Fréttir - Eyjafréttir - 28.09.2000, Side 10

10
Fréttir
Fimmtudagur 28. september 2000
„Mínar kindur
bera virðingu
fyrir girðingum."
„Nú er ég einn af níu Dallasbændunum og allt búfjárhald liðin tíð við Vestmannabrautina. Einn eiginleiki
kinda er hins vegar sá að ef lamb kemst upp á lag með að fara í gegnum girðingu, þýðir ekkert að setja það
á,“ segir Haukur á Reykjum.
Haukur ó Reykjum
er kunnugt nafn í
Eyjum. Hann er
fæddur 1938 og
hefur upplifað
miklar breytingar
á sinni tíð, enda á
hann gagnmerk
störf að baki jafnt
á láði og legi.
Hann er í hópi
fjárbænda, hefur
stundað
trilluútgerð bæði
að atvinnu og
sem áhugamál,
auk þess er hann
einn frumkvöðla
vöru bif reiðaa kstu r
s í Eyjum. Hans
stærsta áhugamál
er hins vegar
knattspyrna og
engar ýkjur að
segja hann einn
öflugasta
stuðningsmann
enska
knattspyrn u liðsi ns
Arsenal á Islandi
og þó víðar væri
leitað. Haukurá
Reykjum hefur frá
mörgu að segja
og þegar falast
var eftir léttu
spjalli, tók hann
því Ijúflega.
Hús með nöfn
og kýr í fjósum
Haukur lítur á sig sem „orginal"
Eyjapeyja og hefur alltaf kennt sig við
æskuheimili sitt Reyki. „Reykir eru
við Vestmannabraut 54, en í þá tíð
báru húsin iðulega nafn, en ekki
númer. Ég er yngstur tíu systkina og
þótti mjög gott að vera yngstur, því
maður gat alltaf leitað ráða hjá eldri
systkinum sínum, sem gat komið sér
vel. En sem krakki var maður sjálfum
sér nógur, en aðalleiksvæðið var
bryggjan. Maður þekkti bátana þegar
þeir komu inn, bara af möstrunum,
eins og algengt var með Eyjapeyja þá.
Annað er líka að við Vestmanna-
brautina voru þá ellefu fjós og pabbi
var til dæmis með tvær kýr í fjósi.
Þannig að þú getur ímyndað þér
skítinn og lyktina sem fylgdi slíkum
búskap En það var mikil fátækt á
þessum árum og menn urðu að taka
hvaða vinnu sem var. Pabbi fyllti
þann hóp og stundaði bæði sjó og
vinnu í landi. Um tíma átti hann
einnig sinn eigin bát. Hann var einnig
aðalslátrarinn hér í bæ og sá um
slátrun húsdýra, hvort heldur kinda,
kúa eða hesta, ef þess þurfti við.
Þessu starfi fylgdi því tilfallandi matur
fyrir heimilið, en hann var í þessu
starfi alveg til 1954.“
Þú hefur sjálfur haldið fé, er það í
beinu framhaldi af búskapnum á
Reykjum?
„Já, það er rétt, en nú er ég einn af
níu Dallasbændum og allt búfjárhald
liðin tíð við Vestmannabrautina Ég
var með kindur fyrir gos, en var
bannað það eftir gosið. Svo var ég
plataður til að byija aftur árið 1980 og
hef haft nokkrar kindur síðan. Það er
ágætt að vera íjárbóndi í Eyjum, þó að
það mætti vera meiri samstaða með
okkur.“
Það hefur mikið verið rœtt um
girðingamál í surnar samfara búfjár-
haldi, hefiir þú einhverjar skoðanir á
þeim málum?
„Nei ekkert endilega. Einn eigin-
leiki kinda er hins vegar sá að ef lamb
kemst upp á lag með að fara í gegnum
girðingu, þýðir ekkert að setja það á.
Það er alveg sama hvaða, eða hvemig
sú girðing er. Það er ekki til sú girðing
sem heldur kind ef hún ætlar sér út.
Menn verða að rækta kindur sem bera
virðingu fyrir girðingum, ef ekki þá
eru þær ekki á setjandi, en mínar
kindur bera virðingu fyrir girðingum,
enda hef ég reynt að sinna þessum
þætti í rninni ræktun. Þetta er eins og
með hesta. Ég þekki fólk sem kærir
sig ekki um að eiga hesta, sem það
getur ekki náð í út í haga án vandræða.
Ef það tekur allan daginn að ná þeim,
þá er lítið varið í að eiga þá. Fólk á
kindur og hesta til þess að hafa af
þeim ánægju, en það er lítil ánægja ef
ekki er hægt að ná þeim.“
Útgerð og tveggja
manna fiskur
Árið 1956 keypti Haukur trillu af
Ása í bæ og Sigga ffænda hans og hóf
útgerð 30. apríl sama ár. „Það ár
komst ég því líka í formannavísur
Oskars Kárasonar, en þær voru ortar
um skipstjóra í Vestmannaeyjum, en
þetta var síðasta árið sem formanna-
vísur voru gefnar út. Ég man nú ekki
mína vísu og kannski var hún þannig
að ég kæri mig ekkert um að muna
hana,“ segir Haukur og hlær. ,J3n allt
um það, þessi bátur hét Uggi. Ég
skipti svo um bát árið 1980 og fékk
mér plastbát í staðinn. Ég hef verið í
þessu bæði sem hobbíi og sem
atvinnu. Árið 1959 fór ég að vinna hjá
Vestmannaevjabæ og það varð aðal-
atvinna mín Ég hafði reyndar byijað á
Skuldinni á handfærum, en útbún-
aðurinn var nú ekki betri en það, að