Harmoníkan - 28.02.1992, Síða 17

HJÁ AFA OG ÖMMU
Framhald frá 1. tlb. 91-92 október
Dansið á jólunum börnin góð
Eftir Þórleif Bjarnason
„Guð náði þig bam! Þú að fara á
ball austur í Höfn,- hvað heldurðu
hann afi þinn segi?“
Ég greip til sterkasta vopnsins og
fór að vola.
„Ég get svo sem nefnt þetta fyrir
þig, en ég veit það er ekki til neins,“
sagði hún og leiddi mig í baðstofu.
Þar sagði hún í heyranda hljóði frá
löngun minni og brennandi þrá. En
hún sagði þetta hlutlaust, án þess að
láta einu sinni í ljós með raddhreimi,
hvort hún væri fylgjandi mér eða
ekki.
Það sló þögn á alla. Frændfólki
mínu féllust hendur við að klæða sig
í sparifötin. Það sat eins og lamað,
hálfklætt í ermar og buxnaskálmar.
Mér sýndist myrkur flæða í augu
þess.
Afi varð fljótastur til að taka af-
stöðu.
„Bamið á ball,“ sagði hann. „Það
held ég þið séuð gengin af forstand-
inu.“ Hann átti við mig og ömmu.
„Ég hef ekkert sagt um það, að
hann ætti að fara,“ sagði amma.
„Mikið var,“ sagði hann.
Nú þótti mér hlýða að sýna harm
minn sem átakanlegast. Ég brast í
sáran grát með andarteppu og sog-
um. Örvilnan mín var alger.
Innan lítillar stundar geisaði borg-
arastyrjöld í baðstofunni.
Guðmundur frændi minn tók mál-
stað minn. Hann taldi ekkert til fyr-
irstöðu að lofa strákgreyinu með.
„Hann hefur víst tíma til að sofa úr
sér, þegar hann kemur aftur,“ sagði
hann.
Hin systkinin vom þessu heldur
hlynnt, en þreifuðu varfæmislega
fyrir sér um samkomulag. Afi barðist
hart í fyrstu, og það kom til mikillar
ormstu milli þeirra feðga, Guð-
mundar og hans. Ég stillti grát minn
eftir ófriðarhorfum, grét ýmist sárt
eins og altekinn kvöl eða lækkaði
mig niður í eymdarlegt væl, von-
lausrar þjáningar. Það var barist
lengi, og feðgamir sögðu stór orð,
sem þeir sáu eftir, jafnskjótt og þau
hmtu af vömm þeirra.
Ófriðurinn breiddist út í hinn bæ-
inn, en þar fékk ég liðveislu. Dans-
farar þaðan höfðu ekkert á móti því
að hafa mig með. Hemaðarstaða afa
fór versnandi, og eftir langa orrahríð
samdi hann frið. Hann samþykkti að
ég færi, ef allir austurfarar af báðum
bæjum tækju ábyrgð á mér. Sú á-
byrgð fékkst.
Eg þurrkaði af mér tárin, saug upp
í nefið, var hátíðlegur og þögull og
byrjaði að hafa fataskipti. En það var
hljótt yfir í baðstofunni, eins og
horfið væri eitthvað af þeirri til-
hlökkun, sem þar hafði verið ríkj-
andi.
Loks vom allir búnir til farar, og
það var lagt af stað. Ég var hálf
skömmustulegur, hafði gmn um, að
ég hefði gengið fulllangt í keipum
mínum. Ekki gat ég farið án þess að
kveðja afa. Ég fann hann úti í
skemmu. Hann leit hvasst á mig og
kvaddi mig stuttlega. Ég beygði af,
en lét ekki á því bera. Svo rölti ég
með fólkinu fram Holtin. Það var
þungt yfir því. Ég þóttist vita, hvers
vegna svo væri.
Gangfæri reyndist gott, eins og
búist hafði verið við, og okkur mið-
aði vel fram víkina. Við nálguðumst
Hraunbrekku, og þarna blasti skarðið
við. Skyldi vera harðfenni í því eða
hafði fennt í það?
„Nú skaltu sýna, að ég hafi ekki
ómaklega tekið málstað þinn,“ sagði
Guðmundur, þegar við komum að
skarðinu.
Það var nýsnævi yfir harðfenninu,
en hált í spori, og ég fann fljótlega,
að ég mundi ekki maður til þess að
komast hjálparlaust upp skarðs-
brekkuna. Ég kunni heldur ekki enn
að beita göngujárnum. En hér var
brátt úr leyst. Góðvinur minn, mér
óskyldur, tók mig undir hönd sér og
bar mig upp í skarðið.
Guðmundur frændi hló við. Þótti
mér lítillar frændsemi gæta í hlátri
hans.
Það var komið við í Rekavík, og
þar bættust við nokkrir hluthafar í
gleðinni. Við stóðum þar stutt við;
það leið á skamman dag og betra að
hafa birtuna inn yfir Barð og fyrir
Tröllakamb.
Það var farið að rökkva, þegar við
komum í Höfn. Hópur ungra manna
stóð þar á hlaði og tók á móti komu-
fólki. Okkur var fagnað eins og
tignum gestum, og við vorum leidd
til baðstofu. En nú var að búa sig til
gleðinnar. Henni var ætlaður staður
í allstórri stofu undir lofti í öðrum
enda baðstofunnar.
Dömumar áttu hljóðskraf sín á
milli. Þær höfðu víst forustuna í
þessum dansleik og þurftu því að
hvíslast á um margt.
Brátt hófst mikið annríki við fata-
skipti og snyrtingu.
„Hvar em nú andskotans
blankskómir mínir?“ heyrði ég einn
aðkomumanninn spyrja. Systir hans
fann honum þá. Fólk sat á rúmum og
klæddi sig í sparifötin. Dömumar
bám sig laumulega og fóm hjá sér.
Þær litu út undan sér og skotmðu
augum til herranna, sem líka virtust
miður sín, en vildu ekki láta á því
bera vegna karlmennsku sinnar.
Sumir ráku því upp hávær hlátrasköll
og mddu úr sér spaugsyrðum, en
aðrir vom alvarlegir, eins og höggnir
í stein.
Ég var fljótur að komast í spari-
fötin og skóna. Þeir vom orðnir
nokkuð þröngir, en þó var annað
verra við þá. Það brakaði ekkert í
þeim, hvemig sem ég beitti þeim. í
skóm sumra hinna fullorðnu brakaði
hátt og margvíslega.
17