Harmoníkan - 01.02.1988, Blaðsíða 9

Harmoníkan
Samkvæmt símtali sendi ég gamla
verðlistann til skoðunar og e.t.v. ljós-
ritunar. Auðséð er að hann hefur ver-
ið allmikið handfjatlaður enda vantar
kápu og titilblað.
Ég þakka fyrir blaðið — bæði fróð-
legt og fallegt, enda vel til vandað.
Það eina sem ég finn að, er að of fá
blöð eru í árgangnum, en ég veit vel að
dýrt er að halda úti svona vönduðu
Elís Hallgrímsson og vinkona hans Dag-
björt.
Að
vera
áttræður
Já — að vera áttræður, mér finnst
það enginn aldur, mér finnst ég ekkert
eldri en þegar ég var fimmtugur.
Hjartans þakkir færi ég börnum
mínum, uppeldisbræðrum, frændum
mínum og elskulegum vinum fyrir öll
skeytin og bækur og ýmislegt og sér-
staklega þakka ég Hallgrími syni mín-
um fyrir Excelsior nikkuna sem hann
gaf mér. Þá þakka ég vini mínum
Valdimar Auðunssyni sem heimsótti
mig með nikkuna og hélt uppi fjöri og
skemmti öllum. Hann er nú lands-
þekktur spilari.
Harmoníkan er eina hljóðfærið
sem hlustandi er á. Guð blessi ykkur
öll, kærar kveðjur.
Elís Hallgrímsson,
Lœkjarbakka, V.-Landeyjum
blaði — þökk sé ykkur fyrir fram-
takið.
Harmoníkan hefur verið mitt
drauma hljóðfæri. Byrjaði 10 ára að
gutla á tvöfalda nikku — með árun-
um kom svo ,,krómatíska“ harmon-
íkan. Um tvítugsaldur komst ég í
kynni við eina slíka 3ja raða, og fann
þann stóra mun á hljóðfærinu, og síð-
an stækkuðu og bötnuðu nikkurnar i
4ra og 5 raða, 3ja og 4ra kóra með
,,registrum“. Allt hefur þetta þróast
og fylgt mér gegnum árin allt til þessa
dags. Harmoníkan var mitt hálfa líf,
er búinn að eiga margar, enda mörg ár
tekjugrein allgóð þó oft væri erfitt að
standa 6-7 tíma og spila á balli. — Nú
er þessu lokið þó enn eigi ég harmon-
íku sem ég þurrka af rykið einstaka
sinnum þó hausinn sé tómur og fing-
urnir stirðir enda bráðum 79 ára. Nú
— ég ætlaði ekki að skrifa æfisögu
mína.
Ég vona að þið hafið gaman og
kannske gagn af að studera kladdann.
Ég lét ljósrita alla snillingana sem
þarna eru, en sá svo að þarna er líka
fróðlegt að sjá harmoníkurnar sem í
þann tíð voru framleiddar, verða
smám saman fullkomnari og betri.
Gaman væri ef hægt væri að komast
að hverjir þessir menn voru og hvað-
an. Einhverntíma heyrði ég á plötu
Ingólfur Benediktsson.
Lindquist-bræður og Ove Sopp og
dáðist að leikni þeirra. Lögin sem
þessir menn spiluðu, lifa enn í vitund
gamalla manna, enda klassisk og
falleg. Þessir menn sem þarna eru á
myndunum notuðu ekki þumalfing-
ur, líklega arfur frá gömlu tvöföldu
harmoníkunni, og með lögg á hljóm-
borðsbrún til að láta þumalfingurinn
leika í, og enn í dag sé ég eldri hnappa-
leikara nota þetta lag. Ég hætti fljótt
að fara þessa leið, fann að miklu betra
var að hafa hendina frjálsa þó ég nýtti
ekki þumalinn.
Þökk fyrir blaðið og góðar undir-
tektir.
Grenivík 30/6 1987
Ingólfur Benediktsson
I frásögur færandi
að voru margir harmoníkusnill-
ingar uppi í byrjun aldarinnar,
Stavangermaðurinn Jens Larsen (sjá
mynd) lék inná fyrstu hljómplötuna
árið 1907. Ári síðar var fyrstu keppn-
inni komið á fót fyrir harmoníkuleik-
ara í Osló, Folkets hus.
Maður að nafni P. Pedersen vann
keppnina. Hann var kallaður „Syk-
urbakarinn“ eftir sinni súkkulaði
kenndu tækni.
Greinarkorn þetta er þétt úr norska
blaðinu TV-Radio programbladet
45—1987. Þar segir ennfremur að
þetta hafi gerst kl. 14.30, en dagsetn-
ingu vantar.
Maður gæti spurt lesendur Har-
moníkunnar? Veist þú hver, hvar og
hvenær leikið var fyrst inná hljóm-
plötu, og þá kannski sér í lagi har-
moníkuplötu?
9