Morgunblaðið - 31.05.2014, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 31. MAÍ 2014
✝ Steinunn Guð-laug Jónsdóttir
Snædal fæddist á
Eiríksstöðum á
Jökuldal 4. nóv-
ember 1921. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
á Egilsstöðum 20.
maí 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Gunn-
laugsson Snædal,
frá Eiríksstöðum,
f. 5. maí 1885, d. 13. desember
1931 og Stefanía Katrín Carls-
dóttir, frá Stöðvarfirði, f. 28.
nóvember 1893, d. 9. júlí 1956.
Steinunn eða Unna, eins og hún
var alltaf kölluð, ólst upp á Ei-
ríksstöðum. Systkini hennar
þeirra: a) Guðjón Bragi, maki
Harpa Hrönn Stefánsdóttir,
barn, Úlfur Stefán, b) Steinrún
Ótta, maki Óðinn Gunnar Óð-
insson, börn, Dögun og Sól,
börn Óðins af fyrra hjónabandi:
Dagur Skírnir og Dagrún Sóla,
c) Stefán Númi, unnusta Kol-
brún Þóra Sverrisdóttir. 2)
Birna Snærún, f. 1961, maki
Sigurður Þór Harðarson, barn
Anna Guðlaug.
Unna og Bragi bjuggu á
Surtsstöðum frá 1950 til 1981
en þá fluttu þau í Fellabæ. Þar
vann hún um tíma hjá Versl-
unarfélagi Austurlands. Árið
2006 fluttu þau í Egilsstaði þar
sem hún bjó síðustu árin. Hún
stundaði nám við Hússtjórn-
arskólann á Hallormsstað og
starfaði lengi með Kvenfélagi
Hlíðarhrepps í Jökulsárhlíðinni.
Útför Steinunnar fer fram
frá Egilsstaðakirkju í dag, 31.
maí 2014, og hefst athöfnin
klukkan 14.
eru Karen Petra, f.
26. ágúst 1919, d.
14. júní 2005,
Gunnlaugur Einar,
f. 13. október 1924,
d. 7. september
2010, Jóna Stefa
Nanna, f. 9. apríl
1932, d. 7. mars
1993. Hálfbróðir
þeirra sammæðra
er Karl Jakobsson,
f. 25. júlí 1937. Eig-
inmaður Steinunnar var Gunn-
steinn Bragi Björnsson, frá
Surtsstöðum í Jökulsárhlíð, f.
28. nóvember 1929, d. 25. febr-
úar 2011. Börn þeirra eru: 1)
Stefán Snædal, f. 1953, maki
Anna Björk Guðjónsdóttir, börn
Ein sú hjartahlýjasta og besta
kona og vinkona sem ég hef
kynnst kvaddi þennan heim þann
20. maí, umvafin fólkinu sem
henni þótti hvað vænst um, þó
örfáa vantaði nú samt. Það var fal-
leg og róleg stund þegar hún
Unna amma mín, Steinunn Guð-
laug Jónsdóttir Snædal, kvaddi
eins og hennar var von og vísa. Þó
söknuðurinn sé sár yljum við okk-
ur við góðar minningar um þá dá-
semdar konu sem hún var. Sjálf
væri ég ekki „ég“ ef ekki væri fyr-
ir hana ömmu mína og allt það
sem hún hefur alið upp í mér og
kennt mér síðustu 30 árin eða svo.
Hún vildi alltaf öllum hið besta
og fylgdist ótrúlega vel með því
sem í gangi var. Ávallt var hægt
að reiða sig á hjálp hennar hvort
sem það var saumaskapur hér áð-
ur fyrr, bakstur, prjón, sáluhjálp í
formi kaffibolla og spjalls eða nú
síðast þar sem hún átti stóran
part af lokaverkefninu mínu úr
Listaháskólanum. Án hennar
visku hefði það orðið tómlegt og
þó að amma væri hálf kvíðin fyrir
þriggja ára námsdvöl minni í
Reykjavík fylgdist hún alltaf
spennt með öllu því sem við tókum
okkur fyrir hendur þar. Við bár-
um líka ósjaldan saman Reykja-
víkur-árin okkar beggja, hún sem
ung og óreynd sveitastúlka í
Reykjavík á tímum seinni heims-
styrjaldarinnar og ég svo örlítið
eldri, en þó ung, móðir í námi árin
2010-2013.
Það gladdi mig óendanlega fyr-
ir tæpum 6 árum þegar ég gat,
þann 4. nóv. 2008, gefið henni litla
Sól í afmælisgjöf, enda voru þær
miklar vinkonur afmælissysturn-
ar. Dögun og amma voru líka
ákaflega góðar vinkonur og alltaf
gátu þær systur blikkað lang-
ömmu til að gefa þeim íspinna eða
súkkulaði. Enda stutt að fara þar
sem við litla fjölskyldan búum í
annarri íbúð í sama húsi og amma.
Þvílík forréttindi sem það hafa
verið að búa við hlið ömmu síðasta
árið hennar, enda veitti það henni
styrk og innri ró að vita af okkur
hinum megin við vegginn og for-
eldra mína í næsta húsi við hlið-
ina. Hún var því umvafin fjöl-
skyldunni á alla kanta auk
vinkvenna hennar og systradætra
sem heimsóttu hana reglulega í
litlu íbúðina.
Það lýsir Unnu ömmu best að í
mars síðast liðinn leit ég inn í kaffi
til hennar, líkt og flesta daga, og
þessi flotta 92 ára kona (með litla
sjón og heyrn og slæm í mjöðm)
stóð upp úr sætinu sínu, greip
hækjuna og sagði: „Æ, nú hita ég
þér gott kaffi, sestu og slakaðu á,
þú ert búin að vera á þeytingi í all-
an dag, ertu ekki þreytt?“ Svo
arkaði hún að bekknum og hellti
upp á könnuna með reisn og ég
man að ég hugsaði: „Ætli það
komi sá dagur að amma mín hugsi
ekki um aðra fyrst og bjóði gest-
um sínum allt það besta sem hún
á?“
Hún amma var sannarlega sú
allra, allra besta. Takk fyrir allt,
elsku amma
Steinrún Ótta Stefánsdóttir
Það er ekki oft að maður kynn-
ist fólki sem ekki einungis sér
glasið alltaf hálffullt, heldur hefur
einnig óbilandi trú á gæsku ein-
staklingsins. Unna var ein af
þessu fólki og ég held að sjaldan
hafi gælunafn átt jafn vel við
nokkurn og í hennar tilfelli. Góð-
mennska Unnu var altöluð í sveit-
inni og mér er það minnisstætt,
þegar ég var að stama því upp við
mína eigin ömmu hvaða unga
mann ég væri að gera mér dælt
við, hversu fljót hún var að sam-
þykkja ráðahaginn og röksemdin
var þessi: „Hún Unna er alveg
einstaklega góð manneskja.“ Þar
af leiðandi var augljóst að sonar-
sonurinn hlaut að vera það líka.
Ást Unnu á fjölskyldunni, verk-
efnum hennar og starfi, var mikil
og alltumvefjandi. Og það átti
ekki bara við um innsta hringinn.
Hún fylgdist vel með ættingjum
og vinum og ef einhver átti í vand-
ræðum á einhvern hátt, var hugur
hennar þar. Aftur á móti fannst
henni óttalegur óþarfi að fólk væri
að veita henni of mikla athygli eða
eftirtekt og átti alveg til að finnast
hún vera til hálfgerðra vandræða
ef maður reyndi að dekra aðeins
við hana. Æ, það var nú alltof mik-
il fyrirhöfn að hennar mati.
Það giltu að sjálfsögðu aðrar
reglur þegar kom að henni að
dekra gesti og gangandi. Maður
var ekki fyrr kominn inn um dyrn-
ar, en hún var farin að tína fram
veitingar og hún var yfirleitt með
það á hreinu, hvaða góðgæti fólk
var sólgið í. Þannig var það regla
að baka rúsínukökur í hvert skipti
sem Guðjón Bragi, og síðar Úlfur
Stefán, voru væntanlegir í heim-
sókn. Langömmudrengurinn var
heldur ekki hár í loftinu þegar
hann vissi hvert hann átti að fara
til að fá bestu veitingarnar. Mig
minnir hann hafa verið tveggja
ára þegar hann kallaði, nýstiginn
yfir þröskuldinn hjá langömmu
eftir flug frá Danmörku: „Amma,
kex?“ Þetta þótti Unnu ekki ónýtt
og gætti þess að vera með fulla
skápa í hvert skipti sem von var á
drengnum í heimsókn. Daginn
eftir andlát Unnu ræddum við
Úlfur Stefán saman um lang-
ömmu og hvað okkur dytti í hug
þegar við hugsum um hana. Það
stóð ekki á svari hjá honum:
„Langamma vildi alltaf að ég væri
saddur af kökum.“
Um þessar mundir eru tæp
fimmtán ár síðan ég var fyrst
dregin yfir á Lagarfellið að hitta
þríeykið, Unnu og bræðurna tvo.
Á meðan Bjössi og Bragi virtu
varlega fyrir sér þessa ungu,
framhleypnu stúlku, spjölluðum
við Unna saman eins og við hefð-
um þekkst lengi. Í lok heimsóknar
var ég dregin í fangið og kysst
bless. Þetta er mér ógleymanlegt,
því svona hefðu ekki allir kvatt
stúlku, sem reyndi allt hvað hún
gat að stela hjarta ömmustráksins
eina. Að sama skapi er þetta lýs-
andi dæmi um hvernig manneskja
Unna var. Hún tók fólki eins og
það kom og trúði alltaf á það besta
í fari hvers og eins. Þó hún sé far-
in úr þessari jarðvist, vona ég að
hún sé ekki mjög langt undan að
fylgjast með sínu fólki, því ég veit
að ef hún hefur einhver tök á, mun
hún styðja við þegar þess er þörf
og reyna að stýra málum í réttan
farveg.
Elsku Unna, takk fyrir dásam-
leg kynni. Ég mun gæta þess að á
þessu heimili verði alltaf bakaðar
rúsínukökur til heiðurs Unnu
ömmu.
Harpa.
Ein sú ljúfasta og notalegasta
kona sem við höfum þekkt hefur
kvatt okkur hinsta sinni. Hún
Unna ömmusystir okkar var ein-
stök, svo falleg jafnt að utan sem
innan og sama er að segja um allt
sem frá henni kom. Nú við leið-
arlok leita margar minningar á
hugann og erum við ríkar að
dásamlegum minningum um
Unnu frænku. Fyrst frá Surts-
stöðum, svo úr Lagarfellinu og nú
síðustu árin af Mánatröðinni. All-
ar eru þessar minningar fullar af
hlýju og góðmennsku, jákvæðni
og áhuga. Þannig var Unna, alltaf
svo einlæg og hugulsöm, sá allt
það góða í öllum, sýndi svo mikinn
áhuga á því sem hennar fólk var
að aðhafast og samgladdist okkur
unga fólkinu svo innilega yfir
þeim tækifærum sem nútíminn
hefur upp á að bjóða. Frá því við
munum fyrst hefur Unna alltaf
verið í miklu uppáhaldi hjá okkur
og með því besta sem við, sem lítil
stelpuskott, munum var að fara í
heimsókn til frændfólksins á Lag-
arfelli. Þar var allt á vísum stað:
rauðu og hvítu Legókubbarnir,
gómsætar veitingarnar sem
nostrað hafði verið við og
skemmtilegt spjall við kaffiborðið.
Allt var svo nett og fínt hjá Unnu,
eins og hún sjálf, svuntan alltaf
slétt og fín, vel lagt á borð, smurða
brauðið svo vel smurt, hornin og
snúðarnir svo miklu betri en ann-
arsstaðar, smákökurnar svo fal-
legar og vel lagaðar og jólakakan
jafngóð og hjá ömmu Kaju svo
fátt eitt sé nefnt. Nú í seinni tíð
var það svo vissan um notalega
stund með skemmtilegu og inni-
haldsríku spjalli sem laðaði okkur
systur í heimsókn til Unnu. Hún
hafði einstakt minni og gott lag á
að glæða frásagnir lífi. Það var
engu líkt að sitja í eldhúskróknum
á Mánatröðinni og hlusta á Unnu
segja frá gamla tímanum, ljóslif-
andi lýsingar frá því þegar hún og
amma voru litlar stelpur á Eiríks-
stöðum, hún ung kona í vist í
Reykjavík, þær systur að hefja
búskap með bræðrunum frá
Surtsstöðum, mamma og systur
hennar að stíga sín fyrstu skref og
um uppruna og tilurð dýrmætra
hluta í eigu fjölskyldunnar. Allt
þetta gat hún rakið án þess að
hika. Þetta voru einstakar stundir
sem við geymum sem gull í hug-
um okkar. Síðustu heimsóknir
okkar til hennar voru eins og hin-
ar fyrri, sama hlýjan, jákvæðnin
og áhuginn og hún svo falleg og
fín. Börnin okkar urðu þeirrar
gæfu aðnjótandi að fá að kynnast
þessari einstöku uppáhalds-
frænku og langömmusystur og
fyrir það erum við afar þakklátar.
Hún heillaði þau líka enda hafði
Unna einstakt lag á að laða til sín
fólk á öllum aldri og hafði hún ein-
hverju sinni á orði að sér fyndist
hún alltaf jafn gömul þeim sem
hún talaði við hverju sinni. Þannig
var það líka. Þá bar hún gælunafn
sitt svo sannarlega með rentu.
Gyða og Linda.
Steinunn Snædal, eða Unna
frænka, hefur alltaf átt alveg sér-
stakan stað í hjarta okkar bræðra.
Og verður svo enn um sinn þó hún
hafi nú yfirgefið þessa jarðnesku
tilveru.
Það verður að viðurkennast að
erfitt er að skrifa minningarorð
um hana án þess hreinlega að
vera væminn. En, þeir sem hana
þekktu, þeim mun hvergi bregða
við. Unna var elskuð af öllum sem
henni kynntust og fráleitt að láta
svo mikið sem hvarfla að sér þann
möguleika að einhver hafi haft
horn í síðu hennar – hún vildi öll-
um vel.
Unna var sjálf gæskan í okkar
huga. Þannig var það bara og hef-
ur alltaf verið, allt frá því við kom-
um fyrst sem strákar að Surts-
stöðum í Jökulsárhlíð þar sem
Unna bjó, ásamt Braga Björns-
syni heitnum, manni sínum, og
fjölskyldu. Að koma inn í fjósið
þar sem Unna var við mjaltir; ró-
lyndislegar kýr og marglitir kettir
í gluggasyllum sem svo vöfðu sig
um fætur hennar í fullkominni
vissu þess að um þá yrði líka hugs-
að, er mynd sem ekki er hægt að
lesa annað í en fullkomna ró,
æðruleysi og tæra væntumþykju í
garð manna og málleysingja. Og
þannig var öll hennar framganga;
elskusemin og hin blíða lund var
gegnheil. Hún var segull og fólk
laðaðist að henni. Atli Geir var svo
lánsamur að vera í sveit á Surts-
stöðum, ein átta sumur og öfund-
aður af bræðrum sínum fyrir að fá
að njóta samvista við Unnu
frænku.
Þau voru fimm systkinin, ættuð
frá Eiríksstöðum á Jökuldal;
Kæja, Unna, Gunnlaugur, Nanna
(mamma) og Mansi. Sá yngsti er
einn eftir þeirra – fulltrúi þess-
arar kynslóðar sem hefur verið að
kveðja. Sá er þungur niður tím-
ans.
Samband Nönnu mömmu og
Unnu frænku var ætíð einstakt og
gott. Og þær voru býsna líkar í
lund og útliti, systurnar. Þó örlög-
in höguðu því svo til að sú yngri
færi suður og setti sig niður þar
en sú eldri byggi nær rótunum
eystra skrifuðust þær alltaf á og
breyttust í stelpur þegar þær hitt-
ust. Alltof sjaldan, náttúrlega. Og
þannig er það nú þegar traust og
innilegt samband er milli ætt-
menna og vina, að þó samveru-
stundir geti reynst stopular er
alltaf eins og þau hafi hist síðast í
gær þá er leiðir liggja saman.
Elsku Stefán og Snærún og
fjölskyldur, vinir og vandamenn
Unnu, við sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur,
Jakob Bjarnar, Atli Geir og
Stefán Snær Grétarssynir.
Nýja byrði á herðar
hátíð hver
með starfsins linnuleysi
leggur þér.
Og þó að væri önnin áður
ærið brýn
Við það tvöföld verða og meira
verkin þín.
Að hreinsa, fegra, fjarlægja
hvert fis, hvern blett,
öllu raða og yfirfara
að allt sé rétt.
Af hreinni list og litlum efnum
lærðir þú
að gera mikið, gerðir allt
í góðri trú.
Þegar húsið ljómabjart
í ljósum skín
og allir eru farnir
í fínu fötin sín,
þá stendur þú við matargerð
með brosi á brá
því á borði veislukostur
vera á.
Þú miðlar öllum mat og drykk
svo mild og sterk
og metur ei til endurgjalds
þín unnin verk.
Þitt stolt er allt, að öðrum gagn
og yndi sé
að því sem þú af ljúfum huga
lést í té.
Að sinna fólksins þörfum er þitt
helgihald,
að horfa á aðra glaða er þér
endurgjald.
Þér er öllum öðrum fremur
önnin vís,
er heimilisins heiður, sómi
og heilladís.
Þótt skorti orð að þakka þér
samt þakka vil
sem verðugt er og vera ber
þín verk og yl
sem deilir þú af dyggð og trú
við dagsins strit.
Í návist þinni breytir allt
um blæ og lit.
(Bragi Björnsson frá Surtsstöðum í Jök-
ulsárhlíð)
Stefán S. Bragason.
Steinunn Guðlaug
Jónsdóttir Snædal
HINSTA KVEÐJA
Elsku Unna! Þú ert
uppáhalds gamla frænkan
mín. Bestu kveðjur, þinn
nafni, Unnar.
Unnar Aðalsteinsson.
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Suðurhlíð 35, Rvík. • Símar 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Sverrir
Einarsson
Kristín
Ingólfsdóttir
Hinrik
Valsson
✝
Elskuleg eiginkona mín og ástkær móðir,
tengdamóðir og amma,
SIGURLAUG ERLA JÓHANNESDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur
frá Gauksstöðum í Garði,
Þorragötu 9,
Reykjavík,
lést miðvikudaginn 28. maí á heimili sínu.
Útför hennar verður fimmtudaginn 5. júní kl. 13.00 frá Neskirkju.
Jón G.Tómasson,
Helga Matthildur Jónsdóttir, Rafn B. Rafnsson,
Tómas Jónsson, Áslaug Briem,
Sigríður María Jónsdóttir, Björn Bjartmarz
og barnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
MARGRÉT RAGNA JÓHANNSDÓTTIR,
lést á hjúkrunarheimilinu Mörk sunnudaginn
25. maí.
Útförin fer fram frá Lágafellskirkju
miðvikudaginn 4. júní kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Minningarsjóð Markar,
0701-05-302955, kt. 600510-0100.
Reynir Óskarsson, Berglind Guðmundsdóttir,
Hróbjartur Æ. Óskarsson, Lilja Arnardóttir,
Kristín Óskarsdóttir, Agnar Ívar Agnarsson,
Gunnar Óskarsson, Sigurbjörg B. Ólafsdóttir,
Margrét Óskarsdóttir, Ragnar B. Bjarnarson,
Hallgrímur Óskarsson, Gyða Árný Helgadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg frænka okkar og vinkona,
GUÐRÚN DÓRA BERNHARÐSDÓTTIR,
lést á Dvalarheimilinu Lögmannshlíð
sunnudaginn 25. maí.
Hún verður jarðsungin frá Akureyrar-
kirkju þriðjudaginn 3. júní kl. 10.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en
þeim sem vilja minnast hennar er bent á Dvalarheimilið
Hlíð og Lögmannshlíð.
Ættingjar og vinir.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÚN STEFÁNSDÓTTIR,
Miðleiti 5,
lést miðvikudaginn 21. maí.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni mánudaginn
2. júní kl. 13.
Jóhann Geir Guðjónsson, Ingibjörg Einarsdóttir,
Gunnar Guðjónsson,
Stefán Sigurður Guðjónsson, Helga Ottósdóttir,
Guðjón Hólm Guðjónsson,
barnabörn og langömmubörn.