem eftir
erum tekið þau til fyrirmyndar,
notið samverustunda fjölskyld-
unnar og sýnt hvort öðru áhuga
af alúð og hlýju.
Halldóra Hilmarsdóttir.
Allt frá mínum bernskuárum
var kær vinátta mömmu minnar
og Steinunnar hluti af tilverunni.
Steinunn og Eggert bjuggu fyrir
sunnan svo það var viðburður
þegar fjölskyldan kom í heim-
sókn norður. Ég man vel eftir því
þegar þau komu með Nonna í
burðarrúminu, þá fárra mánaða,
og þótti mér það merkilegt að
hafa svo ungt barn sem nætur-
gest.
Mamma og Steinunn skiptust
gjarnan á heimagerðum jólagjöf-
um. Það gerðu þær þrátt fyrir að
vera með stór heimili og sinna
þess tíma jólaundirbúningi svo
sem fatasaumi, bakstri og hrein-
gerningum. Mér þykir vænt um
að hjá pabba hanga enn uppi eld-
húsgardínur sem Steinunn
frænka saumaði og borðdúkar frá
henni eru þar enn í notkun.
Það er margt sem ég á Stein-
unni frænku minni að þakka.Á
fyrstu leið minni til útlanda gisti
ég hjá Steinunni og Eggert.
Steinunn fylgdi mér um miðja
nótt úr hlaði og keyrði mig í rút-
una til Keflavíkur. Þessum snún-
ingum bætti hún framan við sinn
vinnudag þótt ærinn starfi hafi
beðið hennar.
Síðar meir, þegar ég kom suð-
ur til náms, var búskapur minn
frumstæður eins og gengur fyrst
um sinn. Það var auðsótt mál að
koma með þvottinn til Steinunnar
og sækja hann svo samanbrotinn
og fínan í næstu heimsókn.
Þvottaheimsóknunum fylgdi iðu-
lega kvöldmatur og líflegar um-
ræður fjölskyldunnar við eldhús-
borðið.
Ferðum á Furugrundina
fækkaði reyndar þegar ég varð
sjálfstæðari í mínum búskap í
borginni, en áfram var ljúft og
gott að heimsækja frændfólkið.
Þegar synir mínir komu til sög-
unnar og við litum í heimsókn
fengu þeir svo innilegar móttökur
að engu var líkara en að um
ömmubörn væri að ræða. Þeir
fengu hlý faðmlög og strokur á
kinn hjá Steinunni frænku.
Það var stjanað við þá, þeim
þótti gaman að leika sér með leik-
föngin á bænum og ekki var lak-
ara að fá að sjá teiknimyndir í
einu af sjónvörpunum hans Egg-
erts.
Við Jón Þór fengum að gleðj-
ast með Steinunni og Eggert á 60
ára brúðkaupsafmæli þeirra
sumarið 2009 í stórglæsilegri
veislu þar sem fjölskylda og vinir
voru saman komin. Samheldni
þeirra hjóna, gestrisni og glað-
værð var einstök alla tíð og mætt-
um við yngra fólkið taka þau okk-
ur til fyrirmyndar.
Ekki löngu eftir að Eggert féll
frá fór heilsu Steinunnar að
hraka. En þrátt fyrir versnandi
heilsu hélt hún sínu hlýja og glað-
lega viðmóti. Áfram tók hún fagn-
andi á móti mér þegar ég leit til
hennar í Sunnuhlíð: „Nei, Fríða
Dóra! En gaman að sjá þig!“
Spurði svo frétta af mér og mín-
um og af fólkinu mínu fyrir norð-
an.
Ég fann að Steinunn saknaði
mömmu minnar eftir að hún lést
fyrir 18 árum, enda talaði hún oft
um það. Í síðustu heimsókn minni
til Steinunnar frænku þótti mér
vænt um að sjá að höfuð hennar
hvíldi á silkislæðu frá Stínu
frænku, eins og hún kallaði hana
mömmu.
Við Jón Þór sendum frænd-
fólki mínu innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning okk-
ar elskulegrar Steinunnar
Steinsen.
Hallfríður D. Sigurðardóttir
(Fríða Dóra).
Mig langar að minnast Stein-
unnar frænku minnar í nokkrum
orðum. Mínar fyrstu minningar
um hana og Eggert eru þegar ég
fór í fyrsta skipti suður með
pabba og mömmu og við gistum
hjá þeim á Nýbýlaveginum.
Hún Steinunn var ótrúleg
kona. Hún var með stórt heimili,
fimm börn og bæði föður og
tengdaföður sem hún annaðist en
samt var alveg sjálfsagt að taka á
móti fimm manna fjölskyldu að
norðan í nokkra daga. Ég man
þegar hún talaði um hvað það
hefði verið mikill munur ef hún
hefði getað keypt 10 lítra mjólk-
urkassa eins og fékkst fyrir norð-
an en þá fengust aðeins eins lítra
hyrnur sem voru plássfrekar í ís-
skapnum. Jólagjafirnar sem hún
sendi mömmu voru heimatilbún-
ar, gardínur, dúkar og ýmislegt
fleira. Þetta gerði hún þrátt fyrir
mikla vinnu.
Þegar ég var orðin fullorðin og
hafði eignast mína fjölskyldu hélt
ég áfram að venja komur mínar
til Eggerts og Steinunnar og það
var sama sagan; ekkert mál að fá
gistingu á Furugrundinni. Ef við
vorum bíllaus var sjálfsagt að
keyra okkur hvert sem við þurft-
um, það var borinn veislumatur á
borð og endalaust stjanað við
okkur.
Það var yndislegt að koma til
þeirra. Það var alltaf svo mikil
gleði í kringum þau. Við fengum
fréttir af fjölskyldunni, hvað
barnabörnin væru að gera og síð-
an þegar langömmubörnin komu
í heiminn sýndu þau okkur nýj-
ustu myndirnar af þeim og sögðu
okkur hvernig gengi.
Eggert lést eftir erfið veikindi
2010 og var það mikill missir fyrir
Steinunni. Sumarið eftir kom
Steinunn norður í sína síðustu
ferð og í fyrsta skipti án Eggerts.
Við áttum nokkra dásamlega
daga saman, við fórum út á Hjalt-
eyri og fengum okkur kaffi og
skoðuðum okkur um á æskuslóð-
um hennar og hún fræddi mig um
þorpið og sveitina sína og fólkið
sem þar bjó.
Í byrjun febrúar komum við
hjónin suður og heimsóttum
Steinunni í Sunnuhlíð. Þá var hún
orðin mjög veik en hún var glöð
að sjá okkur. „Sirrý mín, mikið er
gaman að sjá ykkur! Hvað er að
frétta af pabba þínum? Hvað er
að frétta að norðan?“ Ég vissi að
ég væri að hitta hana í síðasta
sinn og er þakklát fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kveðja
hana.
Elsku Steinunn mín, innilegar
þakkir fyrir allar góðu stundirnar
hjá ykkur og alla hjálpina og
elskulegheitin í okkar garð í
gegnum tíðina.
Elsku Rúnar, Steinn, Anna,
Raddý, Brynja og fjölskyldur, við
Reynir sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur.
Sigríður Margrét (Sirrý).
MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MARS 2014
✝ Ágúst Jóhann-es Jónsson
fæddist 20. mars
1929 á Vopnafirði.
Hann lést 21. febr-
úar 2014.
Foreldrar hans
voru hjónin Sigur-
veig Ólafsdóttir
húsfreyja og Jón
Sigurjónsson,
verkamaður frá
Vogum í Vopna-
firði. Systkini Ágústar voru
Kristján Halldór, f. 30.8. 1915,
Björn Vigfús, f. 25.11. 1916, Sig-
urður Karl, f. 1.2. 1919, Björg-
ólfur, f. 24.9. 1923, Sigurjón, f.
13.8. 1926, Guðrún Björg, f. 9.1.
1933 og Rósa, f. 31.7. 1934, þau
eru öll látin.
Hinn 16. desember 1951
þeirra eru Ólafur Dan, f. 1984,
Jón Viðar, f. 1992, og Kristbjörg
Eva, f. 1995. Langafabörnin eru
sex.
Ágúst ólst upp á Vopnafirði
þar sem hann starfaði lengst af
sem vörubílstjóri og sjómaður. Í
kjölfar veikinda hóf hann að
vinna sem vélstjóri við frystihús
Tanga á Vopnafirði og sinnti
hann því starfi til ársins 1997.
Hann var virkur meðlimur í
Kiwanisklúbbi Vopnafjarðar,
músíkmaður mikill og lék ófáa
tímana á harmonikku við ýmis
tækifæri. Í kjölfar veikinda flutti
hann árið 1998 ásamt eiginkonu
sinni til Reykjavíkur. Hann bjó
síðustu æviárin í Fróðengi 1.
Útför hans fór fram í kyrrþey
frá Grafarvogskirkju 3. mars
2014.
kvæntist Ágúst eft-
irlifandi eiginkonu
sinni, Kristbjörgu
D. Gunnarsdóttur,
f. 22.10. 1930. Dæt-
ur þeirra eru Gunn-
ur Hanna, f. 23.7.
1954, d. 22. maí
1997. Börn hennar
og Gunnlaugs Sig-
urðssonar eru Sig-
urður, f. 1977 og
Melkorka, f. 1986.
Jóna Sigurveig, f. 25.6. 1958,
eiginmaður hennar er Helgi
Rúnar Elísson. Börn hennar og
Jóns Þórs Kristmannssonar eru
Ágúst Jóhannes, f. 1976, Viðar,
f. 1977, Kristmann, f. 1983 og
Malen Björg, f. 1994. Anna Hjör-
dís, f. 22.6. 1964 eiginmaður
hennar er Hreinn Ólafsson, börn
Elsku Gústi minn, það er mikill
söknuður í hjarta mínu en einnig
þakklæti fyrir öll þau ár sem við
fengum að vera saman.
Dagurinn kveður, mánans bjarta brá
blikar í skýja sundi.
Lokkar í blænum, leiftur augum frá,
loforð um endurfundi.
Góða nótt, góða nótt,
gamanið líður fljótt,
brosin þín bíða mín,
er birtan úr austri skín.
Dreymi þig sólskin og sumarfrið,
syngjandi fugla og lækjarnið.
Allt er hljótt, allt er hljótt,
ástin mín góða nótt.
(Árni úr Eyjum/Ási í Bæ.)
Þín minning lifir í mínu hjarta.
Þín eiginkona,
Kristbjörg Gunnarsdóttir.
Það er með sárum söknuði en
miklu þakklæti sem ég set þessar
línur á blað. Í dag er afmælisdag-
ur pabba míns sem lést 21. febrúar
sl. Ég hélt að ég fengi að njóta
dagsins með honum, en hann var
kallaður til starfa á öðrum stað og
af nógu er að taka því pabbi minn
gegndi mörgum störfum í gegnum
ævina. Hann sinnti þeim öllum af
miklum krafti, samviskusemi og
elju, það var aldrei gefið neitt eft-
ir, heldur alltaf gert meira og allt
skyldi klárað sem hægt var að
gera í dag, ekki bíða með það til
morguns, það var ekki pabbi.
Hann var harðduglegur og ósér-
hlífinn, var ekki gamall er hann
reisti æskuheimilið okkar systra
heima á Vopnafirði. Þar naut ég
leiðsagnar, gleði og hvatningar.
Pabbi var mjög greiðvikinn og
þegar til hans var leitað sama hver
barði að dyrum þá lét hann ekki
sitt eftir liggja. Hann var úrræða-
góður og hugmyndaríkur sem sést
í þeim fjöldamörgu hlutum sem
hann hannaði og bjó til. Pabbi var
léttur í lund og mikill húmoristi,
þrátt fyrir veikindi sem hann
glímdi við strax um miðjan aldur,
missti hann ekki sjónar á því.
Hann var mikill afi, hann var
stríðinn og því höfðu börnin svo
sannarlega gaman af, hann sýndi
afabörnunum sínum alltaf mikla
natni og áhuga sama hvað þau
voru að fást við. Hann var mikill
matmaður og var grillmatur í sér-
stöku uppáhaldi í seinni tíð sem og
góðir hamborgar, toppurinn var
svo gott kaffi og eitthvað sætt á
eftir. Pabbi var hlýr maður og átti
gott með að samgleðjast öðrum.
Ég varð þess aðnjótandi fyrir
nokkrum árum að dansa við
pabba, það var dásamleg stund og
yndisleg minning, ég komst að því
þá að hann var hörkudansari, eitt-
hvað sem ég vissi ekki fyrr.
Nú, pabbi minn, siglir þú á öðr-
um miðum með bros á vör, ég er
þess fullviss að systir mín hefur
tekið á móti þér.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga og
góða,
svo fallegur, einlægur og hlýr
en örlögin þín ráðin – mig setur hljóða
við hittumst samt aftur á ný.
Megi algóður guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp sár.
Þó kominn sért yfir í aðra heima
Mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Höf. ók.)
Elsku pabbi minn, hafðu þakkir
fyrir allt, ég hefði ekki getað átt
betri pabba.
Þín dóttir,
Anna Hjördís.
Þakklæti er mér efst í huga er
ég kveð tengdaföður minn, Ágúst
Jóhannes Jónsson, sem hefði orðið
85 ára í dag, en hann lést 21. febr-
úar sl. Okkar kynni hófust fyrir 32
árum er við Anna Hjördís dóttir
hans felldum hugi okkar saman.
Það tók mig ekki langan tíma að
komast að hvaða mann hann hafði
að geyma og það eru ekki margir
sem ég þekki sem fara í sporin
hans. Gústi eins og hann var æv-
inlega kallaður var einstaklega
traustur og góður maður.
Hann var heiðarlegur, dugleg-
ur, nákvæmur og alltaf boðinn og
búinn að aðstoða ef á þurfti að
halda. Hann lifði eftir orðunum, ef
þú getur gert hlutina í dag ekki
fresta þeim þá til morguns. Það
voru ófá handtökin sem hann lagði
til við húsbyggingu okkar hjóna.
Hann hafði röð og reglu á hlut-
unum og var einstaklega handlag-
inn og ef hann vatnaði einhverja
hluti þá var oftar en ekki farið í
bílskúrinn og ekki hætt fyrr en
verkinu var lokið. Hann hafði yndi
að því að búa til eitthvað nytsam-
legt og um það segja allir þeir
lampar sem hann renndi, gaf ætt-
ingjum sínum og að sjálfsögðu
renndi hann þá í rennibekk sem
hann smíðaði sjálfur.
Gústi starfaði lengst af ævi
sinnar sem bílstjóri og sjómaður,
stundaði meðal annars hákarla-
veiðar og var hákarlinn hans eft-
irsóttur. Oftar en ekki þurfti að
veiða og verka upp í pantanir þar
sem allt var lagt í að bragðið yrði
sem best.
Gústi var hæglátur húmoristi
og var hrókur alls fagnaðar í
góðra vina hópi. Hann hafði gam-
an af því að segja sögur af alls-
konar pakkarastrikum frá unga
aldri og hafði einnig gaman af því
að glettast við barnabörnin.
Hann var greiðvikinn og vildi
aldrei láta fyrir sér hafa. En eitt
var það sem fylgdi honum allan
þann tíma er við þekktumst en það
voru þau veikindi sem hann þurfti
að takast á við. Oft hef ég hugsað
hvernig er hægt að leggja slíkt á
einn mann og hvernig einn maður
getur tekið á slíkum veikindum
með æðruleysi og lítillæti eins og
hann gerði. Þá stóð Kristbjörg
eiginkona hans alltaf sem klettur
við hlið manns síns í veikindum
hans.
Ég er þess fullviss að Gústi
minn hvíli í friði og bið ég tengda-
móður minni og fjölskyldu guðs
blessunar. Minningin um tengda-
föður minn og hans góðu verk
munu lifa í hjarta mínu um ókom-
in ár.
Hreinn Ólafsson.
Þegar ég hugsa um afa minn
vekur það upp margar minningar
og það minnir mig einnig á hvað
þessi merkismaður kenndi mér öll
árin sem ég fékk að eyða með
honum. Þegar ég fór í heimsókn
til hans og ömmu sá hann alltaf til
þess að mér liði sem best og að ég
gengi út með bros á vör. Alltaf
þegar ég kom bauð hann mér
súkkulaði eða eitthvert annað got-
terí sem hann átti og breiddi alltaf
yfir mig teppi þegar ég sofnaði á
sófanum hjá honum og ömmu.
Það er alveg ótrúlegt hvað
hann hugsaði alltaf fyrst og
fremst um hamingju annarra og
gerði alltaf allt sem hann gat til
þess að gera öðrum glaðari dag.
Ef það var eitthvert verkefni fyrir
höndum sem völ var á að klára
samdægurs gerði hann það, það
var alls ekki í myndinni að fresta
því um einn dag. Hann var dug-
legur, baráttumikill, hress og
skemmtilegur. Hann var fullur af
trú, von og kærleik. Ekki má
gleyma því að hann var algjör
húmoristi. Ég get ekki lýst því
hversu miklum söknuð ég finn
fyrir. Tárin sem hafa fallið eru
óteljandi.
Ástæðan fyrir þeim er að ég
hefði ekki getað beðið um betri
afa og ég er innilega þakklát fyrir
allar þær stundir sem ég átti með
honum og fyrir allt sem hann var
mér. Ef það er eitthvað sem ég vil
þá er það að líkjast honum. Hann
er umvafinn englum og friði.
Hann mun alltaf eiga stað í hjarta
mér og minningarnar varðveiti ég
að eilífu. Mér þótti svo vænt um
hann og þykir það enn.
Guð geymi þig, afi minn.
Þín
Kristbjörg Eva.
Ágúst Jóhannes Jónsson
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og bróðir,
SÆVAR ÓSKARSSON
sjómaður og útgerðarmaður,
Ásabraut 7,
Grindavík,
lést á hjartadeild Landspítalans við Hringbraut mánudaginn
17. mars.
Útför hans verður auglýst síðar.
Khamnuan Phiubaikham Sævarsson,
Óskar Sævarsson,
Jóhanna Sævarsdóttir,
Erlendur Sævarsson,
Kári Kham Sævarsson,
Dagbjört Óskarsdóttir,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
LÁRA SIGURJÓNSDÓTTIR,
Stapaseli 11,
Reykjavík,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans við
Hringbraut fimmtudaginn 6. mars.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Sérstakar þakkir viljum við færa heimahjúkrun Karitas og
starfsfólki á deild 11E við Hringbraut.
Dagþór Haraldsson,
Jón Gauti Árnason, Siv Carlsen,
Hafsteinn Davíðsson, Laufey Friðriksdóttir,
Óðinn Þór Jónsson, Elva Rut Hraundal,
Ægir Már Jónsson
og langömmubörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir og afi,
GUNNLAUGUR G. EINARSSON
bifreiðasmiður,
Bjarkarási 21,
Garðabæ,
lést á gjörgæsludeild Borgarspítalans
laugardaginn 15. mars.
Útförin fer fram frá Vídalínskirkju miðvikudaginn 26. mars
kl. 13.00.
Jóna Haraldsdóttir,
Margrét Gunnlaugsdóttir, Sigurhans Vignir,
Halldór Gunnlaugsson, Hildur Sveinsdóttir,
Jóna Rut, Tómas, María, Óttar og Rúrik.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Neðst á for-
síðu mbl.is má finna
upplýsingar um innsending-
armáta og skilafrest. Einnig má
smella á Morgunblaðslógóið efst
í hægra horninu og velja viðeig-
andi lið.
Minningargreinar