Morgunblaðið - 25.04.2014, Side 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. APRÍL 2014
✝ Gróa fæddist íReykjavík 18.
október 1922. Hún
lést 8. mars 2014.
Gróa var dóttir
hjónanna Eyjólfs
Guðbrandssonar
og Steinunnar Sig-
urgeirsdóttur. Hún
var sú þriðja í
hópi fjögurra
systkina, Ástu,
Friðgeirs og
Stellu. Eiginmaður Gróu var
Gunnar Auðunsson
skipstjóri, d. 2012
og áttu þau tvö
börn, Sigríði Rósu,
d. 2003, og Pétur
Guðjón. Barnabörn
Gróu eru fjögur
og barna-
barnabörn hennar
eru einnig fjögur.
Útför Gróu fer
fram frá Fríkirkj-
unni í dag, 25.
apríl 2014, kl. 11.
Andlát móður minnar, Gróu
Eyjólfsdóttur, markar tímamót.
Gróa var sú síðasta á lífi af þeirri
kynslóð sem hún tilheyrði innan
minnar nánustu fjölskyldu.
Í huga mínum eru Gróa og
Gunnar á flestan hátt óaðskiljan-
leg og því fjalla eftirmæli Gróu,
mömmu minnar, líka um Gunnar
föður minn, traustan lífsförunaut
Gróu.
Gróa ólst upp á Lokastíg 17 í
Reykjavík, heimi sem stendur
fleiri kynslóðum fjölskyldu okkar í
skýrri minningu. Gróa lauk
grunnskóla, fór að vinna hjá Sig-
ríði Zoëga og seinna í Reykjavík-
urapóteki.
Gróa giftist Gunnari Auðuns-
syni 21. júlí 1949 og voru þau
þannig gift í yfir 60 ár. Sem sjó-
mannskona stóð Gróa fyrir öllu
heimilishaldi, fyrst á Norðfirði,
síðan Akureyri og að lokum
Reykjavík/Seltjarnarnesi. Gróa
og Gunnar bjuggu yfir 50 ár á Sel-
tjarnarnesi og settu sinn svip á
bæinn. Gróa var glaðlynd í góðra
vina hópi og alltaf til í að syngja
með frændfólki og gestum, enda
hafði hún góða söngrödd og kunni
mikið af söngvum og ljóðum.
Það var alltaf „Gróa og Gunn-
ar“. Já, þú ert sonur Gróu og
Gunnars. Já, það var alltaf gaman
að koma til Gróu og Gunnars á
Vallarbrautinni, o.s.frv. Gróa og
Gunnar voru einstaklega gestrisin
og fannst alltaf gaman að taka í
spil með ættingjum og vinum, og
má segja að Gróa hafi haft vinn-
inginn, því hún var mikil spila-
kona. Þegar hún var að vinna átti
hún til að segja: „Já, þetta kenndi
Sæmundur mér.“
Frændrækni Gróu og Gunnars
var einstök og traust fram til þess
síðasta. Gróa og Gunnar voru
heiðarleg, samrýmd alla ævi og
ferðuðust mikið, sérstaklega
seinni árin. Eftir langt líf saman,
trausta samveru í mörg ár, tár,
bros og margar góðar stundir, var
eðlilegt að Gróa saknaði Gunnars
eftir að hann dó í mars 2012. Þó að
heilsunni hrakaði bar Gróa sig vel,
enda naut hún ennþá vinskapar
vina og vandamanna. Án þess að
gera upp á milli ykkar gömlu vina
Gróu þá vil ég hér færa kveðju frá
Karen Christensen í Kalundborg,
sem var pennavinkona Gróu í 75
ár. Þær hittust oft í gegnum árin
og var glatt á hjalla. Bless,
mamma mín. Blessuð sé minning
þín.
Pétur Guðjón Gunnarsson.
Mig langar að minnast Gróu,
móðursystur minnar, með nokkr-
um orðum. Gróa var skemmtileg
kona og afskaplega myndarleg
húsmóðir og var margt til lista
lagt. Hún hafði til dæmis undur-
fagra rithönd, saumaði út, prjón-
aði og heklaði af miklu listfengi.
Hún var líka flink í eldhúsinu og
bakaði þynnstu pönnukökur sem
sögur fara af og það var ófáum
sinnum sem ég, systkini mín og
síðar börnin mín sátum í góðu yf-
irlæti í eldhúsinu hjá Gróu og röð-
uðum í okkur pönnukökum eða
öðru góðgæti. Það var ánægjulegt
að sækja þau hjónin heim, enda
voru þau bæði mjög fróð, vel lesin
og fylgdust vel með t.d. náttúru-
fari og veðurfari. Gróa sagði
skemmtilega frá gömlum tímum
og fólki hér í Reykjavík fyrr á síð-
ustu öld enda mjög minnug og
ættfróð. Þótt hún talaði stundum
mikið var hún líka góður hlust-
andi, hispurslaus og heiðarleg.
Henni var annt um fólk.
Í síðasta skiptið sem ég hitti
Gróu var hún á Borgarspítalanum
en þá sagði hún mér frá því þegar
Geiri bróðir hennar fékk hana
með sér á ball í Stýrimannaskól-
anum og hitti Ellu sem síðar varð
eiginkona hans. Þetta hefur verið
örlagaríkt kvöld því ekki aðeins
urðu Ella og Geiri hjón og eign-
uðust sjö börn heldur giftist Gróa
síðar Gunnari, bróður Ellu, og síð-
an giftist faðir minn Auðun, bróðir
Gunnars, Sigríði Stellu, yngri
systur Gróu, en þau eignuðust
fimm börn. Þannig kom það til að
þrjú systkini á Þórsgötunni giftust
jafnmörgum systkinum af Loka-
stíg og er kominn af þeim stór ætt-
bálkur. Gróa sagði svo skemmti-
lega frá þessu kvöldi að það gerði
ekkert til þó að ég hefði heyrt sög-
una áður.
Mamma kveður systur sína með
söknuði og innilegu þakklæti fyrir
vináttu og tryggð gegnum alla æv-
ina bæði við sig og börnin. Sömu-
leiðis sjá synir mínir á eftir litríkri
og góðri frænku með söknuði.
Ásdís.
Nú er komið að því að kveðja
Gróu, föðursystur mína, og er það
gert með miklum söknuði. Hún
var ætíð hluti af lífi mínu og er ég
þakklát fyrir það. Gróa var glæsi-
leg kona með hlýja og hressilega
nærveru. Hún var umhyggjusöm,
vel upplýst og áhugasöm um fólk
og málefni.
Þegar foreldrar mínir fluttu frá
Reykjavík til Akureyrar með mig
þriggja mánaða gamla og fimm
systkini mín, tóku Gróa og Gunnar
mig til sín í nokkrar vikur á meðan
fjölskyldan var að koma sér fyrir á
nýja staðnum. Þá voru þau enn
barnlaus og þótti sjálfsagt að létta
undir með stórri barnafjölskyld-
unni af gleði eins og þeim var lagið.
Fyrst man ég eftir Gróu þegar
hún og Gunnar bjuggu á Möðru-
vallastræti á Akureyri. Þar voru
þau með börnin sín, Siggu Rósu
og Pétur, þar til þau fluttu til
Reykjavíkur. Á sumrin fór ég með
mömmu suður þar sem við vorum
í nokkrar vikur í senn. Í þeim
heimsóknum bjó ég alltaf hjá
Gróu og Gunnari, fyrst á Holts-
götu og svo á Vallarbraut. Mér
leið vel hjá þeim í þessum heim-
sóknum, enda voru þau bæði sér-
staklega barngóð og oft var glatt á
hjalla hjá okkur krökkunum.
Eftir að foreldrar mínir fluttu
með fjölskylduna suður vorið 1964
var þó nokkur samgangur á milli
fjölskyldnanna. Við Sigga Rósa
vorum líka ágætar vinkonur og
gerðum ýmislegt saman.
Það má segja að Gróa hafi verið
húsmóðir fram í fingurgóma. Hún
gerði heimili sitt einstaklega fal-
legt, var gestrisin og hlúði vel að
fjölskyldu sinni. Hennar mesta
stolt í lífinu voru börnin og afkom-
endur þeirra. Það var mikið áfall
fyrir hana að missa Siggu Rósu
langt um aldur fram og talaði hún
stundum um þann missi við mig.
Gróa og Gunnar voru yfir sig
ánægð með ferð sína til Tékklands
í brúðkaup dótturdóttur sinnar,
Helgu Bjarkar, fyrir nokkrum ár-
um. Þau ljómuðu þegar þau sögðu
frá ferðinni og sýndu myndir úr
henni.
Mikið var gaman að taka á móti
þeim hjónum í bústaðnum okkar,
ásamt Stellu systur Gróu. Seinna
komu þær systur í bústaðinn með
Karen, æskuvinkonu sinni frá Dan-
mörku, og fleira fólki. Þá var ald-
eilis glatt á hjalla, og margar sögur
sagðar, bæði á íslensku og dönsku!
Gróa lifði löngu, gæfuríku lífi og
var nokkuð hraust fram á síðustu
ár. Hún gat séð um sig og Gunnar
þar til hann fór á elliheimili og þá
heimsótti hún hann á hverjum
degi þar til hann féll frá. Síðan sá
hún að mestu um sig sjálf uns hún
fór á Grund, þar sem hún lést eftir
stutta dvöl.
Með þakklæti og yl í hjarta
kveð ég Gróu frænku mína. Ég og
fjölskylda mín vottum Pétri og
fjölskyldu hans og öðrum nánum
aðstandendum hennar okkar
dýpstu samúð.
Edda Friðgeirsdóttir.
Látin er Gróa vinkona mín Eyj-
ólfsdóttir. Fyrir tveimur árum lést
Gunnar, maður hennar, og dóttir
þeirra, Sigríður Rósa, lést árið
2000. Ég vil minnast þeirra allra
með þessum fátæklegu orðum.
Ég kynntist þeim öllum haustið
1969. Þá var ég nýflutt heim til Ís-
lands eftir átta ára dvöl í Kaliforn-
íu. Ég var á fimmtánda ári, fór í
Mýrarhúsaskóla og þekkti engan
á mínum aldri. En ég var heppin.
Stúlka ein í bekknum, Sigga Rósa
Gunnarsdóttir, tók mig að sér.
Sigga Rósa varð fyrsta íslenska
vinkona mín. Entist sú vinátta alla
tíð. Ég á margar góðar minningar
um hana frá fyrri hluta áttunda
áratugarins þegar við vorum ung-
lingar og lífið blasti við. Margar
ljúfar minningar á ég einnig um
Gunnar og Gróu sem tóku mér
ávallt opnum örmum á fallega
heimili sínu á Vallarbrautinni.
Sigga flutti snemma að heiman,
enda lá henni á að verða fullorðin
og standa á eigin fótum. Hún lærði
röntgentækni eða geislafræði,
eins og það heitir nú, og fór síðan
að vinna á Borgarspítalanum þar
sem hún vann þangað til hún flutti
til Noregs 1976. Þar giftist hún ís-
lenskum lækni, Helga Þórarins-
syni, og eignaðist tvö börn, Helgu
Björgu og Gunnar Þór, og vann og
bjó til dauðadags. Ég heimsótti
hana tvisvar til Noregs undir lok
aldarinnar og var seinna skiptið
erfitt þar sem hún var þá komin
með krabbamein. Hún dó árið
2000, aðeins 46 ára gömul. Hún
var öllum sem þekktu hana mikill
harmdauði. Það er fjarstæðu-
kennt að þessi glæsilega, klára
kona sem var svo full af fjöri og
lífslöngun skyldi deyja svona ung.
Með andláti Gróu er ákveðnum
kafla í lífi mínu lokið. Ég vil þakka
þeim Siggu Rósu, Gróu og Gunn-
ari fyrir allt sem þau gáfu mér.
Þau munu alltaf eiga stað í hjarta
mínu. Megi þau hvíla í friði.
Ég votta Pétri Gunnarssyni,
Helgu Björgu, Gunnari Þór,
Stellu Eyjólfsdóttur og öðrum að-
standendum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þuríður Þorbjarnardóttir.
Gróa Eyjólfsdóttir
✝ Guðrún Jón-asdóttir fædd-
ist í Álftagerði við
Mývatn 7. febrúar
1924. Hún andaðist
á Sjúkrahúsinu á
Akureyri 15. apríl
sl.
Foreldrar henn-
ar voru Jónas Ein-
arsson frá Reykja-
hlíð, bóndi í
Álftagerði, f. 27.
febr. 1891, d. 26. nóv. 1970, og
k.h. Kristjana Lovísa Jóhann-
esdóttir frá Laugaseli í Reykja-
dal, húsfreyja, f. 31. okt. 1885,
d. 7. maí 1962. Bróðir Guðrúnar
var Gestur, bóndi og bifreið-
arstjóri í Álftagerði, f. 21. febr.
1919, d. 24. febr. 1986, kvæntur
Kristínu Jónsdóttur frá Stóru-
völlum í Bárðardal, f. 14. okt.
1924. Hinn 14. júlí 1950 giftist
Guðrún, Ólafi Skaftasyni,
bónda í Gerði í Hörgárdal, f. 24.
jan. 1927, d. 8. apríl 1999. For-
eldrar hans voru Skafti Guð-
mundsson bóndi, f. 14. maí
1894, d. 19. jan. 1987, og k.h.
Sigrún Sigurðardóttir hús-
freyja, f. 28. maí 1893, d. 4. júlí
1972. Börn Guðrúnar og Ólafs
eru fjögur: 1) Þórdís, fyrrv.
bóndi, f. 20. febr. 1951. Eig-
þeirra er Bergþór, f. 20. des.
1975, sambýliskona Gunnþór-
unn Sigurðardóttir, f. 7. sept.
1975. Börn þeirra eru Hilda Ósk
og Viktor Máni. 3) Ívar bóka-
safnsfræðingur, f. 4. mars 1962.
Sambýlismaður hans er Einar
Jóhannesson klarínettuleikari,
f. 16. ágúst 1950. 4) Arnþór
bankastarfsmaður, f. 13. mars
1971. Guðrún ólst upp í Álfta-
gerði en þar var þá fjórbýli. Um
árabil dvaldi á heimilinu frændi
hennar og jafnaldri, Snæbjörn
Kristjánsson. Fleiri börn voru
þar um lengri eða skemmri
tíma. Guðrún vann í eldhúsi
Héraðsskólans á Laugum seinni
hluta vetrar 1945. Hún lauk
prófi frá Húsmæðraskóla Ak-
ureyrar 1947, starfaði á Prjóna-
stofunni Heklu á Akureyri vet-
urinn 1947-1948 og var
matráðskona við Héraðsskól-
ann á Laugum veturinn 1948-
1949. Í Pylsugerð K.E.A. starf-
aði hún veturinn 1950. Sumarið
1950 fluttist Guðrún að Gerði
og gerðist húsfreyja þar. Hún
tók þátt í félagslífi í Hörgárdal
og fimmtug gekk hún í Kven-
félag Hörgdæla. Hún var ritari
félagsins 1977-1983 og starfaði
í því til æviloka. Árið 2001 flutt-
ist Guðrún til Akureyrar og
stóð heimili hennar í Lindasíðu
4 eftir það.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag, 25.
apríl 2014, og hefst athöfnin
klukkan 13.30. Jarðsett verður
að Myrká.
inmaður hennar
var Pétur Ó.
Helgason, bóndi á
Hranastöðum í
Eyjafirði, f. 2. maí
1948, d. 7. ágúst
2002. Dætur þeirra
eru: a) Hafdís
Hrönn, f. 15. júní
1971, gift Sigurði
Eiríkssyni, f. 3.
mars 1966. Börn
þeirra eru Pétur
Elvar, Ólafur Ingi, Aldís Lilja
og Trausti Freyr. b) Heiðdís
Fjóla, f. 18. nóv. 1973, gift Ein-
ari Geirssyni, f. 8. apríl 1972.
Börn þeirra eru Lovísa Kristín,
Óliver og Alex Þór. Sonur Ein-
ars er Valgeir. c) Ásta Arn-
björg, f. 6. okt. 1974, gift Arnari
Árnasyni, f. 8. ágúst 1974. Börn
þeirra eru Kristjana Líf, Elmar
Blær og Þórdís Birta. d) Helga
Ólöf, f. 17. ágúst 1981, sam-
býlismaður Atli Hafþórsson, f.
24. apríl 1978. Synir þeirra eru
Pétur Ólafur og Helgi Þór. 2)
Álfhildur búfræðikandidat, f.
27. ágúst 1956. Sambýlismaður
hennar er Sigurður Bárðarson
byggingameistari, f. 25. febr.
1955. Fyrrv. sambýlismaður
Álfhildar er Björn Halldórsson
bóndi, f. 14. des. 1956. Sonur
Það er alltaf erfitt að kveðja og
það er sannarlega erfitt að kveðja
hana ömmu. Minningarnar
streyma fram en það er gott að
ylja sér við fallegar minningar.
Við systur munum svo vel þegar
við vorum stelpur og fórum á vor-
in í nokkra daga í Gerði til þeirra
afa og ömmu. Það var alltaf mikil
upplifun, sauðburður í fullum
gangi og mikið um að vera. Það
var alltaf hægt að ganga að
ömmu vísri að hún sinnti sínum
störfum vel, mjólkaði kvölds og
morgna ásamt honum afa og
sinnti heimilinu af alúð. Það var
gott að koma inn í eldhús til
hennar ömmu, henni var alltaf
svo umhugað um að við systur
fengjum nóg að borða. Amma
gerði aldrei neitt vesen þó svo
eitthvað væri á boðstólum sem
okkur líkaði ekki, hún horfði bara
framhjá því og passaði að við
fengjum nóg af einhverju sem
okkur líkaði. Svona var amma,
vildi bara að okkur liði vel.
Hún fann alltaf tíma til að gera
eitthvað skemmtilegt með okkur
eins og að moka snjóhús inn í
skafl, þar sem við gátum svo leik-
ið okkur. Þá kenndi hún okkur að
klippa út dúkkulísur og á klukku.
Það var alltaf hápunkturinn þeg-
ar amma poppaði því þá tók hún
lokið af pottinum og við eltum
skoppandi popp um allt eldhús,
þá var sko mikið fjör. Svona var
amma, oft fjör í kringum hana, en
samt svo hlý. Amma var fljót að
tileinka sér nýjungar og fór til
dæmis að bjóða upp á heimagerð-
ar pitsur fljótlega eftir að þær
urðu vinsælar á Íslandi og oft
kvaddi hún okkur með orðunum
„við verðum í bandi“.
Fyrir 15 árum þegar afi dó
flutti amma til Akureyrar og
urðu þá miklar breytingar á
hennar lífi. Það vafðist nú ekkert
fyrir henni ömmu því hún hafði
alveg einstakt lag á að sjá tæki-
færin og það jákvæða í lífinu.
Hún naut þess að flytja inn í
Lindasíðuna þar sem hún eign-
aðist marga góða vini og fór oft til
vinkvenna sinna í kaffi og tók
alltaf vel á móti gestum. En alltaf
var fjölskyldan í fyrirrúmi og
ömmu þótti ómögulegt að vera
ekki heima ef eitthvert okkar
ætlaði sér að kíkja í kaffi. Hún
fékk sér því GSM-síma sem hún
tók alltaf með sér þegar hún
skrapp að heiman. Við áttum svo
bara að hringja og þá dreif hún
sig heim til að taka á móti okkur.
Það var henni svo mikilvægt að
hitta sitt fólk og geta fylgst með
hvernig gengi hjá okkur öllum.
Hún spurði frétta og var alltaf
með á hreinu hvernig gengi hjá
okkur. Það var gott að koma til
ömmu og eins og í Gerði þá dreif
hún veitingar á borðið, settist svo
hjá okkur og spjallaði og oft var
slegið á létta strengi og hlegið.
Það er ekki hægt að minnast
hennar ömmu án þess að minnast
á allan prjónaskapinn. Hún
prjónaði sokka á okkur öll, börn,
barnabörn, tengdabörn og lang-
ömmubörn og munum við njóta
þeirra áfram því hún valdi gott og
slitsterkt garn, þeir áttu að end-
ast vel. Í seinni tíð prjónaði hún
líka teppi sem yngstu langömmu-
börnin fengu að njóta.
Við þökkum elsku ömmu fyrir
allt, hún var okkur mikil fyrir-
mynd.
Hranastaðasysturnar,
Hafdís Hrönn, Heiðdís Fjóla,
Ásta Arnbjörg og Helga Ólöf.
Elsku langamma,
Ég elska þig svo mikið þótt ég
hafi aldrei sagt það. Núna ertu
komin í himnaríki og vonandi líð-
ur þér vel þar því mig langar að
þér líði vel. Ég las einu sinni að
dauðinn væri ekki til heldur að-
eins nýtt upphaf og ég vona að
það sé satt. Ég kom ekki nógu oft
til þín, ég vildi að ég hefði gert
það því nú fatta ég að það er of
seint að koma núna. Ég planaði
með ömmu að eftir páskafrí
mundi ég koma til þín og spila við
þig en svo varðstu veik og mig
langar svo að koma til þín og spila
við þig og sjá fallegu dúkkuna
þína sem mér þótti alltaf svo fal-
leg. Þú varst alltaf svo góð við
mig og þú varst alltaf svo ynd-
isleg og ég sakna þín svo mikið.
Mér finnst sárt að þurfa að
kveðja þig en það hjálpar mér að
vita að þér líður vel og ég mun sjá
þig seinna. En mundu að ég mun
alltaf elska þig og þú verður alltaf
hluti af mér.
Þitt barnabarnabarn,
Þórdís Birta.
Okkur langar að skrifa nokkur
orð til að minnast langömmu okk-
ar, Guðrúnar í Gerði. Langamma
var alltaf glöð og það var alltaf
gaman í kringum hana enda var
aldrei langt í húmorinn hjá henni.
Minningarnar sem við eigum
eru góðar og dýrmætar. Alltaf
þegar við komum í heimsókn
hafði hún rosalega gaman af því
að reyna að rassskella okkur. Úr
varð einskonar keppni okkar á
milli og þegar einhverjum tókst
ætlunarverk sitt var mikið hlegið.
Þetta reyndi hún síðast í níræð-
isafmælinu sínu 7. febrúar síðast-
liðinn sem sýnir kannski hversu
spræk og hress hún var allt sitt líf
en fyrir það erum við rosalega
þakklát.
Þegar farið var í heimsókn til
langömmu voru alltaf á boðstól-
um miklar kræsingar og munum
við sérstaklega eftir því að hún
átti alltaf nóg af ís í frystinum.
Hún sagði manni líka alltaf að fá
sér tvær skálar, hún passaði að
enginn færi svangur frá henni.
Svo voru smjörkökurnar hennar
ómissandi partur af heimsóknun-
um í kringum jólin. Langamma
var alltaf til í að spila við okkur og
þá sérstaklega Svarta-Pétur og
Undansteypu en þær voru ófáar
spilastundirnar sem við áttum
með henni í Gerði og síðar í
Lindasíðu. Hún kenndi okkur
líka kapal sem hún og langafi
höfðu lagt saman.
En langamma gefur okkur
ekki fleiri skelli á rassinn og við
fáum ekki oftar að heyra einlæg-
an hláturinn sem fylgdi á eftir.
Við langömmubörnin minnumst
hlýleika hennar og glettni með
þakklæti í hjarta og bros á vör
eins og hún hefði sjálf kosið að við
myndum gera.
Elmar Blær Arnarsson,
Kristjana Líf Arnarsdóttir,
Ólafur Ingi Sigurðsson og
Pétur Elvar Sigurðsson.
Þó ég hafi aldrei þekkt Gest,
móðurafa minn, var ég svo lán-
söm að fá að kynnast Guðrúnu
afasystur minni og verð ég æv-
inlega þakklát fyrir það.
Þegar ég hugsa til Gunnu
kemur strax upp í hugann minn-
ing um hádegismat í Gerði —
lambahryggur með öllu tilheyr-
andi og að sjálfsögðu ís og ávextir
í eftirrétt. Ég minnist líka nota-
legra stunda úr íbúðinni hennar á
Akureyri. Þangað var ég alltaf
velkomin en nú sé ég eftir því að
hafa ekki heimsótt hana oftar en
ég gerði.
Mín síðasta minning af Gunnu
er frá einstaklega björtum og fal-
legum degi í fyrrasumar, þegar
ég fagnaði útskrift úr mennta-
skóla með ættingjum og vinum.
Ég man eftir henni sitjandi úti
sólinni ásamt vinkonu minni, þær
voru í hrókasamræðum um mý-
vetnskar ættir og báðar höfðu
gaman af. Að spjalla við Gunnu
var nefnilega eins og að tala við
ungling. Hún var skemmtileg,
mikill húmoristi og alltaf vel með
á nótunum.
Elsku Gunna, það tekur mig
sárt að geta ekki kvatt þig eins og
ég hefði viljað en þessi fátæklegu
orð eru mín kveðja til þín.
Heiðin var kvödd með trega og tryggð,
tárin og sporin hurfu í viðinn.
Krakkarnir hröktust um breiða byggð
en blærinn söng áfram um heiðar-
friðinn.
(Pálína Guðrún Jóhannesdóttir)
Hvíldu í friði, frænka mín.
Jóna Kristjana
Hólmgeirsdóttir.
Guðrún
Jónasdóttir