Morgunblaðið - 20.03.2014, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. MARS 2014
✝ Dóra Ingvars-dóttir fæddist í
Reykjavík 30. októ-
ber 1936. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 11. mars 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Ingvar
Þórðarson, f. 4.10.
1907, d. 27.12.
1998, og Ingibjörg
Svava Helgadóttir,
f. 31.12. 1912, d. 31.5. 2004.
Systkini Dóru eru Helgi Ingv-
arsson, f. 26.11. 1938 og Kristín
Ingvarsdóttir, f. 17.2. 1945, d.
8.11. 1987. Dóra giftist 4. ágúst
1957 Ólafi Oddgeirssyni, f.
2.10. 1929, d. 15.2. 2012. For-
eldrar hans voru Oddgeir
Ólafsson, f. 24.5. 1891, d. 31.10.
1977 og Þórunn Einarsdóttir, f.
24.10. 1889, d. 11.12. 1968.
Dóttir Dóru er Þórunn Ólafs-
dóttir, f. 20.1. 1964. Hún er gift
Marteini Sigurðssyni, f. 18.3.
1966. Börn þeirra eru Berglind
Marteinsdóttir, f. 26.6. 1986,
unnusti hennar er Jóhannes
Fannar Einarsson og Ólafur
Marteinsson, f. 6.8. 1989. Dóra
ólst upp í Reykjavík til 12 ára
aldurs en flutti þá að Rauða-
skriðum í Fljótshlíð og bjó þar
til ársins 1957. Eftir að Dóra
aði þar til ársins 1985 en þá
var hún ráðin útibússtjóri Sel-
jaútibús, er síðar varð
Búnaðarbankinn í Mjódd.
Dóra var mjög virk í félags-
störfum en hún var fyrsta kon-
an sem var formaður Starfs-
mannafélags Búnaðarbanka
Íslands á árunum 1979 til 1982.
Frá 1982 til 1987 var hún for-
maður Rangæingafélagsins í
Reykjavík, einnig fyrsta konan
sem gegndi því embætti. Dóra
var gerð að heiðursfélaga
Rangæingafélagsins árið 2011.
Um tíma sat hún í stjórn Sam-
bands íslenskra bankamanna
og í samninganefnd á vegum
þess. Dóra var soroptimisti og
starfaði með þeim og eignaðist
þar margar góðar vinkonur.
Dóra var lengi tengd safnarð-
arstarfi Seljakirkju og sat í
sóknarnefnd þar um árabil.
Eftir að hún lét af störfum í
Búnaðarbankanum vegna ald-
urs, varð hún fjármálastjóri
Seljakirkju í nokkur ár; einnig
skipulagði hún um árabil starf
og samkomur fyrir aldraða í
sókninni ásamt sr. Valgeiri
Ástráðssyni. Dóra var var tölu-
vert í húsi sínu á Hvolsvelli og
tók þátt í starfi eldri borgara
þar. Hún söng með Hringnum,
kór eldri borgara, og var for-
maður kórsins í frá 2011-2013.
Útför Dóru fer fram frá
Seljakirkju í dag, 20. mars
2014, og hefst athöfnin kl. 11.
giftist Ólafi fluttu
þau til Reykjavík-
ur þar sem þau
bjuggu alla sína
búskapartíð. Dóra
stundaði nám við
Skógaskóla og tók
þaðan landspróf
árið 1954. Hún
stundaði nám við
Kennaraskóla Ís-
lands. Síðar hóf
hún nám við öld-
ungadeild Menntaskólans við
Hamrahlíð og útskrifaðist það-
an með stúdentspróf árið 1978.
Haustið 1991 var Dóra við nám
hjá Barclays Bank í London
fyrir erlenda bankamenn og
lauk svo námi hjá
Endurmenntunarstofnun Há-
skóla Íslands í viðskiptafræðum
vorið 1993. Að loknum starfs-
ferli stundaði hún nám í þjóð-
fræði við Háskóla Íslands. Dóra
hóf störf hjá Sláturfélagi Suð-
urlands árið 1958 og starfaði
sem deildarsjóri afurða-
viðskipta bænda til ársins 1975.
Árið 1977 hóf Dóra störf hjá
Búnaðarbanka Íslands, fyrst
hjá hagdeild bankans og síðan í
skipulagsdeild hans. Árið 1980
var hún ráðin sem skrif-
stofustjóri hjá Búnaðarbanka
Íslands í Mosfellssveit og starf-
Allt mitt líf hefur mamma
staðið mér við hlið bæði sem
verndari og leiðbeinandi, sterk
og einstaklega ástrík og hjálpleg.
Ég og fjölskyldan mín eigum
henni því mikið að þakka. Við
vorum afar nánar þar sem við
höfum nánast alltaf búið í sama
húsi. Mamma var kletturinn í
fjölskyldunni og ef eitthvað átti
að framkvæma var það lagt undir
hana. Hún var alltaf jákvæð og
tilbúin að aðstoða eins hún mögu-
lega gat. Mamma bar virðingu
fyrir fólki og því sem það tók sér
fyrir hendur. Hún bar miklar
taugar til fjölskyldu sinnar, for-
eldra sinna og var náin systkin-
um sínum og börnum þeirra. For-
eldrar mínir voru samheldin hjón
og í sameiningu og með miklum
dugnaði tókst þeim að koma und-
ir sig fótunum hér í Reykjavík
eftir að þau fluttu úr sveitinni.
Eitt af þeirra sameiginlegu verk-
efnum var að byggja húsið okkar
í Stapaseli 13 sem hefur verið
heimili okkar allra síðan. Þegar
Matti flutti til okkar 16 ára gam-
all og studdi mamma hann og
hvatti og stuðlaði að því að hann
færi í frekara nám. Börnunum
mínum var mamma metanlegur
vinur. Hún lék við þau og fór með
þeim í göngutúra og ferðalög til
að opna augu þeirra fyrir nátt-
úrunni en mamma var mikið nátt-
úrubarn. Það er mér sérstaklega
minnisstætt að þegar við fluttum
á Hvolsvöll og vorum þar í eitt ár
og þegar Berglind sem var 4 ára
áttaði sig á að við værum að flytja
úr Stapaselinu, þá grét hún í
fanginu á ömmu sinni og sagðist
vilja hafa okkur báðar hjá sér.
Hún gat ekki hugsað sér að vera
án ömmu. Mamma vann alltaf
mjög mikið og hafði mikinn metn-
að í því sem hún tók sér fyrir
hendur. Hún var alltaf tilbúin að
læra og bæta við þekkingu sína.
Á fullorðinsárum dreif hún sig í
nám og upp úr því hóf hún störf
sín hjá Búnaðarbanka Íslands.
Hún naut starfs síns sem var oft
viðkvæmt og kom að flestum
þáttum mannlífsins. Hún sagði
stundum að það væri lífsskóli
sinn. Það að hefja nám í Háskól-
anum á sjötugsaldri segir til um
það áræði og dugnað sem henni
var einni lagið. Samhliða því námi
hugsaði hún um pabba sem var
orðinn ansi lélegur til heilsunnar.
Mamma var mikið félagsmála-
tröll og starfaði í ýmsum fé-
lagsstörfum af mikilli ánægju en í
gegnum þau kynnist hún mörgu
góðu fólki sem hún ræktaði sam-
band við. Mamma var mikill
dýravinur og átti góðan vin í Pílu
hundinum þeirra pabba, henni
sinnti hún af ástúð eins og okkur
hinum. Hún var tilfinninganæm
bæði gagnvart náttúrunni og
dýrum og mátti ekki vita af illri
meðferð þeirra. Síðustu mánuðir
sýndu enn og aftur hversu sterk
kona mamma var. Með eindæma
æðruleysi tókst hún á við erfiðan
sjúkdóm. Hún kvartaði aldrei og
þakkaði alltaf öllum sem hjúkr-
uðu henni. Hún naut þess tíma
sem hún hafði, og sótti marga
menningarviðburði með Mar-
gréti vinkonu sinni sem var henni
ómetanleg hjálp síðustu mánuð-
ina.
Mamma trúði því að fólkið
hennar tæki á móti henni þegar
jarðvist hennar hér væri lokið og
það hjálpar mér við að takast á
við missi minn. Ég kveð mömmu
mína með miklum söknuði en efst
er mér í huga þakklæti fyrir alla
ástúðina og umhyggjuna sem hún
bar fyrir mér og mínum öll árin.
Þórunn.
Ég ætla í nokkrum orðum að
minnast hennar Dóru tengda-
móður minnar sem lést fyrir
skömmu. Ég hitti Dóru fyrst árið
1978 þegar ég var í sveit í Dalseli
hjá þeim Einari og Símoni,
bræðrum Óla eiginmanns Dóru.
Ekki hafði ég hugmynd um það
þá að okkar kynni ættu eftir að
vara í rúmlega 30 ár. Hver kann-
ast ekki við alla frasana um
„tengdó?“ Þar sem því er haldið
fram að því meiri fjarlægð frá
„tengdó“ þeim mun betra líf.
Dóra hrakti þessa mýtu út í hafs-
auga.
Dóru fannst alltaf gamna að
því að ferðast og þegar Berglind
og Óli fæddust eignaðist hún nýja
ferðafélaga sem hún naut að
ferðast með um landið og segja
þeim sögur. Ekki þurfti endilega
að fara langt til að útiveran kall-
aðist ferðalag og þeir voru ófáir
göngutúrarnir sem hún fór með
þeim stuttfættu um „óbyggðir“
Breiðholts og leiðangurinn að
Búddalíkneskinu þótti alltaf
skemmtilegur og iðulega voru
litlir vasar fullir af dýrmætum
steinum þegar heim var komið.
Ég veit að henni þótti ómetanlegt
að hafa þau á neðri hæðinni allan
þennan tíma.
Dóra þekkti ótrúlega marga í
gegnum þau störf sem hún
gegndi um ævina og það var nán-
ast undantekning ef hún rakst
ekki á einhver sem hún þekkti
þegar hún fór úr úr húsi og þá var
náttúrlega tekið smáspjall og svo
var maður fræddur um það hver
viðkomandi hefði verið og hverra
manna hann væri. Þessi mikli
vinafjöldi skilaði sér svo oft og
iðulega í sunnudagskaffi í Þrast-
arlundi uppi við Elliðavatn, en
þar höfðu þau hjónin komið sér
upp sumarbústað og áttu þar
góðar stundir á sumrin.
Átthagarnir toguðu í Dóru og
þegar það átti að malbika allt í
kringum Elliðavatn í góðærinu
seldu þau Þrastalund, keyptu sér
hús á Hvolsvelli og létu sig ekki
muna um það að flytjast búferl-
um austur fyrir fjall á sumrin.
Á Hvolsvelli var hún í návígi
við það umhverfi sem hún hefur
alltaf talað svo vel um, fór að
stunda hestamennsku og kom sér
upp skúr á Dílanum þar sem hún
geymdi reiðtygin og gerði út það-
an og voru þessir reiðtúrar, stutt-
ir sem langir, henni ómetanlegir.
Það voru ekki bara menn og mál-
eysingjar sem nutu góðs af vænt-
umþykju Dóru. Jurtaríkið var
henni líka hugleikið og á hverju
vori skriðu þær mæðgurnar um
beðin í Stapaselinu reyttu arfa og
gróðursettu blóm og umhverfis
skúrinn góða á Dílanum var hún
búin að gróðursetja fjöldann all-
an af trjám sem henni þótti mjög
vænt um. Í fyrravor fór hún að
kenna sér þess meins sem að lok-
um lagði hana að velli.
Margir vina hennar léttu undir
með henni, komu í heimsókn og
fóru með henni á þá menningar-
viðburði sem löðuðu Dóru að sér.
Af öllum öðrum ólöstuðum þá á
Margrét vinkona hennar frá
Barkarstöðum hrós skilið fyrir
sína umhyggju gagnvart Dóru.
Okkar síðasta verk saman var að
fara upp í hesthús því hún vildi
vera viss um að það væri í þannig
standi að hægt yrði að láta það á
sölu. Og þó að stiginn upp á kaffi-
stofuna væri brattur harkaði hún
af sér og fullvissaði sig um að allt
væri í lagi.
Ég á Dóru svo ótrúlega margt
að þakka og það skarð sem hún
skilur eftir verður ekki fyllt.
Með þessum orðum kveð ég
þig, Dóra mín.
Marteinn.
Elsku amma mín, mér finnst
svo erfitt að trúa því að þú sért
farin frá mér og ég á erfitt með að
finna réttu orðin. Þú varst ótrú-
leg kona, hlýja og góða amma
mín sem bað alltaf um einn mjúk-
an á kinnina. Amma Dóra var líka
klára viðskiptakonan og braut-
ryðjandinn, hetjan mín sem ég
hef litið upp til frá því ég man eft-
ir mér. Amma gat allt og kenndi
mér líka að ég gæti allt. Þó að við
hefðum fengið að velja sjálf hefð-
um við fjölskyldan ekki getað val-
ið betur en þig og Óla afa. Heima
í Stapaselinu átti ég dýrmætan
fjársjóð í þér, á nóttunni þegar
mér var illt í fótunum nuddaðir
þú þá og leyfðir mér svo að kúra
hjá þér í holunni þinni þar til ég
sofnaði, eða þegar ég skellti mér í
sturtu og við sungum saman
sturtulagið. Að eiga ákveðið
sturtulag með ömmu er sérstök
og ómetanleg minning. Ég byrj-
aði snemma að æfa mig fyrir
framtíðina í viðskiptalífinu á
skrifstofunni þinni í bankanum,
þar fékk ég að sitja í stólnum þín-
um og stimpla með bankastimpl-
unum eða lagði saman langar
runur af tölum í reiknivélinni. Ég
ætlaði að vera eins og amma þeg-
ar ég yrði stór. Þú varst alltaf svo
fín og ég veit upp á hár hvaðan ég
fékk áhugann á því að punta mig
og klæða mig upp, það var alltaf
svo gaman að fá að kíkja í skáp-
ana þína eða setjast við snyrti-
borðið og setja á mig klemmu-
eyrnalokka. Eftir að Óli afi fór
frá okkur fékk ég að fylgja með á
frumsýningar hjá Íslensku óper-
unni, við nutum þess að gera okk-
ur fínar og sjá allt hitt prúðbúna
fólkið áður en óperan hófst. Eftir
sýninguna ræddum við svo tón-
listina, búningana og hvað sögu-
þráðurinn var alltaf agalega
dramatískur. Tónlist er sam-
tvinnuð mörgum minningum um
þig og Edith Piaf er í sérstöku
uppáhaldi, platan hennar var sett
á fóninn og svo dönsuðum við
saman um stofuna.
Það var erfitt að flytja frá ykk-
ur í Stapaselinu til Kaupmanna-
hafnar og fjarlægðin var sérstak-
lega erfið þegar tíðindin um
veikindi þín bárust. Við héldum
samt alltaf í vonina um að þú
kæmist í heimsókn til mín og töl-
uðum oft um að spóka okkur sam-
an á Strikinu, kíkja í búðir og á
kaffihús. En svo kom að því sem
óumflýjanlegt var og ég gat ekki
hugsað mér annað en að koma og
vera hjá þér. Hlutverkin höfðu
snúist við og ég hélt í höndina á
þér og strauk þér um ennið þar til
þú gast sofnað. Sorgin er verðið
sem við greiðum fyrir ástina og
hún ristir djúpt því ástin og
tengslin sem við áttum voru svo
sérstök og dýrmæt.
Elsku amma, þú átt stóran
sess í hjartanu mínu og söknuð-
urinn nístir þó að ég viti að þú
sért komin á betri stað þar sem
Óli afi beið eftir þér. Stelpan þín á
minningar um bestu ömmuna og
þær lifa að eilífu.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín,
Berglind.
Dóra Ingvarsdóttir, föðursyst-
ir mín, hefur haft vistaskipti eins
og hún kallaði það. Dóra var mér
einstaklega kær, hún var ein af
þessum íslensku dugnaðarkon-
um. Dóra var mikill Rangæingur
og elskaði sveitina sína. Hún fór
ung í heimsóknir til ömmu sinnar
og afa að Hlíðarenda í Fljótshlíð
og ellefu ára fluttist hún með fjöl-
skyldunni að Rauðaskriðum í
Fljótshlíð. Flutningurinn var erf-
iður fyrir Dóru en mikil vinna og
uppbyggingarstarf beið fjöl-
skyldunnar á Rauðaskriðum og
heimavistarskóli á Skógum.
Seinna flutti Dóra með Óla sínum
til Reykjavíkur og bjó þar alla tíð.
Dóra hóf nám við kennaraskól-
ann í Reykjavík, en náði ekki að
klára það þar sem að hún hafði
ráðið sig í vinnu hjá SS til að geta
keypt íbúð fyrir fjölskylduna.
Síðar fór Dóra í kvöldskóla MH
og lauk stúdentsprófi. Eftir að
hún hætti að vinna hóf hún nám í
þjóðháttafræði við Háskóla Ís-
lands. Hún var mikil námsmann-
eskja, var öguð og átti gott með
að læra.
Ég var svo heppin sem ung-
lingur að fá að búa hjá Dóru og
Óla þegar ég stundaði nám og
kynnast þeim, en þau hjón voru
einstök. Við systkinabörn Dóru
nutum einstakrar umhyggju,
kærleika og vináttu frá henni. Ég
gleymi aldrei brosinu sem tók á
móti okkur fjölskyldunni í hvert
sinn sem við komum í heimsókn í
Hvassaleitið og síðar Stapaselið
eða gleðinni sem fyllti Sólheima
þegar Dóra, Óli og Þórunn komu
í sveitina. Þá var mikið spjallað,
hlegið og við systkinin vorum
föðmuð í bak og fyrir.
Dóra var áræðin og bjó yfir
mikilli þrautseigju. Hún trúði því
alltaf að maður gæti gert allt sem
maður vildi, bara með því að ætla
sér og fylgja því eftir af heilum
hug. Það var lærdómsríkt að
fylgjast með henni í störfum sín-
um sem útibússtjóri Búnaðar-
bankans í Mjódd. Þar kynntist
hún mörgum, fólki sem þurfti að-
stoð, öðrum sem voru að skipu-
leggja framtíðina og enn öðrum
sem voru að láta drauma sína
rætast. Hæfileikar Dóru komu
glöggt fram í þessu starfi, þar
sem hún gat leiðbeint fólki, tekið
þátt í velgengninni með gleði
sinni, sýnt fólki áhuga og fyllt það
af þeirri trú að það gæti gert það
sem það langaði til.
Dóra var mikill náttúruunn-
andi og það voru margar fjöl-
skylduferðirnar sem voru farnar.
Ein af mínum fyrstu minningum
sem barn er þar sem ég sit í fang-
inu á Dóru, í framsætinu á Citro-
ën-bíl sem þau Óli áttu keyrandi
uppi á hálendi. Alltaf var gleðin,
nærgætnin og væntumþykjan til
staðar og áhugi fyrir umhverfinu.
Dóra var einnig virk í félagsmál-
um. Meðal annars var aðdáunar-
vert að fylgjast með henni drífa
Rangæingafélagið í Reykjavík
áfram. Þar sýndi hún hvernig
góður stjórnandi getur virkjað
krafta fólks og komið ótrúlega
miklu í framkvæmd. Dóra tók
virkan þátt í kirkjustarfi Selja-
kirkju og þegar hún var hætt að
vinna, eignuðust þau Óli hús á
Hvolsvelli og þar tók Dóra þátt í
kórastarfi eldri borgara, en hún
var einstaklega tónelsk.
Nú er komið að leiðarlokum.
Minningin um einstaka konu,
frænku, móður, ömmu, systur,
góðan vin og fyrirmynd lifir með
okkur. Ömmu Dóru er sárt sakn-
að. Guð blessi minningu þína.
Hrafnhildur Helgadóttir.
Elsku Dóra frænka er dáin.
Okkur systurnar langar að minn-
ast hennar í fáeinum orðum.
Dóra frænka var ljúf, hlý og hafði
góða nærveru. Þegar við vorum
yngri fannst okkur ævintýralegt
að koma á heimili þeirra Óla, í
þetta stóra og fallega hús í Stapa-
selinu. Þar fannst okkur við sjá
allan heiminn út um stofuglugg-
ann enda útsýnið glæsilegt. Svo
var notalegt að sökkva í rauða
sófasettið með kók í lituðu glasi
og hlusta á fullorðna fólkið tala
saman.
Einhvern tímann fengum við
systur að fara í helgarferð til
Dóru og Óla. Þá fórum við með
rútunni frá Hvolsvelli og þau
tóku á móti okkur á BSÍ. Þessa
helgina var ýmislegt brallað, far-
ið í bíó, búðaráp og flotti glugginn
hjá Báru bleiku skoðaður, en
Dóra vildi endilega sýna okkur
hann. Á laugardagskvöldinu fóru
Dóra og Óli með okkur á rúntinn
um miðbæ Reykjavíkur. Þá sát-
um við einsog prinsessur í leð-
urklæddum leigubílnum hans Óla
og horfðum á ljósin og bátana í
höfninni og fólk á leiðinni á
skemmtistaði bæjarins. Þessi
helgarferð var heilmikil upplifun
fyrir ungu stúlkurnar.
Dóra frænka sýndi því áhuga
hvað við vorum að fást við, hvort
sem var í leik eða starfi. Hún
hvatti okkur ávallt til náms og
fagnaði með okkur þegar áföng-
um var náð.
Elsku Dóra, við þökkum fyrir
góðar stundir sem oftar en ekki
einkenndust af gríni og glensi.
Við trúum því að þú haldir áfram
að fylgjast með velferð okkar í
góðum faðmi látinna ástvina.
Elsku Þórunn, Matti, Berglind
og Óli. Megi Guð veita ykkur
stuðning og styrk. Minningin um
góða manneskju lifir áfram í
hjörtum okkar.
Anna Hrund Helgadóttir
og Harpa Rannveig
Helgadóttir.
Fallin er frá kær frænka, Dóra
Ingvarsdóttir. Frænka og vinur
sem alla tíð hefur látið sér annt
um velferð okkar systkina, um-
vafið okkur og okkar fjölskyldur.
Þannig hefur Dóra ræktað sam-
band við börnin okkar, lagt sig
eftir að kynnast þeim með hlýjum
og einlægum hætti. Í þessu voru
þau Óli samstiga. Samskiptin við
þau voru einstök, lærdómur
dreginn af, minningar verða
geymdar.
Að takast á við hlutina og
þroskast í gegnum viðfangsefnin
var Dóru eiginlegt. Hún styrkti
sig ítrekað með formlegu námi en
einnig í gegnum sífelld og margs
konar verkefni eða lífsins skóla.
Kjarkur og eljusemi voru
ríkjandi eiginleikar. Mótlæti skil-
greint sem verkefni. Oft reyndi á
hæfni og útsjónarsemi Dóru þeg-
ar framvinda krefjandi mála gat
verið eftir eðli og aðstæðum línu-
dans eða þrautaganga. Hún vann
af ósérhlífni en um leið nærgætni
og trúmennsku. Þannig kláraði
Dóra sérhvert mál með þeim
hætti að hún væri sátt.
Lokaverkefnið bar brátt að,
hastarlegt og óbilgjarnt. Tekist
var á við það af æðruleysi, skyn-
semi og óbilandi kjarki allt til
enda.
Dóra var heil og einlæg í allri
viðkynningu. Þannig geymi ég
með mér ógleymanlegar vanga-
veltur um lífið, æðri merkingu
þess og tilgang í víðari skilningi.
Þar hikaði Dóra ekki við að draga
fram fyrri atburði og reynslu,
endurmeta aðstæður og gang
mála. Vilji til að þroskast, kjark-
ur til að tala opinskátt en um leið
af nærgætni og virðingu. Farið
inn að kviku málsins í háleitum
tilgangi og af trúmennsku. Virkja
hið liðna til að fást við hið
ókomna.
Dóra hafði lag á að njóta lífsins
og eignaðist fjölda vina. Hún var
virk í félagsmálum, oft í forystu-
hlutverki, ævinlega elskuð, virt
og dáð. Náttúrubarn var Dóra,
„hestarnir eru vinir mínir‘‘ sagði
hún, vitjaði þeirra reglulega í
haganum, frelsinu, víðáttunni.
Það að eiga Dóru að voru for-
réttindi. Glæsileg, hlýleg kona
sem geislaði af og hændi fólk að
sér hvarvetna. Hjartans þakkir
fyrir einstök kynni, umhyggju og
samveru.
Leiðir skilur um sinn.
Þórunn og fjölskylda, innileg-
ar samúðarkveðjur.
Ingvar.
Dóra var fyrsta barnabarn
ömmu minnar og afa, dóttir Ingv-
ars Þórðarsonar móðurbróður
míns og Ingibjargar Svövu
Helgadóttur, konu hans. Dóra
var skírð eftir elstu systur Ingv-
ars, Halldóru, sem lést aðeins
átján ára gömul sumarið 1921 eft-
ir stutta sjúkdómslegu. Átta
mánuðum fyrir lát hennar hafði
fjölskyldan orðið fyrir öðru reið-
arslagi er Þórður, afi okkar Dóru,
féll frá á besta aldri og lét eftir
sig Guðrúnu Ingunni, ömmu okk-
ar, og fimm börn þeirra, þar á
meðal móður mína hálfs árs
gamla og Ingvar, föður Dóru,
sem þá var nýorðinn þrettán ára.
Þótt ungur væri réð Ingvar sig
þá í bæjarvinnuna, lagði launin til
heimilisins og kom þannig í veg
fyrir að fjölskyldan færi á sveit-
ina eins og kallað var. Þeir góðu
eiginleikar sem Ingvar sýndi
þarna svo ungur, þrautseigja og
dugnaður, voru Dóru líka í blóð
bornir.
Móðir mín var sextán ára þeg-
ar bróðurdóttir hennar, Dóra,
kom í heiminn. Einhvern tímann
Dóra Ingvarsdóttir