Morgunblaðið - 16.04.2014, Qupperneq 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. APRÍL 2014
 Fleiri minningargreinar
um Pál Vídalín Jónsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
fjölskyldan saman á Borgir. Í
fjölda ára hittumst við hjá ykkur
afa um jólin og svo síðar hjá þér.
Það voru meiriháttar stundir sem
einkenndust af gleði, sögum og
hlátri. Þú saknaðir afa mikið og
hann kvaddi okkur fyrir löngu og
allt of fljótt. Hann lét okkur samt
vita af og til að hann væri að fylgj-
ast með þér og við vitum að núna
eru þið saman, loksins.
Við dáðumst alltaf að því hvað
þú varst virðuleg og fín, svo hress,
ófeimin og óhrædd við að vera þú
sjálf. Bleiki varaliturinn var aldrei
langt undan og naglalakkið í stíl,
það er og mun alltaf vera hluti af
minningunni um þig. Alltaf varstu
fín um hárið, lagning og litur á sín-
um stað og ef það er eitthvað ann-
að sem líka stendur upp úr þá eru
það yndislegu dragtirnar þínar og
þá sérstaklega bleika dragtin. Þú
lagðir okkur svo sannarlega lín-
urnar með hvernig ætti að vera al-
vöru dama, alltaf svo gullfalleg og
góð. Við þökkum fyrir þau góðu
ráð sem þú gafst okkur, fyrir að
vera til staðar þegar á reyndi, fyr-
ir að vera stolt af okkur, hvetja
okkur áfram og hafa elskað okkur
skilyrðislaust. Við eigum frábærar
minningar sem við geymum.
Stundirnar með þér voru margar
og góðar, sama hvar og hvenær.
Elsku fallega og góða amma,
við minnumst þín með tár í aug-
unum en mikla gleði í hjarta og
bros á vörum. Þú varst og verður
alltaf elskuð, takk fyrir að hafa
verið okkur svona góð og
skemmtileg amma sem og börn-
um okkar. Þín er sárt saknað.
Þínar stelpur,
Sólborg, Berglind
og Steinunn.
Hún var nýkomin í bæinn og
hafði lengi beðið eftir þessari
stund. Við útidyrnar hjá Ingi-
björgu og Ögmundi stóð hún og
beið þess að hitta systur sína eftir
margra ára aðskilnað. Húsmóðir-
in opnar en þekkir ekki þessa
ungu konu sem stendur í dyrun-
um, svo mikið hafði hún breyst.
Þessa ljúfu minningu sögðu
þær mér oft, Inga amma mín og
Bogga frænka, enda voru þessir
endurfundir þeim báðum eftir-
minnilegir og kærir. Mér finnst ég
heppin að hafa kynnst einstöku
sambandi þessara systra. Nándin
og væntumþykjan á milli þeirra
var áþreifanleg og hláturinn aldrei
langt undan. Eins og pabbi sagði
um daginn; það var aldrei hægt að
ná sambandi við þær þegar þær
voru saman í gamla daga, þær
voru í sínum eigin heimi, hlæjandi
að vitleysunni hvor í annarri.
Ég átti það einstaka sinnum til
að kalla Boggu ömmu fyrir slysni,
enda voru þær líkar systurnar.
Báðar glæsilegar konur, skörung-
ar, ótrúlega duglegar, vonlausir
þverhausar, léttlyndar og
skemmtilegar. Einstakir karakt-
erar sem ég dáist að.
Síðustu árin hafði samveru-
stundum þeirra fækkað og hlátur-
inn orðið fyrirferðarminni, en
væntumþykjan á milli þeirra var
alltaf jafnsterk. Ég var svo heppin
að hitta Boggu á heimili sínu í
Mörkinni að minnsta kosti viku-
lega síðustu tvö árin og varð ég því
hálfgerður miðill þeirra á milli.
Sagði fréttir og bar fyrir kveðjum.
„Hvað segir Solla?“ var amma vön
að segja og „hvað er að frétta af
Ingu?“ fékk ég síðan þegar ég hitti
á Boggu. Góðar fréttir voru alltaf
vel þegnar.
Bogga kvaddi systur sína eftir
síðasta fund þeirra með kossi og
þéttu handtaki. Nú kveð ég ynd-
islega ömmusystur mína með
þakklæti og söknuð í hjarta.
Blessuð sé minning hennar.
Fjölskyldu hennar sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Bryndís Hreiðarsdóttir.
Góða tungl um loft þú líður,
ljúft við skýja silfur skaut.
Eins og viljinn alvalds býður,
eftir þinni vissu braut.
Öllum þreyttum, ljós þitt ljáðu,
læðstu um glugga sérhvern inn.
Lát í húmi, hjörtun þjáðu
huggast blítt við geisla þinn.
(Steingrímur Thorsteinsson.)
Hvíldu í friði, elsku Palli.
Kveðja,
Þórunn Edda Magnúsdóttir.
Kær vinur er farinn frá okkur,
hann Palli okkar er dáinn.
Palli var góður vinur og félagi
sem við kynntumst í læknadeild-
inni og fylgdumst að í gegnum ár-
in í háskólanum og eftir það á
kandidatsárinu á Akureyri. Það
myndaðist fljótt sterkur vinskap-
ur á milli okkar og við deildum
sigrum, sorg og gleði í starfi sem
og prívat.
Við fluttum saman til Akureyr-
ar eftir útskriftina úr læknadeild-
inni til að taka kandidatsárið og
við áttum góðan tíma saman. Það
var mikill samgangur á milli okk-
ar, við ferðuðumst saman og Palli
var nánast sem einn af fjölskyld-
unni. Palli var traustur vinur sem
maður gat stólað á, hann var alltaf
til reiðu ef maður þurfti að fá góð
ráð eða bara tala um hlutina. Og
þeir eiginleikar ruddu brautina
fyrir því að hann valdi að sérhæfa
sig í geðlækningum og flytja til
London. Þar var hann á réttri hillu
því Palli var góður og hæfileika-
ríkur læknir, sem alltaf tók mál-
stað sjúklinganna og reyndi allt
sem hann gat til að hjálpa þeim.
Þó að leiðir okkar skildi og við
flyttum hver í sína áttina, við til
Danmerkur og Palli til London,
hélst alltaf góður vinskapur á milli
okkar. Og þó að við hittumst sjald-
an var alltaf eins og við hefðum
síðast sést í gær og Palli var alltaf
sami glaði drengurinn og grallar-
inn.
Þegar við fengum jólakveðju
frá Palla um síðustu jól, sagði að
hann okkur frá því að hann væri
búinn að vera mjög veikur af
krabbameini og að hann væri að
ganga í gegnum erfiða lyfjameð-
ferð. Því miður gekk þetta hratt
yfir og rúmum mánuði seinna
fengum við þær fréttir að Palli
okkar hefði mátt láta undan í bar-
áttunni við krabbameinið. Þvílíkt
óréttlæti, Palli sem var svo sterk-
ur og hugsaði vel um heilsuna,
sem átti allt lífið framundan og var
svo hæfileikaríkur. Þvílíkur missir
fyrir fjölskylduna, Brigitte og
syni, Magnús, Daníel og Oliver,
sem hann lætur eftir sig.
Við komum til með að sakna
hans Palla okkar og það hljómar
svo óraunverulega að hugsa til
þess að við komum aldrei til með
að hitta hann aftur. Það sem við
eigum alltaf eru minningarnar um
traustan vin og góðar stundir sem
við áttum saman.
Hugur okkar er fyrst og fremst
hjá fjölskyldunni, Brigitte og son-
um. Við vottum okkar innilegustu
samúð, megi Guð vera með ykkur
og styrkja í sorginni.
Farvel, kæri vinur, takk fyrir
allt.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Gunnar og Gyða.
 Fleiri minningargreinar
um Sólborgur S. Sigurð-
ardóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ Sverrir Orms-son fæddist
23. október 1925 á
Baldursgötu 31 í
Reykjavík. Hann
lést á Sólvangi í
Hafnarfirði 11.
apríl 2014.
Foreldrar hans
voru Helga Krist-
mundardóttir hús-
móðir, fædd í
Vestmannaeyjum
19. desember 1897, og Ormur
Ormsson rafvirki, fæddur í
Efri-Ey í Meðallandi 4. mars
1891. Sverrir var 5. barnið í
12 barna hópi þeirra og eru 7
eftirlifandi. Sverrir kvæntist
3. mars 1951 Döddu Sigríði
Árnadóttur, f. 14. september
1931 á Blönduósi. Börn þeirra
eru: Kristín Þóra, f. 1950.
Börn hennar eru Ludwig,
Helga Dögg og Birgir sem á
eitt barn. Ingvar Árni, f. 1952,
hann er kvæntur Valgerði
Kristjánsdóttur, f. 1953. Börn
hans frá fyrra hjónabandi eru
Dadda Sigríður, hún á tvo
stráka, og Thelma Björk sem
á tvo stráka. Valgerður á tvær
dætur frá fyrra hjónabandi,
Kristínu Björgu sem á þrjú
börn og Rakel. María Edda, f.
1946 settist síðan fjölskyldan
að í Borgarnesi þar sem Orm-
ur var rafveitustjóri. Sverrir
lærði rafvirkjun hjá föður sín-
um og starfaði hann alla tíð
við það. Hann kynntist eig-
inkonu sinni í Borgarnesi og
fyrstu búskaparárin voru þau
þar en síðar tóku þau sig upp
og fluttu til Reykjavíkur, þá
voru þrjú barnanna fædd. Í
Reykjavík var hann í vinnu
hjá Júlíusi Björnssyni raf-
virkja en síðar fór hann að
vinna hjá föðurbræðrum sín-
um í Bræðrunum Ormsson, sú
vinna leiddi hann að Landa-
kotsspítala þar sem hann réð
sig til St. Jósefssystra og vann
hann þar lengstan starfsaldur
sinn eða þar til hann hætti
fyrir aldurssakir 1995. Hann
vann alla tíð náið með systr-
unum og sinnti ýmsum við-
vikum fyrir þær utan spítalans
einnig. Meðfram vinnunni á
Landakotsspítala vann hann
einnig sjálfstætt við raflagnir
og viðgerðir. Sverrir og
Dadda bjuggu lengst af í
Huldulandi en síðustu árin
hafa þau búið við Hringbraut í
Hafnarfirði. Sverrir naut
umönnunar í Drafnarhúsi í
Hafnarfirði síðustu ár. Hann
lagðist inn á Hjúkrunarheim-
ilið Sólvang í Hafnarfirði í
desember sl. og lést þar 11.
apríl.
Útför Sverris fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 16. apríl
2014, klukkan 13.
1956, eiginmaður
hennar er Guð-
mundur Már Þór-
isson, f. 1955.
Börn þeirra eru
Sverrir Þór sem á
3 börn, Andri Már
d. 2000, hann átti
eina dóttur, og
Arndís Halla sem
á 4 börn. Ormur
Helgi, f. 1958,
kvæntur Ástu
Þóru Ólafsdóttur, f. 1963.
Börn þeirra eru Sverrir,
Marta Rós og Arna María.
Brynja Dadda, f. 1962, eig-
inmaður hennar er Hafþór
Bjarnason, f. 1957. Börn
þeirra eru Ingvi Rafn sem á 3
börn og Íris sem á 2 börn.
Linda Bára, f. 1966, sambýlis-
maður hennar er Gísli Jóhann-
esson, f. 1956. Börn hennar
eru Óskar Örn sem búsettur
er í Ameríku, og Fanndís Ösp.
Gísli á 4 börn frá fyrra hjóna-
bandi: Jóhönnu sem á 3 börn,
Gunnar sem á eitt barn, Arn-
þór og Sigríði.
Sverrir fæddist á Bald-
ursgötu 31 í Reykjavík. Árið
1931 var flutt að Hofgörðum í
Staðarsveit og 1936 að Lax-
árbakka í Miklaholtshreppi.
Í aðdraganda vorsins, fyrstu
farfuglarnir lentir, þegar skall
á með suðaustan slyddu og
strekkingi, ákvað pabbi minn
að nóg væri komið og kvaddi
þetta líf eins og hann hafði lifað
því, með friði og spekt. Pabbi
var afskaplega rólegur maður,
vildi öllum vel og mátti ekkert
aumt sjá. Hann var dulur, sagði
ekki margt en undir niðri
leyndist kímnin. Pabbi var með
eindæmum samviskusamur
maður og í minningunni varð
hann aldrei veikur allan sinn
starfsferil á Landakoti. Marga
sunnudagsmorgna fór ég með
honum niður á Landakot til að
athuga að súrinn væri í lagi.
Oft hittum við systur Elísabetu
og hún sendi okkur heim með
góðgæti úr eldhúsinu. Á heim-
leiðinni stoppuðum við svo í
litlu sjoppunni og ég hljóp inn
og keypti fimmaurakúlur í poka
sem við mauluðum saman á
leiðinni heim í sunnudagssteik-
ina til mömmu. Þegar svo pabbi
átti frí var umsvifalaust úti-
legudótinu pakkað eftir kúnst-
arinnar reglum í Land Rover-
inn og keyrt sem leið lá út úr
bænum. Margar ferðirnar fór
ég með mömmu og pabba um
landið þvert og endilangt, upp
um fjöll og firnindi. Pabbi
þekkti alla fugla og talaði við
þá og bar mikla virðingu fyrir
náttúrunni og öllu lífríki.
Keyrði aldrei utan slóða og
hróflaði sem minnst við gróðr-
inum þar sem við áttum nátt-
stað. Ferðirnar vestur á Lax-
árbakka vekja margar góðar
minningar. Pabbi kenndi mér
að veiða á stöng í Laxá og við
Haffi frændi röltum ósjaldan
saman með stangirnar niður að
á að æfa okkur. Nú er pabbi
kominn í bússurnar aftur og
stikar með Þóri yfir himinsins
tún niður að á. Síðustu árin
hafði pabbi hægt og sígandi
týnst inn í heim Alzheimer og
var oft erfitt að horfa upp á
þann pabba sem við þekktum
hverfa í þá óskiljanlegu hulu.
Alltaf stóð mamma mín eins og
kletturinn við hlið hans og við
systkinin reyndum enn frekar
að þétta hópinn okkar og halda
vel utan um hana og hvert ann-
að. Þegar sjúkdómurinn ágerð-
ist var pabbi svo heppinn að
komast í dagvistun í Drafnar-
húsi þar sem hann naut umönn-
unar þess einstaka starfsfólks
sem þar er og þar leið honum
óskaplega vel. Síðustu mánuð-
ina dvaldi pabbi svo á Sólvangi
þar sem hlúð var að honum af
alúð og nærgætni og kann ég
starfsfólkinu á báðum þessum
stöðum bestu þakkir fyrir.
Þrátt fyrir þessi veikindi var
pabbi samt alltaf sami ljúfi og
góði pabbinn og alltaf stutt í
brosið og gleðina sem var svo
óskaplega dýrmætt. Síðasta
ferðalagið hans hérna megin
var núna á nýársdag þegar
hann kom í kaffi til okkar hing-
að á Árvöllum og Kjalarnesið
heiðraði hann og tók á móti
eins og þeim heiðursmanni sem
hann alltaf var, með hviðum
upp á 40 metra á sekúndu.
Hann ætlaði sér nú alltaf að
ganga með mér á Esjuna en
það bíður betri tíma. Mig lang-
ar að kveðja pabba með þessum
orðum sem við Fanndís rák-
umst á eitt yndislegt sumar-
kvöld á legsteini í Brautarholts-
kirkjugarði og okkur þótti
strax vera ætluð honum.
Þegar fagur fuglaher,
flýgur að húsi þínu.
Bið ég þeir allir beri þér
blessun í nefi sínu
(Ólína Andrésdóttir.)
Farvel, pabbi minn, takk fyr-
ir allt og allt.
Linda Bára Sverrisdóttir.
Það er í raun merkilegt
þetta líf, þegar maður sest nið-
ur og rifjar upp lífshlaup föður
míns núna við andlát hans og
þau rúmlega sextíu ár sem við
höfum fengið að vera saman. Í
fyrstu er upplifunin öryggi og
vernd, sterkur einstaklingur
sem veitir manni skjól. Síðan
kemur tími leiðbeinandans, þar
sem upplýst er um hvernig
best er að rata hina bugðóttu
vegi lífsins, sem smátt og
smátt tvinnast saman með
tímabili jafningjans þar sem
skipst er á skoðunum um
helstu verkefni og vandamál
hvort heldur er innan fjöl-
skyldu eða þjóðfélagsins alls.
Þegar líður á seinni hlutann er
ábyrgðin farin að færast yfir á
þann sem yngri er og þá kem-
ur í ljós hversu mikilvæg árin
með leiðbeinandanum voru.
Undir lokin er sá yngri einnig
búinn að taka að sér öryggið
og verndina og lifir og nærist á
þakklætinu fyrir langa og góða
samverustund.
Pabbi var einstaklega ljúfur
og góður leiðbeinandi, hann
lærði það sjálfur í hópi margra
systkina á Laxárbakka að sam-
vinna og tillitssemi var það
sem skilaði árangri. Móðir
hans þurfti ásamt barnahópn-
um að sjá um búskapinn
löngum stundum þar sem faðir
hans var fjarverandi vegna
vinnu. Þessi tími hefur mótað
hann sem manneskju og þann-
ig gekk hann gjarnan til sinna
verka af æðruleysi og atorku.
Eftir að afi minn gerðist raf-
veitustjóri í Borgarnesi fluttist
fjölskyldan þangað frá Laxár-
bakka og þar fóru stóru hlut-
irnir að gerast í lífi pabba.
Hann kynntist mömmu, Döddu
Sigríði sem kom í Borgarnes
til vinnu á hótelinu. Fjölskyld-
an varð til og börnin fæddust
eitt af öðru. Pabbi hafði lært
rafvirkjun hjá afa og árið 1956
fékk hann vinnu í sínu fagi í
Reykjavík og ákvörðun var
tekin um að flytjast með fjöl-
skylduna þangað.
Pabbi kenndi mér að vinna
og taka ábyrgð. Það að fá að
vinna með honum við rafvirkjun
og viðhald á Landakotsspítala
varð mér ómetanleg reynsla.
Hann vissi hvað var mér fyrir
bestu og hann leiðbeindi þannig
að ekkert fór á milli mála.
Stundum upplifði ég tilviljun í
lífinu sem seinna kom í ljós að
hann hafði í raun skipulagt.
Pabbi naut náttúru landsins
eins og hann frekast gat. Hann
fór á fjöll, stundaði lax- og sil-
ungsveiði og hafði mikinn
áhuga á fuglalífi. Hvort heldur
hann var í návist arna vestur á
Snæfellsnesi eða með lóunni á
sumrin og rjúpunni á veturna
austur í sumarbústað í Hraun-
borgum þá naut hann sín mjög
vel.
Á síðustu árum hefur hallað
undan fæti og heilabilun fór að
gera vart við sig. Þá kemur
best í ljós hversu sterkt það
skilar sér að hafa upplifað ást
og umhyggju í uppvextinum.
Við systkinin höfum lagt okkur
fram um að skila því til hans
sem hann hefur kennt okkur á
lífsleiðinni og trúum því að
hann hafi verið stoltur og um
leið þakklátur. Hann var alltaf
jafn glaður þegar hann var inn-
an um barnabörnin og barna-
barnabörnin og í raun alltaf
áhugasamastur að spjalla við
þau sem yngst hafa verið á
hverjum tíma. Þrátt fyrir
heilsubrestinn var húmorinn
alltaf til staðar.
Minningin lifir, takk fyrir
samveruna, elsku pabbi minn.
Árni Sverrisson.
Aðeins eru nokkrir dagar síð-
an ég kvaddi tengdaföður minn.
Nú hefur faðir minn kvatt einn-
ig. Það var því stutt á milli
þessara tveggja höfðingja sem
kenndu mér svo margt og voru
miklir örlagavaldar í lífi mínu.
Pabbi lifði miklar breytingar á
sinni ævi. Hann sagði okkur frá
æskuárum í Reykjavík, sögur
úr Landeyjum en þangað var
hann sendur 6 ára gamall og
svo voru margar sögur að vest-
an, frá Snæfellsnesi. Hofgarðar
og Laxárbakki voru uppeldis-
stöðvar hans og systkina hans.
Mér er minnisstæð sagan sem
hann sagði mér frá því er hann
strauk af Baldursgötunni, en
þar bjó hann fyrstu 6 árin, nið-
ur að Reykjavíkurhöfn og um
borð í Skaftfelling. Hann var að
leita að pabba sínum og fann
hann þar enda var þetta vinnu-
staður Orms afa. Hann sagðist
hafa gert nokkrar tilraunir en
alltaf verið stoppaður af en
þarna tókst það. Sögunni fylgdi
glettnisblik og kankvíslegt bros,
hann var hreykinn af afrekinu.
Það er til mynd af honum um
borð í Skaftfellingi, 6 ára gutta
í frakka, með sixpensara og
ljósar krullur.
Ég á margar góðar minn-
ingar úr uppvexti okkar systk-
inanna. Landakotsspítali á nátt-
úrlega stóran hlut í minningum
frá uppvextinum. Pabbi var
alltaf í vinnunni, það var hringt
á kvöldin og um helgar, á jól-
unum meira að segja. Alltaf
hentist hann af stað. Við feng-
um stundum að fljóta með. Það
voru fastar ferðir á laugardags-
og sunnudagsmorgnum, það
varð að brenna ruslinu og
tékka á súrefninu, skipta út
kútum og ýmislegt fleira. Lyft-
an var t.d. gjörn á að stoppa.
Okkur fannst alltaf að allt sem
aflaga fór á Landakoti væri í
hans verkahring að laga. Miðað
við það hefði átt að ráða 10
menn þegar hann hætti vegna
aldurs 1995. Það var alla tíð
mjög gott og sérstakt samband
á milli pabba og nunnanna. Það
var gagnkvæm virðing og vænt-
umþykja. Við þekktum þær
flestar með nafni. Það komu oft
minnisstæðar sendingar frá
þeim, myndir, krossar og kökur
sem hvergi sáust annars staðar.
Pabbi var mikill náttúruunn-
andi og elskaði fuglana, sérstak-
lega tók hann vel á móti mófugl-
unum á vorin. Hann var
veiðimaður en passaði alltaf að
hvíla ána, engin ofveiði leyfðist
þar sem hann veiddi. Pabbi var
líka með bíladellu, við fórum
sunnudagsbíltúrinn á bílasölur
og eru strákarnir með sams
konar dellu. Hópurinn okkar er
stór og foreldrar okkar byggðu
góðan grunn sem er þakkarvert.
Við höfum verið lánsöm að
halda hópinn en einni stórri
sorg lentum við í þegar við
misstum Andra Má árið 2000.
Þar missti pabbi dótturson og
það tók verulega á hann eins og
okkur öll. En það eru alltaf
miklar gleðistundir þegar allir
koma saman, mikið hlegið en
ekki rifist. Pabbi hafði yndi af
því að hafa börnin í kringum
sig. Á seinni árum þekkti hann
ekki öll börnin en það skipti
ekki máli, þau glöddu hann
samt. Og glaðastur var hann ef
hann fékk fólkið sitt til að
syngja, helst dansa líka. Hann
og mamma voru alla tíð gott og
samstillt teymi. Í minningu hans
verður því að viðhalda sönghefð-
unum, það verða haldnar miklar
grillveislur á sumrin og skötu-
veislan má ekki gleymast. Takk
fyrir mig, pabbi minn.
Brynja Dadda Sverrisdóttir.
Sverrir
Ormsson
 Fleiri minningargreinar
um Sverrir Ormsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.