Morgunblaðið - 09.07.2014, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. JÚLÍ 2014
✝ Helga Guðna-dóttir fæddist í
Stokkseyrarseli í
Stokkseyrarhreppi
21. mars 1954. Hún
lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 28. júní 2014.
Faðir Helgu er
Guðni Þor-
steinsson, f. 16. júlí
1933, móðir hennar
er Júlíana G. Ragn-
arsdóttir, f. 25. ágúst 1933.
Bróðir Helgu er Svavar Guðna-
son, f. 9. september 1957. Helga
ólst upp í Vestmannaeyjum. Ár-
ið 1973 giftist hún Bjarna
Rögnvaldssyni, f. 7. maí 1953,
d. 24. desember 1999. Þau flutt-
ust frá Vestmannaeyjum til
Reykjavíkur 1977 og bjuggu
lengst af í Vesturbergi í Breið-
holti. Börn þeirra eru: 1) Rögn-
valdur, f. 11. sept-
ember 1972,
kvæntur Oddnýju
Arnarsdóttur og
eiga þau saman
eina dóttur, Þór-
hildi f. 19. júlí
2013. Fyrir á
Rögnvaldur þrjár
dætur: Hildi Björk,
f. 20. ágúst 1992,
Ingibjörgu Helgu,
f. 16. febrúar 1995
og Lindu Maríu, f. 19. mars
1998. 2) Anna Margrét, f. 15.
september 1977, gift Þorvarði
Tjörva Ólafssyni, börn þeirra
eru Magnús Ernir, f. 20. sept-
ember 2002 , Ari Már, f. 12.
júní 2006 og Valdís Inga, f. 25.
febrúar 2009.
Útför Helgu fer fram frá
Grafarvogskirkju í dag, 9. júlí
2014, og hefst athöfnin kl. 13.
Það verður seint sagt að ævi
mömmu hafi verið auðveld. Að
veikjast 23 ára og glíma við
heilsubrest upp frá því getur
ekki hafa verið auðvelt. Aldrei
heyrði ég mömmu kvarta eða
minnast á heilsuleysi og var eins
og hún hefði ákveðið frá byrjun
að láta veikindin ekki stöðva sig.
Mamma virðist ekki hafa ver-
ið gerð úr sömu efnum og við hin
því hún tók öllum áföllum með
miklu jafnaðargeði og því mesta
æðruleysi sem ég hef orðið vitni
að. Ef erfiðleikar styrkja mann
þá var hún í þungavigtarflokki.
Hún var jákvæð út í lífið og mik-
ill húmoristi og stríðin var hún.
Húmorinn hélt hún í fram á síð-
asta dag og veltumst við oft um
úr hlátri á spítalanum þessa síð-
ustu daga sem við áttum þar. Ég
held að manni hætti sjálfum til
að tala of mikið um veikindi
hennar þegar maður talar um
hana, en þá er líka nauðsynlegt
að minnast þess að hún var svo
miklu miklu meira en þau veik-
indi sem hrjáðu hana. Á ég alveg
sérstaklega góðar minningar
um hana í brúðkaupinu okkar
Oddnýjar þar sem við dönsuð-
um fram á nótt. Jólin voru henn-
ar tími og allt þeim tengt. Alltaf
fyrst að spyrja í hvað mann
langaði í jólagjöf og farin að
huga að jólunum langt á undan
öllum öðrum. Mikið var gaman
að fá að fara tvisvar með henni á
jólatónleika Björgvins Hall-
dórssonar og upplifa þá í gegn-
um gleðina og aðdáun hennar á
tónlist hans.
Hún reyndi að láta fötlun sína
ekki stoppa sig og handavinnan
átti hug hennar allan. Hún bjó til
fallegar glermyndir sem flest
okkar í fjölskyldunni eigum og
ófáar stytturnar hefur hún mál-
að. Tölvuna notaði hún svo hin
síðari ár til að stytta sér stundir
og halda sambandi við allt það
fólk sem hún þekkti. Hún tók
alltaf brosandi á móti manni
hvort sem það var eftir skóla
sem barn eða þegar maður kom í
heimsókn eftir að ég var fluttur
að heiman.
Hún og pabbi voru ákaflega
góðir foreldrar þó að veikindi
þeirra hafi sett mark sitt á fjöl-
skyldulífið en þrátt fyrir það eru
það ekki veikindi eða barlómur
sem standa eftir í minningunni
heldur allar þær góðu stundir
sem við áttum saman sem fjöl-
skylda.
Ég hef oft sagt það að ég hefði
ekki getað valið mér betri for-
eldra og stend við það.
Elsku mamma, takk fyrir all-
ar góðu stundirnar, mér þykir
alveg óendanlega vænt um þig
og vona að þú hlaupir um glöð og
ánægð með pabba á betri stað.
Rögnvaldur Bjarnason.
Hláturinn, hlýjan og húmor-
inn. Í dag kveðjum við elsku
mömmu, sem var nýorðin sextug
og fagnaði því innilega. Satt best
að segja var ég farin að halda að
hún myndi ná markmiði sínu um
að verða 100 ára með hvítt hár.
Hugsanir reika til baka til
æskuáranna í Vesturberginu.
Mamma situr inni í eldhúsi þeg-
ar heim er komið, alltaf kveikt á
útvarpinu og yndisleg íslensk
dægurtónlist ómar um íbúðina.
Við setjumst niður, spjöllum,
með kakómalt, normalbrauð
með osti eða jafnvel nýlöguðu
rækjusalati.
Mamma kenndi mér svo ótal
margt, allt frá smáum hlutum og
til þess hvernig manneskja mað-
ur vill vera í þessu lífi. Hún hefur
verið mér fyrirmynd í því hvern-
ig á að takast á við það sem lífið
hefur upp á að bjóða og þær
áskoranir sem því fylgja. Hún
hefur kennt mér mikilvægi þess
að standa með öðrum, leysa mál-
in og vera góð hvert við annað.
Þakklæti og trú er tvennt sem
var þér svo tamt og innilegt.
Þetta hefur líklega hjálpað þér í
gegnum margt af því sem þú
gekkst í gegnum. Þú varst
hreykin af þínu fólki og enda-
laust stolt af barnabörnunum og
ljómaðir alltaf þegar þú sást þau.
Þú gafst mörgum svo mikið, svo
miklu meira en þú gerðir þér
grein fyrir.
Þú varst komin með nóg af
spítölum, þú ætlaðir að komast
fljótt af kvenlækningadeildinni
eftir að þú lagðist þar inn. En
þessi mánuður var ótrúlegur,
krabbameinið var dreift og lagð-
ist hart á þig. Starfsfólk deild-
arinnar er englar í mannsmynd,
gerði allt til að lækna og hlúa að
mömmu og okkur. Þú heillaðir
það líka upp úr skónum með
brosinu þínu og gríni, þú hafðir
það alltaf „fínt“ eða „ágætt“.
Enda sagðir þú oft í gegnum tíð-
ina ef þú varst spurð hvernig þú
hefðir það: „Ég? Það er ekkert
að mér, smá beygluð höndin og
fótur sem hlýðir ekki alltaf, en
ekkert til að kvarta yfir.“ Hlát-
urinn, hlýjan og húmorinn.
Tómið í hjartanu mínu síðustu
daga er ólýsanlegt. Að geta ekki
skroppið til þín, heyrt í þér, „hæ
gullið mitt“, „hæ ljósið mitt“,
þau orð heyri ég ekki á ný. Þú
varst líka svo næm á hluti sem
voru að gerast, ef eitthvað hvíldi
á mér. Þá voru málin rædd fram
og til baka.
Við ræddum dauðann dagana
fyrir andlátið, þegar við vissum í
hvað stefndi. Ofboðslega var það
erfitt en á sama tíma er ég þakk-
lát fyrir að við skyldum gera það.
Við Röggi töluðum um pabba og
að við bæðum innilega að heilsa
honum. Og við sögðum „kysstu
hann frá okkur…“. Þá kom glott
á þig og þú sagðir: „Jahá auðvit-
að, ég kyssi hann í kaf.“ Ég
þakka þér fyrir allt, nú ertu hjá
pabba, þið eruð sameinuð á ný.
Það er óraunverulegt að þið séuð
bæði farin, en við lofum að
standa við loforðið sem við gáf-
um þér á dánarbeðinum, þ.e.a.s.
að passa vel upp á hvert annað í
fjölskyldunni.
Þó mörg sé tárin moldum þínum yfir,
Þó mikið skarð oss dauðinn hafi gjört,
Það mildar harm, að mynd í hugum
lifir,
Að minning er svo hrein og sólarbjört.
Og líf þitt giftu hefir þegið þessa,
að þökk því fylgir síðar eins og nú:
Í heiðri mun þig eftiröldin blessa,
Er ávöxt ber hvað niður sáðir þú.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Þín
Anna Margrét.
Í dag leggjum við tengdamóð-
ur mína, hana Helgu, til hinstu
hvílu. Það var fyrir sjö árum sem
ég og sonur hennar Rögnvaldur
hófum okkar samband og ég
varð hluti af fjölskyldunni. Ég
vissi af því að Helga hefði veikst
þegar hún var yngri en enginn
gerði mikið mál úr því. Þegar ég
svo hitti hana þá hálf brá mér því
hún var í sjón veikari en ég hafði
gert mér í hugarlund en sú til-
finning varði stutt því hún var sú
sem minnst gerði úr ástandi sínu
og þeim heilsufarslegu áföllum
sem hún hafði gengið í gegnum.
Hvernig hún tókst á við erfið
veikindi sín af miklu æðruleysi
og húmor er nokkuð sem allir
gætu dregið lærdóm af.
Við Röggi höfum brallað ým-
islegt saman á þessum árum og
alltaf fylgdist Helga með og mik-
ið sem hún var stolt af Rögga og
stelpunum hans þremur. Við
vorum oft upptekin við eigið líf
eins og gengur og gerist og
heimsóttum hana ekki nægilega
oft en þá lét hún okkur yfirleitt
bara heyra það og innan tíðar
vorum við mætt í Breiðholtið
heim til ömmu Júllu, þar sem
Helga beið okkar, og gæddum
okkur á kræsingunum og spjöll-
uðum.
Þegar við hittum lækninn á
Kvennadeild Landspítalans fyrir
rétt rúmum fjórum vikum grun-
aði okkur ekki að þetta væru síð-
ustu vikurnar með Helgu. Það
var hreint ótrúlegt að fylgjast
með henni. Fréttirnar voru
vissulega ekki góðar en þar tók
æðruleysið yfirhöndina hjá
tengdamóður minni. Þetta væri
bara enn eitt skiptið þar sem hún
myndi berjast og sigra að lokum.
Við dvöldum löngum stundum
með henni á spítalanum sem
voru afar dýrmætar. Það var
mikið hlegið, spjallað, haldist í
hendur, laumast út að „kjósa“ og
einstaka tár féllu í laumi þegar
við sáum hvert stefndi. Við vor-
um dugleg að koma með Þórhildi
dóttur okkar Rögga í heimsókn á
spítalann, Helgu til mikillar
gleði, og stoltið skein af ömm-
unni. Minningarnar eru margar
og er ég þakklát fyrir að hafa
kynnst Helgu og þá sérstaklega
fyrir þessar síðustu vikur.
Oddný Arnarsdóttir.
Enginn ratar ævibraut
öllum skuggum fjarri.
Sigurinn er að sjá í þraut
sólskinsbletti stærri.
Elsku tengdamamma, enginn
var þér fremri í þeirri list sem
þessar ljóðlínur Þorsteins Erl-
ingssonar vísa til. Þú gladdist
ætíð yfir því góða í lífinu og
tókst æðrulaus á við þær marg-
víslegu áskoranir sem þér var
gert að glíma við. Enn í dag er
það mér ráðgáta hvaðan þú sótt-
ir þennan styrk, sjúkdómar og
áföll máttu sín lítils gagvart
honum þótt lífsandann fengju
þau lagt að lokum.
Það eru um tuttugu ár síðan
ég hóf komur mínar í Breiðholtið
til að vinna hug dóttur ykkar
Bjarna. Í fyrstu var þessi ungi
óreyndi Haukastrákur nokkuð
kvíðinn við komuna á þessar
slóðir sem svo ótal sögur fóru af í
Firðinum. Kvíðinn hvarf hins
vegar fljótt við komuna í Vestur-
bergið enda ekki annað hægt en
að hrífast með þeim léttleika
sem þar ríkti: Bjarni, sólbrúnn í
framan, nýkominn úr golfi, segj-
andi sögur frá Eyjum með
glampa í augum og bros á vör
sem hrifu áheyrandann með til
baka í galsann sem ríkti á æsku-
slóðunum. Og þú, Helga mín, það
sem þú gast haft gaman af því að
stríða þessum unga óstyrka
Hafnfirðingi. Húmorinn var það
fyrsta sem ég kynntist hjá þér
og hann var það síðasta sem þú
varst reiðubúin að láta frá þér,
það var morgunljóst undir það
síðasta.
„Að ferðast er að lifa“ er haft
eftir danska ævintýraskáldinu
og það duldist engum sem fór
með þér í ferðalag að þar naustu
þín vel. Mér eru sérstaklega
minnisstæðar heimsóknir þínar
til okkar Önnu til Danmerkur
þar sem við sátum ýmist úti í
garði, á kaffihúsi eða vorum á
fleygiferð um stræti Árósa og
Kaupmannahafnar og spjölluð-
um um veðrið, horfðum á mann-
fólkið og glöddumst yfir fólkinu
okkar. Þú varst hrifin af dönsk-
unni, Dönunum og sumarveðrinu
þeirra, ekki síst ef hægt var að
skola því niður undir sólskyggn-
inu með svalandi drykk í hönd. Á
ferðalögum innanlands var ljóst
að hugur þinn reikaði til baka til
fyrri ferða um landið sem barn
með fjölskyldunni og fengu
barnabörnin að heyra af eftir-
minnilegum atvikum á borð við
bremsulausa aksturinn niður
bröttu brekkuna við Vík.
Það var einmitt á ferðalagi
sem okkur bárust fregnir af því
hversu alvarleg veikindin þín
væru. Örfáum vikum seinna var
vegferðinni lokið. Arfleifð þín lif-
ir hins vegar áfram: fólkið þitt og
sú fyrirmynd sem þú varst. Aldr-
ei sýndir þú það sterkar en á síð-
ustu vikunum.
En hamingjan geymir þeim
gullkransinn sinn,
sem gengur með brosið til síðustu
stundar
fær síðan kvöldroða á koddann sinn
inn,
kveður þar heiminn í sólskini og
blundar.
(Þorsteinn Erlingsson)
Þinn tengdasonur,
Tjörvi.
Hvað er betra en vera ungur og ör,
eiga vonir og æskufjör,
geta sungið, lifað leikið sér,
létt í spori hvar sem er
(Jón Sigurðsson)
Helga vinkona mín var að
kveðja. Ég vona að það sem hún
sagði eitt sinn við mig hafi geng-
ið eftir. Hún hafði verið að lesa
bók um lífið eftir dauðann. Í bók-
inni var fólki lofað því að eftir
dauðann risi það upp heilt heilsu
í Sumarlandinu. Hún bætti þó
við: „Ég hefði viljað fá að vera
upp á mitt besta eitthvað lengur
í þessu lífi.“ Það var í fyrsta og
eina skiptið, sem ég heyrði vin-
konu mína gefa í skyn að hún,
sem hafði verið sjúklingur frá 25
ára aldri, hefði átt skilið að njóta
lífsins heil heilsu lengur en raun
bar vitni.
Lífið hafði brosað við ungu
hjónunum Helgu og Bjarna á
sínum tíma. Þau með orkubolt-
ann Rögga lítinn og fallegu Önnu
nýfædda. Búin að kaupa sér lóð
og ætluðu að fara að byggja. Þá
fékk Helga mikla heilablæðingu
og öll plön breyttust á svip-
stundu. Á næstu árum fékk
Helga að auki krabbamein í bæði
brjóstin. Álagið var mikið og
langvarandi og svo fór að Bjarni
veiktist líka, bæði líkamlega og
andlega. Andlegu veikindin náðu
yfirhöndinni og á aðfangadag ár-
ið 1999 varð Helga ekkja, 45 ára
gömul.
Helga var alltaf dugleg, sterk,
þrjósk, þolinmóð, sjálfstæð, dul
og glaðlynd. Sem ung stúlka
forkur til vinnu með ótrúlegt
þrek. Þá var hún algjör listamað-
ur í höndunum alla tíð. Þrátt fyr-
ir að geta ekki notað aðra hönd-
ina, nema til stuðnings, gat hún
meira en margur. Hún vann mik-
ið í gler síðustu árin. Stærsta
glerlistaverkið sem hún gerði
var þegar hún skipti út glerinu í
svalahurðinni hjá sér fyrir verk
eftir sjálfa sig. Ótrúlegt afrek og
ótrúlega flott. Helga var orðvör
með afbrigðum og trúði á það
góða í manninum. Það þurfti
mikið til að hún segði eitthvað
annað en jákvætt um náungann.
Hún var einstök og ein besta
manneskja sem ég hef kynnst.
Helga kom fram við aðra eins og
frelsarinn hefði kosið.
Hún fékk þau verstu spil á
hönd sem hugsast getur, en hún
spilaði vel úr þeim. Hún gerði
allt með reisn og tók hverju áfalli
sem hetja.
Þrátt fyrir mikla og hamlandi
fötlun elskaði Helga lífið og
þráði að lifa sem lengst. Vildi
fylgjast vel með sínum, vera sem
mest innan um fólk og hafa
ástæðu til að hlæja, já, hlæja
innilega sem oftast.
Ég kveð mína góðu vinkonu
með þakklæti og virðingu. Við
Snorri vottum börnum hennar
og þeirra fjölskyldum, foreldr-
um og bróður okkar dýpstu sam-
úð.
Vináttan gleður eins og sólargeisli,
heillar eins og ævintýri, hvetur sem
djarfur leiðtogi og bindur traustar en
gullkeðja.
(N.D. Hillis)
Vertu sæl ljúfust, ég mun horfa lengi á
eftir þér.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei það er minning þín .
(Guðm. Halldórsson)
Þín
Hrefna.
Með kímni í brúnu augunum
og bros á vör, þannig man ég eft-
ir Helgu, sitjandi í mjúkum hæg-
indastól í Vesturberginu með ró-
legt yfirbragð. Jafnvel þó að
Helga hafi verið smávaxin og fín-
gerð, nánast viðkvæm að sjá, bjó
hún yfir meiri styrk en flestir
aðrir. Með æðruleysi tókst hún á
við þau verkefni sem henni voru
gefin.
Helga flutti ásamt Bjarna sín-
um og syni til Reykjavíkur í kjöl-
far gossins í Eyjum. Í Breiðholt-
inu hélt hún fallegt heimili og
var börnum sínum; Önnu og
Rögga, góð móðir þrátt fyrir
heilsubrest vegna heilablóðfalls.
Húmorinn var hennar helsta
vopn. Þegar Bjarni veiktist og dó
hélt Helga reisn sinni.
Síðustu árin hefur sterkt og
innilegt samband hennar við for-
eldra sína vakið aðdáun mína,
Júlía og Guðni hafa stutt við
Helgu með einstæðum hætti eft-
ir að Bjarni lést og Anna og
Röggi fluttu að heiman.
Með innri styrk tókst Helga á
við sitt hinsta verkefni í sumar-
byrjun. Húmorinn og æðruleysið
tók hún með sér um borð í Gull-
vagninn. Þannig sé hana fyrir
mér núna; með blik í brúnum
augum við hlið Bjarna sem spilar
á gítar eftirlætislögin hennar.
Ég er þakklát fyrir velvild Helgu
í minn garð
Elsku fjölskylda, ég votta
ykkur innilegustu samúð mína
við missinn.
Agnes Ósk Sigmundardóttir.
Elsku Helga.
Ég man svo vel daginn sem við
hittumst fyrst og til stóð að ég
yrði þinn liðveitandi næstu þrjá
mánuðina til reynslu og síðan átti
að sjá eftir þann tíma hvort þú
eða ég hefði áhuga á áframhald-
andi samskiptum. Ég var eitt-
hvað vandræðaleg í fyrstu svo ég
ákvað að smella fram einhverjum
aulabrandara sem ég sá jafn
harðan eftir að hafa gloprað út úr
mér. Þú horfðir á mig eitt augna-
blik en svo skelltirðu upp úr og
við hlógum báðar. Þetta var upp-
hafið af vináttu sem ég var svo
lánsöm að vera aðnjótandi ásamt
fjölmörgum skemmtilegum
stundum sem við áttum saman.
Mánuðunum fjölgaði og urðu loks
að árum, en á þeim tíma var öll
fjölskylda mín búin að kynnast
þér þar sem þú varst orðin partur
af henni líka því allir sem kynnt-
ust þér féllu umsvifalaust fyrir
glettni þinni og dillandi hlátri
sem smitaði svo auðveldlega út
frá sér.
Eitt það skemmtilegasta sem
við gerðum saman var þegar við
fórum á tónleikana með Björg-
vini Halldórs. Hann var alltaf
þitt uppáhald og hafði ég meira
gaman af því að fylgjast með þér
lifa þig inn í lögin og syngja með
en að hlusta á hann sjálfan.
Minningarnar eru margar og
er ég og við öll þakklát fyrir þær.
Sendum fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur ásamt öðrum þeim sem
eiga um sárt að binda vegna frá-
falls þíns.
Kæra vinkona, þú fórst svo
snemma, þín verður sárt saknað.
Rannveig og fjölskylda.
Helga Guðnadóttir
Mig langar að skrifa nokkur
kveðjuorð um vinkonu mína
Ingibjörgu, sem var það nafn
hennar sem oftast var notað.
Ég minnist Ingibjargar með
mikilli hlýju og síðast þegar við
hittumst var haustið 2012. Þá
var að sjálfsögðu boðið upp á
lambahrygg með öllu tilheyr-
andi, en það haust fór ég í smá-
smalamennsku í Fljótsdalnum,
sem var bara til að fá smá til-
finningu fyrir gömlu göngunum
á Fljótsdalsöræfin. Ég minnist
heimsóknar minnar í Arnalds-
staði á árum áður, þegar þau
Þorsteinn bjuggu þar. En þó að
það væri þröngt í búi var nægt
Kristrún Ingibjörg
Fanney Þórhalls-
dóttir
✝ Kristrún Ingi-björg Fanney
Þórhallsdóttir
fæddist á Lang-
húsum í Fljótsdal 4.
apríl 1939. Hún lést
á heimili sínu, Ár-
skógum 34, Egils-
stöðum, 21. júní
2014.
Útför Ingibjarg-
ar fór fram frá Val-
þjófsstaðarkirkju
28. júní 2014.
pláss fyrir gesti.
Ég og Þorsteinn
fórum í smátúr inn
á Selið einu sinni
og einnig vorum
við með í smáhey-
skap inni á Þor-
gerðarstöðum, sem
var Þorsteini kær,
enda uppalinn þar.
Ég minnist Ingi-
bjargar vel frá
mínum árum, sem
sveitastrákur á Víðivöllum.
Hún var fallegasta stúlkan í
Fljótsdalnum og þótt víðar
væri leitað. Það var mikill sam-
gangur á milli Langhúsa og
Víðivalla og fórum við á Múla-
rétt til að sækja fé. Þá bauð
Þórhallur á Langhúsum í kaffi,
en hann var göngu- og rétt-
arstjóri á því svæði. Þar á bæ
var mikið hjartarúm, margt um
manninn, húsakynnin þröng og
góðar veitingar. Þótti mér það
mikilsvert að vera skyldur
þessu góða fólki. Hvíl í friði,
kæra frænka, en vegna búsetu
erlendis, auðnaðist mér ekki að
fylgja þér síðasta spölinn.
Magnús Magnússon,
Bruksvallarna, Svíþjóð.