Morgunblaðið - 25.04.2014, Qupperneq 31

Mín fyrsta minning um afa, eft-
ir að hann kom í fjölskylduna, er
mér enn fersk í minni. Það var ein
jólin sem ég bjó á Egilsstöðum
sem ég fékk gjöf frá „jólasvein-
inum“ stílaða á „prinsessuna“. Ég
átti erfitt með að skilja einhverja
fullorðinsskrift en sá að þetta nafn
átti ekki við neitt okkar. Ég fór
pínulítið hjá mér þegar mér var
sagt að þetta væri gjöf handa mér.
Þessi jólasveinn var auðvitað afi
Þorsteinn.
Ég man eftir því þegar við
frænka mín, Katrín, vorum í heim-
sókn hjá afa og ömmu. Við gerð-
um stundum ekkert nema að
hlæja saman. Afi sagði þá við okk-
ur: „Passið nú að pissa ekki á ykk-
ur af hlátri.“ Þetta fannst okkur
auðvitað ennþá fyndnara og gát-
um ekki hætt og enduðum báðar á
því að pissa rækilega á okkur af
hlátri.
Þegar kom að mat var afi alltaf
með það á hreinu hvað skyldi vera
á boðstólum. Það skipti svo sem
ekki máli hvort það var sérstakt
tilefni eða ekki, afi passaði alltaf
að nóg væri til af öllu þegar hann
bauð fólki til borðs. Veislurnar
hans eru sérstaklega eftirminni-
legar þar sem hann lagði allan
metnað sinn í að hafa þær sem
glæsilegastar og var aldrei neitt
til sparað. Afi mundi líka alltaf
hvað mér þótti best í eftirrétt, en
það voru sykruð jarðarber með
rjóma. Þegar þau voru í boði sagði
hann sérstaklega: „Heiðrós! Það
er eftirmatur!“ með væmni í rödd-
inni sinni. Alltaf var hægt að gera
ráð fyrir að það væri „brunch“
heima hjá ömmu og afa á laug-
ardagsmorgnum með öllu tilheyr-
andi. Þangað voru allir velkomnir
og auðvitað, eins og áður, alltaf
nóg til af öllu. Svona mætti lengi
halda áfram.
Afa var rosalega annt um að
vita hvernig mér gengi í mínu
námi og ræddi það oft við mig og
fór ekki leynt með hversu stoltur
hann var af mér þegar mér hafði
gengið vel. Hann bað ömmu mína
alltaf um að hringja í mig eftir
próf, en þau voru alltaf með það á
hreinu hvenær ég færi næst í próf.
Þegar við göngum í gegnum þá
sorg að missa svona frábæran
mann sem afi Þorsteinn var, þá
fannst mér fyrstu dagana að ég
mætti ekki brosa eða hafa gaman.
Þegar ég glími við þessar hugs-
anir þá rifja ég upp þá tíma þegar
ég var að ganga í gegnum mitt
gelgjuskeið. Þá brosti ég kannski
ekkert oft og var ekkert mikið að
sýna eldra fólkinu athygli. Þá
heyrðist alltaf í afa á meðan hann
horfði á mig: „Brooostu!“ Og svo
brosti hann sjálfur til mín þar til
ég brosti til hans. Þó að þetta hafi
að sjálfsögðu farið aðeins í taug-
arnar á gelgjunni þá fór ég með
tímanum að vera meðvituð um
þetta og að ég skyldi gjöra svo vel
að brosa þegar ég væri nálægt
honum afa mínum. Þessi minning
minnir mig bara á að hann myndi
ekki vilja að ég gerði neitt annað
en að vera brosandi og glöð núna
þrátt fyrir að hann sé farinn.
Ég á margar góðar minning-
arnar um þig. Þú varst alltaf fullur
af gleði og húmor og hefur alltaf
verið okkur eins og afi og passaðir
alltaf fullkomlega inn í fjölskyld-
una.
Hvíldu í friði, elsku afi, bestu
kveðjur.
Heiðrós Tinna Hannesdóttir.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. APRÍL 2014
✝ RögnvaldurGíslason fædd-
ist í Eyhildarholti í
Hegranesi í Skaga-
firði 16. desember
1923. Hann and-
aðist á Heilbrigð-
isstofnuninni á
Sauðárkróki mánu-
daginn 7. apríl
2014.
Foreldrar hans
voru hjónin Gísli
Magnússon, f. 25. mars 1893, d.
17. júlí 1981, og Guðrún Sveins-
dóttir, f. 29. júlí 1895, d. 13.
ágúst 1977. Rögnvaldur var
fjórði í röð ellefu systkina sem
upp komust. Af þeim lifa Gísli
Sigurður, Árni, María Kristín
Sigríður og Þorbjörg Eyhildur,
en látnir eru Magnús Halldór,
Sveinn Þorbjörn, Konráð,
Frosti, Kolbeinn og Bjarni.
Rögnvaldur kvæntist 16. des-
ember 1954 Sigríði Jónsdóttur
frá Djúpadal, f. 30. nóvember
1928, d. 18. október 2012. For-
eldrar hennar voru hjónin Jón
Eiríksson, f. 1. maí 1898, d. 8.
júní 1988, og Nanna Þorbergs-
dóttir, f. 1. júní 1906, d. 31. maí
1930. Börn Rögnvaldar og Sig-
ríðar eru: 1) Eiríkur, f. 1. júní
1955. Eiginkona hans er Guðrún
Ingólfsdóttir, f. 1959. Sonur
Reykjavík, annan í Héraðsskól-
anum á Laugarvatni og þann
þriðja í Bændaskólanum á Hól-
um og varð búfræðingur 1945.
Aðra vetur var hann við bústörf
heima í Eyhildarholti, en á
sumrin oftast í vega- og brúar-
vinnu víða um Norður- og
Norðausturland. Þegar þau Sig-
ríður giftust hófu þau búskap í
Djúpadal og stóð til að þau
tækju þar að fullu við búi en
snöggur endi var bundinn á þau
áform þegar Rögnvaldur fékk
lömunarveiki vorið 1956. Hann
lamaðist ekki en varð óvinnufær
um nokkurra ára skeið og gat
ekki unnið erfiðisvinnu eftir
það. Um tíma vann Rögnvaldur
íhlaupavinnu á skrifstofu Bún-
aðarsambands Skagafjarðar, en
í ársbyrjun 1961 hóf hann störf
á sýsluskrifstofunni á Sauð-
árkróki og vann þar til starfs-
loka um sjötugt, lengst af sem
aðalbókari. Fyrstu árin átti fjöl-
skyldan áfram heimili í Djúpa-
dal ásamt föður og föður-
bræðrum Sigríðar, en
Rögnvaldur leigði herbergi á
Sauðárkróki og kom heim um
helgar. Haustið 1967 fluttist
fjölskyldan til Sauðárkróks og
áttu þau hjón þar heima síðan,
lengst af á Smáragrund 17 en
frá 2004 í Sauðármýri 3. Eftir að
Sigríður lést 2012 fluttist Rögn-
valdur á Dvalarheimili aldraðra
á Sauðárkróki og dvaldist þar
síðasta árið.
Útför Rögnvaldar fer fram
frá Sauðárkrókskirkju í dag, 25.
apríl 2014, kl. 14.
þeirra er Ingólfur,
f. 1994. 2) Nanna
Valgerður, f. 20.
mars 1957. Börn
hennar eru: a)
María Ásdís Stef-
ánsdóttir, f. 1974,
sem ólst að hluta til
upp hjá afa sínum
og ömmu. Hún er
gift Árna Ragn-
arssyni. Börn
þeirra eru Hekla
Irene Sigríður McKenzie, f.
1993, og Úlfur, f. 2001. b) Rögn-
valdur Hjalti Nönnuson, f. 1981,
sambýliskona Þorbjörg Ágústs-
dóttir. 3) Guðrún, f. 5. júní 1958.
Eiginmaður hennar er Bjarni
Þór Björnsson, f. 1959. Dætur
þeirra eru: a) Helga Kristjana, f.
1987, sambýliskona Ásta Kristín
Benediktsdóttir. b) Ragna Sig-
ríður, f. 1989, sambýlismaður
Þráinn Halldór Halldórsson. c)
Svava Hildur, f. 1993, unnusti
Elmar Helgi Ólafsson. 4) Sigríð-
ur Kristín, f. 4. janúar 1964. Eig-
inmaður hennar er Þórir Már
Einarsson, f. 1964. Synir þeirra
eru: a) Bergur, f. 1993. b) Odd-
ur, f. 1999. c) Dagur, f. 2003.
Rögnvaldur ólst upp í
Eyhildarholti og gekk í farskóla
í Rípurhreppi en var síðan einn
vetur í Gagnfræðaskólanum í
Eftir níutíu ára lífshlaup er
margt sem rifja má upp, gleðj-
ast yfir og trega. Um fyrri
hluta langrar ævi föður míns
vissi ég lengst af fátt, og
minnst um það sem erfitt var
og ekki fór eins og vonir stóðu
til. Pabbi var ekki þeirrar gerð-
ar að horfa til baka með eft-
irsjá eða velta sér upp úr því
sem hefði getað orðið. Hann
var glaðlyndur að eðlisfari,
spaugsamur og stríðinn, tilfinn-
ingaríkur undir niðri en jafn-
framt gætinn maður og hóg-
vær, yfirmáta samviskusamur
og með ríka réttlætiskennd,
alla tíð ástríkur heimilisfaðir og
sífellt með hugann við velferð
fjölskyldunnar. Hann var
kröfuharður við sjálfan sig og
sitt fólk, spar á hrós og stund-
um óspar á gagnrýni, en um-
burðarlyndur, víðsýnn og fram-
farasinnaður þegar á hólminn
var komið.
Hann var bókhneigður og vel
lesinn, nam búfræði og var vel
búinn undir það sem hann ætl-
aði að yrði sitt ævistarf þegar
þau mamma hófu sambúð og
búskap í Djúpadal upp úr miðri
síðustu öld. Eflaust hafa þau
verið vonglöð og bjartsýn í
upphafi, þó að bæði hefðu
kannski viljað eiga kost á meiri
menntun. En bændabörn voru
þau, rótföst í sveit, og bændur
skyldu þau verða. Heilsubrest-
ur pabba varð þó til þess að
framtíðaráformin urðu snögg-
lega að engu og við tóku erfið
ár. Veikindi, óvissa, bágur fjár-
hagur, áhyggjur og kvíði. Þrjú
lítil börn og fátt til ráða. Eftir
nokkurra ára basl fékk pabbi
vinnu sem hentaði á Króknum
og árum saman kom hann bara
heim í sveitina um helgar, með
dönsk Andrésblöð handa
krökkunum og Femínu handa
mömmu. Á þessum árum fædd-
ist ég, yngsta barnið, en um
það leyti sem ég fer að muna
eftir mér gat fjölskyldan loks
sameinast á ný þegar flutt var í
hálfbyggt hús á Króknum. Því
hlýtur að hafa fylgt gleði þó að
erfitt væri að yfirgefa sveitina.
Pabbi vann í rúm þrjátíu ár á
sýsluskrifstofunni og oft mæddi
mikið á honum þar, auk þess
var hann lengi heilsuveill. En
eftir miðjan aldur, þegar við
systkinin vorum öll farin að
heiman, áttu þau mamma sín
bestu ár. Heilsan nokkuð góð
og þau frí og frjáls. Þau ferð-
uðust innanlands og utan,
heimsóttu börn og barnabörn í
lengri fríum en um helgar var
iðulega skroppið fram í sveit.
Fyrir tuttugu árum hættu þau
bæði að vinna en voru áfram á
faraldsfæti, óku um landið,
komu suður í heimsókn, sinntu
félagslífinu fyrir norðan.
Það er útilokað að minnast
pabba án þess að minnast
mömmu. Að leiðarlokum er
óhætt að segja að þau hafi bæði
átt góða ævi, langa og gæfu-
ríka. Og blessunarlega voru
þau laus við beiskju og æðr-
uðust ekki yfir nokkrum hlut.
Þau voru saman í sextíu ár og
enginn vissi til að þeim yrði
nokkru sinni sundurorða þótt
ólík væru um margt; þau bættu
hvort annað upp og voru sem
eitt. Það varð pabba óbærilegt
áfall þegar mamma lést fyrir
hálfu öðru ári. Eftir það lang-
aði hann ekki til að lifa lengur
og dó saddur lífdaga. Við Þórir
og synir okkar erum innilega
þakklát fyrir kærleik og um-
hyggju þessa góða fólks og
fjöldamargar ljúfar og gefandi
samverustundir.
Sigríður Kristín.
Ég er með augun hans afa.
Það er svo margt sem kemur
upp í hugann. Allir neftóbaksk-
lútarnir sem ég hjálpaði til við
að brjóta saman og fékk að
launum að eiga einn sem ég
notaði óspart sem skuplu allt
það sumar. Sólböð úti í garð-
inum á Smáragrund, afi alltaf í
jakkafatabuxum og nærbol,
helst hvítum með bláum dopp-
um. Þegar bíllinn rann „stjórn-
laus“ niður brekkurnar út um
allan Skagafjörðinn. Allir ótelj-
andi fimmtíukallarnir og
hundraðkallarnir sem birtust
allt í einu í skálinni á skenkn-
um og við fengum að eiga. Það
tók mig mörg ár að skilja hvað
afi meinti þegar hann sagði
mér að loka fyrir útvarpið.
Spenningurinn við það að rífa
af dagatalinu. Þegar við amma
náðum að plata afa í sund í
fyrsta skipti í mörg mörg ár.
Að koma seint norður en fara
aldrei í rúmið fyrr en búið var
að skella í okkur vöfflum,
skúffuköku og mjólk. Páska-
eggin sem voru geymd inni í
búri. Sagan af því þegar afi
lærði á þvottavélina og horfði á
hana þvo frekar en á sjónvarp-
ið. Þegar við sungum „Ó,
María, mig langar heim“ fram á
nótt á síðasta ættarmóti. Allir
hádegislúrarnir og skrímsla-
teppið. Ég hélt alltaf að setn-
ingin: „Afi þinn er rugludallur!“
hefði verið búin til um afa á
Króknum.
Við afi áttum líka raulið sam-
eiginlegt, raulum og syngjum
án þess að taka eftir því sjálf.
Ég á aldrei eftir að gleyma lag-
línunni sem ég heyrði oft á dag
þegar afi rölti um húsið.
Þegar ég hitti afa síðast
núna í febrúar var hann dauð-
þreyttur því hann hafði verið á
þorrablóti á dvalarheimilinu
kvöldið áður, syngjandi fram á
nótt. Hann var samt í fullu fjöri
og vildi vita um allt sem ég var
að gera. Hvernig gengi í skól-
anum og hvort ég væri byrjuð
að fljúga. Hann skildi held ég
ekkert hvað ég er að læra, enda
frekar nýstárlegt allt saman, en
það skipti engu máli, það að ég
stæði mig vel í því var númer
eitt, tvö og þrjú, og spurning-
arnar endalausar um framtíð-
ina.
Ég er handviss um að afa líð-
ur miklu betur núna. Hann átti
gott og langt líf og er búinn að
finna Diddu sína aftur. Takk
fyrir allt, elsku amma og afi.
Ragna Sigríður.
Góður vinur og frændi,
Rögnvaldur Gíslason, er látinn,
90 ára að aldri eins og hann
vildi verða. Ég kynntist Rögna
þegar móðir mín var með mig,
barn að aldri, til lækninga í
Reykjavík. Hann var þá þar
unglingur í skóla. Við vorum til
húsa hjá frænku okkar Elín-
borgu Lárusdóttur. Ekki var
mikið aukapláss á Vitastíg 8a
en þó alltaf pláss. Rögni svaf á
harmónikubedda í borðstof-
unni. Og einhver besta
skemmtun mín var að laumast
þangað á morgnana og reyna
að ýta beddanum saman.
Alltaf tók Rögni þessu vel og
var alltaf tilbúinn að leika við
krakkann. Hann var alla tíð
ákaflega barngóður. Næstu
kynni okkar sem ég minnist
sérstaklega urðu aftur á Vita-
stígnum hjá frænku okkar.
Rögni fór þá að tala um að sig
vantaði stúlku til að fara með
sér til London með son sinn
sem þangað þurfti í skurð-
aðgerð, sem á þeim tíma var
ekki hægt að framkvæma hér á
landi. Drengurinn var þá
þriggja ára. Ég var orðin ljós-
móðir á Landspítalanum og
sagði: „Ég skal fara með ykk-
ur.“ Ég fékk frí úr vinnunni og
fór með þeim. Þegar út kom
var farið beint á stærsta barna-
spítalann í London. Drengurinn
fór síðan í aðgerð og ég var hjá
honum alla daga en Rögni kom
í heimsókn á heimsóknartímum
en þannig átti það að vera. Eft-
ir ár átti svo aftur að koma með
drenginn. Þá var ég við nám í
London og gat komið því þann-
ig við að geta aftur verið þeim
feðgum til aðstoðar. Eftir þetta
fór ég, og síðan við Máni, að
koma oftar í Skagafjörðinn og
þá lá leiðin oft í Djúpadal og
síðan á Sauðárkrók eftir að
fjölskyldan flutti þangað. Alltaf
tóku þessi elskuleg hjón, Rögn-
valdur og Sigríður kona hans,
sem lést 2012, jafn vel á móti
okkur og alltaf var pláss til
gistingar ef á þurfti að halda.
Það sama má segja um gest-
risni systkina hans. Þessar lín-
ur eru til að þakka allar þær
góðu stundir sem við Máni höf-
um notið á heimili þeirra Diddu
og Rögna. Þau eru kvödd með
kærri þökk fyrir sína elskusemi
í okkar garð. Við Máni vottum
börnum þeirra og fjölskyldum
innilega samúð. Blessuð sé
minning Sigríðar og Rögnvald-
ar.
Kristín Ingibjörg
Tómasdóttir (Dídí).
Rögnvaldur
Gíslason
Lokað
er mánudaginn 28. apríl vegna útfarar
GUÐNÝJAR GUÐRÚNAR JÓNSDÓTTUR.
✝
Útför elskulegrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
GUÐNÝJAR GUÐRÚNAR JÓNSDÓTTUR,
fer fram frá Laugarneskirkju mánudaginn
28. apríl kl. 13.00.
Guðrún Rósa Michelsen, Ulf Löndahl,
Lilja Dóra Michelsen, Sigurður Þorsteinsson,
Frank Úlfar Michelsen, Inga Sigríður Magnúsdóttir,
Hlynur Jón Michelsen,
Anna Birna Michelsen,
barnabörn og langömmubörn.
 Fleiri minningargreinar
um Þorstein Rínar Guð-
laugsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Með trega og tárum kveð ég þig
og ég veit að þú tekur skælbros-
andi á móti mér hinum megin þeg-
ar við hittumst aftur.
Magnús Örn Tómasson.
Svavar kom inn í líf systur
minnar þegar hún átti erfitt, ein
með Önnu Hlíf litlu 2 ára. Hann
reyndist henni einstaklega vel,
Anna Hlíf hefði ekki getað fengið
betri pabba. Svavar og Ransý gift-
ust og eignuðust yndisleg börn
saman. Þau áttu yndislegan tíma
saman og betra hjónaband var
ekki til. Slysin gera ekki boð á
undan sér og maður í blóma lífsins
var tekinn frá fjölskyldunni sinni
svona ótrúlega fljótt, þetta er svo
ósanngjarnt.
Svavar var aðalstjarnan í dans-
inum með okkur, það verður eng-
inn Travolta lengur, útilegurnar
verða tómlegar án Svavars, það
þýðir ekkert fyrir Aggý að kalla:
Svavar, er ekki komið kaffi? Það
verður að segja að hann skilji eftir
sig svo mikið tómarúm enda var
hann sá sem hélt uppi stuðinu í
veislum og öðru skemmtilegu sem
við gerðum saman. Svo er það fjöl-
skyldan, hann var besti pabbi sem
til var og besti eiginmaður sem til
var, gríðarlega mikill vinur barna
sinna og sá alltaf til þess að fjöl-
skyldan hans væri hlæjandi eða að
minnsta kosti brosandi. Þeirra
missir er mestur. Við vitum að guð
tekur vel á móti honum ásamt
mömmu hans og ömmu. Elsku
Tommi, Ester, Ransý systir, Anna
Hlíf, Tommi, Áslaug og fjölskylda.
Guð styrki ykkur í þessari miklu
sorg.
Að eignast vin getur tekið eitt
andartak en að vera vinur tekur
alla ævina.
Ríta, Maggi og börn.
Kæri vinur, það var okkur mik-
ið áfall að fá fréttir af andláti þínu,
en furða okkar þegar við fréttum
hvernig slysið bar að var einnig
mikil, því í gegnum öll okkar kynni
hefur þú alltaf verið sá varkári
bæði í leik og starfi. Andlát þitt á
unga aldri sannfærir okkur enn
betur um að lífið virðist fyrirfram
ákveðið og við getum aðeins reynt
að gera okkar besta með því að
sýna heiðarleika, kærleik og vin-
áttu á þeim stutta tíma sem við
höfum. Það verður ekki annað
sagt en að þér hefur tekist þetta
allt, á þínum stutta tíma. Við vilj-
um þakka þér, Ransí og börnun-
um allar þær ánægjulegu stundir
sem þið hafið veitt okkur frá
fyrstu kynnum. Ransí mín, þér
börnum og barnabörnum vottum
við okkar innilegustu samúð. Megi
almættið sem öllu ræður vernda
ykkur og gefa ykkur styrk til að
jafna ykkur eftir þetta mikla áfall.
Ævinlega þakklátir vinir.
Árni frændi og Kristín.
Það er með sárum trega og
söknuði sem ég kveð Svavar,
starfsfélaga minn og vin í 28 ár.
Það var ávallt gott að vinna með
Svavari og hann skilur eftir sig
stórt skarð. Hann var traustur,
duglegur og hvers manns hugljúfi.
Þekking hans og reynsla var fyr-
irtækinu dýrmæt.
Við hjónin erum óendanlega
þakklát fyrir allar ljúfu minning-
arnar sem við eigum frá ótalmörg-
um ferðalögum og skemmtunum
sem við tókum þátt í með þeim
einstöku hjónum, Ransý og Svav-
ari. Það var alltaf líf og fjör í
kringum þau, enda stutt í brosið
og grínið hjá þeim báðum. Sam-
band þeirra einkenndist líka af
mikilli hlýju og virðingu sem skap-
aði góða nærveru. Þessar minn-
ingar um skemmtilegar samveru-
stundir og ljúfan dreng munu lifa í
hjörtum okkar.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Elsku Ransý og fjölskylda. Við
Guðrún vottum ykkur innilegustu
samúð okkar og óskum þess að
Guð veiti ykkur styrk í sorginni.
Valdimar Einisson.
 Fleiri minningargreinar
um Svavar Sæmund Tóm-
asson bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.